「จะได้เจอกับพี่สาวแล้ว……!?」

เมื่อผมบอกว่าเจอคนที่น่าจะเป็นพี่สาวของเธอ มี่จังก็เบิกตากว้างด้วยความดีใจ

「อืม น่าจะใช่นะ」

จากที่ได้ยินมา ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้หญิงที่อายุมากกว่าเราสองคน

ถ้าคิดจากอายุของมี่จัง พี่สาวที่เป็นไปได้ก็น่าจะอายุใกล้เคียงกับพวกเราเท่านั้น

แต่เพราะเป็นสวนสนุก ถ้ามากันแค่เด็กกับผู้ใหญ่ต่างวัยโดยไม่มีผู้ปกครอง ก็คงน้อยเป็นพิเศษ ดังนั้นไอระจึงวิเคราะห์ว่าสรุปแล้วผู้ใหญ่น่าจะมีโอกาสสูงกว่า

「อื้ม……！」

ดูเหมือนอารมณ์จะพุ่งสูงมาก มี่จังจึงจับมือผมขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

เธออยากจูงมือไปหาพี่สาวด้วยกัน

ตอนแรกผมคิดว่าเธอจะไปจับมือกับลูน่าแทน เพราะดูเหมือนจะติดลูน่ามากกว่า——

「พี่สาวก็ด้วย……！」

——แต่สุดท้าย เธอก็ยื่นมืออีกข้างไปหาลูน่าด้วย

ลูน่าจับมือเธอด้วยสีหน้าดีใจ

ราวกับว่าผมกับลูน่าเป็นพ่อแม่ ส่วนมี่จังเป็นลูกสาวของพวกเรา

「ฟุฟุ เป็นภาพที่น่ารักดีนะคะ」

ไอระที่ไม่ได้ร่วมวงด้วย ยืนถอยห่างออกไปนิดหน่อยแล้วก็ยกมือถือขึ้น

คงถ่ายรูปเก็บไว้

ภาพแบบนี้ลูน่าน่าจะชอบ ไอระคงตั้งใจจะส่งให้ลูน่าทีหลัง

พวกเราจึงพามี่จังมุ่งหน้าไปยังที่ที่ไอระบอกมา

แล้วก็——

ผมเห็นเงาของร่างที่คุ้นตา

「พี่สาว……！」

มี่จังที่กำลังจับมือพวกเราอยู่ ไม่ได้วิ่งเข้าไปหา แต่ตะโกนเรียกเสียงดังแทน

เสียงของมี่จังดึงดูดความสนใจของผู้หญิงที่กำลังเหงื่อท่วมตัวและมองไปรอบ ๆ อย่างร้อนรน

สายตาของเธอหันมาที่พวกเรา

「มี่จัง……! 」

ผู้หญิงคนนั้น——ที่ปกติท่าทางเชื่องช้า——กลับวิ่งพุ่งมาหาอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเมื่อก่อนเป็นแค่ภาพลวงตา

แล้วก็กอดมี่จังแน่น

「อะ อ๊ะ พี่สาว จุกน้า……！」

「หายตัวไปเองไม่ได้นะคะ……! พี่เป็นห่วงมากเลยนะ……！」

ไม่มีข้อสงสัยเลยว่าพี่สาวคนนี้เป็นห่วงมี่จังจริงๆ

ถึงแม้จะเป็นช่วงที่ยังร้อนอยู่ แต่เหงื่อที่ไหลไม่หยุดก็พิสูจน์ได้ว่าพยายามหามี่จังอย่างเต็มที่

ถึงอย่างนั้น——มันก็เป็นความบังเอิญที่แปลกประหลาดจริงๆ

「พวกเธอช่วยดูแลมี่จังไว้สินะคะ คิริยามะคุง อัลฟอร์ดซัง」

เมื่อหญิงสาวหันมาทางพวกเรา ก็ยิ้มอบอุ่นและอ่อนโยน

ผมเลยยิ้มตอบกลับไป

「แค่บังเอิญเจอเท่านั้นเองครับ ว่าแต่ น่าแปลกใจจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าคนที่มี่จังตามหาจะเป็นอาจารย์ซางามิ」

