「――อ๊ะ มาแล้ว ๆ……！」

เมื่อเดินเข้าไปในร้านกาแฟ ก็พบว่าเพื่อนผู้หญิงในห้องเรียนส่วนใหญ่ได้นั่งประจำโต๊ะกันเรียบร้อยแล้ว

ว่าแต่… หรือว่ามากันครบทุกคนแล้ว?

「เอ๊ะ หรือว่าเรามาผิดเวลา……？」

ถึงจะมาถึงก่อนเวลานัดประมาณสิบก็ตามที แต่ชัดเจนว่าคนอื่น ๆ ไม่ได้เพิ่งมาถึงแน่ ๆ

บนโต๊ะนั้นมีช็อทเค้กที่ห่อด้วยครีมสดและวางสตรอว์เบอร์รี่ไว้ด้านบนอย่างเรียบง่าย เค้กช็อกโกแลตหลากหลายแบบ เค้กชีส และโรลเค้กอีกมากมาย

จนเผลอคิดไปว่ามาบุฟเฟ่ต์เค้ก

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนก็รินเครื่องดื่มใส่แก้วและวางไว้ตรงหน้ากันหมดแล้ว

ต่อให้รินทันทีที่มาถึง ก็หมายความว่าทุกคนมาถึงก่อนหน้าพวกเราพอสมควรเลยล่ะ

「อ๊ะ ไม่ใช่นะ! อัลฟอร์ดซังกับคิริยามะคุง แล้วก็อาจารย์ด้วยค่ะ พวกเราตั้งใจบอกเวลาให้ช้ากว่าจริง ๆ เพราะพวกเราน่ะอยากจัดเตรียมสถานที่ให้เรียบร้อย จะได้เริ่มงานได้ทันทีเมื่อคุณอัลฟอร์ดมาถึง」

คนที่บอกเรื่องนั้นคือเด็กสาวสดใสผู้มัดผมหางม้าสีน้ำตาล――ซูสุมิยะ ซาริซัง

พูดง่าย ๆ คือเธอเป็นพวกมีมนุษยสัมพันธ์ขั้นเทพ ทั้งขยันและร่าเริง

เป็นหัวหน้าห้องฝ่ายหญิงของห้องเราที่สามารถเข้ากับใครก็ได้

น่าจะเป็นเธอนี่แหละที่เป็นผู้นำในการเตรียมงานเพื่อให้ลูน่าสนุกกับงานได้เต็มที่

「ขอบคุณที่ใส่ใจนะ หัวหน้าห้อง สมแล้วล่ะ ที่สถานที่ดูสวยขนาดนี้」

ดูจากเฟอร์นิเจอร์ที่มีสไตล์แอนทีคโบราณเช่นกำแพงอิฐ พื้นไม้ และโคมไฟสลัว ๆ ที่ห้อยลงมาจากหลังคาแล้ว คงเป็นคาเฟ่ที่เน้นบรรยากาศเงียบสงบให้ลูกค้าได้ผ่อนคลาย

แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงที่ตกแต่งด้วยกระดาษพับและปอมปอมพลาสติกเต็มผนัง

มีป้ายตัวใหญ่ว่า 「งานเลี้ยงต้อนรับอัลฟอร์ดซัง!!」 และด้านล่างเขียนว่า 「ยินดีต้อนรับสู่ห้อง C!!」

อาจจะดูเด็ก ๆ ไปหน่อย แต่ความตั้งใจที่จะต้อนรับลูน่าแบบจริงใจนั้นส่งผ่านออกมาได้อย่างชัดเจน

น่าจะลำบากในการเตรียมงานอยู่ไม่น้อยเลย

「แต่มันดีแล้วเหรอ ที่ทำอะไรแบบนี้……？」

ถึงจะดีใจที่ลูน่าได้รับการต้อนรับ แต่ที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่ยืมมาใช้ชั่วคราวเท่านั้น

ถึงจะเป็นกิจการของญาติก็ตามที แต่ก็ไม่ควรสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น

「ไม่เป็นไร ๆ ฉันขออนุญาตคุณน้าไว้เรียบร้อยแล้ว แถมยังช่วยอย่างกระตือรือร้นเลยล่ะ? เค้กพวกนี้ก็เป็นฝีมือของคุณน้าเองล่ะ เพราะเธอตั้งใจทำเต็มที่เลย」

ว่าแล้วหัวหน้าห้องก็ยิ้มแห้ง ๆ พลางผายมือไปทางเค้กทั้งหลาย

งั้นแสดงว่าไม่ใช่เพราะพวกเธอสั่งเยอะเพราะตะกละสินะ…

――ว่าแต่…

「เอ๊ะ เด็กผู้หญิงที่บอกว่าญาติเธอเปิดร้านกาแฟนี่ หมายถึงหัวหน้าห้องเหรอ？」

「หืม? ก็ใช่น่ะสิ? ไม่รู้มาก่อนเหรอ？」

ก็แน่นอน… ก็ที่ผมรู้มามันก็แค่ตามที่บอกกับลูน่านั่นแหละ…

ก็ช่างเถอะ

ยังไงฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิง เลยไม่ได้รวมอยู่ในกลุ่มของพวกเธอแต่แรกอยู่แล้ว

「ฮะฮะ ใช่แล้ว――」

『…………』

ตอนที่กำลังจะพยักหน้าตอบหัวหน้าห้องนั้นเอง ผมก็ถูกแขนเสื้อดึงเบา ๆ อย่างน่ารัก

พอหันไปดูก็เห็นลูน่ายื่นมือมาจับแขนเสื้อของผม

เมื่อมองไปที่ใบหน้าเธอ ก็เห็นลูน่าที่ยิ้มแย้ม――แต่ไม่ใช่ยิ้มอ่อนโยนอบอุ่นแบบปกติ

รอยยิ้มนั้นดูเหมือนถูกสร้างไว้อย่างจงใจมากกว่า

อ๊ะ… แบบนี้มัน… เธอกำลังงอนอยู่ล่ะสิ แค่ไม่แสดงออกเพราะมีคนอื่นอยู่ด้วยเท่านั้นเอง…