「เห… ความสัมพันธ์ทางกายงั้นเหรอ…?」

คำพูดของไอระจังทำให้สายตาเย็นเฉียบของริออนพุ่งตรงมาที่ผมทันที

เหงื่อเย็น ๆ ไหลออกมาไม่หยุดเลย

「เดี๋ยว!? เธอพูดอะไรน่ะ…!?」

แน่นอนว่าผมปฏิเสธเสียงดัง เพราะมันไม่ใช่ความจริง

แต่――

「ตอนที่พวกเราเข้าไปหาองค์หญิงลูน่าในห้องนี้ องค์หญิงทรงสวมเพียงเสื้อเชิ้ตของท่านเซย์โตะ――กับกางเกงชั้นในเท่านั้น」

เมื่อไอระจังพูดแบบนั้น สายตาของรินก็ยิ่งเย็นชาขึ้นกว่าเดิม

แววตานั้นเหมือนจะบอกว่า “พาเข้าห้องมาแล้วสินะ?” หรือ “เสื้อเชิ้ตของเขา… แบบนี้ทำกันแล้วสินะ”

เหงื่อของผมไหลหนักขึ้นเป็นสองเท่า

「ไม่นะ! ลูน่าต้องการแต่งตัวแบบนั้นเอง――! 」

「ในตอนนั้น องค์หญิงลูน่าทรงอธิบายว่าความสัมพันธ์ของพระองค์กับเซย์โตะซามะคือ ‘ได้นอนด้วยกัน’ และ ‘กอดกันอย่างอ่อนโยน ดังนั้น พวกเราจึงตีความว่า――ทรงมีความสัมพันธ์ในเชิงนั้น…」

ไอระจังอธิบายอย่างราบเรียบไร้ความรู้สึก

สรุปก็คือ เพราะลูน่าบอกเองว่าเราเคยนอนด้วยกันและกอดกัน แถมยังใส่เชิ้ตของผมอยู่ จึงถูกมองว่ามีอะไรกันแล้ว

…ทั้งที่จริง ๆ แล้ว มันไม่ใช่แบบนั้นเลย

แม้ว่าจะได้เห็นลูน่าในสภาพชวนให้หลงใหลขนาดนั้น ผมก็อดทนไม่แตะต้องเธอเลยแท้ ๆ…

「สนุกกับชีวิตที่อยู่ตัวคนเดียวมากไหม?」

ริออนยิ้มเหยียดเล็กน้อย พลางเอียงคอเหมือนมองเศษขยะ

รอยยิ้มนั้นไม่ได้เข้ากับแววตาเลย ทำให้ดูน่ากลัวสุด ๆ

「หากเรื่องที่องค์หญิงลูน่าทรงมีสัมพันธ์กับชายอื่นทั้งที่มีคู่หมั้นอยู่แล้วแพร่ออกไป มันจะกระทบต่อเกียรติยศของราชวงศ์ และถึงจะปกปิดยังไง ฝ่ายคู่หมั้นเดิมก็ต้องรู้ในไม่ช้า ดังนั้น องค์ราชินีจึงทรงมีพระบัญชาให้ยกเลิกการหมั้น และแต่งตั้งท่านเซย์โตะเป็นคู่หมั้นพระองค์ใหม่แทนค่ะ」

…ว่าไงนะ?

「เดี๋ยวสิ ฉันจะไม่โดนสั่งเก็บใช่ไหม…? 」

การแตะต้ององค์หญิง มันไม่ใช่เรื่องที่ผมควรรอดมาได้ง่าย ๆ ไม่ใช่เหรอ…?

「องค์หญิงเสด็จมาเยือนญี่ปุ่นแบบลับ ๆ จึงไม่สามารถให้เรื่องนี้กลายเป็นปัญหาใหญ่ได้ และที่สำคัญที่สุด――องค์หญิงทรงต้องการหมั้นหมายกับท่านเซย์โตะ หากพระองค์ทรงรักชายผู้นั้น――จะให้ฆ่าเขาได้อย่างไรกันล่ะคะ？」

เมื่อคำว่า “ฆ่า” หลุดออกจากปากไอระจัง เธอหัวเราะเบา ๆ อย่างมีเลศนัย

…เธอเป็นคนแบบไหนกันแน่เนี่ย…?

