「กรณีนี้ อัลฟอร์ดซังลำเอียงเข้าข้างสามี หรือว่ามันอร่อยจริง ๆ กันนะ――เธอคิดว่าไง？」

「อย่างหลังล่ะสิ」

「ใช่เลย อย่างหลังแน่นอน」

สาว ๆ ที่นั่งอยู่ตรงหน้าตอบกลับทันทีพร้อมรอยยิ้ม

…ดูเหมือนพวกเธอก็สนุกกันไม่น้อยเลยแฮะ

「ว่าแต่ เวลาอัลฟอร์ดซังพูดถึงคิริยามะคุงในด้านดีมากเลยนะ เหมือนจะสื่อออกมาว่ารักมาก ๆ」

ท่ามกลางบรรยากาศครื้นเครง หัวหน้าห้องพูดคุยกับลูน่าด้วยรอยยิ้ม

และนั่นก็ทำให้สายตาของสาว ๆ หันมาทางลูน่าอีกครั้ง

…ทุกคนสนใจลูน่ากันเกินไปแล้วมั้ง

「สำหรับฉัน เขาเป็นคนที่ไม่มีใครมาแทนที่ได้เลยค่ะ」

「「「「「โอ้～！」」」」」

สาว ๆ อุทานอย่างประทับใจกับท่าทีสุขุมสง่างามของลูน่าที่เผยรอยยิ้มงดงามพร้อมกับพร่ำพรรณาถึงความรักอย่างไม่เขินอาย

…เด็กที่กล้าพูดถึงแฟนแบบไม่อ้อมค้อมขนาดนี้ไม่ค่อยมีหรอกนะ

「ดูท่าว่าที่บ้านต้องอ้อนกันสุด ๆ แน่เลย…！」

「ปกติไม่เคยแสดงให้พวกเราเห็นเลยว่าอ้อน แต่เวลาอยู่กันแค่สองคนต้องอ้อนสุด ๆ แน่นอน!?」

「ยังไงกันแน่นะ!?」

ดูเหมือนอารมณ์ของสาว ๆ จะไม่มีแววจะสงบลงเลย พวกเธอถามอย่างรุกเร้า

เพราะลูน่าตอบด้วยรอยยิ้มโดยไม่แสดงท่าทีรำคาญ สาว ๆ ก็เลยยิ่งรุกเข้าใกล้

…บางทีอาจเป็นเพราะผมเองก็รู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง เป็นคนที่ไม่ควรอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรก

หรือจริง ๆ แล้ว งานสังสรรค์ของสาว ๆ ก็คืออะไรแบบนี้กันนะ

「ฟุฟุ ให้เป็นหน้าที่ของทุกคนในการจินตนาการแล้วกันค่ะ」

ลูน่าหลบเลี่ยงโดยไม่ตอบตรง ๆ พร้อมรอยยิ้ม

และใต้โต๊ะ มือที่เคยลูบเบา ๆ ตอนนี้เริ่มจับแน่นขึ้นมาแทน

…เธอคงตั้งใจจะอ้อนอีกแล้วแน่ ๆ

สิ่งที่เธอทำน่ารักเกินไปจนผมแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

อยากกลับบ้านเร็ว ๆ แล้วตามใจเธอให้เต็มที่เลยจริง ๆ

「อุ๊ย～ ชวนให้คิดเลย～！」

「พอพูดแบบนั้นแล้วยิ่งน่าสงสัยไปใหญ่เลยนะ…！」

「ว่าแต่ดูจากนิสัยของอัลฟอร์ดซังแล้ว รู้สึกว่าคิริยามะคุงจะเป็นฝ่ายที่อ้อนมากกว่านะ…！」

「เข้าใจเลย！อัลฟอร์ดซังต้องเก่งเรื่องตามใจแน่นอน！」

เพราะลูน่าไม่ตอบตรง ๆ สาว ๆ ก็เลยเริ่มสรุปกันเอาเอง

…เสียดายจัง ลูน่าต่างหากที่เป็นฝ่ายชอบอ้อน

ในใจผมคิดแบบนั้น แต่ก็เข้าใจว่าลูน่าเองก็เก่งเรื่องตามใจคนอื่นเหมือนกัน

แม้ว่าเธอจะชอบอ้อนผม แต่ปกติเธอเป็นผู้หญิงที่สุขุมและสง่างาม แล้วกับมี่จังก็เป็นพี่สาวที่ยอดเยี่ยม

ดูแลคนอื่นเก่งด้วย แถมอาจจะชอบตามใจคนอื่นด้วยก็ได้

…แค่ในเวลาเดียวกัน เธอก็ต้องการคนที่ตามใจเธอบ้าง (อย่างผม) ก็เท่านั้นเอง