「อัลฟอร์ดซังอาศัยอยู่ข้างห้องของคิริยามะคุงใช่มั้ย? งั้นก็คงจะไปเล่นที่ห้องบ่อย ๆ ใช่รึเปล่า?」
ระหว่างที่ลูน่ากำลังเล่นมือของผมอยู่ ก็มีผู้หญิงอีกคนที่เริ่มสนใจพวกเรามากขึ้นถามขึ้นมา
จะว่าแค่บ่อย ๆ ก็คงไม่ใช่ เพราะแทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเลยด้วยซ้ำ… แต่ลูน่าจะตอบว่ายังไงกันนะ?
แน่นอนว่าเธอคงไม่ตอบตามตรงแน่…
「ก็เพราะว่าเป็นคู่หมั้น… จึงได้อยู่ด้วยกันในขอบเขตของสามัญสำนึกค่ะ」
ลูน่าตอบด้วยท่าทีสงบนิ่ง ขณะที่ยังลูบมือของผมไปมาอย่างต่อเนื่อง
ดูเหมือนเธอจะพูดโกหกได้อย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับหายใจออก
แต่ความจริงแล้วมันก็ไม่ใช่คำโกหกเสียทีเดียว
เธอเลือกใช้คำที่คลุมเครือให้คนฟังตีความเอาเองอย่างชาญฉลาด
ถึงจะพูดว่าขอบเขตของสามัญสำนึกแต่ในความเป็นจริง ความหมายของคำนี้ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลว่าจะตีความแบบไหน
และในกรณีนี้ ลูน่าก็ใช้สถานะคู่หมั้นเเพื่อเป็นฉากบังหน้า
「เห~ งั้นก็ตอนกลางคืนก็อยู่ด้วยกันด้วยสิ!」
「คิริยามะคุงอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ? งั้นอาหารก็เป็นอัลฟอร์ดซังทำให้สินะ!?」
เดี๋ยวนะ ทำไมรู้ว่าผมอยู่คนเดียวล่ะ?
เคยบอกใครไปด้วยหรอเนี่ย?
แม้จะรู้สึกสะกิดใจเล็กน้อย ผมก็เงียบไว้แล้วฟังบทสนทนาระหว่างลูน่ากับพวกผู้หญิงต่อ
ในตอนนั้น ลูน่าก็ส่ายหน้าอย่างเศร้าๆ
「น่าอับอายเหลือเกินค่ะ… ฉันยังทำอาหารไม่เป็นเลย… ตอนนี้ก็เลยกำลังเรียนรู้จากท่านเซย์โตะอยู่ และได้ทำอาหารร่วมกันกับเขาค่ะ…」
「หา!? คิริยามะคุงเป็นฝ่ายสอนเหรอ!?」
「ไม่น่าเชื่อเลย… อ๊ะ แต่พอคิดดู ตอนเรียนทำอาหารก็ดูคล่องแคล่วมาก ทำอาหารดูน่าอร่อยสุดๆ เลย!」
「อะไรเนี่ย แบบนี้เขาเป็นตัวละครที่เก่งกว่าภาพลักษณ์ภายนอกเหรอ!?」
พอรู้ว่าผมทำอาหารได้จากคำพูดของลูน่า พวกผู้หญิงก็พากันแสดงท่าทีตกใจแบบเกินจริงอีกครั้ง
ทั้งที่ตอนเรียนนั้นผมก็ทำอาหารปกติแท้ ๆ แต่กลับไม่มีใครจำได้เลย แบบนี้แสดงว่าผมเป็นคนที่ไม่มีตัวตนชัดเจนรึเปล่านะ?
ก็จริงอยู่ที่ผมไม่ใช่คนที่จะไปส่งเสียงเอะอะอะไร
แล้วอีกอย่าง… อย่าเรียกคนว่าตัวละครสิ
ไอคำว่าเก่งกว่าภาพลักษณ์ภายนอกนั่นก็ออกจะพูดแรงไปหน่อยนะ
ผมได้แต่แอบบ่นอยู่ในใจ
แน่นอนว่าไม่มีทางพูดออกมาให้เสียบรรยากาศ
แต่ในทางกลับกัน――
「ถึงจะบอกว่าทำอาหารได้ แต่ก็แค่ในระดับธรรมดา ๆ เท่านั้นเองแหละหน่า」
ผมบอกความจริงไว้ก่อน จะได้ไม่มีใครคาดหวังมากเกินไป
อาหารที่ลูน่ากินตอนอยู่ที่อัลคาร์เดียนั้น ต่อให้ตีลังกาก็ทำไม่ได้หรอก
เพราะคนทำคือเชฟของราชวงศ์ในประเทศที่ร่ำรวยและมีเทคโนโลยีสุดล้ำ คงทำของที่ผมจินตนาการไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
อาหารที่ผมทำได้ก็แค่ในระดับบ้าน ๆ ทั่วไป และที่ลูน่าเอร็ดอร่อยกับมันทุกครั้ง คงเป็นเพราะมีความรู้สึกส่วนตัวต่อผมเป็นตัวช่วยเสริมรสชาติ
จริง ๆ แล้ว ไอระจังที่กินด้วยกันก็มักจะกินเงียบ ๆ ไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย
แต่ถ้าเป็นอาหารที่ทำร่วมกับลูน่า เธอก็จะพูดว่าอร่อยทุกครั้ง
เธอเป็นคนที่ดูจากรูปลักษณ์ก็รู้ได้ทันทีว่าลูน่ามีส่วนร่วมรึเปล่า เก่งในหลาย ๆ ด้านจริง ๆ เลย
「――คุณสามีเขาพูดแบบนั้นแหละค่ะ?」
สาวคนเมื่อกี้เหมือนจะชอบการถามแบบนั้นมาก ก็เลยพูดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ดูจะใส่อารมณ์ล้อเล่นเข้าไปมากขึ้นด้วย
「อร่อยมากค่ะ」
ส่วนลูน่าก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใส ดูเหมือนเธอจะสนุกกับการถูกถามแบบนี้มากจริงๆ
ดูมีความสุขจริง ๆ เลยนะ…
MANGA DISCUSSION