「การพบกับเซย์โตะเป็นเรื่องบังเอิญงั้นเหรอ？」

ท่ามกลางสถานการณ์นี้ ริออนยังคงตั้งคำถามด้วยท่าทีสงบนิ่ง

เธอสามารถรักษาความเยือกเย็นได้แม้เจอสถานการณ์แบบนี้ นับว่ายอดเยี่ยมจริง ๆ

「เพียงในทางพฤตินัยเท่านั้นค่ะ ที่จริงแล้ว องค์หญิงลูน่าทรงออกเดินทางเพื่อตามหาคู่แท้ของพระองค์――และบังเอิญได้รับความช่วยเหลือจากท่านเซย์โตะ จึงเกิดความสนพระทัยขึ้น」

คำอธิบายของไอระจังทำให้มีบางอย่างสะกิดใจผม

เป็นเรื่องเล็กน้อยก็จริง

แต่ผมกลับละเลยมันไม่ได้

「ช่วยเหลือ… หมายความว่าไง？」

「องค์หญิงลูน่าทรงออกเดินทางจากโตเกียว โดยอ้างว่าทรงตามรอยสถานที่จากอนิเมะ――แต่ที่จริงแล้ว ทรงกำลังมองหาโอกาสหลบหนี และสุดท้ายก็ทรงหนีออกมาได้ที่จังหวัดโอกายามะ――แต่หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงก็ถูกพวกองครักษ์จับตัวกลับไป」

…เดี๋ยวสิ องครักษ์?

「อย่าบอกนะว่าคนที่ฉันจัดการไป… เป็นพวกองครักษ์!? ไม่ใช่พวกคนร้าย!?」

「โอ๊ะ ท่านสังเกตได้แล้วเหรอคะ？」

ไอระจังเอียงคอเล็กน้อยราวกับประหลาดใจ

…ก็นะ ลูน่าเผลอหลุดปากพูดไปเมื่อกี้นี่นา!

แต่ฉันอยากจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริง ๆ นะ…

「ไม่นะ… นี่ฉันทำเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ…?」

「ดูเหมือนว่าท่านเพิ่งจะตระหนักได้สินะคะ」

ดูเหมือนว่าไอระจังจะสรุปว่า ตอนที่ผมช่วยลูน่าฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย

…ก็ใช่แหละ

「แต่ถึงท่านจะไม่รู้――ท่านก็ขัดขวางพวกเราที่กำลังพยายามพาองค์หญิงกลับ ดังนั้น โดยปกติแล้ว ท่านคงไม่มีโอกาสรอดชีวิต」

ไอระจังยิ้ม――รอยยิ้มที่สวยงามมาก มากเกินไป…

…แต่ตอนนี้ ผมมั่นใจแล้วว่าเธอเป็นพวกซาดิสม์แน่ ๆ

เธอกำลังสนุกที่เห็นผมกำลังลำบาก

「ไอระ พอได้แล้ว อย่ารังแกท่านเซย์โตะเลยค่ะ」

ดูเหมือนลูน่าจะเห็นใจผม จึงรีบปรามเธอไว้

ไอระจังกระแอมเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ

「ขออภัยค่ะ แน่นอนว่า เรื่องนี้ถูกยกเว้นไปแล้ว ดังนั้นไม่ต้องกังวล」

ดูเหมือนว่าการที่ผมเล่นงานองครักษ์ของเธอจะไม่เป็นปัญหา

แต่――

「ถึงอย่างนั้น ฉันก็ควรไปขอโทษพวกเขา… ถึงฉันจะไม่รู้ แต่ฉันก็ทำร้ายพวกเขาไปแล้ว…」

「ฉันคาดไว้อยู่แล้วว่าท่านจะพูดแบบนี้ จึงได้เรียกตัวพวกเขามาแล้วค่ะ」

ว่าแล้วไอระจังก็เปิดประตู

ชายชุดดำสองคนยืนรออยู่ตรงนั้น――พวกเขาคือคนที่ผมเคยสู้ด้วย!

