「――นี่ อัลฟอร์ดซัง หลังจากนี้เราจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้เธอ ไม่ทราบว่าสะดวกไหม?」

หลังจากพิธีเปิดภาคเรียนและโฮมรูมจบลง

วันนี้ไม่มีการเรียนการสอน ทำให้โรงเรียนเลิกตั้งแต่ช่วงเช้า และดูเหมือนว่าลูน่าจะถูกกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นหญิงชวนไปร่วมงาน

ทุกคนคงอยากสนิทกับลูน่ามากขึ้นสินะ

ดูเหมือนว่าอาจารย์ซางามิอยากหาพวกผู้ชายช่วยยกที่นั่งมาให้ลูน่า เพราะในห้องเรียนไม่มีที่นั่งของเธอเตรียมไว้

ผมจึงเป็นคนไปเอาที่นั่งมาให้เธอ

และอาจารย์ก็บอกว่า 「ไหน ๆ ก็ใช้ชีวิตอยู่ในญี่ปุ่นที่ไม่คุ้นเคย คู่หมั้นอย่างคิริยามะคุงก็ควรช่วยดูแลเธอให้ดีนะ」

เธอจึงให้ลูน่านั่งอยู่ข้าง ๆ ผม

และตอนนี้ การชักชวนไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับก็กำลังเกิดขึ้นที่ข้าง ๆ ผมนั่นเอง

「ว้าว…! ขอบคุณมากเลยนะคะ…!」

เมื่อถูกเชิญ ลูน่าก็พนมมืออย่างดีใจพร้อมกับเผยรอยยิ้มงดงามสะกดสายตา

ดูจากปฏิกิริยานี้แล้ว เธอคงอยากให้มีงานเลี้ยงต้อนรับจริง ๆ

ถ้าจัดขึ้นจริง บรรดาสาว ๆ คงไปร่วมกันหมดแน่ ๆ

กลับกัน ฝ่ายชายก็กำลังเตรียมตัวกลับบ้านกันโดยไม่คิดจะเข้าร่วมงานเลี้ยง คงเป็นเพราะผมแหละนะ

แต่ผมก็อยากไปบ้าง…

การเป็นผู้ชายหนึ่งเดียวท่ามกลางกลุ่มสาว ๆ มันต้องรู้สึกอึดอัดแน่ ๆ แถมพวกเธอก็คงไม่อยากให้ผมไปด้วย

ในขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องพวกนี้ ลูน่าก็แอบชำเลืองมองมาที่ผมแวบหนึ่ง

แต่แล้วเธอก็หันกลับไปมองสาว ๆ ตามเดิม

「แต่ว่าต้องขออภัยด้วยค่ะ วันนี้ฉันมีธุระ…」

ตอนแรกดูเหมือนว่าเธอจะดีใจและตอบรับคำเชิญ แต่กลับปฏิเสธซะอย่างนั้น

เพราะเธอหันมามองผมก่อนพูดปฏิเสธ แปลว่าเธอคิดถึงผมอยู่สินะ?

「ลูน่า ไม่ไปงานเลี้ยงต้อนรับหรอ?」

เพราะไม่อยากให้เธอต้องพลาดโอกาสเพราะผม ผมจึงขัดจังหวะบทสนทนาและพูดขึ้นมา

ทันใดนั้น, สายตาของสาว ๆ รวมถึงลูนาก็หันมาจับจ้องผมพร้อมกัน

บางทีผมอาจพูดเร็วเกินไป…

「ไม่ค่ะ ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้เลื่อนงานเลี้ยงต้อนรับไปไว้วันหลัง…」

เธอส่ายหน้ากับคำพูดของผม

บางทีเธออาจจะไม่ได้ปฏิเสธเพราะเกรงใจผม แต่มีธุระจริง ๆ ก็ได้

「งั้นเหรอ ขอโทษนะ เข้าใจผิดไปหน่อย」

เมื่อรู้ว่าตัวเองคิดไปเอง ผมก็ขอโทษเธออย่างจริงใจ

「ฉันดีใจมากเลยค่ะที่เป็นห่วงฉัน ไม่ต้องขอโทษหรอกนะคะ」

ลูนายิ้มหวานให้ผมอย่างอ่อนโยน ทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้โกรธเลย

