「เอะเฮะเฮะ……」

เมื่อผมโอบร่างของเธอไว้ในอ้อมแขนบนเตียง แล้วลูบหัวกับแก้มของเธอเบา ๆ ลูน่าก็เผยรอยยิ้มสดใสเหมือนเด็กน้อย

ดูเธอมีความสุขมากซะจนแค่ได้มองก็รู้สึกอบอุ่นใจ

ไอระจังไม่ได้ว่าอะไร อีกอย่าง ถ้าไม่ทำอะไรลามก ก็คงไม่เป็นไร

「ลูน่าชอบให้ลูบหัวเหรอ?」

ใครดูก็ต้องคิดว่าตอนนี้ลูน่ากำลังดีใจที่ถูกลูบ

เหมือนกับแมวที่ตอนถูกลูบจะหลับตาแล้วเอาหัวมาถู ผมเองก็รู้สึกได้ว่าลูนาก็เอาหัวมาเบียด หรือเอาแก้มมาถูกับผมเหมือนกัน

ก็เลยลองถามดู――

「……เพราะเป็นท่านเซย์โตะน่ะค่ะ……? ไม่ใช่ว่าใครก็ได้หรอกนะคะ……」

ลูน่าพูดพลางก้มหน้าซุกอกผมอย่างเขินอาย

ไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจคำถามผมยังไง แต่พอได้ยินคำว่า “เพราะเป็นท่านเซย์โตะ” ก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

เด็กคนนี้นี่เก่งเรื่องอ้อนจริง ๆ

ถึงลูน่าจะอ้อนแบบเป็นธรรมชาติ แต่ผมก็ยังคิดแบบนั้นอยู่ดี

「จากนี้ไป ฉันลูบหัวเธอได้อีกใช่ไหม……?」

ลูนาน่ารักจนบางทีก็อยากลูบหัวเธอขึ้นมา

ผมพยายามอดกลั้น และไม่เคยลูบหัวเธอถ้าเธอไม่ใช่ฝ่ายเริ่มก่อน――แต่ถ้าเธอชอบล่ะก็ ถ้าขออนุญาตไว้ล่วงหน้า ก็คงไม่เป็นปัญหา

「ไม่ใช่แค่ได้นะคะ……ฉันดีใจมากเลยนะ……？」

พอได้ยินคำถามผม ลูน่าก็เงยหน้าจากอกแล้วยิ้มพลางมองผมด้วยสายตาที่เหมือนคาดหวังอะไรบางอย่าง

ดูจากสายตาเธอแล้ว คงรู้สึกดีเวลาที่ถูกลูบหัวตามที่พูดจริง ๆ

ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ไม่ต้องเกรงใจล่ะมั้ง ตราบใดที่ไม่มีคนเห็น

「งั้นเหรอ โล่งใจแล้วล่ะ」

「ท่านเซย์โตะใจดีเสมอเลยค่ะ……ที่คอยใส่ใจฉันอยู่ตลอด……ฉันน่ะ ถ้าเป็นสิ่งที่ท่านเซย์โตะทำให้ล่ะก็ จะเป็นอะไรก็ยินดีทั้งนั้นค่ะ……」

ลูน่าพูดพลางเอาแก้มมาถูอกฉันอย่างอ้อน ๆ

แน่นอนว่า ถ้าเป็นอะไรที่เธอไม่ชอบ เธอก็ต้องแสดงออกมาอยู่ดี

สิ่งที่เธอพูดคงหมายถึง “ไม่ต้องเกรงใจ อ้อนมาเลย” ล่ะมั้ง

ผมเองก็ชอบเอาใจลูนาอยู่แล้ว เลยรู้สึกดีใจมาก

「พูดแบบนั้น แล้วถ้าฉันทำอะไรเกินเลยขึ้นมา ลูน่าไม่ว่าเหรอ?」

「ไม่เป็นไรค่ะ ก็เราเป็นคู่หมั้นกันแล้วนี่คะ ขอแค่ท่านเซย์โตะรับผิดชอบก็พอ……」

พูดแบบนั้น ก็คือถ้าไม่รับผิดชอบจะไม่ให้อภัยนั่นแหละ

แต่ดูเหมือนเธอจะตั้งใจจะรอถึงหลังแต่งงานถึงจะยอมมีอะไรกัน ดังนั้นที่พูดนั่นก็คงหมายถึงแค่เรื่องจูบอะไรแบบนั้นมากกว่า

