「――อร่อยมากเลยค่ะ」

ลูน่าที่ยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองเบา ๆ หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

ดูเหมือนว่าเธอจะเพลิดเพลินกับอาหารที่ผมทำ ซึ่งทำให้ผมรู้สึกว่าความพยายามนั้นคุ้มค่า

「ดีแล้วล่ะที่ถูกปากเธอ」

「ท่านเซย์โตะทำอาหารได้ด้วย น่าทึ่งจริง ๆ ค่ะ」

「งั้นเหรอ……？」

ลูน่ามักจะชมผมเสมอ ทำให้ผมรู้สึกเขินเล็กน้อยขณะถือจานไปที่อ่างล้างจาน

เธอเองก็ช่วยยกถ้วยชามมาเช่นกัน ก่อนจะเงยหน้ามองผมด้วยท่าทีลังเล

「ฉันไม่เคยล้างจานมาก่อนเลยค่ะ」

「ไม่เป็นไร นั่งพักเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง」

สำหรับฉัน ลูน่าเป็นแขก การให้เธอล้างจานมันดูไม่เหมาะสม

แต่แล้ว――

「ฉันอยากลองทำค่ะ……」

ดูเหมือนว่าเธออยากจะล้างจานจริง ๆ

เธอบอกว่าเธอไม่เคยทำมาก่อน แต่ใบหน้าของเธอก็ดูตื่นเต้นซะด้วยซ้ำ

บางที เธออาจจะอยากลองทำสิ่งที่ไม่เคยมีโอกาสได้ทำมาก่อน

「งั้นฉันจะเป็นคนล้างเอง แล้วเธอก็ช่วยเช็ดให้แห้งได้ไหม？」

ผมเลือกที่จะเคารพความรู้สึกของเธอและให้เธอช่วย

『ไม่บังคับฉันเลย… ท่านเป็นคนใจดีอยู่ดีอย่างที่คิดไว้เลยค่ะ…』

ลูน่ายิ้มกว้างพลางพึมพำบางอย่างเบา ๆ จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดจานที่แขวนอยู่ใกล้อ่างล้างจานขึ้นมา

เธอรับจานที่ผมล้างเสร็จแล้วมาเช็ดอย่างตั้งใจ

เธอเป็นเด็กดี จริงใจ และน่ารักมาก

ทั้งรูปลักษณ์ที่น่ารัก ท่าทางที่เรียบร้อย และนิสัยที่ซื่อตรง การได้ใช้ชีวิตร่วมกับเธอช่างเป็นโชคดีของผมเหลือ

แต่ก็น่าเสียดาย ที่มันจะเป็นเพียงไม่กี่วันเท่านั้น

「――ฉันเตรียมน้ำอาบให้แล้ว เธอไปอาบก่อนเถอะ」

หลังจากล้างจานเสร็จ ผมก็บอกให้ลูน่าไปอาบน้ำ

「อ๊ะ… เสื้อผ้า… ฉันขอเปิดดูตู้เสื้อผ้าของท่านเซย์โตะได้ไหมคะ？」

「ตามสบาย」

ผมซื้อชุดชั้นในให้เธอแล้ว แต่ยังไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยนให้

ผมไม่อยากเสี่ยงออกไปข้างนอกบ่อยเกินไป และลูน่าเองก็บอกว่าไม่จำเป็น

ผมก็เลยคิดว่าจะให้เธอยืมเสื้อผ้าของผม

「ขอบคุณค่ะ」

ลูน่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปยังห้องนอน

ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องไปคอยจับตามองเธอ

ถึงเธอจะดูเป็นคนซุ่มซ่ามอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้วเธอเป็นเด็กดี ผมเลยปล่อยให้เธอทำตามใจชอบ

แต่แล้ว――

「เอ่อ… ท่านเซย์โตะ…？」

「ครับ――!?」

เมื่อฉันหันกลับไปตามเสียงเรียก ก็พบกับภาพที่ทำให้ผมตกตะลึง

ลูน่ากำลังยืนอยู่ตรงนั้น โดยมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบตัว ไม่มีเสื้อผ้าอื่นเลย

การแต่งกายที่ชวนให้คิดไปไกลทำให้ผมไม่รู้ว่าควรจะมองไปทางไหนดี

「นะ-นะ-นี่เธอทำอะไรอยู่!?」

「ฉันไม่รู้วิธีอาบน้ำค่ะ…」

คำตอบของเธอทำให้ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

「เป็นไปไม่ได้หรอก…！ นี่เธอล้อเล่นใช่ไหม…!?」

「ไม่นะคะ…! ฉันไม่รู้จริง ๆ ค่ะ…!」

หรือว่า… เธอกำลังยั่วยวนผม？

ที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นแค่การแสดง？

เพราะไม่ว่ายังไง ฉากแบบนี้ก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นโดยธรรมชาติได้เลย

「แล้วที่ผ่านมาเธออาบน้ำยังไงเนี่ย…!?」

「ปกติจะมีคนช่วยอาบให้ค่ะ… พอให้ทำเองก็ไม่รู้วิธีเลย…」

…มีคนช่วยอาบให้？

ใครกัน？

ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่น่าเชื่อ

แต่เธอน่ารักมาก และดูเหมือนจะมีปัญหาด้านการเงิน อาจมีใครบางคนใช้โอกาสนี้เข้าหาเธอก็ได้

ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง มันคงไม่ใช่เรื่องดีเลย…

แต่เธอน่าจะเคยอาบน้ำด้วยตัวเองตอนเด็ก ๆ บ้าง…？

เธออาจมีบาดแผลทางใจอยู่ก็ได้ ผมเลยไม่อยากคาดคั้น

「เธอไม่รู้จริง ๆ เหรอ…？」

「ค่ะ… ช่วยสอนฉันได้ไหมคะ…？」

จากแววตาของเธอ ผมไม่คิดว่าเธอโกหก

ถึงจะไม่ค่อยน่าเชื่อ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้วิธีอาบน้ำจริง ๆ

เธอเคยใช้ชีวิตแบบไหนมากันแน่นะ…

「เข้าใจแล้วครับ ตามมาสิ」

ผมพยายามไม่มองเธอมากเกินไป ก่อนจะพาเธอไปยังห้องน้ำ

จากนั้นผมก็สอนเธอเกี่ยวกับวิธีใช้ฝักบัว แชมพู ครีมนวด และวิธีทำความสะอาดร่างกาย

「เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ」

เธอยิ้มหวานพร้อมกล่าวขอบคุณ

แต่การที่เธอออกมาหาผู้ชายทั้งที่มีเพียงผ้าขนหนูพันตัวแบบนี้ มันแสดงให้เห็นว่าเธอแทบไม่มีจิตสำนึกเรื่องความอันตรายเลย

ผมรู้สึกโล่งใจที่เธอไม่ไปอยู่กับผู้ชายที่ไม่ไว้ใจ

「งั้นก็อาบน้ำให้สบายใจนะครับ」

ผมรีบปิดประตูห้องน้ำและกลับไปที่ห้องนั่งเล่น

ถึงพยายามไม่คิดมาก แต่ภาพเธอในชุดผ้าขนหนูก็ยังติดอยู่ในหัว

คืนนี้เราต้องนอนด้วยกัน… ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ผมคงทนไม่ไหวแน่…