「การประณีประนอมหรอคะ?」 คนที่ถามออกมานั้นไม่ใช่ลูน่าที่ริออนพึ่งกล่าวถึง แต่เป็นไอระจังต่างหาก ลูน่ายิ้มอ่อนโยนอย่างสงบ ราวกับจะบอกว่า “คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องถูกถามแบบนี้” เธอดูมีความมั่นใจและไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย 「ก็เพราะว่ามันสมเหตุสมผลไม่ใช่เหรอ? คุณอัลคาร์เดียยอมรับการหมั้นโดยมีเงื่อนไขว่าเธอจะได้ออกเดินทาง เพื่อตามหาเนื้อคู่ของตัวเอง แต่ถ้าคิดตามหลักความเป็นจริง โอกาสแบบนั้นแทบจะไม่มีเลย แค่แอบหนีจากสายตาของบอดี้การ์ดได้ครั้งหนึ่งก็นับว่าเก่งมากแล้ว แล้วพอเซย์โตะช่วยไว้ เธอเลยคิดไปเองว่าเขาเป็นเนื้อคู่ และยอมประนีประนอมไงล่ะ?」 ที่ริออนคิดแบบนั้นก็ไม่แปลกเลย เพราะผมกับลูน่าแตกต่างกันทุกอย่าง ทั้งสถานะ ฐานะทางสังคม หรือแม้แต่รูปลักษณ์ภายนอก พูดตามตรง ผมกับเธอช่างไม่คู่ควรกันเลย แต่ถึงอย่างนั้น เธอกลับเลือกผมเป็นคู่หมั้น ซึ่งดูแปลกในสายตาของทุกคน ตอนนี้เมื่อผมเข้าใจสถานการณ์ของเธอแล้ว ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่า ลูน่าเพียงแค่ต้องการหลีกเลี่ยงการแต่งงานกับคู่หมั้นที่ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่ต้น จึงเลือกผมขึ้นมาแทน ถ้าเธอหาตัว “เนื้อคู่” ไม่พบก่อนเดินทางกลับอัลคาเดีย โอกาสที่เธอจะได้เลือกคู่หมั้นของตัวเองก็คงหมดไปและได้คู่กับขุนนางคนนั้น จุดนี้เองที่ผมก็รู้สึกติดใจอยู่เหมือนกัน 「ท่านลูน่าไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกค่ะ――」 「ไอระ พอเถอะ ให้ฉันเป็นคนอธิบายเอง」 เมื่อไอระจังพยายามจะคัดค้านอย่างไม่พอใจ ลูน่ากลับยกมือขึ้นห้าม ดูเหมือนจากตรงนี้ เธอจะอธิบายด้วยตัวเองแล้ว 「คุณริออนไม่ทราบเรื่องนี้ ดังนั้นฉันเข้าใจค่ะว่าทำไมคุณถึงคิดแบบนั้น」 ลูน่ากล่าวก่อนจะเหลือบตามองผมแวบหนึ่ง จากนั้นเธอยิ้มบาง ๆ ออกมา …ดูท่าทางจะจับได้แล้วว่าผมเองก็คิดคล้าย ๆ กับริออน ราวกับว่าเธอจะบอกว่า “ริออนไม่รู้ก็ไม่แปลก แต่คุณน่าจะเข้าใจอยู่แล้วนี่คะ?” 「หมายความว่าไงเหรอ?」 「ก่อนอื่น ฉันเป็นคนติดต่อไอระจังให้มารับฉันเอง ซึ่งหมายความว่าถ้าฉันต้องการ ฉันยังสามารถเดินทางต่อเพื่อค้นหาเนื้อคู่ได้」 จริงสินะ ลูน่าคือคนที่โทรไปเอง ตอนนั้นเธอไม่ได้โทรหาไอระจัง แต่โทรหาผู้หญิงอีกคนที่สวมแว่น เสียงของเธอตอนนั้นดังมากจนผมจำได้แม่น ถ้าลูน่าต้องการ เธอยังสามารถออกตามหาเนื้อคู่ได้ต่อไป ถ้าตำแหน่งของเธอถูกเปิดเผยก่อนหน้านั้น