ช่วงเวลาของสระว่ายน้ำได้จบลง พวกเราสี่คนกำลังพักผ่อนกันเล็กน้อยในห้องของโรงแรม

 

เพราะเราเล่นน้ำกันมาตั้งแต่ช่วงเช้า จนถึงตอนเย็นพวกเราก็หมดแรงไปตาม ๆ กัน

 

แม้ว่าช่วงเวลาในสระจะสนุกมากก็เถอะ แต่พออยู่ในน้ำนาน ๆ ร่างกายก็เริ่มล้าเป็นธรรมดา

 

พวกเราเล่นกันสนุกมาก แถมมื้ออาหารของโรงแรมก็เริ่มตอนหกโมงครึ่ง เราจึงออกจากสระก่อนหกโมง แล้วก็มาพักอยู่ในห้องโรงแรม

 

ในห้องมีเตียงขนาดใหญ่อยู่สองเตียง ห้องน้ำหนึ่งห้อง และทีวีจอใหญ่อีกหนึ่งเครื่อง

 

「ได้มานอนพักในห้องกว้าง ๆ แถมสะดวกสบายขนาดนี้ ถือว่าสุดยอดจริงๆ เลย」

 

「พออยู่ในสระนาน ๆ ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ สนุกก็จริง แต่คงต้องพักสระไว้สักพักเลยล่ะ…… แถมผิวก็ไหม้ด้วย」

 

โคอิซังถอนหายใจลึกขณะนอนแผ่บนเตียง ราวกับว่าเธอหมดแรง

 

โคอิซังเป็นคนตัวเล็ก แถมปกติก็ไม่ได้ออกกำลังกายบ่อยนัก ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีเรี่ยวแรงสักเท่าไหร่

 

แต่ตอนอยู่ในสระ เธอก็เอาแต่นั่งลอยตุ๊บป่องบนห่วงยางพร้อมจิบเครื่องดื่มอยู่ตลอดเลยนี่นา

 

「สนุกมากเลย~ ต่อไปก็คืออาหารเย็นของโรงแรมสินะ แล้วพรุ่งนี้เราจะไปงานเทศกาลที่อยู่ใกล้ ๆ ที่นี่ใช่ไหม ฮินามิ?」

 

ยูริพูดขึ้นกับฮินามิที่นั่งอยู่บนเตียงอีกฝั่ง ขณะนั่งขัดสมาธิอยู่ข้าง ๆ โคอิซังที่นอนอยู่

 

「อืม พรุ่งนี้เหมือนว่าจะมีเทศกาลแถว ๆ นี้ พอสนุกเสร็จก็จะกลับบ้านเลย เทศกาลเริ่มตอนเย็น แต่ขากลับคุณพ่อของโคอิจังจะมารับพวกเรากลับบ้านล่ะ รู้สึกขอบคุณมากเลยล่ะ!」

 

ใกล้ ๆ โรงแรมที่พวกเราพักอยู่ มีศาลเจ้าขนาดใหญ่อยู่แห่งหนึ่ง ซึ่งจะมีจัดเทศกาลทุกหน้าร้อน พวกเราก็ตั้งใจว่าจะไปที่นั่น

 

เทศกาลจะเริ่มตอนเย็น และน่าจะจบประมาณสองทุ่ม แล้วก็จะมีการจุดพลุดอกไม้ไฟขนาดใหญ่เป็นการปิดท้าย

 

แม้จะกลับบ้านดึกหน่อย แต่คุณพ่อของโคอิซังก็จะมารับพวกเราด้วยรถ

 

「ตื่นเต้นมากเลย~ ได้ไปงานเทศกาลกับเพื่อนกลุ่มนี้นี่มันสุดยอดจริงๆ! ต้องมีความทรงจำดีๆ เยอะแน่ๆ อ๊ะ ว่าแต่วันนี้เราถ่ายรูปไว้เยอะมากเลย เดี๋ยวคงต้องมานั่งจัดการทีหลัง~ แง๊ ลบรูปก็ลำบากอีก อยากเก็บไว้ให้หมดเลยอ่า~」

 

ตอนเล่นน้ำ ยูริถ่ายรูปแทบทุกที่ในแบบที่ว่า “ที่นี่ก็ต้องถ่ายด้วยเหรอ?”

 

มือถือของเธอกันน้ำได้ จึงไม่ต้องกลัวพัง ต่อให้อยู่ในน้ำหรือตอนรอคิว เธอก็จะถ่ายรูปตลอดทุกจังหวะ

 

แล้วยังโพสต์ลง X กับอินสตาอย่างอารมณ์ดี เหมือนสาวมัธยมปลายสายคิ้วท์แบบสุดๆ

 

「อ๊ะ ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วนี่นา ก่อนออกจากห้อง ขอพูดอะไรกับพวกเธอทั้งสามหน่อยได้ไหม?」

 

โคอิซังที่เช็กเวลาในมือถือ หันมาคุยกับพวกเราก่อนจะออกจากห้อง

 

「หืม? มีอะไรเหรอ โคอิซัง?」

 

