「――ดูนั่นสิ สวยมากเลย!」

「ว้าว จริงด้วย! น่ารักสุดๆ ไปเลย!」

หลังจากขึ้นรถไฟมาได้ไม่นาน

สายตาของกลุ่มผู้หญิงที่อยู่ในขบวนเดียวกันก็พากันมองมาทางนี้

ดูเหมือนพวกเธอจะมองมาที่ลูน่า

ถึงแม้จะเดินตามปกติ ลูน่าก็มักจะได้รับความสนใจเสมอ

คงเพราะเธอมีรูปร่างหน้าตาที่สะดุดตามาก

ก็แน่นอนแหละ เพราะเธอน่ารักขนาดนั้น

「แถมหน้าอกก็ใหญ่มากด้วย……」

「อะไรเนี่ย แบบนี้โกงไม่ใช่เหรอ……? ชาวต่างชาตินี่สุดยอดจริงๆ……」

ดูเหมือนจะไม่ได้มองแค่หน้าตาอย่างเดียวสินะ

แต่ก็เข้าใจแหละ

ถ้าไม่ชินกับอะไรแบบนี้ มันก็อดมองไม่ได้จริงๆ

ถึงผมจะอยู่กับเธอทุกวัน ยังแทบจะหันไปมองตามเลย

แน่นอนว่า ผมก็พยายามอดทนไม่ให้ดูเหมือนโรคจิตอยู่เหมือนกันนะ

「อ๊ะ เด็กตัวเล็กๆ คนนั้นก็น่ารัก! น้องสาวเหรอ!?」

「ผมคนละสี แถมหน้าก็ไม่คล้ายกันเลย คงไม่ใช่มั้ง……แต่น่ารักจริงๆ……ที่บ้านนอกแบบนี้ จะมีใครมาทำข่าวเหรอ？」

แล้วสายตาพวกนั้นก็หันไปทางไอระจัง ที่เข้ามาจากด้านหลังของลูน่า

แม้ลูน่าจะน่ารักจนเทียบไม่ได้ แต่ไอระจังก็มีหน้าตาน่ารักมากเหมือนกัน

ด้วยใบหน้าที่ดูเด็กๆ แบบนั้น คงจะโดนใจใครหลายคน

――แต่เอาจริงๆ แล้ว นิสัยเธอนี่ต่างกับหน้าตาสุดๆ เลยล่ะ

「แล้วผู้ชายที่อยู่ด้วยกันนั่น……ตัวประกอบเหรอ？」

「หน้าตาธรรมดาสุด ๆ……แค่เดินเข้ามาพร้อมกันเฉย ๆ คงไม่ใช่คนรู้จักหรอกมั้ง？」

เพราผมอยู่กับสองคนนั้น เลยโดนจับตามองไปด้วย

แต่ปฏิกิริยาไม่เหมือนกับที่พวกเขามองลูน่าเลย

กลับกัน ผมรู้สึกเหมือนถูกจ้องด้วยสายตาประมาณว่า “แกมาอยู่ตรงนั้นได้ยังไง?”

ตอนที่ซื้อตั๋ว ลูนาและไอล่าจังไม่ได้ใช้บัตร IC เลยเดินแยกกับผม

คงเลยดูเหมือนไม่ได้มากับผม

ก็เข้าใจนะว่าเขาคิดยังไง…

เพราะผมเองก็ไม่คิดว่าตัวเองเหมาะสมกับลูน่าเลยด้วยซ้ำ

「――ท่านเซย์โตะ」

「――อ่ะ ละ…ลูน่า……？」

ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ ลูน่าดึงมือผมไปจับอย่างกะทันหัน ทำให้ผมต้องหันไปมองเธอ

ลูนามองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ

ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงของกลุ่มผู้หญิงเมื่อครู่นี้

คงเพราะแบบนั้น เธอเลยไม่ได้แค่จับมือธรรมดา แต่สอดนิ้วเข้ามาแบบจับมือคนรัก

นิ้วอันเรียวเล็กของเธอเย็นเล็กน้อย แต่จับแล้วรู้สึกดีมาก

「หือ? จับมือแบบคนรักเหรอ!?」

「ไม่จริงน่า สองคนนั้นคบกันอยู่เหรอ!?」

แม้ผมจะดีใจที่ลูน่าแสดงความรู้สึกแบบนี้ออกมา

แต่ดูเหมือนมันจะได้ผลตรงข้ามกับที่เธอตั้งใจ

แต่เดิมคนก็รู้สึกแปลก ๆ ที่ผมอยู่กับสองคนนั้นแล้ว

พอทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันขึ้นมา ก็ยิ่งดูแปลกเข้าไปใหญ่