คนของอัลคาร์เดียคงรีบมาพาตัวเธอกลับไปทันที …แต่ก็เป็นไปได้ว่าไอระจังที่อยู่ในฐานะผู้ติดตามที่จงรักภักดี อาจรู้ตำแหน่งของลูนาตลอดเวลา 「งั้นก็หมายความว่า เธอไม่ได้เลือกเซย์โตะเพราะความจำเป็น? แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็น่าจะรู้ว่าโอกาสพบเนื้อคู่ที่แท้จริงมีน้อยมาก ถ้าอย่างนั้น เธอก็ยังอาจจะประนีประนอมโดยเลือกเซย์โตะ เพราะเขาเป็นคนที่ช่วยเธอไว้ก็ได้นะ?」 ริออนยังคงไม่ยอมรับเหตุผลของลูนา ผมเองก็ยังมีความรู้สึกคล้าย ๆ กับริออน จึงเลือกที่จะเงียบและดูสถานการณ์ต่อไป 「ท่านเซย์โตะช่วยฉันไว้โดยไม่ลังเล ทั้งที่ฉันถูกผู้ชายร่างใหญ่สองคนจับตัวเอาไว้ แล้วเขายังให้ที่พักพิงกับฉัน ทั้งที่ไม่รู้แม้แต่ว่าฉันเป็นใคร สำหรับฉัน แค่นั้นก็มากพอที่จะแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนที่วิเศษมากแล้วนะคะ」 「เพราะว่าเธอน่ารักไงล่ะ?」 ริออนแย้งขึ้นมา โดยสื่อความหมายว่า “เพราะเป็นผู้หญิงน่ารัก เซย์โตะถึงช่วยไว้” แต่―― 「คุณคิดว่าท่านเซย์โตะเลือกช่วยคนตามหน้าตาหรอคะ?」 ลูน่าถามกลับพร้อมรอยยิ้ม ริออนชะงักไปทันที 「ก็…เปล่าหรอก…」 「ฉันเองก็คิดว่าไม่ค่ะ คนที่มีเจตนาไม่ดี ฉันสามารถรับรู้ได้เสมอ แต่ท่านเซย์โตะช่วยฉันจากใจจริง」 「…นั่นมัน… เธอจะไปรู้ได้ยังไง…?」 「ฉันรู้ค่ะ เพราะตอนที่ฉันใส่เสื้อเชิ้ตของเขาอยู่ หรือแม้แต่ตอนที่ฉันสวมเพียงผ้าขนหนูออกมา ท่านเซย์โตะก็ไม่แม้แต่จะพยายามแตะต้องฉันเลย ทั้งที่เรานอนด้วยกันมาตลอดหลายวัน」 เมื่อได้ยินแบบนั้น ริออนหันมามองผมด้วยสายตาตำหนิ ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะรู้เรื่องนี้เป็นครั้งแรก …และผมก็ดันไปเพิ่มเหตุผลให้เธอบ่นเพิ่มอีกข้อแล้ว 「และไม่ใช่แค่นั้นค่ะ ตอนที่ฉันไม่รู้วิธีอาบน้ำ ฉันออกไปหาท่านเซย์โตะโดยมีแค่ผ้าขนหนู แต่เขาก็ยังไม่ได้แสดงท่าทีจะทำอะไรฉันเลย นั่นยิ่งพิสูจน์ว่าเขาไม่มีเจตนาไม่ดีนะคะ」 ดูเหมือนว่าผมจะถูกลูน่า “ทดสอบ” โดยไม่รู้ตัว เธอดูเหมือนคนซื่อ ๆ แต่จริง ๆ แล้วเธอกลับวางแผนไว้หมดแล้ว …โชคดีจริง ๆ ที่ผมอดทนเอาไว้ได้… ตอนที่เรานอนด้วยกัน มันก็มีบางจังหวะที่อันตรายเหมือนกัน ก็นะ…มีผู้หญิงน่ารักขนาดนี้มากอดในเสื้อเชิ้ตตัวเดียว จะไม่หวั่นไหวได้ยังไง? 「เพื่อทดสอบเซย์โตะ เจ้าหญิงถึงกับสวมแค่เสื้อเชิ้ตกับผ้าขนหนูแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ?」 