「――เอ๊ะ ไปสวนสนุกเหรอคะ……!?」

ระหว่างที่เราเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ผมลองพูดเรื่องสวนสนุกให้ลูน่าฟัง แล้วสีหน้าของเธอก็สว่างไสวขึ้นทันที

ดูเหมือนว่าเธอเองก็อยากจะไปอยู่เหมือนกันล่ะนะ

ว่าแต่ ไอระจังตอนนี้ก็เดินตามเรามาห่าง ๆ อยู่ไม่กี่ก้าว

ดูเหมือนเธอตั้งใจเว้นระยะห่างเพื่อสร้างพื้นที่ให้เราสองคนโดยเฉพาะ

「อืม คิดว่าน่าจะดีถ้าได้ไปสวนสนุกด้วยกันในวันหยุดครั้งหน้าน่ะ ว่ายังไงบ้าง?」

「แน่นอนค่ะ ฉันยินดีที่จะไปด้วยเป็นอย่างยิ่ง……! สวนสนุกน่ะ เป็นเดทที่คลาสสิกสุด ๆ เลยนี่นา……！」

ลูน่าที่ฉลาดมาก ดูเหมือนจะเข้าใจเจตนาของผมได้โดยไม่ต้องอธิบายอะไรเลย

ไปสวนสนุกด้วยกันสองต่อสอง――ถึงจะมีไอระจังตามไปด้วยเพื่อคุ้มกันก็เถอะ แต่แบบนี้ก็เรียกได้ว่าเป็นเดทแล้วล่ะ

「ไม่มีแผนอะไรอยู่แล้วใช่ไหม?」「ค่ะ ฉันมีเวลาทั้งหมดไว้สำหรับท่านเซย์โตะอยู่แล้ว……！」

โอ้… พอได้ยินคำพูดตรง ๆ ขนาดนี้ก็อดรู้สึกเขินไม่ได้เลยแฮะ…

「ถ้างั้นเนื่องจากเรายังมีงานเลี้ยงต้อนรับลูน่าอยู่ งั้นไปกันในวันหยุดที่ว่างอีกวันก็แล้วกัน」

「ค่ะ……! ฉันจะรอคอยด้วยความตื่นเต้นเลยค่ะ……！」

พอลูน่าตอบรับอย่างร่าเริง เธอก็เกี่ยวแขนผมไว้แนบแน่นอย่างหน้าตาเฉย

เมื่ออยู่นอกบ้านเธอพยายามระวังไม่ให้แสดงความใกล้ชิดจนเกินไปอยู่หรอก แต่ดูเหมือนจะทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ

ตอนนี้ยังเป็นเวลาที่คนเดินไม่เยอะมาก คงไม่ต้องกังวลมากนัก

แน่นอนว่า สำหรับผมที่อยู่ดี ๆ ก็ถูกผู้หญิงมาเกาะแขนน่ะ หัวใจก็เต้นรัวแทบระเบิดเลยล่ะ…

「เอะเฮะเฮะ เดทที่สวนสนุก……」

ลูน่าคงดีใจมากจริง ๆ เธอถึงได้เอาหัวมาพิงไหล่ผมแบบนั้น

เธอน่ารักมากจริง ๆ จนนึกอยากจะเอาใจเธอสุด ๆ ไปเลย

「ลูน่าไม่เคยไปสวนสนุกมาก่อนสินะ?」

「ค่ะ แม้ว่าในอัลคาร์เดียจะมีสวนสนุกอยู่ก็จริง……แต่ฉันไม่เคยได้รับอนุญาตให้ไปเลยค่ะ」

เพราะเป็นเจ้าหญิง เลยต้องระวังเรื่องสายตาคน และก็อาจมีความเสี่ยงด้านความปลอดภัยด้วย เลยไม่ได้รับอนุญาตให้ไปสินะ

ถึงจะสามารถเหมาสวนสนุกได้ก็ตาม แต่นั่นก็เท่ากับประกาศตัวว่ามีคนใหญ่คนโตมาเที่ยว ซึ่งจะยิ่งเพิ่มความเสี่ยงเข้าไปอีก

「ถ้างั้นเราก็มาเที่ยวให้สนุกกันให้เต็มที่เลยนะ เลือกเครื่องเล่นที่ลูน่าอยากเล่นได้เลย」

「ค่ะ ตั้งแต่ตอนนี้ก็อดใจรอแทบไม่ไหวแล้วค่ะ……！」

ลูน่าหันมายิ้มให้ผมอย่างสดใสเต็มที่

ปกติแค่ได้ยินคำว่าเจ้าหญิงก็ทำให้รู้สึกเกร็งแล้ว――แต่พอเห็นแบบนี้ ก็รู้สึกว่าเธอไม่ต่างอะไรจากเด็กผู้หญิงทั่วไปเลย

เธอเองก็ดูจะชอบชีวิตแบบนี้ด้วย ผมคงต้องแนะนำให้เธอรู้จักความสนุกต่าง ๆ อีกเยอะเลย

――ถึงแม้ว่าผมเองก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรพวกนี้มากนักหรอก……!

ก็ผมเป็นพวกชอบอยู่บ้าน ดูอนิเมะ เล่นเกม เป็นพวกไม่ชอบเข้าสังคมมาตลอดนี่นา……!