ใช่แล้ว คนที่มี่จังตามหาก็คือ อาจารย์ประจำชั้นของพวกเรานั่นเอง

ตอนนี้เอง ผมถึงเข้าใจว่าทำไมมี่จังถึงบอกว่าลูน่าเหมือนพี่สาว

ด้วยบรรยากาศอบอุ่นอ่อนโยน และใบหน้าสวยที่ดึงดูดใจคนมากมาย

ที่สำคัญ ทั้งสองคนมีส่วนเว้าส่วนโค้งของผู้หญิงที่น่าประทับใจมาก

ขนาดเด็กอย่างมี่จังก็คงรู้สึกได้ว่าเหมือนกัน

「พี่สาว รู้จักกับพี่ๆ เหรอ？」

มี่จังเอียงคออย่างสงสัย พลางถามเมื่อสังเกตสีหน้าของพวกเรา

「จ้ะ ใช่เลย คิริยามะคุงกับอัลฟอร์ดซัง เป็นนักเรียนในชั้นเรียนของพี่เอง」

「โอ้～！」

มี่จังส่งเสียงอย่างร่าเริง ราวกับรับรู้ถึงความมหัศจรรย์ของโชคชะตา

「ส่วนนั่น……คุณไอระ ซิลเวียน ถึงจะคนละห้อง แต่ก็เรียนอยู่ที่เดียวกันค่ะ」

อาจารย์ซางามิแนะนำไอระให้กับมี่จัง

ดูเหมือนจะรู้จักแม้กระทั่งนักเรียนจากห้องอื่น

ไอระที่ถูกแนะนำ ก้มโค้งลึกให้กับมี่จัง

ดูเหมือนจะดีใจมาก มี่จังเลยปล่อยมือจากพวกเราแล้วตบมือแปะๆ ตอบรับ

เป็นเด็กที่ไร้เดียงสาน่ารักจริงๆ

「งั้นขอแนะนำอย่างเป็นทางการนะคะ ถึงพวกเธอคงพอเดาได้อยู่แล้ว นี่คือหลานสาวของฉัน ชื่อ มิโอะ หรือที่เรียกกันว่ามี่จังค่ะ ขอบคุณที่ช่วยดูแลเธอนะ」

「อื้ม มี่จังเองนะ！」

มี่จังที่ถูกแนะนำก็ยกมือขวาขึ้นอย่างร่าเริง

ผมเผลอยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

เพราะรู้ว่าอาจารย์ซางามิยังโสด เลยพอเข้าใจว่าไม่ใช่ลูกสาวของเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นหลาน

จริง ๆ แล้ว ถ้าเป็นตามตำแหน่งเรียกก็ควรจะเรียกว่า《ป้า》สินะ——

「คิริยามะคุง ถึงจะช่วยมี่จังไว้ แต่ก็อย่าคิดอะไรเสียมารยาทนะคะ？」

ดูเหมือนว่าความคิดผมจะหลุดออกมาทางสีหน้าอีกแล้ว เพราะอาจารย์ซางามิส่งแรงกดดันมหาศาลมา

แรงกดดันที่ทำให้รู้สึกถึงภัยคุกคามอย่างจริงจัง

อายุของเธอน่าจะยี่สิบแปดปี แน่นอนว่าไม่อยากถูกเรียกว่า《ป้า》หรอก

「อะฮะฮะ……ขอโทษครับ」

ถึงแม้จะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่คำพูดของอาจารย์ก็มักจะน่ากลัว ผมเลยรีบขอโทษไว้ก่อน