บรรยากาศที่อ่อนโยนแบบนี้ไม่ต่างจากเมื่อก่อน และรอยยิ้มของเธอก็ทำให้หัวใจผมอบอุ่น

「ขอบคุณนะ… ขอโทษนะทุกคน งั้นพวกเธอช่วยเลื่อนงานเลี้ยงต้อนรับของลูน่าไปวันหลังได้ไหม?」

ไม่ใช่ว่าผมอยากแก้ตัวจากความผิดพลาดเมื่อครู่ แต่พอเข้าใจความต้องการของลูน่าแล้ว ผมจึงช่วยพูดขอเลื่อนแทนเธอ

「อื้ม แน่นอนสิ! พวกเราชวนกันเองแบบกะทันหันนี่นา!」

「จริงด้วย งานแบบนี้ควรมีการเตรียมตัวล่วงหน้าสักสองสามวันเนอะ」

「งั้นเป็นวันเสาร์หรืออาทิตย์นี้ดีไหม?」

เมื่อสาว ๆ ได้ยินว่าต้องเลื่อนวัน พวกเธอไม่ได้ไม่พอใจเลยสักนิด กลับกันยังช่วยกันคิดวันต้อนรับวันอื่นด้วยรอยยิ้ม

นี่แหละที่ทำให้ห้องนี้ดูน่าอยู่ ลูน่าคงจะปรับตัวได้ไม่ยาก

「ท่านเซย์โตะจะมาร่วมงานด้วยไหมคะ?」

ขณะที่ผมคิดว่าทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดีและกำลังเก็บของเตรียมกลับ ลูน่าก็เอียงคอถามผม

「เอ๊ะ…?」

ผมไม่เคยคิดเลยว่างานเลี้ยงต้อนรับที่มีแต่สาว ๆ จะมีชื่อของผมรวมอยู่ด้วย เลยเผลอจ้องเธอไปอย่างงุนงง

「ฉันอยากให้ท่านเซย์โตะมาด้วย ไม่ได้เหรอคะ?」

เธอไม่รู้ตัวว่าปาร์ตี้นี้ไม่มีผู้ชายเข้าร่วมอยู่เลยรึไงกันนะ?

หรือว่า… เธอรู้แต่ก็ยังอยากให้ผมไปด้วย?

ไม่ว่าจะกรณีไหน สาว ๆ คงไม่มีทางยอมให้ผู้ชายเข้าร่วมแน่ ๆ—

「ก็เป็นคู่หมั้นกันนี่นา จะไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงต้อนรับของอัลฟอร์ดซังได้ยังไง?」

「ใช่ ๆ คำขอของเจ้าของงานเลี้ยง พวกเราปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ~」

「ฉันอยากฟังเรื่องของพวกเธอสองคนเยอะ ๆ เลยล่ะ!」

ตรงข้ามกับความคิดของผม สาว ๆ กลับดึงดันจะผมให้มาร่วมงานเต็มที่

ทุกคนกำลังยิ้มแย้มกันอย่างสดใส ดูท่าจะสนุกกันมากเลยนะ…

――ผมต้องโดนแซวในงานเลี้ยงแน่เลย…

「ม-ไม่สิ ผู้ชายคนเดียวท่ามกลางสาว ๆ มันคงไม่เหมาะสม…」

ผมอยากให้มีงานเลี้ยงต้อนรับให้ลูน่า แต่ไม่อยากกลายเป็นของเล่นของพวกเธอ…

แต่—

「มีคนที่ไว้ใจอยู่ด้วยมันทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นเยอะเลยนะ~ แถมยังเป็นคู่หมั้นอย่างคิริยามะคุงอยู่ด้วย ไม่มีใครว่าอะไรหรอก~」

