「――งั้นกลับกันเถอะ」

「ค่ะ♪ วันนี้ต้องขอขอบคุณมากนะคะทุกคน พรุ่งนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ」

หลังจากผมพูดจบ ลูน่าก็พยักหน้าแล้วยิ้ม ก่อนจะโค้งคำนับให้กับเพื่อนร่วมชั้น

เพราะลูน่าเช่าห้องพักอยู่ใกล้กับบ้านของผม ทำให้เราตกลงกันว่าจะกลับบ้านด้วยกัน

พวกเด็กผู้หญิงที่กลับบ้านทางเดียวกัน ก็น่าจะอยากกลับด้วยกันเป็นกลุ่ม แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย

ดูเหมือนพวกเธอจะตั้งใจเปิดโอกาสให้ผมกับลูน่าได้กลับบ้านกันแค่สองคน

พวกเราจึงออกจากห้องเรียนไปด้วยกัน――

「…อ๊ะ! เด็กคนนั้นน่ารักจัง…!」

「คนที่เดินข้าง ๆ เธอคือคู่หมั้นของเธอสินะ…」

ดูเหมือนว่าลูน่าจะดึงดูดสายตาของทุกคนในทางเดิน สายตาของทุกคนต่างจับจ้องมาที่เธอ

เสียงกระซิบกระซาบที่ได้ยิน ดูเหมือนจะพูดถึงผมเป็นหลัก

คงเป็นเพราะข่าวเรื่องคู่หมั้นของผมกระจายไปทั่วในช่วงพักเที่ยง

ระหว่างนั้น――

「…………」

ขณะที่เดินผ่านห้องเรียนของห้อง A ริออนที่ยังคงอยู่ในห้อง กอดอกมองผมกับลูน่าด้วยสายตาเย็นชา

สายตานั้นดูโกรธอย่างเห็นได้ชัด

แต่เพราะยังมีเพื่อนร่วมชั้นอยู่รอบข้าง เธอจึงไม่ได้เข้ามาหาเรื่องผม

แต่――

《กลับถึงบ้านแล้วอธิบายมาให้หมด》

――ผมได้รับข้อความจากริออนที่ส่งมาในช่วงพักหลังพิธีปฐมนิเทศน์ ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเรื่องของผมกับลูน่าแล้วรีบส่งมาทันที

ผมลองขอให้เธอเลื่อนออกไปอีกวัน แต่เธอกลับอ่านแล้วไม่ตอบกลับ ไม่รู้ว่าเธอจะยอมฟังผมหรือเปล่า

「อ๊ะ! ไอระจังนี่」

ขณะที่ฉันมองไปที่ริออน ผมก็เห็นไอระที่อยู่ในห้องเดียวกัน

เธอถูกล้อมรอบไปด้วยเพื่อนร่วมชั้น ดูเหมือนเธอจะได้รับความสนใจพอ ๆ กับลูน่า

ถึงแม้ใบหน้าของเธอจะดูเด็ก แต่เธอก็เป็นเด็กสาวที่สวยมาก จึงไม่แปลกที่เธอจะเป็นจุดสนใจ

แต่แตกต่างจากลูน่า ตรงที่เธอตอบกลับทุกคำพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

ไอระจังก็ยังคงเป็นคนที่ดูเย็นชา ไม่เหมาะกับรูปร่างหน้าตาของเธอเลยจริง ๆ…

「นี่ ลูน่า ไอระจังไม่ต้องกลับด้วยกันเหรอ?」

ผมจำได้ว่าลูน่าเคยบอกว่าไอระเป็นทั้งผู้ดูแลและบอดี้การ์ดของเธอ

ถ้าเป็นแบบนั้น น่าจะกลับด้วยกันเป็นเรื่องปกติ――แต่…

「ฉันอยากให้เธอได้ใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างอิสระค่ะ โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ」

ลูน่าตอบกลับด้วยท่าทีลึกลับ ทำให้ผมสงสัยว่าเธอหมายถึงอะไร

「งั้นแสดงว่าเราจะกลับกันแค่สองคนสินะ?」

「ค่ะ♪」

ผมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ลูน่าก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่สดใส

แค่เดินกลับบ้านด้วยกัน เธอก็ดูสนุกมาก จนฉันไม่อยากถามอะไรให้บรรยากาศเสีย

ถ้ากลับถึงบ้านแล้วเธอจะเล่าเอง ก็คงต้องอดใจรอ

แต่ยังไงก็ตาม――ลูน่ามาจากอาณาจักรอัลคาร์เดียจริง ๆ สินะ…

อัลคาร์เดีย เป็นประเทศที่เหมือนดินแดนในอุดมคติ

ถึงแม้จะไม่ได้มีพื้นที่กว้างขวางมากนัก แต่ก็เต็มไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติ ทั้งน้ำมัน ก๊าซธรรมชาติ และแร่ธาตุอย่างทองและเพชร

