「ไม่สิ~ ยังไงฉันก็ว่าพลอตตรงนั้นมันกระตุ้นหัวใจสุด ๆ เลยนะ〜! ตื่นเต้นมากเลยล่ะ!」

 

ยูริพูดอย่างกระตือรือร้นถึงหนังที่เพิ่งดูไป พลางกระดกเครื่องดื่มที่สั่งมา

 

「นั่นสินะ ปกติฉันไม่ค่อยดูหนังรักเท่าไหร่หรอก แต่บางทีก็ดีเหมือนกันนะ แต่จะว่าไป ฉันน่ะไม่มีความปรารถนาสักมิลเดียวเลยที่จะมีความรักแบบที่ทำให้หัวใจเต้นตุ้บ ๆ อะไรแบบนั้นน่ะ」

 

「ไม่สิ โคอิซัง ปากแข็งเกินไปแล้วมั้ง… จริง ๆ แล้วเธอก็อยากมีความรักแบบเร่าร้อนกับใครสักคนใช่มั้ยล่ะ?」

 

「หา? เป็นแค่ข้ารับใช้แท้ ๆ กล้ามาเถียงฉันงั้นเหรอ กล้าดีนี่นะ อยากหายตัวไปหรือไง?」

 

「พูดแบบนี้มันปีศาจชัด ๆ แล้วนะ……」

 

「เมื่อกี้พูดอะไรนะ? อะไร? ว่าฉันเป็นอะไรนะ?」

 

โคอิซังหรี่ตาเข้าหากันขณะจ้องผมเขม็งด้วยสีหน้าไม่พอใจ

 

น…นะ…น่ากลัว! ดันพูดอะไรไม่เข้าท่าออกไปจนได้! แบบนี้โดนฆ่าแน่ ๆ!

 

「เอ้าๆ ใจเย็นก่อนนะโคอิจจิ! เขาล้อเล่นน่ะ ใช่มั้ยล่ะ เรียว?」

 

「อะ…อื้ม! แน่นอน! แค่ล้อเล่นเอง ล้อเล่นจริง ๆ!」

 

ยูริรีบเข้ามาห้ามทัพ แถมยังช่วยพูดเสริมให้ผมด้วย ผมเลยรีบผสมโรงตามน้ำเพื่อเกลี้ยกล่อมโคอิซัง

 

หลังจากที่เธอจ้องผมด้วยสายตาเย็นชานั้น

 

「หืมมม… ก็ได้หรอก」

 

โคอิซังยังคงจ้องผมอยู่ แต่ว่าก็หันไปดูดเครื่องดื่มผ่านหลอดอย่างไม่ใส่ใจ

 

「ว่าแต่ ฮินามินี่ช้านะ ทำไมหายไปไหนนานจัง ตั้งแต่เข้าร้านมาก็เกือบสิบนาทีแล้วนะ จะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยนะ」

 

ผมลองส่งข้อความไปหา

 

ทันใดนั้น ก็เสียวสันหลังวาบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

 

ตอนนี้ฮินามิกำลังอยู่คนเดียว และยังไม่มาที่ร้านเลย…

 

หรือว่าจะมีพวกโรคจิตโผล่มาอีก? พอคิดแบบนั้น ร่างกายของผมก็ลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

 

ตอนอยู่ที่โรงหนังก็ไม่เห็นจะปรากฏตัว เลยเผลอวางใจเกินไป แล้วแบบนี้ฮินามิก็อยู่ในอันตรายสิ…!?

 

แย่แล้ว! ต้องไปเดี๋ยวนี้!

 

โคอิซังก็มองผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแล้วพูดว่า

 

「ไปสิ ฉันจะดูแลยูริเอง」

 

ขอบคุณนะ โคอิซัง ฝากยูริด้วย!

