「――ที่นี่คือสถานที่จัดงานเหรอคะ？」

หลังจากออกจากสถานี เดินประมาณสิบก็นาที เราก็มาถึงร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ลูน่าซึ่งดูตื่นเต้นมากเงยหน้ามองร้านแล้วถามผม

น่าจะเป็นครั้งแรกที่เธอมาร้านกาแฟแบบนี้ และการมีงานเลี้ยงต้อนรับจากเพื่อนร่วมชั้นก็คงเป็นประสบการณ์ใหม่สำหรับเธอ เลยรู้สึกตื่นเต้นมาก

「อืม เหมือนว่าร้านนี้เป็นของญาติของเพื่อนในชั้น และเขาก็ปล่อยให้เราใช้ร้านแบบเหมาห้องเลยล่ะ」

ผมได้รับข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่จัดงานทางแชตกลุ่ม ดูเหมือนญาติของเพื่อนคนหนึ่งในห้องจะเป็นเจ้าของร้านกาแฟนี้ และเขาเป็นคนจัดการให้เรา

รวมทั้งหมดมีผู้หญิงยี่สิบเอ็ดคนรวมลูน่า และถ้านับผมกับอาจารย์ซางามิก็เป็นยี่สิบสามคน ซึ่งถือว่าเพียงพอ

เขาใจดีมากที่ปล่อยให้เราใช้ร้านแบบเหมาทั้งร้านโดยมีเงื่อนไขเพียงแค่ “ดื่มเครื่องดื่มฟรีได้ แต่ต้องสั่งอย่างน้อยคนละอย่าง” คงเป็นเจ้าของร้านที่ใจดีแน่นอน

「งั้น เข้าไปกันเถอะ」

「อ๊ะ……」

พอผมปล่อยมือที่จับอยู่เพราะจะเข้าร้าน ลูน่าก็เผลอส่งเสียงเศร้าออกมา

อยากจะจับมือเธออีกครั้งทันทีเลย แต่ดูเหมือนเธอไม่อยากให้คนอื่นเห็นด้านที่ขี้อ้อนแบบนั้น ผมเลยต้องกัดฟันทนไว้

พูดตามตรง ผมอยากจะตามใจเธอทันทีเลยด้วยซ้ำ

「――ทั้งสองคนจะไม่เข้าไปกันเหรอ～？」

「――!?」

ทันใดนั้น มีเสียงดังมาจากข้างหลัง ผมรีบหันกลับไปมอง

คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคืออาจารย์ซางามิที่กำลังยิ้มอย่างอ่อนโยน

「อ๊ะ สวัสดีครับอาจารย์！」

「สวัสดีค่ะ」

ผมรีบกล่าวทักทาย ส่วนลูน่าก็ยิ้มบาง ๆ แล้วค่อย ๆ โค้งศีรษะทักทาย

「ฟุฟุ……สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้วนะคะ～」

อาจารย์เป็นคนใจดีอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูจะยิ้มอ่อนโยนเป็นพิเศษ

บางทีอาจจะเป็นผลมาจากเรื่องที่เราไปรับมี่จังกลับมาเมื่อวาน

「มี่จังสบายดีไหมครับ？」

รู้สึกว่าถ้าจบการพูดคุยไว้แค่นี้จะไม่ดีเท่าไร ผมเลยลองชวนคุยแบบทั่ว ๆ ไป

「สบายดีเกินไปจนฉันปวดหัวเลยล่ะ～ เธอบ่นตลอดว่าอยากเจอพี่สาวลูนาร่า ฉันเลยเกือบจะพาเธอมาด้วยวันนี้เลยค่ะ～」

อืม ก็รู้สึกว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนหลังจากนั้นจะทำให้อาจารย์ลำบากใจอยู่ไม่น้อย

ตรงส่วนนั้น ผมก็รู้สึกผิดจริง ๆ

แต่ว่า――จากประโยคนี้ หมายความว่าอาจารย์เป็นคนดูแลมี่จังอยู่สินะ……?