ถ้าเธอโกรธขึ้นมาคงน่ากลัวแน่ๆ

「…ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่เข้าใจแล้วก็พอ」

อาจารย์ซางามิถอนหายใจเหมือนพยายามทำตัวให้สงบ แล้วก็กลับมาเป็นคนอ่อนโยนเหมือนเดิม

ก่อนหน้านี้คงเกร็งเพราะเป็นห่วงมี่จังจริง ๆ

บรรยากาศแบบนี้ ผมก็รู้สึกผ่อนคลายไปด้วย

「ว่าแต่คิริยามะคุง วันนี้มาดับเบิ้ลเดทกันเลยเหรอคะ～」

「「!?」」

คำพูดของอาจารย์ทำเอาผมกับลูน่าสะดุ้ง

รู้สึกได้ถึงสายตาอยากจะพูดอะไรบางอย่างจากข้างๆ

แน่นอนว่าสายตานั้นมาจากลูน่า

「ถึงจะมาเดทกับลูน่าก็เถอะครับ แต่ไอระจังแค่……มาด้วยเฉย ๆ น่ะ」

ลังเลนิดหน่อยว่าจะใช้คำว่า《คุม》 แต่กลัวจะเข้าใจผิดมากกว่า เลยเลือกพูดแบบนิ่มนวล

อย่างน้อยก็ต้องแสดงให้ชัดว่าไม่ได้เดทกับไอระจัง ไม่งั้นลูน่าอาจจะงอน

「อ๋อ～ เข้าใจแล้ว～ ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะไม่กวนแล้วค่ะ～ ไว้ขอบคุณทีหลังนะคะ～」

ดูเหมือนอาจารย์จะเกรงใจพวกเราด้วย

เธอจับมือมี่จัง เตรียมจะพาเดินออกไป

แต่——

「ไม่เอา～！ มี่จัง อยากเล่นกับพี่สาว～！」

มี่จังที่ติดลูน่าเต็มที่ เริ่มงอแง

ถึงจะเข้าใจได้เพราะเป็นเด็กเล็ก แต่ถ้าคิดถึงลูน่า การอยู่ด้วยกันตอนนี้คงไม่ดีแน่

「ไม่ได้ค่ะ พี่ ๆ เขากำลังเดทกันอยู่ ห้ามไปรบกวนสิคะ」

อาจารย์ซางามิพยายามเกลี้ยกล่อมมี่จังเหมือนกัน

แต่มี่จังที่ไม่พอใจก็หันมามองผมกับลูน่า ขอความช่วยเหลือ

สายตาเว้าวอนเหมือนลูกสัตว์เล็ก ๆ แทงใจผมเต็มแรง

「อาจารย์ซางามิ พวกเราน่ะ――」

「ขอโทษนะ มี่จัง」

คราวนี้ ผมขัดคำพูดของลูน่าแทน

เพราะรู้ว่าถ้าเป็นลูน่า เธอจะต้องยื่นมือช่วยเหลือแน่

ดังนั้น ผมต้องเป็นคนปฏิเสธเอง

「วันนี้ ขอให้พี่สาวเป็นที่หนึ่งได้ไหม ไว้คราวหน้าเราไปเล่นด้วยกันนะ」

「…………」

ผมยิ้มพลางพูด แต่มี่จังก็ทำหน้าจะร้องไห้ทันที

สายตาที่เหมือนจะบอกว่าขอร้องละ รู้สึกปวดใจจริง ๆ

รู้ว่ายาก แต่การปฏิเสธความต้องการของเด็กน้อยมันเจ็บปวดเหลือเกิน

「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ～ พี่สาวกับพี่ชายเขาว่างเมื่อไหร่ก็ไปเล่นด้วยกันได้～」

ตอนที่ผมเริ่มลังเลใจ อาจารย์ซางามิก็ช่วยพูดเสริม

ถึงจะไม่รู้ว่ามี่จังอาศัยอยู่แถวไหน แต่ติดต่อผ่านอาจารย์ได้ตลอด

ถึงจะไม่ได้ไปหาได้บ่อยๆ แต่พอมีโอกาสก็คงได้เจอกันอีก

「………………อื้ม」

สุดท้าย พอถูกทั้งสองฝ่ายเกลี้ยกล่อม มี่จังก็ยอมพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

ดูเหมือนเธอจะเข้าใจแล้ว

ครั้งหน้า ถ้าได้ไปเล่นด้วยกัน ต้องทำให้ดีที่สุดแน่นอน

ผมมองแผ่นหลังเล็ก ๆ ของมี่จังที่เดินห่างไปกับอาจารย์ซางามิพลางคิดแบบนั้น