สุดท้ายแล้ว สตอล์กเกอร์ก็ไม่ปรากฏตัวในห้างสรรพสินค้า พวกเราพูดคุยกันตามเรื่องเกี่ยวกับหนัง แล้วก็แยกย้ายกันกลับ

 

เพื่อความปลอดภัยเผื่อว่าจะเจออีกในระหว่างทางกลับ ผมเลยกลับบ้านพร้อมกับฮินามิ

 

หลังจากลงรถที่สถานีใกล้บ้าน พวกเราสองคนก็เดินไปทางบ้านของฮินามิด้วยกัน

 

「รู้สึกว่าวันนึงผ่านไปไวมากเลยเนอะ」

 

ฮินามิพูดขึ้นพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ถูกย้อมไปด้วยสีของยามเย็น

 

「เขาว่ายิ่งอายุมากขึ้น เวลาก็ยิ่งผ่านไปเร็วขึ้นล่ะ ทำไมกันนะ」

 

「ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันแปลกดีเนอะ เวลาที่สนุกๆ มักจะผ่านไปแป๊บเดียวเอง วันนี้ได้ไปช้อปปิ้งกับโคอิจัง แล้วก็ไปดูหนังกับทุกคน สนุกมากเลยล่ะ แป๊บเดียวจริง ๆ แถม…… ตอนที่เรียวคุงมาช่วยฉัน แม้จะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ แต่ก็รู้สึกเหมือนซ้อนทับกับฮีโร่ในวันนั้นเลย…… ทำไมกันนะ พอได้มองแผ่นหลังของริวคุง ฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเฉย ๆ 」

 

เมื่อได้ฟังคำพูดนั้น ผมก็พอจะนึกขึ้นได้เลา ๆ

 

เมื่อก่อนผมเคยช่วยฮินามิจากเหตุการณ์ที่มีโรคจิตบนรถไฟ ถึงตอนนี้จะยังไม่เปิดเผยตัว แต่เธอกลับจำแผ่นหลังของผมในตอนที่เข้าไปช่วยไว้ได้

 

บางทีแผ่นหลังที่เธอคุ้นตานั้น อาจทำให้เธอรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้ตัว

 

หรืออาจจะเป็นเพราะเคยถูกช่วยเอาไว้แล้ว จึงทำให้ใจสงบขึ้นมาโดยอัตโนมัติก็ได้

 

「คิดมากไปน่า ถึงไม่ใช่ฉัน เธอก็ต้องรู้สึกสบายใจอยู่ดีแหละ」

 

ทันทีที่ผมพูดแบบนั้นออกไป

 

ฮินามิก็จับมือผมแน่น แล้วจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง การกระทำและสีหน้าของเธอทำให้ผมเผลอหยุดเดินโดยไม่รู้ตัว

 

「ม-ไม่ใช่หรอกนะ…… ถ้าไม่ใช่เรียวคุงล่ะก็ ฉันคง…… ไม่รู้สึกสบายใจหรอก…… ก็เพราะว่าเป็นเรียวคุงนั่นแหละ」

 

แม้จะรู้สึกเขินอาย แต่ฮินามิก็ยังคงสบตาผม แล้วส่งความในใจมาอย่างซื่อตรง

 

ถึงแม้จะเป็นผม ก็ยังรู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ได้พูดเล่น

 

「งั้นเหรอ…… ดีใจจัง ขอบคุณนะ ฮินามิ」

 

ทำไมกันนะ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? หลังจากงานกีฬาสีรึเปล่านะ……?

 

บางครั้ง คำพูดของฮินามิทำให้หัวใจของผมเต้นแรง ดีใจจนเผลอยิ้มออกมา

 

หัวใจมันอบอุ่น รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มาจากภายในร่างกาย

 

พอมีฮินามิอยู่ข้าง ๆ ถึงจะอธิบายไม่ถูก แต่มันก็รู้สึกสบายใจ

 

ความรู้สึกนี้ หรือว่าจะเป็น……

 

แม้ความรู้สึกจะยังไม่แน่ชัด ผมก็เริ่มขยับเท้าที่หยุดนิ่ง แล้วก้าวเดินตรงไปข้างหน้า

 

ถึงแม้ฮินามิจะยังจับมือผมแน่นอยู่ แต่ฉันก็ไม่คิดจะปล่อยออก

 

แรกเริ่มก็เป็นแค่การจับมือธรรมดา แต่จากนั้นเราก็เริ่มสอดนิ้วเข้าหากัน

 

พวกเราประสานมือกันแบบคนรัก และเดินเคียงกันไปโดยไม่พูดอะไรอยู่พักใหญ่