ประเทศนี้ร่ำรวยจากการค้าขาย และใช้เงินจ้างผู้เชี่ยวชาญจากทั่วโลก ทำให้พัฒนาไปถึงระดับแนวหน้าของโลกในหลายด้าน ทั้ง IT การแพทย์ และเทคโนโลยีทางทหาร

แม้แต่เด็กประถมก็ยังรู้จักอาณาจักรนี้

ประเทศญี่ปุ่นอาจจะชนะได้แค่ในด้านมังงะและอนิเมะเท่านั้น แม้แต่ด้านอาหารก็ยังแพ้อัลคาเดีย

――ผมไม่เคยไปที่นั่น ดังนั้นสิ่งที่รู้มาก็เป็นแค่ความรู้จากหนังสือเรียนเท่านั้น

「…………」

ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ลูน่าก็มองไปรอบ ๆ เมื่อเราเดินออกจากโรงเรียนไปได้ไกลพอสมควร

「ลูน่า?」

『ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้วนะ…』

เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนที่――

「เอ๊ะ…！」

เธอกอดแขนของผมแน่น

สัมผัสอ่อนนุ่มที่แนบชิดกับแขนของผม ทำให้ใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

「ลู-ลูน่า กอดแขนฉันแบบนี้ มันทำให้ตกใจนะ…」

ผมพยายามสงบสติอารมณ์ขณะบอกเธอด้วยรอยยิ้ม

「ข-ขอโทษค่ะ…! ฉันคิดว่าไม่มีใครอยู่แล้ว คงไม่เป็นไร…!」

ดูเหมือนลูน่าจะยังคิดมากเกี่ยวกับเรื่องที่ผมเตือนเธอไว้ที่หน้าโรงยิม

「ฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอก…แต่ลูน่าทำแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอ?」

ในต่างประเทศ บางสถานที่มีการแสดงความใกล้ชิดทางกายที่รุนแรงกว่าที่ญี่ปุ่น

นั่นเป็นเรื่องของความแตกต่างทางวัฒนธรรม ผมเลยคิดว่ามันคงเลี่ยงไม่ได้

ลูน่าเองก็ค่อนข้างจะแสดงความใกล้ชิดมากตั้งแต่คืนแรกที่มาพักที่บ้าน ถ้าเธอเติบโตมาในวัฒนธรรมแบบนั้นก็คงช่วยไม่ได้

ผมคิดแบบนั้นแล้วเลยลองถามดู——

「ฉะ…ฉะ…ฉันทำแบบนี้กับคุณเซย์โตะเท่านั้นนะเจ้าคะ…? กับคนอื่น…ฉันไม่ทำแบบนี้เด็ดขาดเจ้าค่ะ…」

——เธอปฏิเสธพร้อมกับแก้มที่แดงเรื่อและสายตาที่มองเงยขึ้นมา

ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีวัฒนธรรมแบบนั้นจริงๆ สินะ

「อะ…งั้นเหรอ… เธอกล้าหาญจังเลยนะ…」

คำพูดของลูน่าทำให้ผมเขินจนไม่รู้จะตอบกลับยังไง จึงเผลอพูดออกมาตามที่คิด

เมื่อได้ยินแบบนั้น ลูน่าก็หลบตาด้วยท่าทางเขินอาย

「เพราะไม่มีใครอยู่แถวนี้…ฉันถึงทำค่ะ…」

เธอเหมือนจะอธิบายว่า ที่ทำแบบนี้ได้เพราะตอนนี้มีแค่เราสองคน

พูดอีกอย่างก็คือ ถ้ามีคนอยู่ เธอคงจะอายเกินกว่าจะทำแบบนี้ได้

——แต่ เดี๋ยวก่อนนะ

ตอนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน ทั้งที่มีเพื่อนร่วมชั้นอยู่ แต่เธอก็ยังคล้องแขนผมหน้าตาเฉย——

อืม…คงไม่ควรไปทักเรื่องนี้สินะ…

เธอบอกว่า ตอนนั้นเธอออกจะตื่นเต้นไปหน่อย บางทีปกติเธออาจจะไม่ทำอะไรแบบนั้นก็ได้

…แต่พออยู่กันสองต่อสอง เธอกลับใส่เสื้อเชิ้ตของผม มาหาผมในสภาพที่มีแค่ผ้าขนหนูพันตัว หรือแม้แต่กอดผมเต็มแรง…

นั่นเป็นเพราะเธอฝืนตัวเองอยู่รึเปล่านะ…?

เธอเองก็น่าจะมีเหตุผลบางอย่าง คงจะดีถ้าเธออธิบายให้ฟังบ้าง——ผมคิดแบบนั้นนะ