「…………」

คงเพราะสิ่งที่เธอทำกลับได้ผลตรงข้าม

ลูน่าจึงพองแก้มเล็ก ๆ อย่างไม่พอใจ พร้อมหันหน้ามาทางผม

ดูไม่ค่อยอารมณ์ดีเท่าไหร่

แต่พูดตรง ๆ เลยนะ ผมดีใจมากที่เธอโกรธเพราะเป็นห่วงผม

แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ก็คงไม่ดีแน่

「ฉันไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงนะ？」

แม้จะดีใจที่เธอห่วงผม แต่ไม่ได้อยากให้ใครรู้สึกไม่ดีเพราะเรื่องนี้

ยิ่งเรากำลังจะไปเที่ยวสวนสนุกกัน

ผมอยากให้ลูน่า ซึ่งตั้งหน้าตั้งตารอมาเที่ยวได้สนุกเต็มที่มากกว่า

ผมเลยลูบหัวเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน

「อืม……」

ลูน่าหลับตาพริ้มเหมือนรู้สึกดีตอนโดนลูบหัว

แล้วก็ค่อยๆ เอาหน้ามาแนบที่อกผมราวกับจะบอกว่า “ลูบต่ออีกสิ”

น่ารักเกินไปแล้ว……

「หือ? แฟนเขากำลังอ้อนสุดๆ เลย」

「อะไรเนี่ย น่ารักเกินไปแล้ว……」

「ดูมีความสุขมากเลย……อิจฉาจัง……」

ดูเหมือนว่า ลูน่าผู้ชอบอ้อน จะดูน่ารักในสายตาใครๆ ไปหมด

ก็แน่นอนแหละ เธอน่ารักขนาดนี้

แต่บรรยากาศแสนหวานนั้น――

「เอ่อ…ท่านลูน่า อยู่ต่อหน้าผู้คนนะคะ」

――ก็ถูกทำลายด้วยการกระแอมแกล้ง ๆ ของไอระจัง

แม้จะใช้ชื่อปลอมแฝงตัวอยู่ แต่ก็คงมีหลายเรื่องที่ต้องระวัง

「อะ…ก็เพราะคุณลูบหัวฉัน…เลยเผลอไปหน่อยค่ะ……」

ลูน่าผละตัวออกห่างจากผมด้วยท่าทางเขินอาย

เธอคงรู้ว่าต่อหน้าคนอื่นไม่ควรทำตัวขี้อ้อน

แต่ถึงอย่างนั้น ด้วยนิสัยติดอ้อนของเธอ มันก็ห้ามกันไม่ได้ซะทีเดียว

นึกย้อนกลับไป วันแรกที่เธอมาเรียนก็ยังอ้อนผมเลย

โดยส่วนตัว ผมชอบลูน่าตอนที่อ้อนมาก ๆ เลยนะ

อยากให้เธออ้อนได้ตามสบายด้วยซ้ำ

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจที่คนเดียวที่ได้เห็นด้านนี้ของเธอคือผม

ยิ่งไปกว่านั้น พอเธอเริ่มอ้อน ผมเองก็คงจะหยุดตัวเองไม่ได้เหมือนกัน…

เพื่อไม่ให้ถูกมองว่าเป็นคู่รักที่เหลิงกันเกินไป แบบนี้ก็คงดีที่สุดแล้ว

「แต่ผลลัพธ์ก็ถือว่าออกมาดีนะคะ」

ไอล่าจังพูดพลางมองไปทางกลุ่มผู้หญิงเมื่อครู่

พวกเธอไม่ได้มองผมด้วยสายตารังเกียจอีกแล้ว

กลับกัน กลับมองพวกเราด้วยความอิจฉา――คงคิดว่าพวกเราเป็นคู่รักที่ดูมีความสุข

เพราะสายตาไม่พอใจพวกนั้นหายไป

อารมณ์ของลูน่าก็กลับมาดีอีกครั้ง

ผมจึงมองลูน่ากำลังชมวิวนอกหน้าต่างอย่างมีความสุข