กลางช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่ร้อนระอุจนทนแทบไม่ไหว

ชีวิตอันแสนธรรมดาของผม—คิริยามะ เซย์โตะ เด็กม.ปลายธรรมดาคนหนึ่ง—ก็ต้องจบลงอย่างกะทันหัน

「ไม่นะ! ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วยยยยย!!」

…ภาษาอังกฤษ?

ขณะที่ผมกำลังเดินกลับจากร้านสะดวกซื้อหลังจากซื้อไอศกรีม ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงตะโกนดังขึ้นมา

พอรู้สึกแปลกใจจึงลองชะโงกหน้ามองเข้าไปในตรอกข้างทาง

「เฮ้! เงียบ ๆ หน่อยสิ!」

「ห้ามดิ้นนะ!」

「ปล่อยฉันไปเถอะ!」

ชายแปลกหน้าสองคนที่สวมชุดดำและแว่นกันแดดกำลังจับแขนของเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่สวมหมวกอยู่

พวกเขาพูดภาษาอังกฤษทั้งหมด แม้ว่าผมจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่จากสถานการณ์ก็พอเดาได้ว่ามันเป็นเรื่องแย่แน่ ๆ

กลางวันแสกๆ แบบนี้ คิดจะลักพาตัวกันงั้นเหรอ? ควรโทรแจ้งตำรวจไหม? แต่ทำไมชาวต่างชาติถึงมาทำเรื่องแบบนี้ที่นี่กัน?

ในขณะที่กำลังคิดวิเคราะห์สถานการณ์ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็กำลังจะถูกพาตัวไป

「ช่วยด้วย…!」

เธอหันมามองตรงมาที่ผม ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาขอร้องอย่างสิ้นหวัง

ภาษาอังกฤษระดับนี้ผมก็พอเข้าใจได้แล้ว

เธอกำลังขอให้ผมช่วย

「รอให้ตำรวจมาถึงคงไม่ทันแล้วสินะ…!」

แม้จะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่เด็กผู้หญิงคนนี้กำลังร้องไห้และขอความช่วยเหลือจากผม

ไม่มีทางที่ผมจะเมินเฉยแล้วเดินจากไปได้

「อ๊ากกกกกก!!」

「เฮ้ย! ไอ้เด็กนี่มันอะไรฟะ!?」

「แย่ละ! มันเห็นเราแล้ว จับมันซะ!」

พอผมวิ่งเข้าไปหาอย่างไม่คิดชีวิต ชายคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาผมแทน

「เฮ้ย! ทำไมพวกนายเล่นงานฉันแทนล่ะ!?」

ผมนึกว่าพวกมันจะเอาผู้หญิงคนนั้นหนีไปซะอีก แต่กลับกลายเป็นว่าพวกมันเล็งมาที่ผมแทน ซึ่งมันเกินคาดไปมาก

รีบคว้าไอศกรีมที่ซื้อมาจากถุงแล้วขว้างใส่หน้าชายคนนั้นทันที

「โอ๊ย! บ้าเอ๊ย! อะไรวะเนี่ย!?」

「เจ็บล่ะสิ! นี่มันไอศกรีมที่แข็งจนฟันหักได้เลยนะ!」

ไอศกรีมนี้แข็งมากจนผมเองยังต้องรอให้มันละลายก่อนถึงจะกินได้เลย

「บัดซบ! ไอ้เด็กเวร!」

ชายที่โดนขว้างใส่หยุดชะงักและเอามือกุมหน้าไป ส่วนอีกคนที่จับแขนเด็กผู้หญิงไว้ก็ปล่อยเธอแล้วพุ่งมาหาผมแทน

นั่นหมายความว่าเธอเป็นอิสระแล้ว

「วิ่งเร็ว!」

ผมตะโกนบอกเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลัง ชั่วพริบตาเธอก็พยักหน้าและรีบวิ่งหนีไป