 

「ดะ…เดี๋ยวก่อนนะ เรียว! ลุกขึ้นมาทำไมอะ!?」

 

「ขอโทษนะ ขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย! โคอิซัง ยูริ รอแปปนะ!」

 

「อ๊ะ เดี๋ยวสิ เรียว!」

 

ผมไม่สนใจเสียงของยูริแล้วพุ่งตัวออกไปทางห้องน้ำหญิงทันที

 

 

◇◇◇◇

 

 

「บ้าจริง! อย่าบอกนะว่าเข้าไปในห้องน้ำหญิง!? ไม่สิ คนอื่นก็ยังอยู่เยอะ ไม่น่าจะทำอะไรบ้าบิ่นขนาดนั้นได้ งั้นเจอตอนเธอออกมารึเปล่า? ยังไงก็ต้องรีบไปแล้ว!」

 

ผมวิ่งสุดแรงเกิด พร้อมกับกวาดสายตามองหาฮินามิ

 

ไม่ได้เลย คนเต็มไปหมดเพราะเป็นช่วงปิดเทอม! ทั้งเด็กนักเรียน ทั้งครอบครัว! แบบนี้จะหาฮินามิยังไงกันเนี่ย!

 

โทรไปหลายครั้งแล้วก็ไม่รับอีก! โธ่เว้ย! อยู่ไหนกันแน่!

 

「แฮ่ก… แฮ่ก… ฮินามิ! อยู่ไหนกันนะ!」

 

ผมหยุดหอบพักชั่วครู่ มองไปรอบตัวอีกครั้ง

 

แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของฮินามิเลย ไม่เจออยู่ดี

 

「แย่แล้ว! ทำไงดี!?」

 

ตอนนั้นเอง

 

「อะ…เอ่อ ฉันไม่ค่อยโอเคกับอะไรแบบนี้น่ะค่ะ…!」

 

ได้ยินเสียงพูดมาจากที่ไหนสักแห่ง

 

เสียงนี้… ใช่แน่นอน ฮินามิ! อยู่ที่ไหน!? ยังปลอดภัยมั้ย!?

 

ผมรีบมองซ้ายมองขวา สำรวจบริเวณโดยรอบอย่างระมัดระวัง

 

แล้วก็เห็นอยู่ไม่ไกลนัก มีผู้ชายท่าทางน่าสงสัยคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าฮินามิ

 

ผู้ชายคนนั้นใส่หมวกปิดหน้ามิดชิด มองไม่เห็นชัด แต่จากรูปร่างและการแต่งตัวก็ชัดเลยว่าเป็นผู้ชาย

 

ไปเท่านั้นแหละ!

 

ผมฝ่าฝูงชนไปอย่างไม่สนอะไร รีบพุ่งตัวไปหาฮินามิให้เร็วที่สุด

 

「ฮินามิ! เป็นอะไรมั้ย!」

 

ผมตะโกนเสียงดัง พร้อมกับแทรกตัวไปยืนระหว่างเธอกับชายคนนั้นทันที พลางจ้องเขม็งใส่ชายแปลกหน้า

 

「นายต้องการอะไรจากเธอกันแน่!」

 

「เอ๋! เดี๋ยว! นี่แฟนเหรอ!? อ๊ะ ขะ…ขอโทษครับ! ผมไม่รู้เลยจริง ๆ ว่ากำลังออกเดทอยู่!」

 

「……..ว่าไงนะ? ขอโทษงั้นเหรอ?」

 

ตอนที่ผมตะคอกใส่ ชายคนนั้นกลับก้มศีรษะขอโทษอย่างจริงใจ

 

ท่าทีไม่คาดฝันแบบนี้ทำให้สมองผมเอ๋อไปชั่วขณะ

 

แบบนี้มันใช่พวกโรคจิตที่ไหนกัน? ขอโทษง่าย ๆ แถมไม่มีท่าทีขัดขืนเลย ออกจะดูเป็นคนดีด้วยซ้ำ?

 

「อะ…อื้ม」

 

「อ๊ะ! ไม่ใช่นะ เรียวคุง! เขาน่ะ…เอ่อ………..เขาเป็นแฟนคลับของฉันน่ะ!」

 

「หา? แฟนคลับ? หมายถึงแฟนคลับแบบนั้นเหรอ?」

 

ฮินามิพยักหน้าเบา ๆ ด้วยท่าทีเขินอาย ยืนยันว่าเขาเป็นแฟนคลับของเธอ

 

สมองผมยิ่งตีกันมั่วไปหมด

 

ไม่ใช่โรคจิต แต่เป็นแฟนคลับ!?

