หลังจากกินข้าวและล้างจานเสร็จ ผมก็นั่งดูอนิเมะกับลูน่า ดูเหมือนว่าเธอจะชอบอนิเมะมากจริง ๆ เพราะเธอจ้องหน้าจอด้วยความตั้งใจจนผมอดเอ็นดูไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น ลูน่าก็ยังคงชอบที่จะเกาะติดผมเหมือนเดิม ตลอดเวลาที่ดูอนิเมะ เธอกอดแขนผมไว้แน่น แถมยังเอาหัวพิงไหล่ผมอีก ทำให้ฉันแทบจะไม่มีสมาธิดูอนิเมะเลย เพราะเอาแต่จดจ่ออยู่กับเธอ หัวใจของผมเต้นโครมครามไม่หยุดตั้งแต่ต้นจนจบ 「…ถึงเวลาทำอาหารเย็นแล้วสินะ?」 พอดูอนิเมะไปเรื่อย ๆ ก็รู้ตัวอีกทีว่าฟ้าเริ่มมืดแล้ว ถึงจะรู้สึกว่ายังเร็วไปนิด แต่ไหน ๆ ก็จะทำอาหารกับลูน่าด้วย เผื่อเวลาไว้เยอะหน่อยคงดีกว่า 「ค่ะ…」 ลูน่าพยักหน้าตอบรับ แต่เธอก็เหลือบไปมองนาฬิกาบนผนังแวบหนึ่ง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยอยากทำเท่าไหร่ 「ยังไม่หิวเหรอ?」 ถ้าไม่หิวแล้วทำไปก็เสียเปล่า ผมเลยลองถามเธอดู 「เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น… แค่คิดว่าถึงเวลาแล้วเท่านั้นเอง…」 ถึงเวลา…? หมายความว่ายังไงกัน? ――แล้วตอนนั้นเอง เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น 「หืม? มีคนมางั้นเหรอ…? ขอโทษนะ เดี๋ยวฉันไปดูเอง」 ในเมื่อนี่เป็นห้องของผม ผมก็ต้องเป็นคนที่ออกไปดูว่าใครมา พอเปิดประตูออกไป―― 「ให้รอนานเลย ขออภัยค่ะ ท่านเซย์โตะ」 ――ไอระจังยืนอยู่ตรงนั้น และข้างหลังเธอ ริออนก็กำลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์สุด ๆ 「…นี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ว?」 ――ผมอดถามออกมาไม่ได้ 「ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันนะ?」 ริออนขมวดคิ้ว เอียงคออย่างสงสัย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้มาที่นี่ด้วยความเต็มใจ 「ดิฉันคิดว่าถ้าท่านริออนมาด้วย การพูดคุยจะราบรื่นขึ้น จึงถือวิสาสะพาท่านมาที่นี่」 ไอระจังเป็นคนตอบ ถ้าริออนไม่ได้มาที่นี่ด้วยความสมัครใจ แสดงว่าไอระจังเป็นคนพามาเอง แต่ผมก็ไม่คิดว่าเธอจะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับริออนได้ขนาดนี้ 「แล้วเธอพาฉันเดินวนไปวนมาทำไม?」 ดูเหมือนว่าริออนจะอยู่กับไอระจังมาตลอด ตั้งแต่ผมอยู่กับลูน่า เพราะแบบนั้น เธอถึงยังอยู่ในชุดนักเรียน 「ก็เพราะว่า… การที่มีคนนอกอยู่ด้วยคงจะเป็นอุปสรรคต่อการพบเจอที่รอคอยมานานนี้สินะคะ?」 「หา…?」 ผมเข้าใจสิ่งที่ไอร่าพูด แต่ริออนที่ไม่รู้อะไรเลย คงไม่พอใจที่ถูกลากไปมาทั้งที่ไม่ได้รับคำอธิบาย เธอดูจะอารมณ์เสียที่ต้องมายุ่งกับเรื่องนี้แบบไม่เต็มใจ ถึงจะอยากให้ทั้งคู่เข้ากันได้ดีเพราะเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน แต่… ดูเหมือนไอระจังจะไม่เก่งเรื่องการเข้าสังคมเอาซะเลย เธอเป็นคนสุภาพเรียบร้อยก็จริง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยสนใจคนอื่นสักเท่าไหร่ แต่โดยปกติแล้ว ริออนที่เป็นผู้หญิงเหมือนกันก็น่าจะเข้ากับเธอได้ดี ถึงริออนจะเย็นชากับผู้ชายมาก แต่กับผู้หญิงเธอกลับอ่อนโยนและใส่ใจเป็นพิเศษ เพราะงั้น จริง ๆ แล้วเธอน่าจะเข้ากับไอระจังได้ แต่คงเป็นเพราะถูกลากมาด้วยโดยไม่รู้เรื่อง เลยยิ่งไม่อยากญาติดีกับอีกฝ่าย 「เธอบอกว่าถ้าฉันมาด้วย เธอจะบอกความสัมพันธ์ระหว่างอัลฟอร์ดกับเซย์โตะให้ฟัง ฉันถึงได้ยอมตามเธอมานี่ไง」 