ริออนหน้าแดงระเรื่อ พร้อมกับมองลูนาด้วยสายตาตำหนิ เธอเป็นคนเยือกเย็นก็จริง แต่กลับไม่มีภูมิคุ้มกันเรื่องแบบนี้เลย 「ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทดสอบค่ะ ฉันแค่มีความชื่นชมส่วนตัวต่อเสื้อเชิ้ตของเขา ส่วนเรื่องอาบน้ำ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องทำอย่างไร จึงไม่มีทางเลือก」 ดูเหมือนว่าผมจะเข้าใจผิดไปเอง เพราะลูน่ายืนยันว่าเธอไม่ได้ทำเพื่อทดลอง ด้วยเหตุนี้ ไอระจังจึงพูดต่อ 「ท่านลูน่าเชื่อว่าการมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งก่อนแต่งงานเป็นเรื่องต้องห้าม ดังนั้น แน่นอนว่าเธอจะไม่เปิดเผยผิวกายให้ผู้ชายเห็นโดยไม่จำเป็น—ซึ่งการที่เธอเลือกใส่เสื้อเชิ้ตของเขาหมายความว่า ท่านลูน่าชื่นชอบท่านเซย์โตะมาก หากเป็นคนที่เธอประนีประนอมด้วย เธอจะไม่มีวันทำเช่นนั้น อีกอย่าง การใส่เสื้อเชิ้ตของผู้ชายจะไม่มีความหมายเลยหากไม่ได้เป็นของคนที่เธอมีใจให้」 หลังจากที่ไอระจังอธิบาย ผมก็พยายามรื้อฟื้นความทรงจำ ลูน่าใส่เสื้อเชิ้ตของผมหลังจากอาบน้ำในคืนแรก—ซึ่งหมายความว่า เธออยู่ในชุดผ้าเช็ดตัวก่อนหน้านั้น… ใช่ไหม…? ตอนแรกผมรู้สึกว่าสิ่งที่ไอร่าพูดขัดแย้งกัน แต่เมื่อคิดดูดีๆ ลูน่าหยิบเสื้อเชิ้ตไปก่อนที่จะอาบน้ำ กล่าวคือ ตั้งแต่ก่อนที่เธอจะอยู่ในชุดผ้าเช็ดตัว ลูน่าก็ชอบผมอยู่แล้ว อาจเป็นระหว่างที่เรารับประทานอาหารด้วยกัน เธอถึงได้รู้สึกถูกใจผม… 「เอาเถอะ ถึงฉันจะมีหลายจุดที่อยากจะถามให้แน่ชัด… แต่ก็เข้าใจแล้วว่าเซย์โตะไม่ใช่ตัวเลือกที่ถูกประนีประนอม」 ริออนดูพอใจแล้ว เธอพูดพลางมองหน้าผม 「แล้วนายล่ะ คิดยังไง?」 「หืม…？」 ผมไม่เข้าใจคำถามของลิออน เลยเผลอเอียงคอไปเล็กน้อย 「ทุกอย่างพร้อมแล้ว พ่อแม่ฉันก็เห็นชอบ แต่นายเองก็ไม่รู้เรื่องคู่หมั้นมาก่อนใช่ไหม? นายคิดยังไงกับเรื่องนี้ล่ะ?」 แน่นอนว่า ในสถานการณ์ตอนนี้ ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้วโดยที่ไม่มีใครถามความเห็นของผม นั่นคงเป็นเหตุผลที่ลิออนจงใจถามผม ผมหลับตาลงและครุ่นคิด ความรู้สึกที่ผมมีต่อริออน… ก็ยังไม่สามารถจัดการให้เป็นระเบียบได้อย่างชัดเจน แต่ลูน่า… ตั้งแต่เธอจากไปจนได้พบกันอีกครั้ง เธอเป็นส่วนสำคัญในใจผมมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าผมจะไม่อยากเข้าไปพัวพันกับปัญหาของราชวงศ์ แต่ถ้าผมสามารถมีชีวิตที่มีความสุขกับลูน่าได้— 「อืม ฉันดีใจที่ได้เป็นคู่หมั้นของลูน่า」 ผมพยักหน้าและยิ้ม และหวังว่าสิ่งนี้จะช่วยให้ฉันจัดการกับความรู้สึกที่มีต่อริออนได้อย่างสมบูรณ์ สีหน้าของลูน่ากระจ่างขึ้นทันที 「ท่านเซย์โตะ…! ท่านแน่ใจแล้วหรอคะ…!?」 