「ลูน่า ใกล้จะหายดีแล้วล่ะ」

หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น จึงเอ่ยปากกับลูน่า

ทั้ง ๆ ที่อุตส่าห์มาสวนสนุกกันแล้ว ถ้าเพราะผมทำให้เธอไม่ได้เล่นเครื่องเล่นก็คงไม่ดีแน่

ต้องรีบพาเธอไปเครื่องเล่นถัดไปให้เร็วที่สุด

ผมคิดแบบนั้น… แต่ทว่า――

「งั้นเหรอคะ…」

ลูน่าเปล่งเสียงออกมาอย่างเสียดาย แล้วก็เอามือออกจากหัวของผม

นี่มัน…

「อยากอยู่แบบนี้อีกสักหน่อยไหม?」

「จะไม่เป็นไรเหรอคะ…?」

ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง ลูน่าก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังชั่งใจ

แม้ตอนนี้ก็ยังมองเห็นท้องฟ้าแค่ครึ่งเดียวเพราะโดนหน้าอกอันใหญ่ของเธอบังอยู่เหมือนเดิม แต่จากที่เธอถามว่า 「จะไม่เป็นไรเหรอคะ」 นั้น ก็คงหมายความว่าเธอยังอยากอยู่แบบนี้ต่อไป

「แน่นอนสิ วันนี้ทั้งวันคือวันให้ลูน่าได้สนุกเต็มที่ เพราะงั้นเธออยากทำอะไรก็ทำได้เลยนะ ถ้ามีอะไรที่อยากทำ หรืออยากให้ฉันทำก็บอกมาได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ」

ที่มาสวนสนุกก็เพื่อให้ลูน่ามีความสุข

ถ้าไม่ใส่ใจความรู้สึกของเธอเป็นอันดับหนึ่งก็ไม่มีความหมาย เพราะงั้นแน่นอนว่าผมจะเคารพความรู้สึกของเธอ

「ท่านเซย์โตะช่างใจดีเหลือเกินเลยนะคะ…」

「ไม่หรอก เรื่องแค่นี้มันปกติอยู่แล้ว」

การอยากให้คนที่เรารู้สึกดีด้วยมีความสุข ได้สนุกสนาน มันเป็นเรื่องธรรมดามาก

ยิ่งถ้าเป็นคนรัก――ในกรณีของเราคือคู่หมั้นด้วยแล้ว ก็ยิ่งเป็นเรื่องธรรมดายิ่งขึ้นไปอีก

「ฟุฟุ… ฉันนี่ช่างเป็นคนที่โชคดีจริง ๆ เลยค่ะ」

ลูน่าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเปี่ยมสุข แล้วแตะมือกลับมาที่หัวของผมอีกครั้ง

จากนั้นก็ลูบเบา ๆ อย่างอ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่

ตอนแรกผมคิดว่าเธอเป็นคนชอบอ้อน แต่ดูเหมือนเธอก็ชอบเอาใจคนอื่นเหมือนกัน

ลูน่าทั้งสองด้านนี้ ทั้งน่ารักและน่าประทับใจ ผมเองก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร

「ฉันเองก็มีความสุขเหมือนกัน」

แค่เมื่อไม่นานนี้เอง ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันแบบนี้รออยู่

ตรงกันข้าม ผมยังเสียใจจากการถูกริออนปฏิเสธ และรู้สึกว่าชีวิตมันไม่มีค่าอะไรอีกแล้วด้วยซ้ำ

ถ้าไม่ได้เจอกับลูน่า ผมอาจจะยังคงเป็นคนที่ไร้ค่าอยู่แบบนั้นก็ได้

เพราะเธอ ผมถึงค่อย ๆ ลืมความรู้สึกที่มีต่อริออนได้――

ผมกำลังคิดแบบนั้นอยู่พอดี

…ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่อกทันที

ไม่ต้องใช้เวลามากนัก ผมก็เข้าใจถึงความหมายของความเจ็บปวดนั้น

ผมกำลังพยายามลืมริออนด้วยการใช้ลูน่าเป็นเครื่องมืองั้นเหรอ…?

ผม… เข้าใจว่าแบบนั้นไปซะแล้ว

「ท่านเซย์โตะ…?」

ลูน่าที่แตะตัวผมอยู่ คงรู้สึกได้ว่าร่างกายของฉันเกร็งขึ้น

เธอจึงเรียกผมทันที

「เปล่า ไม่มีอะไรหรอก」

ผมฝืนยิ้มออกมา แล้วตอบกลับเธอ

ไม่อยากให้เธอที่กำลังสนุกอยู่ต้องมากังวลเรื่องไม่จำเป็น

ยิ่งไปกว่านั้น… ถ้าเธอรู้ว่าผมรู้สึกแบบนี้ อาจจะทำให้เธอเกลียดผมก็ได้

เพราะความคิดแบบนี้มันต่ำตมมาก

แน่นอนว่าผมไม่ได้คิดจะใช้ลูน่าเป็นเครื่องมือจริง ๆ

แต่ถ้ามีคนถามว่าผมแค่พยายามบอกตัวเองให้รักลูน่าเพื่อจะได้ลืมริออนหรือเปล่า… ผมเองก็ไม่มีหลักฐานมากพอจะปฏิเสธมันได้อย่างมั่นใจ

「…มันคงไม่ใช่แบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม…?」

ผมพึมพำกับตัวเองเบา ๆ จนลูน่าไม่ได้ยิน

อยู่กับลูน่าแล้วรู้สึกสนุกและมีความสุขมากจริง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ผมก็คิดว่าเธอน่ารักมากด้วย

…ใช่แล้ว ความรู้สึกนี้มันไม่เกี่ยวกับริออนหรอก ผมแค่ชอบลูน่าจริง ๆ

ผมพูดกับตัวเองแบบนั้นในใจ

『…………』

โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกจ้องมองจากสายตาของไอระจังที่มองมาอย่างนิ่งเฉย…