「อะ-อืม งั้นเหรอ……」

ความขี้อ้อนระดับทำลายล้างของเธอทำให้ผมรู้สึกเขินจนแทบจะทนไม่ไหว

ก็เพราะว่าเธอเป็นคนตรงไปตรงมานี่แหละ ถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมาตรง ๆ ได้…

「ฟุฟุ…นี่คือไออุ่นของท่านเซย์โตะสินะคะ……」

ลูน่าที่อยู่ในอ้อมแขนของผมกอดผมแน่นราวกับกำลังดื่มด่ำกับความรู้สึกนี้

เธอคงชอบกอดแบบนี้จริง ๆ นั่นแหละ

ไม่ใช่แค่น่ารักเกินไป แต่ความสามารถในการอ้อนของเธอก็ทำให้ใจผมเต้นแรงไม่หยุดเลย

「ว่าแต่…ที่ไม่ไปงานเลี้ยงรอบสองนี่ เพราะอยากอ้อนแบบนี้รึเปล่า？」

ผมลูบหัวลูน่าเบา ๆ แล้วถามในสิ่งที่สงสัยออกไป

พอลูน่าได้ยิน เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาเว้าวอน แล้วหัวเราะเบา ๆ แบบเขิน ๆ

「ถ้าจะให้ตอบว่าไม่เคยมีความคิดนั้นเลย…ก็คงโกหกน่ะค่ะ」

พูดอีกก็ถูก เธอคงปฏิเสธเพราะอยากจะอ้อนจริง ๆ นั่นแหละ

ซื่อสัตย์จริง ๆ เลยนะ

「ก็รู้อยู่แล้วแหละว่านั่นคือลูน่านี่นา ถ้าเธอทำในสิ่งที่อยากทำ ฉันก็โอเคนะ」

ตอนที่เธออยู่ที่อัลคาร์เดียในฐานะเจ้าหญิง คงต้องใช้ชีวิตอยู่ภายใต้กรอบมากมาย

เพราะอย่างนั้น พอมาเป็นนักเรียนที่ญี่ปุ่น ผมก็อยากให้เธอทำตามใจตัวเองบ้าง

แน่นอน ถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน หรือดูแล้วจะมีปัญหาจริง ๆ ผมก็จะห้ามไว้เหมือนกัน

「ท่านเซย์โตะช่างใจดีจริง ๆ ค่ะ……」

「แค่นี้มันก็เรื่องปกตินี่นา」

ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองใจดีอะไรขนาดนั้นหรอก

ใคร ๆ ก็อยากดูแลคนที่ตัวเองชอบทั้งนั้นแหละ

「…………」

ลูน่าเริ่มมองหน้าผมเป็นพัก ๆ เหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง

ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนตรงอยู่แล้วแท้ ๆ แต่เวลาจะพูดอะไรแบบนี้กลับไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ ก็เป็นอีกด้านที่น่ารักเหมือนกัน

—ถึงบางครั้งจะพูดตรงเกินไปก็เถอะนะ

「จะล้มตัวลงนอนด้วยกันมั้ย？」

「ค่ะ……♪」

พอฉันเอ่ยปากชวน ลูน่าก็ยิ้มกว้างเหมือนกับรอคำชวนนี้อยู่แล้ว

พอเราล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน ลูน่าก็รีบเอาหน้าซุกอกผมทันที

ดูเหมือนว่าเวลานอน เธอจะชอบซุกหน้าที่หน้าอกผมเป็นพิเศษ

แต่—วันนี้ ผมอยากจะก้าวไปอีกขั้นในการอ้อนเธอให้มากขึ้น

ก็ผมเองก็อึดอัดจากงานเลี้ยงต้อนรับของเธอเหมือนกันนะ

「ลูน่า ขยับขึ้นมาหน่อยได้มั้ย？」

ตอนนี้หน้าของลูน่าอยู่แถวหน้าอกของฉัน ถ้าเธอไม่ขยับขึ้นมาอีกหน่อย ผมก็ทำสิ่งที่อยากทำไม่ได้

「……？」

ลูน่าทำหน้างง ๆ แต่ก็ยอมขยับตัวขึ้นมาโดยไม่ขัด

「ขอโทษนะ ยกหัวขึ้นนิดนึงได้มั้ย？」

พอลูน่าเอาหน้าขยับมาถึงระดับหน้าผม ผมก็ขอให้เธอยกหัวขึ้นอีกหน่อย

แม้จะยังคงทำหน้าสงสัยอยู่ แต่เธอก็ยอมทำตาม

ผมรีบสอดแขนเข้าไปในช่องว่างระหว่างหัวของลูน่ากับเตียง

ทันใดนั้น ดวงตาของลูน่าก็เบิกกว้าง

「ท…ท่านเซย์โตะ……!?」

ดูเหมือนเธอจะเข้าใจเจตนาของผมในพริบตา เธอจึงหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าตกใจ

ผมฝืนความเขินแล้วส่งยิ้มกลับไปให้เธอ

「แบบนี้…เธอไม่ชอบเหรอ？」

「ม-ไม่ค่ะ……! ฉันแอบใฝ่ฝันถึงมันมาตลอดเลย……！」

พอลูน่าตอบแบบนั้น เธอก็วางหัวลงบนแขนของฉันด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

ใช่แล้ว—ผมอยากจะทำ「การนอนหนุนแขน」ซึ่งเป็นกิจกรรมยอดนิยมของคนรักนั่นเอง