「ค่ะ และดิฉันจะทำตามสัญญาเดี๋ยวนี้ค่ะ」 ริออนที่ปกติจะไม่ตามใจใครขนาดนี้ คงเพราะเธอมีข้อต่อรองสินะ ดูเหมือนว่าที่ลูน่าไม่ยอมอธิบายเรื่องนี้ให้ฟังตั้งแต่แรก เป็นเพราะรอให้ไอระจังเป็นคนพูดเอง แต่ว่า… เวลานี้… ดูเหมือนว่าต้องจัดเตรียมอาหารเย็นในส่วนของไอระจังด้วยสินะ…? ตอนที่ไปซื้อของตอนกลางวัน ผมซื้อมาแค่สำหรับส่วนของผมกับลูน่าเท่านั้น ถ้าริออนจะอยู่ด้วยอีกคน ก็คงต้องไปซื้อเพิ่ม 「ถ้างั้น รีบอธิบายหน่อยจะได้ไหม?」 「ใจเย็นก่อนนะคะ ท่านเซย์โตะ ดิฉันขอเข้าไปข้างในก่อนได้ไหมคะ?」 ไอระจังยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย จ้องมองผมตรง ๆ ถึงเธอจะถาม แต่ก็เหมือนเป็นคำถามที่มีคำตอบอยู่แล้ว ถ้าอยากรู้เรื่องของลูน่า ก็ต้องให้เธอเข้ามา 「…งั้นเข้ามาสิ」 「ไม่ต้องพูดสุภาพกับดิฉันค่ะ ท่านเป็นเจ้านายของดิฉัน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องใช้คำสุภาพค่ะ」 เพราะบรรยากาศของเธอ ผมเลยเผลอพูดสุภาพไป แต่เธอกลับบอกว่าไม่จำเป็น เจ้านาย…? ดูเหมือนว่ามันจะเกี่ยวข้องกับเหตุผลที่ลูน่าตัวติดกับผมตลอดเวลา ――หรือว่า… คำพูดเรื่องคู่หมั้นของเธอ… ไม่ใช่แค่เรื่องล้อเล่น…? 「ถ้างั้น ขอรบกวนล่ะนะ ริออนก็…」 พอผมหันไปเรียก ริออนก็จ้องฉันด้วยสายตาราวกับกำลังมองขยะ อืม… โกรธมากเลยสินะ… แต่ก็คงช่วยไม่ได้ เพราะเธอคงคิดว่าปมเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ 「…ตกลงยัยนั่นเป็นใครกันแน่? แล้วเด็กที่บอกว่าเป็นคู่หมั้นของนายอีก?」 ไอระจังเดินเข้าไปในห้องแล้ว ส่วนริออนที่จงใจถอดรองเท้าช้า ๆ หันมาถามผมในจังหวะที่เราอยู่กันแค่สองคน พอเป็นสถานการณ์แบบนี้ ก็ต้องถามจากเจ้าตัวก่อนเป็นธรรมดา แต่ต่อให้ถาม ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน 「ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…」 「ว่าแล้วเชียว… นายไปพัวพันกับอะไรเข้าแล้วล่ะเนี่ย…?」 เพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็ก ริออนเลยดูออกว่าผมเองก็ไม่มีคำตอบให้ แม้เธอจะยังอารมณ์เสียอยู่ แต่ก็ยังเป็นห่วงผมอยู่ดี 「พัวพันอะไร… ฉันก็ไม่แน่ใจหรอก… แต่ฉันคิดว่าพวกเธอไม่ใช่คนไม่ดีนะ…」 「เด็กที่ประกาศตัวเป็นคู่หมั้นของนายเนี่ยนะ? อย่าปล่อยให้ความน่ารักของเธอมาหลอกเอาล่ะ?」 ผมเข้าใจที่ริออนพูด จู่ ๆ มาประกาศตัวเป็นคู่หมั้นใครจะไปเชื่อ แต่พอได้อยู่กับลูน่า ผมก็อยากจะเชื่อเธอ 「เอาเป็นว่า ฟังพวกเธอก่อนเถอะ ยังไงพวกเธอก็ตั้งใจจะอธิบายให้ฟังอยู่แล้วนี่?」 「เฮ้อ… นายนี่มันใจดีเกินไปจริง ๆ… พ่อแม่ก็ดันไม่ช่วยอะไรอีก…」 ดูเหมือนว่าก่อนมาที่นี่ ริออนจะลองติดต่อพ่อแม่ของผมแล้ว 「พวกเขาว่ายังไง?」 「บอกแค่ว่าไม่ต้องห่วง ทั้งที่รู้เรื่องทุกอย่างแต่กลับปิดบังเรา」 อ๋อ… ที่แท้เธอหงุดหงิดเพราะเรื่องนี้เอง ที่ท่าทีของเธอต่อผมอ่อนโยนขึ้น ก็คงเพราะเธอรู้แล้วว่าผมเองก็ไม่รู้อะไรเลย 「…มีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกมาก แต่ก่อนอื่น เข้าไปข้างในก่อนดีไหมคะ?」 ขณะที่เราคุยกันอยู่ที่หน้าห้อง ลูน่าก็เดินออกมาพูด เธอไม่ได้มีท่าทีออดอ้อนเหมือนเมื่อครู่แล้ว กลับกัน เธอดูสง่างามและอ่อนโยน เหมือนเป็นคนละคนกับตอนที่อยู่กับผมสองคน 「…เป็นเด็กผู้หญิงที่รับมือยากจริง ๆ…」 ริออนพึมพำเบา ๆ

คำพูดนั้น คงมีแค่ผมที่ได้ยิน