「ท่านเซย์โตะ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ……？」

ขณะที่ผมนั่งเหม่ออยู่บนม้านั่ง ลูน่าก็โน้มตัวเข้ามามองหน้าผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง

ดูเหมือนว่าเธอกับไอระจังจะไม่เป็นอะไรจากถ้วยชานั่น

「อืม……ขอโทษนะ แค่พักสักหน่อยก็คงดีขึ้น……」

ถึงจะมึน ๆ อยู่ แต่ก็ไม่ได้แย่เท่ากับเมาเรือ

อย่างที่พูดไป แค่พักสักนิดก็พอจะลุกขึ้นมาได้แล้ว

「ในเวลาแบบนี้ ฉันว่าได้นอนลงน่าจะดีกว่านะคะ」

ไอระจังพูดแนะนำขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ก็จริงอยู่ที่นอนลงน่าจะสบายกว่าจริงๆ… แต่เจ้าม้านั่งนี่มันแข็งไม่น่านอนเลย

ที่สำคัญ ภาพที่คนอื่นเห็นมันคงไม่ดูดีสักเท่าไหร่

ถ้าเป็นแค่ผมคนเดียวก็ว่าไปอย่าง แต่ถ้าลูน่ากับคนอื่นๆ ต้องโดนมองด้วยสายตาแปลก ๆ ไปด้วยล่ะก็ สู้ทนไว้ดีกว่า

ขณะที่ผมคิดแบบนั้น――

「ขออนุญาตนั่งข้างๆ นะคะ」

ลูน่าก็นั่งลงข้างผม

「ท่านเซย์โตะ กรุณาผ่อนคลายร่างกายของคุณหน่อยค่ะ」

「หืม……？」

แม้จะงงเล็กน้อยกับคำพูดที่ดูจะไม่ทันตั้งตัว ผมก็คลายแรงออกจากตัว

ทันทีที่เห็นแบบนั้น ลูน่าก็เอื้อมมือมาที่ไหล่ของผม――แล้วก็ศีรษะ

จากนั้นก็ค่อยๆ พยายามจะพยุงผมให้นอนลงช้าๆ

「ลูน่า……？」

「อย่าฝืนตัวเองเลยค่ะ มันอันตรายนะคะ」

ผมเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่เธอกลับเตือนผมแทน

สำหรับลูน่าที่มักจะเห็นด้วยกับทุกอย่างที่ผมทำ คำพูดแบบนี้นับว่าแปลกมาก

แต่ลูน่าไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแย่ ๆ กับผมแน่ ผมจึงปล่อยตัวตามน้ำ

แล้วสิ่งที่ตามมาก็คือ――

ปุฟ …อะไรบางอย่างที่นุ่มนิ่มและอุ่น ๆ แนบเข้ามาที่แก้มผม

――ต้นขาของลูน่า

『อืม……งืม……ผมนั่นมันจั๊กจี้จังเลย……』

ทันใดนั้น เสียงที่นุ่มนวลชวนเคลิบเคลิ้มก็ดังเข้ามาในหู

พอแหงนหน้าขึ้นไปมอง สิ่งที่เห็นไม่ใช่ใบหน้าของลูน่าที่หลับตาด้วยความจั๊กจี้

แต่เป็นภูเขาคู่ใหญ่เบิ้มสองลูกที่บังสายตาอยู่

จนผมมองไม่เห็นหน้าของลูน่าเลย

อืม…ก็รู้อยู่หรอกนะว่าใหญ่ แต่พอเห็นใกล้ๆ แล้วก็……ใหญ่มากจริงๆ…

ยอดไปเลย…

「…………ก็เป็นคู่หมั้นกันแล้วนี่นะ จะปล่อยผ่านก็แล้วกัน」

「หึหึ」

ทันใดนั้น เสียงเย็นยะเยือกก็ลอยมาเข้าหูผม

ทั้งที่เสียงเบาแท้ ๆ แต่กลับได้ยินชัดเจนอย่างประหลาด

เพราะเสียงนั้นเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารยังไงล่ะ

เจ้าของเสียงนั้นก็กำลังยิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะในลำคอ

จากที่ใช้ภาษาญี่ปุ่นด้วยแล้ว แสดงว่าไม่ได้หลุดปากพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ

แต่จงใจพูดให้ผมได้ยิน และเข้าใจอย่างชัดเจน

เธอคงกำลังสนุกกับสถานการณ์นี้อย่างเต็มที่

「ท่านลูน่า กล้าหาญจังนะคะ？」

ตอนนี้เป้าหมายของไอระจังดูเหมือนจะเปลี่ยนจากผมไปเป็นลูน่าแล้ว เธอยิ้มอย่างสดใสพร้อมเอียงคอเล็กน้อย

「มะ ไม่ใช่นะคะ…! นี่ไม่ใช่เจตนาเลยค่ะ แค่คิดว่าถ้าท่านเซย์โตะได้หนุนต้นขาก็คงจะรู้สึกดีขึ้นเฉย ๆ เท่านั้นเองค่ะ…！」

ลูน่าที่โดนจ้องตอบสนองด้วยการส่ายหน้ารัวๆ อย่างแรง

และภูเขาทั้งสองลูกที่อยู่บนตัวผมก็พลันสั่นสะเทือนไปมาอย่างรุนแรง

……มันร้ายแรงต่อสายตาจริง ๆ

แถมยังแกว่งแรงจนกระแทกหน้าผมอยู่บ่อย ๆ ด้วย ขนาดก็ใหญ่ซะด้วยสิ

ไม่ดีเลย แบบนี้มันแรงเกินไปสำหรับเด็กหนุ่มวัยรุ่นแล้วนะ…

「――พวกที่เป็นของที่มีมาแต่เกิดนี่น่ากลัวจริง ๆ นะคะ ？」

ขณะที่ผมพยายามเก็บอารมณ์ไม่ให้ลูน่ารู้ ไอระจังก็หันมามองผมพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ ที่มุมปาก

ผมเข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่ออยู่หรอก แต่คำพูดกับสีหน้านี่มันไม่เข้ากันเลย

ยิ่งไปกว่านั้น ตัวต้นเหตุของสถานการณ์นี้กลับทำเหมือนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอีกต่างหาก

ผมจึงใช้สายตาส่งสัญญาณความไม่พอใจไปที่สาวใช้จอมเจ้าเล่ห์ที่กำลังแกล้งลูน่าและผมเพื่อความสนุก

――แต่ก็เอาเถอะ……ต้องยอมรับว่ามันเป็นประสบการณ์ที่ดีจริง ๆ ล่ะนะ