กิจกรรมกลางแจ้งอะไรแบบนี้ก็มีแค่ตอนที่ถูกริออนชวนเท่านั้นเอง ซึ่งเจ้าตัวก็เป็นพวกไม่ชอบเข้าสังคมเหมือนกันอีกนั่นแหละ เลยแทบไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย……

ระหว่างที่ผมแอบแก้ตัวกับตัวเองในใจ จู่ ๆ ก็เห็นเงาคนเดินเข้ามาใกล้จากด้านหลัง

「――ขออนุญาตสอบถามเพื่อความแน่ใจนะคะ ควรจะจัดการเหมาสวนสนุกไว้ไหมคะ？」

คนที่เดินเข้ามาใกล้เราพร้อมเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบนิ่งก็คือ ไอระจัง

ผมจึงเปลี่ยนเป็นโหมดขบคิดทันที

「เข้าใจว่ากังวลเรื่องให้ลูน่าได้เล่นเครื่องเล่นเยอะ ๆ แหละ……แต่แบบนั้นมันก็ดูไม่ดีเท่าไหร่ใช่ไหมล่ะ?」

ผมพยายามพูดให้เข้าใจถึงความรู้สึกของไอระจัง และย้ำในสิ่งที่ผมคิดไว้ก่อนหน้า

「ค่ะ เนื่องจากท่านลูน่าเสด็จมาญี่ปุ่นในฐานะบุคคลทั่วไป การกระทำที่เป็นที่จับตามองนั้น คิดว่าไม่ควรทำเพื่อผลในระยะยาวค่ะ」

「ว่าแล้วเชียว」

ถ้าหากตัวตนของลูน่าถูกเปิดเผยแล้วล่ะก็ การเหมาสวนสนุกเพื่อป้องกันคนไม่ดีแฝงตัวมาก็ถือว่าเป็นทางเลือกที่ดี

แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้แม้แต่เรื่องที่ลูน่ามาอยู่ในญี่ปุ่น

กับคนทั่วไปแล้ว แทบไม่มีใครที่อันตรายขนาดนั้น และถ้ามีไอระจังอยู่ใกล้ ๆ คอยคุ้มกันก็น่าจะเพียงพอแล้ว

ไม่จำเป็นต้องทำให้คนอื่นสงสัยว่า “มีอะไร” กำลังจะเกิดขึ้น

「ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคะ ไอระ」

ขณะที่ผมกำลังคุยกับไอระจัง ลูน่าก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแบบเจ้าหญิง

ไม่ใช่ลูน่าที่ขี้อ้อน แต่เป็นรอยยิ้มแบบผู้ใหญ่ที่แสร้งทำขึ้น

「แต่การยืนรอต่อแถวเพื่อขึ้นเครื่องเล่นนั้น ก็ถือเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของสวนสนุกค่ะ อีกอย่าง ในวันหยุดก็คงมีเด็ก ๆ อีกมากที่ตั้งใจมาสนุกกัน การที่พวกเราไปแทรกแซงความสุขของเด็กพวกนั้นเพราะเหตุผลส่วนตัว คงไม่ใช่สิ่งที่ควรทำหรอก」

พอได้ยินแบบนี้ ผมก็เข้าใจทันทีว่าทำไมเธอถึงต้องสวมหน้ากาก “เจ้าหญิง” ขึ้นมา

แน่นอนว่าเธอคิดว่าการต่อแถวก็เป็นส่วนหนึ่งของความสนุกจริง ๆ แต่เธออยากจะบอกไอระจังว่า การที่เธอได้รับสิทธิพิเศษอาจทำให้คนอื่นเสียความสุขไปได้นั่นแหละ

พอเห็นลูน่าแบบนี้แล้วก็ยิ่งรู้สึกว่า เธอไม่เหมือนราชวงศ์เลยจริง ๆ

อาจเป็นแค่ภาพจำก็ได้ แต่ปกติผมคิดว่าเหล่าราชวงศ์กับชนชั้นสูงน่ะ มักจะไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น แล้วก็ทำตัวตามอำเภอใจ

「ขออภัยด้วยค่ะ」

ดูเหมือนว่าความรู้สึกของลูน่าจะส่งถึงไอระจัง เธอจึงก้มหัวขอโทษ

ในใจผมก็แอบรู้สึกสงสารเธออยู่หรอกนะ…

「สำหรับไอระแล้ว การให้ความสำคัญกับฉันก่อนก็เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ แต่อย่าลืมนะคะ แต่ที่นี่ไม่ใช่อัลคาร์เดีย ที่นี่คือญี่ปุ่น และฉันก็เป็นเพียงนักเรียนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ดังนั้นไม่ต้องคำนึงถึงเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ」

ลูน่าช่างอ่อนโยนจริง ๆ

เธอเข้าใจทั้งสถานะและความรู้สึกของไอระจัง และพยายามพูดในแบบที่ทำให้ไอระจังไม่ต้องรู้สึกผิด

แบบนี้แหละที่ทำให้ไอระจังเองก็ห่วงใยลูน่าอย่างสุดหัวใจ

「เข้าใจแล้วค่ะ ต่อไปจะระวังเรื่องนี้ให้มากขึ้น」

ไอระจังก้มหัวอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าความรู้สึกของลูน่าจะถูกส่งไปถึงจริง ๆ

ลูน่ามองหน้าไอระจังพลางยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะพิงหัวกับไหล่ผมอีกครั้ง

เธอกลับมาเป็น “ลูน่าในฐานะผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง” แล้ว

ผมเอามือวางลงบนหัวของเธออย่างเบามือ

แล้วค่อย ๆ ลูบหัวเธอเบา ๆ――

「เอะเฮะเฮะ……」

――ลูน่าที่เหมือนจะรู้ว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้ ก็ยิ้มแบบเด็กน้อยออกมาอย่างมีความสุข