「――อื้ม……」

ยามที่แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดผ่านช่องว่างของผ้าม่านเข้ามาในห้อง

ลูน่าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ

「…………」

คงจะยังละเมออยู่แน่

เธอกะพริบตาช้า ๆ ด้วยดวงตาที่ดูง่วงงุน

สีหน้าเหมือนเด็กน้อยทำให้ผมรู้สึกมีความสุขตั้งแต่เช้า

ฉันไม่ได้พูดอะไรปลุกเธอให้ตื่น แต่เลือกที่จะรอจนกว่าเธอจะมีสติชัดเจนขึ้นมาเอง

「อืออ……」

ระหว่างที่ผมเฝ้ารอแบบนั้น ลูน่าที่กำลังละเมอก็ขยับเข้ามาซุกที่อกของผม

แล้วก็เอาใบหน้าถูไปมาเหมือนกำลังอ้อน

หรือว่าเธอแกล้งทำเป็นละเมอแต่จริง ๆ ตื่นอยู่แล้ว?

ผมจ้องมองเธอพลางคิดแบบนั้น แต่เธอก็หลับตาลงอีกครั้ง

จากบรรยากาศแล้วก็ดูไม่น่าจะตื่นจริง ๆ

อาจจะแค่อ้อนออกมาโดยไม่รู้ตัวขณะที่ยังละเมออยู่

ไม่รู้ว่าเธอรู้ตัวว่าเป็นผมรึเปล่า แต่เพราะมันน่ารักเกินไป ผมจึงกอดเธอไว้เบา ๆ และลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน

「เอะเฮะเฮะ……」

ลูน่าที่ชอบให้ลูบหัว ก็ยิ้มออกมาอย่างน่ารักแล้วโอบแขนรอบตัวผม

เธอกอดตอบด้วยแรงนุ่มนวล ใบหน้าที่ถูไปมาก่อนหน้านั้นก็แนบลงบนอกผมแทน

…แบบนี้เธอก็ตื่นอยู่จริง ๆ สินะ?

「…………」

ตอนที่ฉันกำลังเพลิดเพลินกับความอ้อนของลูน่า จู่ ๆ ก็รู้สึกได้ถึงสายตาบางอย่าง

เมื่อหันไปตามความรู้สึกนั้น ก็เห็นไอระจังยืนมองผมกับลูน่าอยู่อย่างสนอกสนใจ

…ไม่สิ จากสายตาแล้ว ดูเหมือนเธอจะสนใจลูน่าที่กำลังอ้อนมากกว่า

「อรุณสวัสดิ์ ไอระจัง หลับสบายดีไหม?」

พอสายตาประสานกัน ผมจึงทักเธอไป

ไอระจังก็เอียงคอเล็กน้อยแล้วตอบกลับมา

「ฉันหลับเท่าที่จำเป็นแล้วค่ะ แต่ดูเหมือนท่านเซย์โตะจะไม่ได้หลับเลยสินะเคะ？」

เธอตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจคำถามผมนัก แต่กลับจับได้ว่าผมนอนไม่พอ

「ฉันก็นอนแล้วนะ」

「ฉันเข้าใจได้ทันทีเลยเจ้าค่ะ ว่านั่นเป็นคำโกหก」

แม้ผมจะตอบแบบไม่ให้เธอกังวล แต่ก็ยังโดนจับได้อยู่ดี

อย่างที่ไอระจังพูด หลังจากที่ผมคุยกับเธอที่ระเบียง ผมก็มานอนบนเตียงเดียวกับลูน่า

แต่เพราะเธอทั้งน่ารักและชวนให้หวั่นไหว ผมเลยไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย

ถึงจะเคยนอนกับลูน่าที่ใส่เสื้อเชิ้ตของผมมาหลายครั้งแล้ว แต่พอรู้ว่าเธอชอบผมอย่างชัดเจนแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกถึงเธอมากกว่าเดิม

ตอนเริ่มนอนด้วยกันใหม่ ๆ ผมก็หลับยากอยู่แล้ว พอเป็นแบบนี้เลยยิ่งแย่ไปใหญ่

「ยังไม่ถึงเวลาตื่น เดี๋ยวฉันจะปลุกเองเมื่อถึงเวลา ดังนั้นไม่ต้องห่วงเรื่องนอนเพลินเลยค่ะ ทำไมคุณไม่งีบสักหน่อยล่ะคะ？」

ดูเหมือนไอระจังจะเป็นห่วงสุขภาพของผม เธอจึงเสนอให้งีบอีกสักพัก

ผมหันไปมองลูน่าเล็กน้อย

ลูน่าที่อยู่ในอ้อมแขนผมนิ่งสนิท เสียงหายใจสม่ำเสมอบอกว่าเธอหลับไปอีกแล้ว

อาจเพราะได้อ้อนพอใจแล้วเลยหลับต่อ

ลูน่าเป็นคนที่ตื่นยากตั้งแต่เริ่มนอนด้วยกันอยู่แล้ว ดูเหมือนเธอจะไม่ถนัดเรื่องตื่นเช้าเลย

ถึงเธอจะหลับไปแล้ว ผมเองก็คิดว่าควรจะนอนเหมือนกัน

…แต่พูดตามตรง ผมไม่คิดว่าจะหลับได้

「ถ้านอนแค่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ น่าจะยิ่งเหนื่อยมากกว่า ฉันขอไม่ดีกว่า」