เธอดูใสซื่อขนาดนี้ ไม่น่าจะรู้มากไปกว่านั้น

――หรือว่าจะเป็นไอระจังที่สอนอะไรให้เธอไว้……?

เห็นว่าเด็กคนนั้นชอบแกล้งให้ลูน่าได้ลองโน่นนี่ ก็เลยคิดว่าอาจจะเคยสอนอะไรเธอไว้ก็เป็นได้

ว่าแต่ การศึกษาของราชวงศ์นี่เขาสอนกันถึงขนาดไหนนะ?

เรื่องนี้ผมก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะต่อไปมันก็จะเกี่ยวข้องกับผมโดยตรงเลยด้วย

ถึงจะบอกว่าจะไม่มีอะไรจนกว่าจะแต่งงาน แต่ถ้ารู้ถึงขนาดนั้น ก็น่าจะรู้ว่า “มีอะไร” มันคืออะไร……แต่อืม……ยังไงกันนะ……?

「…………」

ขณะที่คิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ ก็รู้สึกเหมือนมีสายตามาจากด้านหลัง

น่าจะเป็นไอระจังที่ลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องผมอยู่เงียบ ๆ

「ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่มีทางบังคับอะไรแบบนั้นแน่นอน……」

「……？」

ลูน่าเหมือนจะไม่เข้าใจว่าผมพูดอะไร เลยทำหน้างงใส่

แต่คนที่ผมตั้งใจพูดด้วยก็น่าจะเข้าใจดี เพราะสายตาที่รู้สึกได้จากด้านหลังก็หายไป

จากนั้นก็มีเสียงผ้าสีกับเตียงเบา ๆ ดังมาจากใต้เตียง คงกลับไปนอนต่อแล้วล่ะ

……เกือบไปแล้ว……

ถ้าลูน่าต้องการรอถึงหลังแต่งงาน ผมเองก็อยากให้ความเคารพต่อความตั้งใจของเธอ

แน่นอนว่าฉันไม่มีทางฝืนใจเธอ――แต่ไอระจังน่ะสิ อาจจะเข้าใจการกระทำของผมผิดไปได้

ควรหลีกเลี่ยงอะไรที่ทำให้เข้าใจผิดจะดีกว่า

เพราะถ้าเกิดเข้าใจผิดขึ้นมา――ผมอาจจะโดนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังกลั้นหายใจซ่อนตัวอยู่ด้านหลังตอนนี้ ลบออกจากโลกนี้ไปเลยก็เป็นได้

「เอ่อ……ถ้ามีอะไรที่เธอรู้สึกไม่สบายใจ บอกฉันได้เลยนะ? ฉันน่ะไม่ค่อยรู้ใจคนอื่นเท่าไหร่ ถ้าเธอพูดออกมาจะช่วยได้มากเลย」

「นั่น……มันยากสำหรับฉันค่ะ……」

「หือ?」

คำตอบของเธอมันช่างเหนือความคาดหมายจนผมเผลอมองหน้าลูน่า

ลูน่าเงยหน้ามองผม ก่อนจะหลบสายตาแก้มแดง ๆ ของเธอ แล้วค่อย ๆ เอ่ยปาก

「จะให้พูดว่า ‘ขออ้อนหน่อยค่ะ’ อะไรแบบนั้น……มันน่าอายมากเลยนะคะ……？」

พูดจบ ลูน่าก็ซุกหน้ากับอกของผมอีกครั้ง

คราวนี้ไม่ใช่แบบอ้อนเหมือนเดิม แต่เป็นแบบเขิน ๆ แล้วก็ถูแก้มแรง ๆ เหมือนพยายามกลบเกลื่อนความอาย