「เธอเตรียมพร้อมเกินไปแล้ว!?」

「การคาดการณ์ล่วงหน้าคืองานของฉันค่ะ」

ไอระจังยกนิ้วแตะขอบแว่น… ที่เธอไม่ได้สวม

…เดี๋ยวนะ ทำไมเธอถึงได้เป็นคนแปลกขนาดนี้…?

「ไอระจัง… เธอเป็นใครกันแน่เนี่ย…?」

「ไอระเป็นเด็กที่เก่งมากค่ะ」

ลูน่ายิ้มอย่างภูมิใจเมื่อได้ยินคำพูดของผม

เธอดูมีความสุขที่ผมชมไอระจังนะ

「ดิฉันไม่อาจเทียบองค์หญิงลูน่าได้เลยค่ะ ทั้งสองคน มานี่」

ดูเหมือนว่าไอระจังจะมีตำแหน่งสูงกว่าชายชุดดำทั้งสอง เพราะพวกเขาเดินมาอย่างว่าง่าย

แม้พวกเขาจะดูเป็นผู้ใหญ่ แต่ไอระจังกลับสามารถควบคุมพวกเขาได้

…เธอเป็นคนแบบไหนกันแน่…?

ผมยังคงสงสัยและไอระจังก็ปรายตามองมาที่ผม

เหมือนจะบอกว่า ‘รีบขอโทษซะ’

「เอ่อ… ขอโทษนะครับ… ที่ทำร้ายพวกคุณ…」

ผมเดินไปข้างหน้าพวกเขาแล้วก้มหัวให้

ทว่า――

「เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านอภัยให้พวกเรา…!!」

ชายทั้งสองกลับก้มหัวแนบพื้นให้ผม!

「เอ๋…?」

「ท่านเซย์โตะตอนนี้ถือเป็นคู่หมั้นขององค์หญิง――กล่าวคือ ท่านเป็นผู้ที่มีฐานะใกล้เคียงกับเจ้านายของเรา แม้เจ้านายที่แท้จริงของเราคือองค์หญิงลูน่า แต่เราต้องให้ความเคารพท่านเช่นกัน」

…เข้าใจล่ะ แบบนี้เองสินะ ถึงได้ทำตัวสุภาพกับผมขนาดนี้

…แต่ทำไมมันรู้สึกแปลก ๆ ล่ะเนี่ย…?

「ฉันก็แค่คนธรรมดานะ… ไม่ใช่คนสำคัญอะไรหรอก เพราะงั้นไม่ต้องทำตัวสุภาพแบบนี้ก็ได้」

ผมพยายามยิ้มพลางบอกพวกเขาไปแบบนั้น

การถูกทำความเคารพโดยคนที่อายุมากกว่าผมตั้งหลายปี มันรู้สึกไม่ชินเลย

แต่ว่า――

「สมแล้วที่เป็นผู้ที่องค์หญิงลูน่าทรงเลือก! ท่านช่างมีเมตตายิ่งนัก…!!」

「ท่านยกโทษให้พวกเรา และยังพูดจาอย่างอ่อนโยน… ช่างเป็นผู้มีจิตใจกว้างขวางยิ่งนัก…!!」

…ทำไมพวกเขายิ่งเคารพผมมากขึ้นล่ะ!?

「พวกเจ้า ถอยไปได้แล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป จะคุยกันไม่จบ」

「รับทราบ…!!」

ไอระจังสั่งให้ชายทั้งสองถอยไป

บางทีพวกเขาอาจจะเกรงไอระจังจนไม่กล้าขัดคำสั่ง…

「เอาล่ะ กลับมาเข้าเรื่องกัน――」

「เดี๋ยวค่ะ ไอระ ฉันขอพูดก่อน」

ลูน่าขัดจังหวะไอระจัง

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันไปมองริน

จากนั้น――

「เมื่อครู่ไอระอธิบายว่าฉันกับท่านเซย์โตะมีความสัมพันธ์ทางกาย――แต่ขอให้ท่านวางใจเถอะ เรื่องนั้นไม่เป็นความจริงค่ะ」

…ลูน่าตัดสินใจอธิบายเรื่องเข้าใจผิดด้วยตัวเอง