「อืม ฉันเองก็เฝ้ารอลูน่ามาตลอด นี่เป็นสิ่งที่ฉันต้องการ」 ถึงแม้ว่าจะมีความคิดแวบขึ้นมาว่า ‘ผมเหมาะสมกับเธอหรือเปล่า?’ หรือ ‘นี่ไม่ใช่แค่การประนีประนอมใช่ไหม?’ แต่ปผมไม่จำเป็นต้องพูดมันออกมา ตอนนี้ แค่ส่งยิ้มกลับไปให้ลูน่าก็เพียงพอแล้ว 「ถ้าเป็นอย่างงั้น ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ยินดีกับการหมั้นของนายด้วย」 ริออนพูดด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวกลับ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอพยายามไล่ต้อนผมแท้ๆ แต่จู่ ๆ ท่าทีเธอกลับเปลี่ยนไปจนดูน่ากลัว 「ทั้งที่พี่ชายของคุณกำลังหมั้นหมาย แต่ดูเหมือนคุณจะทำใจได้ง่ายเหลือเกินนะคะ？」 ไอระจังเอียงคอสงสัยและถามรืออน 「เพราะนี่เป็นเรื่องของเซย์โตะ ถ้าเขาถูกบังคับหรือไม่ได้ต้องการจริง ๆ ฉันคงคัดค้าน แต่เมื่อฉันรู้ว่าไม่ใช่แบบนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด ขอแค่เซย์โตะมีความสุขก็พอ」 พูดจบ ริออนก็ออกจากห้องไป ถูกพูดแบบนั้น… ผมควรรู้สึกยังไงดี…? แม้ว่าเธอจะยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่ใจดีและชอบดูแลคนอื่นเหมือนเดิม แต่ผมก็อดรู้สึกแปลกไม่ได้ 「ถ้าอย่างงั้น ฉันก็คงต้องขอตัวเช่นกันค่ะ」 ขณะที่ผมกำลังครุ่นคิด ไอระจังก็เตรียมจะออกจากห้อง 「อ้าว? ไหนๆ ก็กลับมาแล้ว ทานมื้อเย็นด้วยกันก่อนสิ」 แม้ว่าเธอจะเป็นเพื่อนร่วมชั้น แต่ดูเหมือนจะอายุน้อยกว่า การปล่อยให้เธอออกไปข้างนอกตอนกลางคืนไม่ใช่เรื่องดี ผใจึงเอ่ยปากชวนเธอ แต่— 「โปรดคำนึงถึงความรู้สึกของท่านลูน่าด้วยค่ะ ท่านอุตส่าห์พยายามมากมายเพื่อให้ได้พบกับท่านเซย์โตะอีกครั้ง ในวันแรกเช่นนี้ ย่อมอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังค่ะ」 「อ๊ะ…」 นั่นสินะ… ตอนกลางวันไอระจังไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารก็เพราะแบบนี้เอง เธอไม่ได้แค่พาริออนไปเดินเล่นเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น… ผมเหลือบมองลูน่า เมื่อไม่มีริออนอยู่แล้ว สีหน้าของลูน่าก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากที่ดูสง่างามและเป็นผู้ใหญ่ กลายเป็นสีหน้าขี้อ้อนที่แสดงออกผ่านแววตาเป็นประกาย ดูเหมือนว่าเธอจะกล้าแสดงท่าทางแบบนี้ต่อหน้าไอระสินะ 「ฉันจะไปรับประทานอาหารกับเหล่าองครักษ์ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกฉัน พรุ่งนี้เราค่อยทานด้วยกันนะเพคะ」 ไอระจังกล่าวเช่นนั้น ก่อนจะออกจากห้องไปจริง ๆ