「――คนให้ความสนใจเธอเยอะเลยนะ」

หลังจากซื้อของเสร็จและกลับมาที่ห้องในแมนชั่น ผมยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ลูน่า

ครั้งนี้ไม่เหมือนตอนที่เธอไปซื้อชุดชั้นใน ลูน่าออกไปซื้อของโดยไม่ปลอมตัว แต่เป็นตัวของตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น เสื้อผ้าที่เธอสวมยังดูหรูหราและมีสไตล์ ยิ่งเสริมเสน่ห์ของเธอให้โดดเด่นยิ่งขึ้น

ผลก็คือ ระหว่างทางและในซุปเปอร์มาร์เก็ต ทุกคนต่างพากันจับจ้องมาที่ลูน่า

「ขอโทษนะคะ…ทำให้คุณลำบากหรือเปล่า？」

บางทีเธออาจคิดว่าผมพูดประชด ลูน่ามองสีหน้าของผมอย่างไม่สบายใจ

จริง ๆ แล้วผมไม่ได้ตั้งใจจะบ่นอะไร แค่อยากแบ่งปันความรู้สึกว่า “เธอคงเหนื่อยน่าดู” ก็เท่านั้น

「การเป็นจุดสนใจไม่ใช่ความผิดของลูน่าหรอก ไม่ต้องขอโทษนะ แล้วก็…ฉันคิดว่าเธอเป็นคนมีเสน่ห์มาก เพราะงั้นแค่ทำตัวให้มั่นใจก็พอ เหมือนแบบ ‘ฉันสวยใช่ไหมล่ะ~’ อะไรทำนองนั้น？」

เพราะลูน่าดูสีหน้าไม่ค่อยดี ผมเลยพูดติดตลกเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น

แต่เอาจริง ๆ นะ ที่พูดไปก่อนหน้านั้น ฉันหมายความตามนั้นจริง ๆ

ในเมื่อคนไม่ได้มองเธอในแง่ลบ เธอก็แค่เชิดหน้าแล้วก้าวต่อไปก็พอ

『มีเสน่ห์…เอ๊ะ…』

…หืม？

เธอก้มหน้าหลบสายตาผม…？

「ลูน่า？」

ผมนึกว่าเธอจะหัวเราะแล้วตอบกลับมาประมาณว่า 『อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิคะ』 เสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่าเธอก้มหน้าลงแทน

หรือว่า…ผมพูดอะไรน่าขนลุกออกไป？

เพราะปฏิกิริยาของเธอไม่เป็นอย่างที่คาดไว้ ผมเริ่มวิตกขึ้นมาทันที

แต่――

「ม-ไม่ค่ะ ไม่มีอะไรเลย…？」

――เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ลูน่าก็ยิ้มให้ผม

ว่าแต่…มุมปากเธอแอบยกขึ้นนิดหน่อยหรือเปล่านะ？

เหมือนผมจะคิดมากไปเอง

「โล่งอกไปที…งั้น มาทำอาหารกันเถอะ」

ผมถอนหายใจโล่งอกกับรอยยิ้มของเธอ ก่อนจะหยิบวัตถุดิบที่ซื้อมาจากถุงผ้า

หลังจากล้างมือในครัว ผมหันกลับไปหาลูน่า

「ทำในส่วนของแค่สองคนใช่ไหม？」

「ค่ะ ไอระจังจะมาทานข้าวด้วยตั้งแต่พรุ่งนี้ แต่วันนี้เป็นมื้อของเราสองคนค่ะ♪」

ดูเหมือนไอระจังจะอาศัยอยู่ห้องข้าง ๆ กับลูน่า

ผมคิดว่าเธอคงจะมากินข้าวด้วยกัน แต่ลูน่าบอกไว้ระหว่างซื้อของว่า วันนี้ไม่จำเป็น

มื้อกลางวันอาจจะกินกับเพื่อนร่วมชั้นก็ได้…แต่ทำไมถึงแยกกินมื้อเย็นกันนะ？

ในเมื่อพรุ่งนี้เธอจะมากินด้วย แสดงว่าวันนี้อาจมีธุระสินะ？

…แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าถามเรื่องไอระจังมากเกินไป ลูน่าอาจจะเข้าใจผิดได้

ที่สำคัญกว่าตอนนี้คือ ต้องคอยดูให้แน่ใจว่าเธอจะไม่บาดเจ็บ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำอาหาร

「เคยจับมีดมาก่อนไหม？」

「ไม่ค่ะ นี่เป็นครั้งแรก」

แบบนี้คงต้องสอนตั้งแต่พื้นฐานสินะ

พูดตรง ๆ ก็คือ แค่จะให้เธอลองจับผมยังกลัวอยู่เลย…

「งั้นจะข้ามไปทำอย่างอื่นแทนไหม？」

「ไม่ค่ะ ฉันอยากลองทำดู…」

ก็จริง ถ้าจะทำอาหาร ก็คงอยากลองใช้มีดดูสักครั้ง

ต้องจับตาดูให้ดีจริง ๆ แล้วล่ะ

「งั้นมาเริ่มจากเมนูพื้นฐานอย่างไข่ม้วนกันเถอะ」

「เริ่มมาก็ยากเลยนะคะ…」

「เอ๊ะ？ งั้นเหรอ？」

ผมคิดว่าไข่ม้วนเป็นเมนูที่ทำง่าย แค่ตีไข่แล้วทอดในกระทะก็พอ…

แต่ก็คงจริงที่การม้วนไข่ให้สวยต้องใช้ความเคยชิน

「ฉันจะตอกไข่ได้ไหมนะ…？」

ลูน่าดูไม่มั่นใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมด้วยสายตาเป็นกังวล

