แน่นอนว่าเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ผมก็รับรู้ถึงอุณหภูมิร่างกาย น้ำหนักตัว และความนุ่มนิ่มของรูน่าที่อยู่บนแขนได้เต็ม ๆ

พอลองทำดูจริงๆ แล้ว หัวใจก็เต้นแรงจนเสียงดังโครมครามเลย

รู้สึกเหมือนเริ่มกระหายน้ำขึ้นมาด้วย แถมยังเริ่มตื่นเต้นอีกต่างหาก

ตรงกันข้ามกับผม ลูน่านั้น――

「เอะเฮะเฮ……แก้มเผลอหย่อนลงมาเลยค่ะ……♪」

เธอมองหน้าผมจากระยะประชิดด้วยสีหน้ามีความสุขมาก

แถมยังแนบตัวเข้ามาอย่างแนบเนียน บางทีก็เอาหน้ามาถูที่แขนของผมเหมือนลูกแมว

ดูจากท่าทางอารมณ์ดีขนาดนี้ ก็คงอยากลองนอนหนุนแขนมานานแล้วจริง ๆ นั่นแหละ

「นอนสบายดีไหม?」

พอเป็นครั้งแรกที่ทำแบบนี้ เลยถามดูสักหน่อย

อย่างน้อยก็คงไม่นอนสบายเท่าหมอนธรรมดาแน่ๆ

「สบายที่สุดเลยค่ะ♪」

「――แฮะๆ งะ งั้นเหรอ ดีแล้วล่ะ」

ถึงจะเดาได้ประมาณหนึ่งอยู่แล้วว่ารูน่าจะตอบแบบไหน แต่พอเห็นเธอยิ้มสวยมาก ๆ จากระยะใกล้ขนาดนี้ ผมก็ถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

หัวใจจะวายอยู่แล้ว

「…………」

ลูน่าจ้องหน้าผมนิ่ง ๆ เหมือนกำลังคาดหวังอะไรบางอย่าง

ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเธอต้องการอะไร

「แบบนี้ดีไหม?」

ผมยื่นมือไปลูบหัวของลูน่าเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ตามประสบการณ์ที่มีมา

「เอะเฮะ……มีความสุขเกินไปแล้วค่ะ……」

ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นคำตอบที่ถูกต้อง ลูน่ายังคงยิ้มแบบเคลิ้ม ๆ ก่อนจะซบหน้าลงที่ลำคอของผม

ทั้งจั๊กจี้ ทั้งเขินอาย

「พูดตามตรงนะคะ ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าจะได้รับคำชวนจากท่านเซย์โตะ……」

「ฮะ ๆ……ก็ใช่นะ ปกติฉันคงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก」

ถ้าเป็นผมคนปกติ คงไม่มีทางเสนอให้นอนหนุนแขนเองแบบนี้

แสดงว่า ที่งานเลี้ยงต้อนรับวันนั้น ผมคงถูกลูน่ารุกจนไปไม่เป็นจริงๆ

「แต่ฉันดีใจมากเลยค่ะ」

ลูน่าพูดแบบนั้น ก่อนจะถูแก้มลงบนแขนผมอีกครั้ง

ดูเหมือนเธอจะชอบให้ผมเป็นฝ่ายชวนมากกว่าที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายขอ

ถึงผมจะไม่ค่อยถนัดเรื่องการอ่านใจคน แต่ก็อยากจะทำให้เธอดีใจแบบนี้ต่อไป และตามใจเธอให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้

หรือจริง ๆ ก็คือ ผมเองนั่นแหละที่อยากจะตามใจเธอ

「จากนี้ไป เวลาจะนอนกัน ใช้วิธีนี้จะดีกว่าไหม?」

พอเห็นว่าลูน่าดีใจ ผมเลยลองก้าวไปอีกขั้นแล้วถามดู

แต่――

「เป็นข้อเสนอที่น่าดึงดูดใจมากเลยค่ะ……แต่เพื่อสุขภาพของท่านเซย์โตะ ฉันขอปฏิเสธนะคะ……」

ลูน่าหัวเราะแห้งๆ แบบลำบากใจเล็กน้อยแล้วปฏิเสธออกมา

ดูเหมือนเธอจะเสียดายอยู่นิด ๆ ด้วย

「เอ๊ะ ไม่ต้องห่วงก็ได้นะ? ไม่เป็นไรจริง ๆ」

แม้จะมีน้ำหนักจากศีรษะของลูน่าพาดอยู่บนแขน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นภาระอะไรขนาดนั้น

มันก็แค่รู้สึกว่ามีอะไรอยู่บนแขนเท่านั้นเอง

จะว่าไป มันเป็นน้ำหนักที่มีความสุขด้วยซ้ำ

「เหมือนกับเวลานั่งคุกเข่าอยู่นาน ๆ แล้วขาชา ฉันคิดว่าหมอนแขนก็คงเหมือนกันค่ะ ขอแค่ในบางครั้งที่ท่านเซย์โตะอยากจะตามใจฉันแบบนี้ก็พอแล้วค่ะ」