「เอ๊ะ? ทำไมถึงต้องเป็นคู่กับฉันล่ะเนี่ย? ก็อ่านบรรยากาศหน่อยสิ เจ้าโง่」

 

「มันไม่ยุติธรรมเลย! ก็เพราะว่าเป็นการเล่นเป่ายิงฉุบไง! อย่ามาโทษฉันสิ! แล้วก็ที่บอกให้เล่นเป่ายิงฉุบเพื่อความยุติธรรมก็เธอนั่นแหละ!」

 

「บ่นเยอะจริง ๆ นะ เข้าใจแล้วล่ะ」

 

เรามาพักที่โรงแรมที่พ่อของฉันเป็นเจ้าของ แล้วก็ได้แบ่งห้องกัน…

 

แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้คู่กับไอผู้ชายที่โง่แบบสุด ๆ แบบเจ้าคนนี้

 

แย่มาก… ทำไมฉันต้องมาเป็นคู่กับเขาด้วยละเนี่ย? โอกาสน่าจะเป็นหนึ่งในสาม…

 

ทำไมไม่สุ่มคู่ได้คนสองคนนั้นล่ะ?

 

「เฮ้อ… แต่ก็ถือว่าฉันไว้วางใจได้หน่อย เพราะเป็นเธอนี่นะ ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรน่ะ」

 

เรียว—ทาสของฉัน—นอนงอแงบนเตียง แต่เหมือนจะชอบสถานการณ์นี้อยู่บ้าง

 

หลังทานข้าวเย็น เราก็ไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ แล้วก็เตรียมนอน

 

แต่กับอารมณ์แบบนี้ คงนอนไม่หลับแน่ ๆ

 

เหมือนกับเวลาที่อยู่ในห้องเรียนแล้วต้องนั่งติดกับคนที่ไม่อยากนั่งด้วยนั่นแหละ

 

ทำไมต้องจับคู่กับฉันในช่วงเวลานี้ด้วยนะ…

 

「แต่ทำไมเธอถึงเสนอแบบนี้อย่างกระทันหันล่ะ? ฉันเองก็วางแผนว่าจะนอนคนเดียวในห้องนี่นา」

 

「เฮ้อ… นายนี่โง่จริง ๆ นะ… โง่ขั้นสุด」

 

ตอนแรกก็วางแผนไว้อย่างนั้น

 

แต่วันนี้ที่สระว่ายน้ำ ฮินามิและยูริต่างก็ตีสนิทกับเรียวอย่างหนัก

 

ยูริเป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่ฮินามินี่น่าตกใจจริง ๆ เห็นครั้งแรกที่เธอพยายามจีบผู้ชายอย่างจริงจังขนาดนี้

 

ฮินามิไม่อยากแพ้ยูริ และในใจก็มีความรู้สึกที่ชัดเจนกับเรียว ในที่สุดก็กล้าก้าวออกมา

 

และยูริก็รู้เรื่องนี้ดี เพราะฉะนั้นในสระวันนี้ทั้งสองคนจึงแย่งตัวเรียวกันอย่างหนัก

 

ส่วนฉันไม่ได้อยากมีส่วนร่วม เลยยืนดูจากข้างสนามพร้อมถือเครื่องดื่มในมือ

 

สำหรับทั้งสองคน การมาเที่ยวครั้งนี้คือโอกาสทองที่จะเข้าใกล้เรียว

 

ฉันในฐานะเพื่อนก็อยากจะช่วยสร้างโอกาสให้พวกเขานะ

 

แต่เขาคนนี้แพ้เป่ายิงฉุบแล้วกลายเป็นคู่กับฉัน…

 

ไม่ใช่แค่โง่ ยังไม่รู้จักอ่านบรรยากาศอีกด้วย

 

โอกาสที่จะจับคู่กับคนสองคนนั้นคือสองในสามเลยนะ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย

 

ใช้โชคผิดที่แล้วนะ คนโง่

 

「บอกฉันหน่อยสิ เธอรู้จริงๆ หรือ? ฉันยังไม่เข้าใจดีเลย…」

 

「นายพูดจริงเหรอ? เจ้าคนโง่」

 

「อะไรนะ คนโง่เนี่ย… พูดแรงจังนะ」

 

เรียวทำหน้าเซ็ง ๆ แต่ก็ยังพูดต่อ

 

「พอพูดถึงเป่ายิงฉุบ สองคนนั้นก็ดูตื่นเต้นขึ้นมาเลย ไม่อยากเป็นคู่กับฉันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย」

 

ผู้ชายคนนี้… จะคิดลบเกินไปนะ

 