「อะ-อาจารย์…?」

「คิริยามะคุงที่แสนใจดีไม่มีทางปฏิเสธคำขอของเด็กสาวที่พึ่งมาญี่ปุ่นและรู้สึกเหงาใช่ไหมล่ะคะ~?」

อาจารย์ซางามิที่ยังอยู่ในห้องเรียน เธอปิดหนทางหลบหนีของผมซะแล้ว

และก็ทำให้สาว ๆ มีไฟมากขึ้นด้วย…

「ใช่ ๆ คนใจดีอย่างคิริยามะคุงต้องมาสิ~」

「จะทิ้งกันไว้แล้วหนีไปไม่ได้หรอกนะ~」

เฮ้ ทำไมทุกคนกำลังปิดทางหนีของผมหมดเลยล่ะ…

การที่ผมมีส่วนร่วมถึงขนาดนั้นมันจะดีหรอ?

หรือว่าที่จริงแล้วเพราะเจ้าของงานอย่างลูน่าต้องการ…

แต่ผมแน่ใจว่าเขาอยากรู้เรื่องของเราแน่ ๆ

「เอ่อ ท่านเซย์โตะ ถ้าคุณไม่ชอบ จะปฏิเสธก็ได้นะคะ?」

ลูน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้า เธอคงจะคิดว่าผมอึดอัด

แต่ผมไม่มีวันพูดว่า《 โอเค ฉันจะไม่ไป 》เด็ดขาดเลย

「ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ตั้งตารองานเลี้ยงต้อนรับของลูน่าเหมือนกัน ไปร่วมแน่นอน」

ไม่มีทางเลือกนอกจากตอบแบบนี้แล้วล่ะ

「โอเค ตกลงตามนี้～！」

「อ๊ะ คุณครูก็จะเข้าร่วมด้วยเหรอคะ？」

「อืม～ ใช่เลย～ ถ้าตารางว่างอยู่ก็คงเข้าร่วมด้วยล่ะมั้ง～ แต่ถ้าพวกเธอก่อปัญหาขึ้นมาก็คงแย่เหมือนกันนะ～」

พอผมพยักหน้า การพูดคุยก็เดินหน้าไปอย่างรวดเร็ว

…ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ

ผมเองก็อยากจัดงานต้อนรับให้ลูน่าเหมือนกัน

「คือว่า… ท่านเซย์โตะ… ฉันก็แค่อยากอยู่กับท่านเซย์โตะเท่านั้นเอง… ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ลำบากใจเลยค่ะ…」

ขณะที่กลุ่มสาว ๆ กำลังคึกคัก ลูน่าก็พูดกับผม

เธอดูรู้สึกผิดมาก คงไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้จริง ๆ

ผมเข้าใจดีแล้วว่าเด็กคนนี้ทั้งบริสุทธิ์และใสซื่อแค่ไหน

「ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็อยากจัดงานต้อนรับให้ลูน่าจริง ๆ ตั้งตารออยู่เลยล่ะ」

「ท่านเซย์โตะ…」

พอผมยิ้มให้เธอเพื่อไม่ให้คิดมาก ลูน่าก็ถอนหายใจโล่งอก

และเพราะแบบนั้น หน้าอกอันอวบอิ่มของเธอก็สั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด—ผมเบือนสายตาไปทางอื่นแทบไม่ทัน

พยายามจะไม่ใส่ใจแล้วนะ… แต่ของลูน่านี่มันใหญ่มากจริง ๆ…

ระดับเดียวกับนางแบบกราเวียร์เลยมั้ง ถ้าเทียบกับอาจารย์ซางามิ ที่นักเรียนทั้งโรงเรียนรับรู้ว่าเป็นคนที่หน้าอกใหญ่ที่สุดในโรงเรียน ก็ไม่ได้ห่างกันมากนัก

พูดออกไปตรง ๆ อาจทำให้เธอเสียใจ แถมถ้าเผลอจ้องมากไปอาจโดนมองว่าโรคจิตอีก ผมเลยต้องพยายามอดทน…

แต่พูดตรง ๆ แล้ว มันเป็นภัยต่อสายตาสุด ๆ