「งั้น…มากินกันเถอะ」

เมื่อจัดเรียงอาหารที่ทำไว้ลงบนโต๊ะ พร้อมข้าวสวยเรียบร้อย ผมก็หันไปพูดกับลูน่าพร้อมรอยยิ้ม

「ค่ะ♪」

ลูน่าพยักหน้าอย่างร่าเริง—แต่แทนที่จะนั่งตรงข้าม กลับมานั่งข้างผมแทน

แล้วก็แนบตัวเข้ามาชิดสนิททันที

「ล…ลูน่า…?」

ผมเอ่ยเรียกเธอด้วยใจที่เต้นระรัว เพราะลูน่าแสดงความรู้สึกออกมาอย่างไม่ปิดบังเลยสักนิด

เวลาที่อยู่กับเธอแบบนี้ บางครั้งก็เผลอคิดไปเองว่าเรากำลังคบกันอยู่จริง ๆ

「ตั้งแต่เด็ก ฉันใฝ่ฝันถึงชีวิตแบบนี้มาตลอดค่ะ…」

ลูน่าพูดด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ราวกับกำลังซึมซับบรรยากาศนี้อย่างเต็มที่

ดวงตาของเธอที่เงยขึ้นมองผมมีประกายบางอย่างที่ทำให้หัวใจสั่นไหว

ทั้งดูมีเสน่ห์ ทั้งดูน่าทะนุถนอมไปพร้อมกัน

พูดตรง ๆ ก็คือ—น่ารักจนแทบจะทนไม่ไหว

「ลูน่า…โตมายังไงเหรอ?」

ผมเผลอถามสิ่งที่อดกลั้นมาตลอดโดยไม่รู้ตัว

เพราะผมอยากรู้เรื่องของเธอมากเกินไป

แต่—

「หากพูดขึ้นมาในตอนนี้…อาหารที่เตรียมไว้คงจะเย็นชืดไปเสียก่อน ขอให้ฉันได้เล่าให้ฟังเมื่อไอระจังกลับมาก่อนนะคะ」

แต่ลูน่าก็ยังไม่ยอมเล่าให้ฟังอยู่ดี

ถ้ากลัวว่าอาหารจะเย็น ก็แสดงว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่อะไรที่สามารถพูดออกมาได้ง่าย ๆ

ยิ่งเธอบอกว่าให้รอไอระจังกลับมา…หมายความว่าเป็นเรื่องที่ต้องมีไอระจังอยู่ด้วยถึงจะพูดได้งั้นเหรอ?

「ขอโทษนะ ที่เผลอถามออกไป」

「ไม่หรอกค่ะ…ตรงกันข้าม ท่านเซย์โตะเองก็อดทนไม่ถามอะไรเลยมาตลอด ทั้งที่ตามปกติแล้วคงมีแต่คุณน่าจะสนใจเกี่ยวกับเรื่องของฉันที่สุดแท้ ๆ…」

พอผมขอโทษ ลูน่าก็ส่ายหน้าช้า ๆ พร้อมเผยสีหน้ารู้สึกผิด

เหมือนว่าเธอเองก็รู้สึกผิดที่ยังบอกอะไรผมไม่ได้

แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่ ๆ

「ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่อยากให้ลูน่าพูดเมื่อรู้สึกอยากเล่าจริง ๆ เท่านั้นเอง」

「ท่านเซย์โตะช่างอ่อนโยน…เป็นคนที่ดีเกินไปจริง ๆ…」

พอผมพูดออกไปตามที่คิด ลูน่าก็เอื้อมมือมาจับมือขวาของผม พร้อมสอดประสานนิ้วเข้าด้วยกัน

เป็นการจับมือแบบที่คู่รักทำกัน…

จากนั้นเธอก็เอนศีรษะมาพิงไหล่ผม พร้อมกับบีบมือผมเบา ๆ คล้ายจะอ้อน

…สิ่งมีชีวิตที่น่ารักขนาดนี้มีอยู่จริงใช่ไหม?