อ๋อ…แบบนี้นี่เอง

ถ้าไม่เคยทำอาหารมาก่อน ก็ไม่แปลกที่จะแตกไข่ไม่เป็น

แล้วยิ่งไข่ ถ้าทำพลาด เศษเปลือกอาจจะตกลงไปได้ง่าย ๆ ด้วยสิ

「ดูฉันทำก่อนนะ」

ผมคิดว่าพูดให้ฟังคงไม่เข้าใจเท่าไหร่ เลยทำให้ดูเป็นตัวอย่าง

ผมเคาะไข่เบา ๆ ลงบนพื้นที่เรียบของเคาน์เตอร์ครัว จากนั้นใช้นิ้วโป้งกดรอยร้าวแล้วค่อย ๆ แยกเปลือกออก ทำให้เนื้อไข่ไหลลงไปในชาม

「เปลือก…ไม่ปนลงไปเลยสักนิด…」

ลูน่ามองเข้าไปในชามด้วยสีหน้าชื่นชม

「ไม่เป็นไรหรอก ลูน่าก็ทำได้เหมือนกัน」

เพราะผมทำมาตั้งแต่เด็ก ก็เลยไม่ทำผิดพลาดง่าย ๆ แต่ถ้าพูดแบบนั้นไป เธอคงยิ่งกดดัน เลยเลือกที่จะให้กำลังใจแทน

「ถ้าเป็นฉัน เปลือกอาจจะลงไปด้วยแน่เลย…」

「ถ้ามันลงไปก็แค่เอาออก ไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่ลองทำก็ไม่มีวันเก่งขึ้นนะ ลองดูสิ」

ผมยิ้มให้เธอ แล้วส่งไข่ใบใหม่ไปให้

ถ้ามีเปลือกตกลงไปก็แค่เขี่ยออก นั่นเป็นเรื่องที่ผมจัดการให้เธอได้อยู่แล้ว

「แค่เคาะเบา ๆ ลงบนพื้นเรียบก็พอ」

เมื่อผมพูดจบ ลูน่าก็มองด้วยสายตาสงสัย

「ท่านเซย์โตะก็ทำแบบนั้น ทำไมไม่ใช้มุมโต๊ะหรือมุมเคาน์เตอร์คะ？」

เธอคงไม่ได้ตั้งใจจะคัดค้านหรือเถียง แต่แค่สงสัยขึ้นมาจริง ๆ

「อืม…ถ้าใช้มุม มันจะทำให้เปลือกตกลงไปง่ายขึ้นน่ะ ถ้าใช้พื้นที่เรียบ เปลือกจะปนเข้าไปน้อยลง」

ผมไม่ได้เรียนทำอาหารอย่างจริงจัง เลยอธิบายเชิงทฤษฎีไม่ได้

แต่ผมลองทำมาหลายครั้ง และพบว่าวิธีนี้ได้ผลดีที่สุด

「เข้าใจแล้วค่ะ…ขอโทษนะคะที่เสียมารยาทถามออกไป…」

ลูน่าก้มหัวขอโทษอย่างนอบน้อม

ผมอยากรู้เรื่องของเธอมากกว่านี้…แต่เมื่อไหร่เธอจะยอมเล่ากันนะ？

…ผมยิ้มออกมาเบา ๆ ขณะคิดเรื่องนั้น

「เวลาฝึก ถ้ามีอะไรสงสัย ก็ถามได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ดีกว่าปล่อยให้ไม่เข้าใจ」

ผมพูดไปเพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าถามมากไปแล้วเป็นภาระผม

「ขอบคุณค่ะ…ท่านเซย์โตะใจดีจัง คุณทำให้ฉันรู้สึกสบายใจค่ะ…」

「อ่ะฮะฮะ ถ้าแค่นี้ฉันโมโหขึ้นมาได้ ก็คงไม่เหมาะกับการสอนคนอื่นน่ะ เอ้า ลองดูเลยสิ」

ผมส่งสัญญาณให้ลูน่าลองเอง

เธอสูดหายใจเข้าเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ เคาะไข่ลงกับเคาน์เตอร์ครัว

「…ไม่แตกค่ะ…」

「ไม่เป็นไร แค่เพิ่มแรงขึ้นอีกนิด ลองใหม่จนกว่าจะมีรอยร้าว」

เมื่อผมพูดแบบนั้น เธอก็เคาะไข่อีกครั้ง

ในที่สุดก็เกิดรอยร้าว เธอเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยรอยยิ้ม

ผมยิ้มตอบ พร้อมพยักหน้าให้เธอลองแยกเปลือกออก

「――สำเร็จแล้วค่ะ…！」

เมื่อมองดูไข่ในชาม ลูน่าก็ส่งรอยยิ้มแสนสดใสให้ผม────────────────────────────────────────────────────

ริออนรอแทบตายแล้วมั้งพี่ 555