เรียวน่าจะไม่เคยมีประสบการณ์โดนสาว ๆ จีบมากนัก อีกอย่างฮินามิและยูริเป็นคนสวยระดับท็อปของทั้งชั้นและโรงเรียนด้วย

 

ตอนงานกีฬาก็มีคนมาจีบเยอะมาก

 

แปลว่าเขาคิดว่าเขาไม่คู่ควรกับสาวสวยระดับนั้นน่ะสิ

 

น่าหงุดหงิดจริง ๆ … วันนั้น…

 

เขาเป็นคนกล้าหาญที่วิ่งไปช่วยฮินามิ แม้จะต้องเสี่ยงชีวิตเองในสถานการณ์ที่ทุกคนหนีกันหมด

 

แล้วทำไมตอนนี้ถึงกลัวเรื่องความรักแบบนี้ล่ะ

 

「นายยังโง่อยู่เลยนะ ไม่รู้เลยว่าสองคนนั้นชอบนายแค่ไหน」

 

「เอ๊ะ? คำพูดแบบนั้น… เธอรู้อะไรเกี่ยวกับยูริและฮินามิไหม?」

 

「รู้อยู่แล้ว แต่ไม่บอกหรอก ระลึกชาติเอาเองสิ」

 

「เฮ้อ… ฉันไม่รู้เลย…」

 

「งั้นลองย้อนดูเหตุการณ์วันนี้สิ」

 

ฉันพูดแบบนั้น เรียวทำหน้าเหม่อและคิด

 

เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบา ๆ อย่างไม่มั่นใจว่า

 

「วันนี้รู้สึกว่าพวกเธอแตะตัวฉันบ่อยมากเลย…」

 

โอเค อย่างน้อยก็รู้ตัวบ้างถือว่าดีแล้วนะ

 

ถ้าเป็นพระเอกไลท์โนเวลธรรมดา คงไม่ทันสังเกตอะไรแบบนี้เลย เรียวถือว่ายังโอเคอยู่

 

เรียวยังพูดต่อด้วยเสียงเบา ๆ และไม่มั่นใจ

 

「อืม… ฉันอาจจะคิดมากเกินไป แต่รู้สึกว่าสองคนนั้น… ชอบฉันรึเปล่า…? ไม่สิ ไม่มีทาง! ฉันคิดมากไปเอง! ไม่มีทางที่ฉันจะได้รับความนิยมแบบนั้น」

 

เหมือนที่คิดไว้เลย

 

เขาไม่มีความมั่นใจในเรื่องความรัก เลยไม่รู้ตัวว่าถูกชอบ

 

หรือรู้ตัว แต่ไม่ยอมรับและตีความผิดไปเอง

 

เฮ้อ ถ้าเขาชอบฮินามิหรือยูริ ก็รีบไปเถอะ

 

ฉันคงต้องบอกเขาแล้วล่ะ

 

ฉันสูดหายใจลึกๆ แล้วจ้องตาเรียวอย่างจริงจัง

 

「ฟังนะ ไม่ว่าจะความรักหรืออะไร อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ทุกคนมีข้อดีในตัวเองทั้งนั้น และคนอื่นก็ชอบข้อดีนั้นอยู่แล้ว ดังนั้นเลิกคิดว่า ‘ฉันมันไม่ดีพอ’ ได้แล้วนะ นายก็มีข้อดีของตัวเองเหมือนกัน」

 

ถ้าไม่พูดแบบนี้ เจ้าคนขี้กลัวนี่คงไม่เข้าใจแน่

 

เขาไม่ได้แค่ต่อสู้กับผู้ร้ายกลางถนน แต่ยังปกป้องฮินามิมาตลอด

 

ช่วยเพื่อนด้วย ไม่โอ้อวด และช่วยคนที่ลำบากไม่ว่าจะใครก็ตาม

 

เพราะความไม่เหมือนใครนี้ สองคนนั้นเลยชอบเขา ดังนั้นขอให้มีความมั่นใจเถอะ

 

「ฉันก็… มีข้อดีเหรอ…?」

 

「ใช่ แล้วทำไมตัวสั่นแบบนั้นล่ะ? หนาวเหรอ? จะปรับแอร์ให้ร้อนขึ้นไหม?」

 

ตอนฉันจะเอารีโมตแอร์ไปให้ เรียวส่ายหัว

 

「ไม่หรอก… ไกลเกินไป… ไม่คิดว่าจะได้ยินแบบนี้จากเธอมาก่อนเลย」

 

อ้าวตรงนี้เหรอ… ตรงนี้ที่เขารู้สึกประทับใจจนตัวสั่น…

 