แม้จะรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย แต่เรื่องแบบนี้ก็เซนซิทีฟเกินไป ผมเลยไม่ถามต่อ

「ถ้าพามาด้วยก็คงดีไม่น้อยเลยค่ะ……」

ลูน่าดูเหมือนจะนึกถึงภาพมี่จังที่ร้องไห้เสียงดัง แล้วพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

「สำหรับฉันก็ถือว่าช่วยได้ล่ะค่ะ แต่วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับของอัลฟอร์ดซังใช่ไหมล่ะ～ พาเธอมาด้วยก็คงกลายเป็นการรบกวนแน่ ๆ เลยไม่สามารถทำแบบนั้นได้ค่ะ～」

ถ้ามี่จังมาด้วย วันนี้เธอคงจะพยายามแย่งลูน่าไปอยู่คนเดียวแน่ ๆ

ทั้งลูน่าและคนรอบตัวก็คงจะยอมตามใจเด็กน้อยอย่างมี้จัง งานเลี้ยงต้อนรับเลยคงจะไม่ราบรื่นแน่นอน

แม้อาจารย์ซางามิจะเป็นคนที่พูดจาอ่อนโยนแต่แฝงด้วยคำแซวอยู่บ่อยครั้ง แต่เวลาสำคัญแบบนี้เธอก็จัดการอย่างเป็นผู้ใหญ่เหมือนกัน

「อีกอย่าง ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ～ ฉันฝากแม่ดูแลไว้แล้ว ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ～」

……อืม ก็ใช่แหละ

คงเพราะมีทางให้หลีกเลี่ยงได้แบบนั้นด้วย

แม่ของอาจารย์ หมายถึงเป็นคุณยายของมี่จังสินะ

「ฉันทำให้มี่จังต้องเสียใจสินะ……」

「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ～ ไว้ครั้งหน้ามาเล่นด้วยกันก็พอ～ วันจันทร์หน้าว่างไหมล่ะคะ～？」

แม้จะพูดเหมือนไม่ถือสาอะไร แต่อาจารย์ก็หาทางนัดหมายเรียบร้อยแล้ว

วันจันทร์หน้าเหรอ นั่นมันพรุ่งนี้ไม่ใช่รึไง

คงอยากรีบจัดการเรื่องของมี่จังให้เร็วที่สุดล่ะนะ…

แค่คิดภาพมี่จังที่ทั้งร้องไห้และอาละวาดก็พอจะเข้าใจความรู้สึกนั้นอยู่เหมือนกัน

「ท่านเซย์โตะ……」

「อา อืม ฉันว่าไม่เลวนะ」

ลูน่ามองหน้าผมเหมือนต้องการคำยืนยัน ผมเลยยิ้มตอบกลับไปทันที

พูดก็พูดเถอะ ผมแทบไม่มีนัดอะไรเลยทุกวัน ส่วนลูน่าก็ว่างอยู่กับผมอยู่แล้ว

งั้นหลังเลิกเรียนพรุ่งนี้ไปบ้านอาจารย์ซางามิก็คงไม่เลว

ถึงจะต้องรอให้อาจารย์เลิกงานก่อน ก็คงเป็นหลังเลิกเรียนไปสักพักนึงนั่นแหละ

「ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้นะคะ～」

ดูเหมือนอาจารย์จะไม่ยอมให้เราหนีไปได้ ถึงขนาดตัดสินใจก่อนที่ลูน่าจะพยักหน้าเสียอีก

อาจารย์คนนี้ ถึงจะดูชิล ๆ ทั้งหน้าตาและคำพูด แต่จริง ๆ แล้วไวใช้ได้เลยทีเดียว

ด้วยเหตุนี้ งานเล่นกับมี่จังในวันพรุ่งนี้ก็เลยกลายเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดไปเรียบร้อยแล้ว