อะไรเนี่ย น่ารักเกินไปแล้ว……

「อะ อื้ม ขอโทษนะ」

พอเห็นลูน่าเขินจนไม่รู้จะทำหน้ายังไง ผมก็ลูบหัวเธอพลางกล่าวขอโทษ

แต่อยากจะขออธิบายสักนิด

ที่ผมอยากสื่อจริง ๆ ก็คือ “ถ้ามีอะไรที่ไม่ชอบก็พูดออกมาเลยนะ” ต่างหาก……แต่ลูน่าดันมีแต่เรื่องให้อ้อนอยู่ในหัว

น่ารักเกินไปแล้ว แถมยังโดนใจผมแบบสุด ๆ

แค่น่าตาก็สวยระดับเทพธิดาอยู่แล้ว พอข้างในก็น่ารักขนาดนี้อีก แบบนี้มันโกงชัด ๆ

ขนาดผมยังอยากจะพูดเลยว่า ผู้ชายคนไหนเจอก็ต้องตกหลุมรักแน่นอน

「จะให้พูดเป็นคำมันน่าอาย……ดังนั้นถ้ามีความรู้สึกแบบนั้นเมื่อไหร่ ฉันจะทำแบบนี้แทน……」

อาจจะเป็นเพราะผมขอโทษไป ลูน่าก็เลยเสนอทางเลือกใหม่ขึ้นมา

สิ่งที่เธอพูดถึง――น่าจะหมายถึงการเอาแก้มมาถูแบบที่กำลังทำอยู่นี่เอง

เพราะพูดออกมาตรง ๆ มันน่าอาย เลยจะบอกด้วยการกระทำ

ส่วนที่เหลือก็ให้ผมเดาเอาเอง

……แต่ว่า ไม่ใช่ว่าแบบนี้มันยิ่งน่าอายมากขึ้นไปอีกหรอ……

「อื้ม เข้าใจแล้ว」

เธอที่อ้อนแบบนี้น่ะ น่ารักจะตายไป ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ยอมรับเลยด้วยซ้ำ

แต่ถ้ามาทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นล่ะก็ แอบลำบากใจเหมือนกัน

ผมไม่อยากอวดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ให้คนอื่นเห็นเท่าไหร่ เพราะผมรู้สึกเกร็งถ้าต้องถูกมอง

หลังจากนั้น ลูน่าก็เอาแต่ซุกหน้าเข้ามา หรือไม่ก็คว้ามือผมไปจับแล้วก็ขยำเล่นเหมือนเด็ก ๆ ตามใจเต็มที่

ผมทำได้แค่ยอมรับทุกอย่างที่เธอทำ พร้อมกับลูบหัวกับแก้มเธอเป็นครั้งคราว

แค่นั้น――ก็มีความสุขมากมายจนรู้สึกอบอุ่นใจ

「――ฟี้… ฟี้…」

ในที่สุด ลูนาที่อ้อนจนเหนื่อย ก็หลับไปพร้อมเสียงลมหายใจแผ่วเบา ขณะที่ยังแนบตัวกับผมอยู่

เพิ่งย้ายมาจากอัลคาร์เดียไม่นาน ไหนจะต้องย้ายโรงเรียน แถมยังมีเรื่องของริออนอีก คงเหนื่อยน่าดู

ผมอยากให้เธอได้นอนพักผ่อนเงียบ ๆ แบบนี้ต่อไป

ผมรอจนลูนาหลับสนิท――แล้วอีกประมาณสองชั่วโมงต่อมา ผมก็ลุกออกจากเตียง

จากนั้น ก็เดินออกไปยังระเบียง