ถ้ามองย้อนคำพูดฉันก่อนหน้านี้ เรียวตอบสนองแบบนี้ก็สมเหตุสมผลดี

 

「ข้อดีของฉันคืออะไรเหรอ?」

 

「ไม่บอกหรอก ถ้าบอกไปจะทำตัวโอหัง」

 

「เฮ้อ… ได้โปรดนะ โคอิซัง!」

 

「ไม่ได้!」

 

ฉันเบือนหน้าหนีอย่างไม่ยอม แล้วปฏิเสธเรียวที่กำลังขอร้อง

 

 

ฉันคงไม่พูดแบบนั้นกับเขาในสถานการณ์สองคนแบบนี้แน่

 

「แต่ขอบใจนะ โคอิซังทำให้ฉันมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย」

 

「งั้นก็ดี… แล้วก็…」

 

「หืม?」

 

「ถ้ามีคนชอบนาย นายจะทำยังไง?」

 

ฉันถามไป เรียวก้มหน้าเงียบไป แต่ฉันไม่สนใจและพูดต่อ

 

「ถ้ามีคนมาสารภาพรัก นายจะตอบรับไหม ถ้าเป็นคนที่น่ารักระดับหนึ่งล่ะ?」

 

「ไม่… จะไม่ตอบรับแค่เพราะหน้าตาเท่านั้น」

 

เรียวเงยหน้าขึ้นอย่างจริงจังทันทีที่พูด

 

「ดีใจนะ แต่ไม่อยากตัดสินแค่จากรูปร่างหน้าตา อยากดูนิสัยและตัวตนของคนนั้นด้วย」

 

「ฟังดูดีนะ」

 

「แล้วก็…」

 

「ตอนนี้ยังจัดการความรู้สึกไม่ค่อยได้ แต่ก็มีคนที่สนใจอยู่」

 

「เข้าใจแล้ว… ไม่ว่าจะน่ารักแค่ไหน ก็อยากให้ความสำคัญกับคนที่สนใจจริง ๆ ใช่ไหม?」

 

「ใช่」

 

ถึงจะโง่ แต่ก็มีจุดยืนดีนะ

 

ผู้ชายหลายคนแค่ชอบหน้าตาก็พร้อมจะคบแล้ว

 

「ว่าแต่ คนที่สนใจน่ะ… ใคร?」

 

「ไม่บอก! ถ้าบอกไปจะโดนทำอะไรแน่ ๆ!」

 

「งั้นเหรอ? ฉันอาจช่วยได้นะ?」

 

「นั่นแหละเสียดาย แต่ยังจัดการความรู้สึกไม่ดีพอ เลยยังบอกไม่ได้」

 

「งั้นเหรอ」

 

น่าจะเป็นฮินามิหรือยูรินั่นแหละ

 

แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคือใคร

 

จากที่เห็นวันนี้ เรียวดูยิ้มเวลาคุยกับฮินามิมากกว่าด้วย แต่ก็ยังไม่ชัดเจน

 

อาจเป็นเพราะตอนอยู่กับยูริเขาเกร็งเลยพูดไม่ค่อยดี

 

「พยายามให้เต็มที่ล่ะ ฉันก็จะคอยเชียร์นะ ก็แค่เชียร์」

 

「แค่เชียร์เหรอ…」

 

「ใช่ งั้นนอนหลับฝันดี ฉันจะนอนแล้ว」

 

「รับทราบ ก็จริงๆ ก็สามทุ่มกว่าแล้วนะ」

 

「ใช่ แล้วก็ลืมบอกไป…」

 

「อืม? มีอะไรเหรอ?」

 

「ถ้าลองแตะตัวฉันตอนหลับแม้แต่นิดเดียว… แม่จะฆ่าแน่」

 

「คะ ครับ」

 

เรียวนิ่งงันอยู่ข้างๆ ฉันที่นอนหลับตาบนเตียง

 

ตอนนี้ฉันเปราะบางมาก โดนผู้ชายทำร้ายได้เลย แต่กลับรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด

 

เพราะผู้ชายที่นอนข้าง ๆ ฉันตอนนี้น่ะ…

 

เป็นคนที่ฉันไว้วางใจมากที่สุด

 

◇◇◇◇

 

「ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าฉันกับฮินามิจะได้อยู่ห้องเดียวกันน่ะ〜 คาดไม่ถึงจริงๆ เลย〜」

 

「อืม ฉันเองก็แปลกใจนิดหน่อยเหมือนกัน」

 