「อย่ายอกันเกินไปสิ ฉันก็แค่เด็ก ม.ปลายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นแหละ」

ผมดีใจที่ลูน่ามีมุมมองต่อผมดีขนาดนี้ แต่ก็อดกังวลไม่ได้

หากวันหนึ่งเธอผิดหวังในตัวผมขึ้นมาจะทำยังไงดี?

เพราะผมไม่มีอะไรที่โดดเด่นเป็นพิเศษเลยสักอย่าง

เรียนก็ไม่ได้เก่งเท่าริออน เก่งกีฬาอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้เหนือกว่านักกีฬาชมรม

ไม่ได้เข้าชมรม ไม่เคยสร้างผลงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน—ถ้าได้รับการยกย่องมากเกินไป มันน่ากลัวนะ

「ความอ่อนโยนเป็นสิ่งที่วิเศษและน่าชื่นชมที่สุดแล้วค่ะ ที่สำคัญ—ท่านเซย์โตะสามารถเอาชนะบอดี้การ์ดสองคนที่ผ่านการฝึกสุดโหดมาได้ ทั้งที่ไม่ได้รับการฝึกฝนอะไรเลย…นั่นเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากนะคะ」

ลูน่าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาจริงจัง

แต่คำพูดนั้นกลับทำให้หัวใจผมรู้สึกเหมือนถูกคว้าไว้

「เดี๋ยวก่อน…เมื่อกี้บอกว่าบอดี้การ์ด!?」

ผมเผลอทวนคำพูดของเธอออกมาเสียงดัง

「เรื่องนั้น ฉันจะอธิบายให้ฟังแน่นอนค่ะ」

ลูน่าไม่ได้ปฏิเสธ แค่ยิ้มบาง ๆ อย่างจนปัญญา

…เดี๋ยวสิ นี่ผมไปก่อเรื่องใหญ่เข้าแล้วใช่ไหม?

ตอนที่สองคนนั้นมารับลูน่า…

ไอระจัง ผมยังไม่แน่ใจว่าเธอเป็นใครกันแน่ แต่การเคลื่อนไหวนั้นไม่ใช่ระดับธรรมดาแน่นอน แถมยังพกปืนที่ญี่ปุ่นห้ามมีไว้ในครอบครอง

อีกคนก็ดูเป็นผู้หญิงที่มีกิริยาสง่างาม เป็นคนสำคัญแน่ ๆ

เหมือนกับแม่บ้านที่คอยดูแลคุณหนูในมังงะหรืออนิเมะเลย…

งั้นแสดงว่า ลูน่าเป็นขุนนางจากอาณาจักรอัลคาร์เดียจริง ๆ งั้นเหรอ?

…ก็ชื่อเธอเล่นยาวซะขนาดนั้นนี่นะ…

「ไม่ต้องห่วงค่ะ ท่านเซย์โตะจะไม่เจอเรื่องเลวร้ายอะไรแน่นอน」

ตอนที่ผมเริ่มเหงื่อตก ลูน่าก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อให้พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

ราวกับเธอรู้อยู่แล้วว่าผมต้องตกใจแบบนี้

「…จริงเหรอ?」

ลูน่ายังอยู่ข้าง ๆ ผม คนที่มารับเธอเองก็ไม่ได้ว่าอะไร งั้นคงไม่มีปัญหา…ใช่ไหม?

แต่พอไม่รู้อะไรเลยแบบนี้ มันก็อดคิดมากไม่ได้อยู่ดี

「จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ…」

…ถ้าลูน่าพูดแบบนั้น ผมก็คงต้องเชื่อเธอล่ะนะ

ถ้าผมเอาแต่สงสัย ลูน่าคงรู้สึกไม่ดีแน่

เธอไม่ได้ดูเหมือนคนที่จะโกหกอยู่แล้ว อีกทั้งแม้จะดูซื่อ ๆ แต่ก็มีมุมที่สง่างามเหมือนหญิงสาวผู้เป็นผู้ใหญ่