「จะไม่เผลอหลับในห้องเรียนเหรอเจ้าคะ？」

「ก็…ถึงจะงีบตอนนี้ ผลลัพธ์ก็คงไม่ต่างกัน」

จะให้บอกว่า “ไม่หลับแน่นอน” ก็พูดยาก

แน่นอนว่าผมจะพยายามไม่หลับ แต่วิชาก็เป็นศัตรูกับนักเรียนเสมอมา

ในสภาพนอนไม่พอแบบนี้ ผมไม่อาจรับประกันได้เลยว่าจะไม่เผลอหลับ

「หากดูเหมือนไม่สามารถดูแลตนเองได้ หรือดูไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย ก็จะทำให้คะแนนจากราชวงศ์ลดลง คงเข้าใจดีใช่ไหมคะ？」

ไอระจังพูดเตือนอย่างอ้อม ๆ ว่า “พฤติกรรมของนายน่ะมีคนจับตามองอยู่นะ”

ในห้องเรียนมีลูน่าอยู่ ดังนั้นพวกองครักษ์คงเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ

ในฐานะที่ผมอยู่ห้องเดียวกัน ก็ย่อมถูกสังเกตและรายงานไปยังราชวงศ์เช่นกัน

「ถ้าคะแนนต่ำมาก ๆ อาจถึงขั้นยกเลิกหมั้นเลยสินะ……」

「เปล่าเลยเจ้าค่ะ เรื่องนั้นไม่มีทางเกิดขึ้น เพราะท่านลูน่าไม่อาจยอมให้มันเกิดขึ้นได้แน่」

ผมพึมพำออกมา แต่ไอระจังก็รีบปฏิเสธทันที

「งั้น…ถ้าคะแนนต่ำลงจริง ๆ จะเกิดอะไรขึ้นเหรอ……？」

แม้จะรู้สึกไม่ดีที่ถามออกไป แต่ไม่ถามก็ยิ่งกลัว

ผมเลยถามเธออย่างหวาด ๆ

「แน่นอนค่ะว่าจะต้องปรับนิสัยให้เข็ดหลาบ อย่างเข้มงวด」

ไอระจังยิ้มหวานน่ารักตอบกลับฉัน

…อืม แน่ใจเลยว่าเธอเป็นพวกซาดิสม์

แถมเป็น S แบบหนักหน่วงด้วย

「แล้วคนที่รับหน้าที่นั้นก็คือไอระจัง สินะ……」

「เข้าใจไวแบบนี้ ช่วยได้มากเลยค่ะ ฉันเองก็ไม่อยากทำอะไรที่รุนแรงกับผู้ที่ท่านลูน่าให้ความสำคัญเช่นกัน จึงได้เตือนล่วงหน้าไว้ก่อน」

…จริงเหรอ?

ไม่เห็นเหมือนว่าเธอคิดแบบนั้นเลย

ตรงกันข้าม เธอดูเหมือนจะรอคอยจะได้ทำมันอย่างตื่นเต้นด้วยซ้ำ

ผมต้องไม่เผลอหลับในห้องเรียนเด็ดขาด…

「――ว่าแล้วก็ ช่างมันเถอะนะ เรื่องจริงจังไว้ก่อน」

「ไม่สิ ตรงนั้นต้องเป็นเรื่องล้อเล่นไม่ใช่เหรอ？」

「หากถึงคราวจำเป็น ฉันก็จะทำจริง ๆ ดังนั้นไม่ใช่มุกตลกค่ะ」

ผมแหย่เธอเล่นตามเนื้อเรื่อง แต่กลับได้คำตอบจริงจังกลับมา

แปลกจัง ทั้งที่เป็นเธอเองที่เริ่มแกล้งก่อนแท้ ๆ

「ในสมุนไพรที่นำมาจากอัลคาร์เดีย มีบางชนิดที่ช่วยบรรเทาอาการเหนื่อยล้าและนอนไม่พอ ฉันจะไปชงชาให้นะคะ」

พูดจบ ไอระจังก็เดินไปทางครัว

ดูเหมือนเธอจะไปชงชาสมุนไพรให้ผม

…เด็กคนนี้นี่ แกล้งก็ดี ใจก็ง่าย เอาใจใส่ก็เก่ง ไม่รู้จะนิยามว่าอะไรดี

แต่ก็คงเป็นเด็กที่จิตใจดีล่ะมั้ง

ผมรู้สึกขอบคุณไอระจังในใจ แล้วหันไปมองลูน่าที่หลับอยู่ด้วยความแนบชิด

เหตุผลที่ไอระจังมองลูน่าก็เพราะเธออยากเห็นใบหน้าเวลาละเมอหรือเวลานอนนั่นเอง

เพราะใบหน้าเวลานอนที่น่ารักแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องรู้สึกผ่อนคลาย ผมเข้าใจเธอดีเลย

「ลูน่านี่โชคดีจังเลยนะ ที่มีผู้ติดตามน่ารักและใจดีแบบนี้」

ผมนึกถึงไอระจังที่คอยดูแลลูน่า แล้วลูบแก้มของลูน่าที่หลับอย่างไร้การป้องกันเหมือนเด็กน้อย อย่างแผ่วเบา