ในการจับคู่แบ่งห้อง ฉันกับยูริได้อยู่ห้องเดียวกัน และตอนนี้เราสองคนก็นอนคุยกันบนเตียง

 

ปกติแล้วถ้าได้อยู่กับยูริตามลำพังก็จะดีใจมาก……

 

แต่ตอนนี้กลับรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

 

ยูริคือคู่แข่งความรักของฉัน วันนี้เองเราก็ปะทะกันหลายครั้ง ถึงจะไม่ถึงขั้นทะเลาะกัน แต่มันก็เหมือนแย่งเรียวคุงกัน

 

เพราะแบบนั้นเลยทำให้บรรยากาศระหว่างเราสองคนมีความอึดอัดอยู่นิด ๆ

 

「เฮ้อ〜 เหนื่อยจังเลย〜 พรุ่งนี้เทศกาลแล้วนะ รอไม่ไหวเลย〜」

 

「อะ-อืม จริงเลยล่ะยูริ……」

 

ฉันลดโทนเสียงลงกว่าปกตินิดหน่อย

 

อื๊ออ จะทำยังไงดีนะ ทั้งที่ควรจะเป็นการเที่ยวที่สนุกแท้ๆ ……

 

ระหว่างที่ฉันกำลังกลุ้มใจอยู่คนเดียว ยูริก็หันตัวมาทางฉันแล้วจ้องมองนิ่งๆ

 

「นี่ ฮินามิ… เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใช่ไหม ที่ได้อยู่ห้องเดียวกับฉัน?」

 

พอได้ยินคำนั้นจากยูริ ร่างกายของฉันก็สะดุ้งโดยไม่ตั้งใจ

 

ฉันตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

 

ได้แต่กระสับกระส่ายอยู่แบบนั้น ทว่ายูริกลับหัวเราะอย่างสดใส

 

「ฉันเองก็เหมือนกันแหละ จะว่าไปก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่หน่อยๆ พูดตามตรงนะ ฉันชอบเรียว อย่างที่เคยบอกไปแล้ว และฮินามิก็เหมือนกัน เราเป็นคู่แข่งกันในเรื่องความรัก แต่เวลาเที่ยวก็ขอให้สนุกด้วยกันเถอะนะ โอเคไหม?」

 

「ย-ยูริ…..」

 

ได้ยินคำนั้นแล้ว หัวใจของฉันก็ค่อย ๆ สงบลง

 

ทั้งที่ตอนแรกมัวแต่นึกมากเกินไป แต่พอเห็นเพื่อนตรงหน้าพูดอย่างอ่อนโยนแบบนั้น

 

ฉันก็คิดว่า… ฉันเองก็ต้องละทิ้งความถือดี เปิดใจให้มากขึ้นเหมือนกัน

 

「ขอบใจนะ ยูริ ขอโทษด้วยนะที่ทำตัวเกร็ง ๆ ไปหน่อย」

 

「ไม่เป็นไรเลย! ไม่มีปัญหาเลย! อ๊ะ จริงสิ! ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว มานั่งคุยกันไหมว่าเราชอบอะไรในตัวเรียวบ้าง?」

 

「ชอบอะไรในตัวเรียวเหรอ?」

 

「ใช่เลย! ไหน ๆ คนที่เราชอบก็คนเดียวกันแล้ว ลองมาคุยกันดูสิว่าเพราะอะไรเราถึงชอบเขา คุยกันไปจนกว่าจะง่วงเลย!」

 

「อืม! ฟังดูดีนะ! มาคุยกันเยอะๆ เลย!」

 

「โอ้! งั้นขอฉันเริ่มก่อนล่ะนะ〜」

 

ยูริเริ่มเล่าข้อดีของริวคุงอย่างต่อเนื่อง

 

ว่าเขาเคยเป็นแรงบันดาลใจให้เธอตั้งแต่เด็ก

 

ว่าเขาเคยช่วยชีวิตเธอไว้

 

ว่าเขาจะไม่ลังเลเลยถ้ามีใครลำบาก

 

ว่าเขาเป็นคนอ่อนโยนและน่าเชื่อถือ

 

ถึงจะทำสิ่งดี ๆ มากมาย แต่เขาก็ไม่เคยอวดเลย คอยช่วยเหลือผู้อื่นอย่างเงียบ ๆ

 

ยูริพูดถึงแต่ละเรื่องด้วยความรู้สึกลึกซึ้งและยาวนาน

 

สิ่งที่เธอชอบในตัวเรียวคุง ก็ตรงกับฉันแทบทั้งหมด

 

「ใช่ไหมล่ะ! เรียวน่ะ มักจะช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่รู้ตัว แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกตัวซักทีว่าเราชอบเขานะ〜」