ถ้าเธอบอกว่าปลอดภัย…ก็คงเป็นแบบนั้นจริง ๆ

ผมตัดสินใจว่าจะเชื่อเธอ และส่งยิ้มกลับไป

「งั้นเหรอ ถ้าลูน่าพูดแบบนั้น ฉันก็เชื่อเธอล่ะ…แต่ กินข้าวได้แล้วใช่ไหม?」

ผมถนัดมือขวา แต่ถ้าถูกจับมืออยู่แบบนี้จะกินลำบาก

พยายามใช้มือซ้ายกินก็ได้อยู่หรอก แต่คงทำข้าวกับกับข้าวหกเลอะเทอะให้ลูน่าดูแน่ ๆ

ขณะที่ผมกำลังคิด ลูน่าก็หยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วยิ้มหวานให้

「ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะป้อนให้เอง♪」

เสียงเธอดูสดใสร่าเริง เหมือนรอให้ถึงช่วงเวลานี้มาตลอด

…ให้ตายเถอะ ผมควรจะวางใจยังไงดีล่ะเนี่ย?

「น…นั่นมันน่าอายนะ…」

แม้แต่ริออนที่เป็นเพื่อนสนิทก็ไม่เคยป้อนข้าวผมเลยนะ

ผมเลยเผลอปฏิเสธออกไป แต่—

「…………」

—ลูน่าทำหน้าตาเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง ดวงตาใสแจ๋วเป็นประกายออดอ้อน

เธออยากลองทำเรื่องของคู่รักขนาดนั้นเลยสินะ…

「ก็…ก็ได้ เธอป้อนเลย」

ผมคงแพ้ให้กับสายตาคู่นี้ของลูน่าเข้าแล้วล่ะ… สุดท้ายก็ยอมจนได้

แบบนี้มันโกงชัดๆ เลยนะ…

「อะ…! ข-ขอบคุณมากเลยนะคะ…！」

พอผมตอบตกลง ลูน่าก็ทำหน้าแบบนั้นขึ้นมาทันที

เธอยิ้มกว้างออกมาอย่างสดใส ดูมีความสุขมาก… ใครจะไปปฏิเสธคำขอของเด็กผู้หญิงที่ดีใจขนาดนี้กันล่ะ?

「งั้น… อ้าม~ ค่ะ♪」

ลูน่าหยิบไข่ม้วนที่เธอทำขึ้นมาด้วยตะเกียบ แล้วยื่นมันมาตรงหน้าผม เหมือนกับว่ารอเวลานี้มานานแล้ว

ผมพยายามกลั้นความเขินแล้วอ้าปากออก… จากนั้นลูน่าก็ค่อย ๆ ป้อนมันให้

「อร่อยไหมคะ？」

ขณะที่ผมกำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ ลูน่าก็ขยับตัวไปมา ดูเหมือนว่าเธอจะอยากรู้ว่ารสชาติเป็นยังไง

「อืม… นุ่มฟูดี อร่อยมากเลย ลูน่านี่มีพรสวรรค์ด้านทำอาหารจริงๆ」

「จ-จริงเหรอคะ? เอ… เฮะเฮะ… ดีจังเลยค่ะที่ออกมาอร่อย…」

พอผมชมอีกครั้ง แก้มของลูน่าก็เปื้อนรอยยิ้มออกมา

ให้ตายเถอะ น่ารักเกินไปแล้ว…

หลังจากนั้น ลูน่าก็กินเองบ้างแล้วก็ป้อนผมไปด้วย ทำให้มื้อนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศของความสนิทสนม

พวกเราใช้ตะเกียบอันเดียวกัน… ซึ่งก็หมายความว่า… เราจูบทางอ้อมกันไปแล้วสินะ… แต่ดูเหมือนลูน่าจะไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นเลย

— เอ๊ะ?

ว่าแต่… เรื่องที่ว่า “จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” นี่… มันเรื่องอะไรกันแน่…?

ระหว่างที่กำลังกินอยู่ จู่ ๆ ผมก็นึกถึงคำพูดของลูน่าขึ้นมา

แต่พอหันไปเห็นเธอที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข ฉันก็รู้สึกว่า… จะมาถามตอนนี้ก็คงไม่ดีเท่าไหร่…