 

อะไรเนี่ย? แบบนี้ผมก็ทำตัวน่าอายสุด ๆ เลยน่ะสิ!

 

「ขอโทษนะ เรียวคุง! เขาขอถ่ายรูปกับฉันน่ะ แต่ฉันกำลังปฏิเสธอยู่ แล้วเรียวคุงก็มาพอดี…」

 

ฮินามิอธิบายสถานการณ์ให้ฟัง จากนั้นชายคนนั้นก็พูดต่อ

 

「ชะ…ใช่ครับ! ผมเห็นภาพของเธอที่แชร์กันในเน็ต แล้วรู้สึกว่าเธอน่ารักมาก ก็เลยอยากคุยสักครั้ง แล้วบังเอิญมาเจอที่นี่… ก็เลยขอถ่ายรูปด้วยน่ะครับ」

 

「งะ…งั้น นายก็เป็นแค่แฟนคลับงั้นเหรอ?」

 

「แะ…แน่นอนครับ! บังเอิญเจอจริง ๆ ครับ! ไม่คิดเลยว่าจะมีแฟนอยู่ด้วย… ขอโทษจริง ๆ ครับ!」

ชายคนนั้นก้มศีรษะขอโทษอย่างลึกอีกครั้ง

 

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่พวกโรคจิตแน่นอน… ผมเข้าใจผิดเต็ม ๆ เลย แท้จริงแล้วเขาเป็นแฟนคลับที่ดีคนหนึ่งของฮินามิต่างหาก

 

ก็แน่ล่ะ ฮินามิน่ะถูกชาวเน็ตเรียกว่า “สาวสวยในรอบพันปี” เลยนะ

 

แม้จะไม่ได้เป็นไอดอลหรือโมเดล แต่ก็ไม่แปลกเลยที่จะมีคนชอบเธอจนกลายเป็นแฟนคลับบ้าง

 

โคตรอายเลยโว้ย!

 

「ขะ…ขอโทษครับ ผมต่างหากที่เข้าใจผิดไปเอง…」

 

「มะ…ไม่เป็นไรครับ! เข้าใจได้ครับ ถ้าเป็นแฟนเธอผมก็คงไม่สบายใจเหมือนกัน ขอโทษอีกครั้งครับ!」

 

ชายคนนั้นพูดจบก็รีบวิ่งหนีหายไป

 

ถึงผมจะขอโทษเรื่องเข้าใจผิดไปได้ แต่ก็ไม่ได้แก้ความเข้าใจผิดเรื่องที่ว่า “ผมเป็นแฟนของฮินามิ” เลย…

 

พลาดแรงเลยผม ดันทำเรื่องวุ่นวายเพราะเข้าใจผิดไปซะได้

 

「ขอโทษนะ ฮินามิ เป็นเพราะฉันเอง」

 

「ไม่เป็นไรเลย อย่าคิดมาก ฉันต่างหากที่ขอโทษที่ทำให้ต้องเป็นห่วง เรียวคุงไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ」

 

「แต่ว่า….」

 

「ฉันดีใจนะ ที่เรียวคุงเป็นคนแรกที่รีบวิ่งมาหาฉัน ดีใจจริง ๆ เพราะงั้น อย่าคิดมากเลย」

 

ฮินามิวางมือบนหน้าอกตัวเอง แล้วยิ้มพูดอย่างอ่อนโยน

 

พอได้ยินแบบนั้น ผมก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว รีบเบือนหน้าหนีเพราะกลัวเธอเห็น แต่ก็คงแดงไปยันหูแล้วล่ะ

 

ถึงเรื่องจะเกือบกลายเป็นปัญหาเพราะผม แต่ถ้าฮินามิปลอดภัย ก็นับว่าโอเคแล้วล่ะ

 

แต่เอ๊ะ ทำไมกันนะ พอเห็นหน้าฮินามิ ได้ยินเธอชม

 

ทำไมใจมันถึงเต้นแรงแบบนี้นะ…? หรือว่าเรา…