 

「จริงเลย! ถึงเขาจะไม่รู้ตัว แต่ก็เท่มากจนยิ่งทำให้ฉันชอบเขามากขึ้นไปอีก!」

 

「เข้าใจสุด ๆ เลยล่ะ〜 ฮินามิ ชอบเขาตรงไหนเป็นพิเศษเหรอ?」

 

「เอ๋? ฉันเหรอ……? ก็… ตอนที่ฉันลำบาก เขาก็มักจะช่วยฉันเสมอ แล้วก็… ไม่รู้เหมือนกัน แต่เวลาได้มองแผ่นหลังของเรียวคุง ฉันรู้สึกสบายใจ… เหมือนหัวใจมันอบอุ่นขึ้นมาเลย」

 

ฉันวางมือลงบนหน้าอก แล้วค่อย ๆ ย้อนคิดถึงตอนที่ได้เจอกับเรียวคุงเป็นครั้งแรก และเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

 

เราอยู่ห้องเดียวกัน ที่นั่งก็อยู่ติดกัน จนเริ่มสนิทกันมากขึ้น

 

ตอนที่ฉันแอบกินข้าวคนเดียว เขาก็ช่วยอธิบายสถานการณ์ให้ยูริกับโคอิจังฟัง

 

ตอนที่ฉันถูกอันธพาลคุกคาม เขาก็ยืนขวางหน้าเพื่อปกป้องฉัน

 

แม้แต่ตอนที่ฉันถูกสตอล์กเกอร์ตาม เขาก็ยังอยู่ข้าง ๆ ฉันเสมอ

 

ฉันชอบเรียวคุงที่เป็นแบบนั้นมากๆ เลย

 

「เข้าใจเลย〜 หมอนั่นน่ะ เป็นคนดีเกินไป ช่วยเหลือคนตลอดเลยนะ〜 ฮินามิ บางทีวันหนึ่งเธออาจจะรู้ความจริงเกี่ยวกับตัวตนของเรียวก็ได้นะ แต่ตอนนั้นต้องยอมรับมันไว้ให้ได้นะ…………?」

 

「หือ? ตัวตน? หมายความว่าไงเหรอ?」

 

「อ๊า! เปล่าๆ ไม่มีอะไร! อย่าใส่ใจเลย!」

 

พอฉันถามกลับไป ยูริก็กลอกตาไปมา พยายามเบี่ยงประเด็นเหมือนกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง

 

ตัวตน…? ยูริพูดเรื่องอะไรกันนะ…?

 

อืมม คิดยังไงก็ไม่เข้าใจเลย ยูริพูดแบบนั้นเพราะอะไรนะ?

 

「แต่ก็รู้สึกโล่งใจนะ ที่รู้ว่าฮินามิชอบเรียวจากใจจริง ถึงเราจะเป็นคู่แข่งกัน แต่ฉันก็รู้สึกสงบขึ้นเยอะเลย ถ้าสุดท้ายฉันแพ้… ก็อาจจะยอมรับได้ ถ้าคนที่ชนะคือฮินามิ」

 

ยูริที่กลับมาสงบแล้ว มองฉันด้วยแววตาจริงจังและเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

 

「อืม ฉันก็เหมือนกัน ยูริ เรามาสู้ไปด้วยกันเถอะ! อยากจะทำให้ความสัมพันธ์กับเรียวคุงใกล้ชิดขึ้นในงานเทศกาลพรุ่งนี้เลย!」

 

「อื้ม! มาสู้ด้วยกัน! ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ!」

 

「แน่นอนอยู่แล้ว! งั้นก็ได้เวลานอนแล้วล่ะ ดึกแล้วมันไม่ดีต่อผิวนะ」

 

「ใช่เลย ยูริ ฝันดีนะ แล้วก็ ขอบคุณที่คุยกับฉัน ฉันดีใจมากเลย」

 

「ฉันก็เหมือนกัน ฮินามิ ฝันดีนะ เพื่อนรัก……」

 

หลังจากคำนั้น เราสองคนก็หลับตาลงอย่างแผ่วเบา

 

ถึงยูริจะเป็นคู่แข่งในเรื่องความรัก แต่พวกเราก็สามารถเปิดใจพูดกันตรง ๆ ได้

 

เราเข้าใจแล้วว่าต่างฝ่ายต่างชอบเรียวคุงมากแค่ไหน

 

ถึงจะเป็นคู่แข่ง… แต่ก็ยังสามารถพูดคุยกันอย่างสนุกเกี่ยวกับคนที่เราชอบได้จริง ๆ เลยนะ……