「อัลฟอร์ดซังอาศัยอยู่ข้างห้องของคิริยามะคุงใช่มั้ย? งั้นก็คงจะไปเล่นที่ห้องบ่อย ๆ ใช่รึเปล่า?」

ระหว่างที่ลูน่ากำลังเล่นมือของผมอยู่ ก็มีผู้หญิงอีกคนที่เริ่มสนใจพวกเรามากขึ้นถามขึ้นมา

จะว่าแค่บ่อย ๆ ก็คงไม่ใช่ เพราะแทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเลยด้วยซ้ำ… แต่ลูน่าจะตอบว่ายังไงกันนะ?

แน่นอนว่าเธอคงไม่ตอบตามตรงแน่…

「ก็เพราะว่าเป็นคู่หมั้น… จึงได้อยู่ด้วยกันในขอบเขตของสามัญสำนึกค่ะ」

ลูน่าตอบด้วยท่าทีสงบนิ่ง ขณะที่ยังลูบมือของผมไปมาอย่างต่อเนื่อง

ดูเหมือนเธอจะพูดโกหกได้อย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับหายใจออก

แต่ความจริงแล้วมันก็ไม่ใช่คำโกหกเสียทีเดียว

เธอเลือกใช้คำที่คลุมเครือให้คนฟังตีความเอาเองอย่างชาญฉลาด

ถึงจะพูดว่าขอบเขตของสามัญสำนึกแต่ในความเป็นจริง ความหมายของคำนี้ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลว่าจะตีความแบบไหน

และในกรณีนี้ ลูน่าก็ใช้สถานะคู่หมั้นเเพื่อเป็นฉากบังหน้า

「เห～ งั้นก็ตอนกลางคืนก็อยู่ด้วยกันด้วยสิ!」

「คิริยามะคุงอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ? งั้นอาหารก็เป็นอัลฟอร์ดซังทำให้สินะ!?」

เดี๋ยวนะ ทำไมรู้ว่าผมอยู่คนเดียวล่ะ?

เคยบอกใครไปด้วยหรอเนี่ย?

แม้จะรู้สึกสะกิดใจเล็กน้อย ผมก็เงียบไว้แล้วฟังบทสนทนาระหว่างลูน่ากับพวกผู้หญิงต่อ

ในตอนนั้น ลูน่าก็ส่ายหน้าอย่างเศร้าๆ

「น่าอับอายเหลือเกินค่ะ… ฉันยังทำอาหารไม่เป็นเลย… ตอนนี้ก็เลยกำลังเรียนรู้จากท่านเซย์โตะอยู่ และได้ทำอาหารร่วมกันกับเขาค่ะ…」

「หา!? คิริยามะคุงเป็นฝ่ายสอนเหรอ!?」

「ไม่น่าเชื่อเลย… อ๊ะ แต่พอคิดดู ตอนเรียนทำอาหารก็ดูคล่องแคล่วมาก ทำอาหารดูน่าอร่อยสุดๆ เลย!」

「อะไรเนี่ย แบบนี้เขาเป็นตัวละครที่เก่งกว่าภาพลักษณ์ภายนอกเหรอ!?」

พอรู้ว่าผมทำอาหารได้จากคำพูดของลูน่า พวกผู้หญิงก็พากันแสดงท่าทีตกใจแบบเกินจริงอีกครั้ง

ทั้งที่ตอนเรียนนั้นผมก็ทำอาหารปกติแท้ ๆ แต่กลับไม่มีใครจำได้เลย แบบนี้แสดงว่าผมเป็นคนที่ไม่มีตัวตนชัดเจนรึเปล่านะ?

ก็จริงอยู่ที่ผมไม่ใช่คนที่จะไปส่งเสียงเอะอะอะไร

แล้วอีกอย่าง… อย่าเรียกคนว่าตัวละครสิ

ไอคำว่าเก่งกว่าภาพลักษณ์ภายนอกนั่นก็ออกจะพูดแรงไปหน่อยนะ

ผมได้แต่แอบบ่นอยู่ในใจ

แน่นอนว่าไม่มีทางพูดออกมาให้เสียบรรยากาศ

แต่ในทางกลับกัน――

「ถึงจะบอกว่าทำอาหารได้ แต่ก็แค่ในระดับธรรมดา ๆ เท่านั้นเองแหละหน่า」

ผมบอกความจริงไว้ก่อน จะได้ไม่มีใครคาดหวังมากเกินไป

อาหารที่ลูน่ากินตอนอยู่ที่อัลคาร์เดียนั้น ต่อให้ตีลังกาก็ทำไม่ได้หรอก

เพราะคนทำคือเชฟของราชวงศ์ในประเทศที่ร่ำรวยและมีเทคโนโลยีสุดล้ำ คงทำของที่ผมจินตนาการไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

อาหารที่ผมทำได้ก็แค่ในระดับบ้าน ๆ ทั่วไป และที่ลูน่าเอร็ดอร่อยกับมันทุกครั้ง คงเป็นเพราะมีความรู้สึกส่วนตัวต่อผมเป็นตัวช่วยเสริมรสชาติ

จริง ๆ แล้ว ไอระจังที่กินด้วยกันก็มักจะกินเงียบ ๆ ไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย

แต่ถ้าเป็นอาหารที่ทำร่วมกับลูน่า เธอก็จะพูดว่าอร่อยทุกครั้ง

เธอเป็นคนที่ดูจากรูปลักษณ์ก็รู้ได้ทันทีว่าลูน่ามีส่วนร่วมรึเปล่า เก่งในหลาย ๆ ด้านจริง ๆ เลย

「――คุณสามีเขาพูดแบบนั้นแหละค่ะ?」

สาวคนเมื่อกี้เหมือนจะชอบการถามแบบนั้นมาก ก็เลยพูดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ดูจะใส่อารมณ์ล้อเล่นเข้าไปมากขึ้นด้วย

「อร่อยมากค่ะ」

ส่วนลูน่าก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใส ดูเหมือนเธอจะสนุกกับการถูกถามแบบนี้มากจริงๆ

ดูมีความสุขจริง ๆ เลยนะ…