「บ้าเอ๊ย!」

「ไม่ให้ตามไปหรอก!」

「อั๊ก!」

ชายคนนั้นหันไปมองเธอ ผมฉวยโอกาสนั้นเตะเข้าไปที่หว่างขาของเขา

เขาทรุดลงกับพื้นทันทีด้วยความเจ็บปวด

…ดูแล้วคงเจ็บน่าดู

「ขอโทษนะครับ…」

แม้จะเป็นผมที่ทำเอง แต่ก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย เลยพึมพำขอโทษเบาๆ แล้วรีบวิ่งหนีไป

「เดี๋ยวก่อนนะ ไอ้เด็กเวร!」

「อ๊ะ! น่าจะเตะอีกคนไปด้วยเลย!」

ระหว่างที่ผมวิ่งตามเด็กผู้หญิงไป ชายที่โดนไอศกรีมปาใส่หน้าก็ลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าดุดันน่ากลัว

แว่นกันแดดของเขาแตกจากแรงกระแทก ทำให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

ดูท่าแล้ว ถ้าถูกจับได้มีหวังซวยแน่ๆ จะโดนฆ่าไหมเนี่ยเรา

「ทำไมหมอนี่วิ่งเร็วขนาดนี้!?」

ถึงผมจะวิ่งสุดแรงเกิด แต่ระยะห่างก็ลดลงเรื่อยๆ

ร่างกายเขาดูบึกบึนกล้ามแน่นแท้ๆ แต่กลับวิ่งเร็วอย่างเหลือเชื่อ!

「จับแกได้แล้ว—」

「เอานี่ไปกินซะ!」

ก่อนที่เขาจะจับตัวผมได้ ผมหยุดกะทันหันให้เขาเสียจังหวะ แล้วหันกลับไปเตะเข้าที่เป้าของเขาอย่างแรง

「อ๊ากกกกก!! ไอ้เด็กนี่มันมีหัวใจไหมเนี่ย!?」

ชายคนนั้นทรุดลงกับพื้นทันที ไม่ต่างจากคนแรก

「เฮ้อ… เกือบไปแล้ว…」

ถ้าสู้ตรงๆ มีหวังแพ้แน่นอน แต่ยังไงก็เอาตัวรอดมาได้

「…」

「อ๊ะ…」

ขณะที่กำลังเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก ผมก็สังเกตเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นโผล่หน้ามาจากหัวมุมถนน

นึกว่าเธอจะวิ่งหนีไปไกลแล้ว แต่ดูเหมือนจะเป็นห่วงผมอยู่

ผมรีบวิ่งไปหาเธอทันที

「เป็นอะไรไหม?」

แม้ไม่แน่ใจว่าเธอจะเข้าใจหรือเปล่า แต่ผมก็ถามเป็นภาษาญี่ปุ่นไปก่อน เพราะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้

「สุดยอด… เหมือนฉากในอนิเมะเลยค่ะ…」

เด็กผู้หญิงคนนั้นหน้าแดงนิดๆ ก่อนจะมองตรงมาที่ผมอย่างตั้งใจ

ดวงตาสีฟ้าสดใสจนน่าหลงใหล

จมูกเล็กได้รูป ผิวขาวราวกับตุ๊กตา

ริมฝีปากสีชมพูที่ไม่หนาไม่บางจนเกินไป

ตอนแรกที่เธอใส่หมวกผมไม่ได้สังเกต แต่เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก…

「ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะ」

เธอพูดพร้อมกับถอดหมวกออกเผยให้เห็นผมที่พริ้วไหว ก่อนจะยิ้มให้ผมอย่างน่ารัก

「ดิฉันชื่อ ลูนา สวีท คริสติน่า ฮาร์ท อาร์คาเดีย เรียกว่าลูนาได้เลยค่ะ」

เธอแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและรอยยิ้มที่สวยราวกับเจ้าหญิง