ฮินามิเอียงคอถาม เธอจึงลุกขึ้นจากเตียง แล้วมองหน้าพวกเราทั้งหมด

 

「เรื่องการแบ่งห้องน่ะ?」

 

「「「ห๊า!?」」」

 

「แบ่งห้อง? ถ้าจองไว้สองห้อง ก็ให้ฉันไปนอนอีกห้องก็ได้ไม่ใช่เหรอ?」

 

「ตอนแรกก็คิดแบบนั้นล่ะ แต่ไหน ๆ ก็มาเที่ยวด้วยกันทั้งชายหญิงแล้ว อยากเพิ่มความตื่นเต้นหน่อยน่ะ ว่ามั้ย? งั้นเรามาตัดสินกันตอนนี้เลยไหมว่าใครจะได้อยู่กับใครในคืนนี้?」

 

ผม ฮินามิ และยูริ ต่างทวนประโยคที่เธอพูดออกมากันด้วยความตกใจ

 

ข้อเสนอสุดช็อกของโคอิซังทำให้ปากของผมอ้าค้าง

 

เอ๋!? งั้นหมายความว่า…

 

ผมต้องนอนกับใครสักคนจากสามคนนี้เหรอ……!?

 

เอ๋!! เรื่องแบบนี้มันมีจริงด้วยเหรอ!? แล้วจะนอนกันแค่สองคนใช่ไหม? แบบนี้มันอันตรายชัดๆ!

 

ผมเริ่มสติหลุด ส่วนยูริกับฮินามิกลับหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็มีประกายแห่งความมุ่งมั่นในแววตา

 

เอ๋ ทำไมทั้งสองคนดูจริงจังขนาดนั้น…? หรือว่า…ไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับผม…?

 

ก็จริงล่ะนะ ไม่ได้ชอบผมสักหน่อย ใครจะอยากนอนห้องเดียวกันล่ะ…

 

แต่แล้วโคอิซังกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาเมื่อมองหน้าทั้งสองคนนั้น

 

ทำไมเธอถึงยิ้มแบบนั้นล่ะ…? หรือว่าเรื่องที่เธอเสนอขึ้นมากะทันหัน มันเกี่ยวข้องกับสองคนนั้น……?

 

「ว่าแต่ จู่ ๆ เธอก็พูดขึ้นมาทำไมล่ะ? ทำไมไม่บอกแต่แรกเลย?」

 

「ก็เพราะแบบนี้มันน่าตื่นเต้นดีออก การเดินทางต้องมีความตื่นเต้นสิ แล้วก็… ดูจากพฤติกรรมของสองคนนั้นวันนี้ ฉันว่าทางนี้ดูจะเวิร์กกว่าน่ะ」

 

「ห๊ะ? สองคน? ใครเหรอ? ฉันก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วยเหรอ?」

 

「หึ~ ใครจะไปรู้ล่ะ ใช้หัวทื่อๆ นั่นคิดดูดีๆ สิ เจ้าโง่」

 

โคอิซังแลบลิ้นใส่ผมเหมือนกำลังล้อเลียน

 

อะไรของเธอฟะ จู่ ๆ ก็มาพูดแบบนี้… สองคนที่ว่า หมายถึงยูริกับฮินามิสินะ…?

 

ทำไมข้อเสนอนี้ถึงเป็น “ความตื่นเต้น” สำหรับพวกเธอสองคนล่ะ…?

 

โคอิซังคิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย…

 

「เอาล่ะ งั้นตัดสินเลยดีกว่า เพื่อความยุติธรรม มาเป่ายิ้งฉุบกันเถอะ ทุกคนต้องออกมือด้วยนะ ห้ามขาด!」

 

โคอิซังมองหน้าพวกเราทีละคนด้วยสายตาจริงจัง

 

แบบนี้คือหนีไม่พ้นแล้วจริง ๆ เหรอเนี่ย… จะต้องนอนกับใครสักคนคืนนี้จริงๆ ใช่ไหม…?

 

อยู่ด้วยกันสองคน… แค่คิดก็…

 

อ๊าาาาาา! หยุด! อย่าคิดอะไรเกินเลย!

 

คิดไปก็จบกันพอดี นี่ก็แค่อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ ผมไม่ผิดซะหน่อย

 

ใจเย็นไว้… แน่นอนว่าตื่นเต้น แต่มาถึงขนาดนี้แล้วก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

 

ถ้าผมเป็นฝ่ายปฏิเสธในตอนนี้ มันจะดูขี้ขลาดเกินไป

 

แถมดูจากสายตาของยูริกับฮินามิแล้ว พวกเธอดูจะมุ่งมั่นเต็มที่ที่จะไม่อยู่กับผม…?

 

ไม่สิ! ผมก็จะสู้สุดใจเหมือนกัน! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะก้าวข้ามมันไปให้ได้!

 

「งั้นเอาล่ะนะ! หนึ่ง สอง」

 

เมื่อเสียงของโคอิซังดังขึ้น พวกเราก็เปล่งเสียงพร้อมกัน

 

「「「「เป่ายิ้งฉุบ!」」」」