หลังจากนั้น ยูริก็บอกว่ายังอยากลองชุดว่ายน้ำอีก ผมจึงตัดสินใจจะอยู่เป็นเพื่อนเธอต่ออีกหน่อย

 

โดยมีชุดแรกที่ลองไว้เป็นตัวเลือกอันดับหนึ่ง และเธอก็ลองชุดว่ายน้ำน่ารัก ๆ อีกสามชุดในร้าน

 

สำหรับผมแล้ว เธอใส่ชุดไหนก็น่ารักทั้งนั้น แต่สำหรับยูริ เธอกลับตัดสินใจไม่ได้ง่าย ๆ และเอาแต่ทำหน้าลำบากใจอยู่ข้าง ๆ

 

สุดท้ายเธอก็เลือกชุดแรกที่ใส่ และซื้อไปเลย แล้วการช็อปปิ้งของยูริก็จบลง เราจึงออกจากร้านด้วยกัน

 

「เรียว ขอบคุณมากเลยนะที่อยู่เป็นเพื่อนกัน!」

 

「ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้น ฉันก็สนุกเหมือนกัน」

 

ไม่มีใครหรอกที่จะรู้สึกไม่ดี โดยเฉพาะการที่ได้ไปเลือกชุดว่ายน้ำกับสาวสวยระดับท็อปของชั้นเรียนที่มีรูปร่างดีขนาดนั้น

 

「เรียวไม่ได้จะไปไหนช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนี้ใช่ไหม?」

 

「อืม เมื่อก่อนเคยไปเที่ยวกับครอบครัวอยู่หรอกนะ… แต่ช่วงนี้น้องสาวของฉัน มิจิกะ เขาเข้าช่วงวัยต่อต้านแล้ว แถมฉันเองก็ไม่ได้อยากไปเที่ยวกับครอบครัวขนาดนั้น เลยตั้งใจจะทำการบ้านช่วงปิดเทอมไปเรื่อย ๆ ฆ่าเวลา」

 

「งั้นเหรอ~ แต่เรียว! อีกไม่กี่วันก็จะมีความทรงจำสุดพิเศษนะ รอให้ดีล่ะ!?」

 

「หะ? หมายความว่ายังไงน่ะ ยูริ」

 

อะไรกัน คำพูดเมื่อกี้?

 

หรือว่า เธอจะชวนผมไปเที่ยวช่วงปิดเทอม!?

 

ไม่สิ ไม่มีทางหรอก

 

ไปกับผมก็คงไม่สนุกหรอก แล้วก็ไม่น่าจะมีโอกาสแบบนั้นด้วย อย่าคาดหวังอะไรแปลก ๆ สิเรา…

 

「เดี๋ยวก็รู้เองล่ะ ตอนนี้ยังเป็นความลับ～!」

 

「เหรอ งั้นฉันจะรอล่ะกัน」

 

เอาล่ะ ถึงตรงนี้ก็น่าจะแยกกันได้แล้ว

 

การไปช็อปปิ้งกับยูริมันสนุกก็จริง แต่มันไม่ใช่เป้าหมายของผม

 

ผมต้องปกป้องฮินามิให้ดี และจับสตอล์กเกอร์ให้ได้ หรืออย่างน้อยก็หาเบาะแส ต้องรีบกลับไปแล้ว…

 

「โอเค ยูริก็ซื้อของเสร็จแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อน—」

 

ตอนที่กำลังจะพูดจบ

 

「โครกกกกกกก～～～～」

 

เสียงท้องร้องอันน่าอายก็ดังออกมาจากท้องผมดังสนั่น

 

ด้วยความดังขนาดนั้น ผมรู้สึกอายจนหน้าร้อนผ่าวไปหมด

 

ยูริที่ได้ยินเสียงท้องร้องก็ทำหน้าตกใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

 

「อาฮะฮะ! หรือว่าเรียวหิวข้าวแล้วเหรอ～?」

 

ยูริรู้ว่าผมกำลังอาย แต่ก็ยังจงใจทำเป็นแกล้งผม

 

บ้าชะมัด ก็โดนได้ยินขนาดนี้แล้ว จะปฏิเสธก็ไม่ได้สิ

 

「อ-อืม… ก็หิวนิดหน่อย…」

 

「ไม่ใช่นิดหน่อยแล้วล่ะ～ เสียงดังขนาดนี้ยังได้ยินเลยนะเนี่ย」

 

ยูริเอานิ้วจิ้มเบา ๆ ที่หน้าท้องผม

 

「แต่ฉันก็พูดมากไม่ได้หรอก～ ฉันก็เริ่มรู้สึกอยากกินข้าวเที่ยงเหมือนกัน แล้วก็ดูเวลาสิ」

 

ยูริหยิบมือถือขึ้นมาให้ผมดู

 

หน้าจอยังล็อกอยู่ แต่ก็ยังเห็นเวลาได้ ซึ่งตอนนั้นเพิ่งเลยเที่ยงมานิดหน่อย

 

「อ้าว เวลาผ่านไปเร็วแฮะ」

 

「ใช่เลย～ อ๊ะ! งั้นเอางี้ไหมเรียว」

 

「หือ?」

 

「มากินข้าวกับฉันไหม? ฉันอยากขอบคุณที่เรียวอยู่เป็นเพื่อนด้วยน่ะ!」

 

「……หา? ห๊าาาาาาาา!?」

 

 

◇◇◇◇

 

 

「ไหน ๆ แล้ว ก็กินข้าวเที่ยงด้วยกันเถอะ! นะ? งั้นเราไปที่ชั้นสี่ที่มีร้านอาหารเยอะ ๆ กันเลย!」

 

ยูริไม่รอฟังความคิดเห็นผมเลย จับมือผมไว้เหมือนกลัวว่าจะหนี แล้วเดินไปทางบันไดเลื่อนทันที

 

จากชุดว่ายน้ำ มาถึงกินข้าวอีกแล้วเหรอ! แถมยังไม่ถามอะไรผมเลยด้วย!

 

ผมเร่งฝีเท้าให้ทันยูริ แล้วพูดออกไป

 

「เดี๋ยวสิ ยูริ! จะไปจริง ๆ เหรอ!?」

 

「แน่นอนอยู่แล้ว! คิดดูดี ๆ แล้วเนี่ย เราไม่เคยไปกินข้าวกันแค่สองคนเลยนะ ใช่ไหม?」

 

「หืม ก็… พอเธอพูดแบบนั้น ก็จริงแฮะ ไม่เคยไปกินด้วยกันเลย」

 

「เห็นไหม～ งั้นในเมื่อเราทั้งคู่หิวแล้ว ก็ไปกันเลยเถอะ!」

 

「ม-ไม่ แต่ว่า…」

 

ถ้าปล่อยให้เธอพาไปตามจังหวะแบบนี้ เวลาที่จะกลับไปสมทบก็คงเลื่อนออกไปอีก

 

ผมก็เป็นห่วงฮินามิกับคนอื่น ๆ อยู่ด้วย แล้วก็… ในระหว่างนี้ สตอล์กเกอร์มันอาจจะ…

 

คิดแบบนี้แล้ว ไม่ใช่เวลาจะมานั่งกินข้าวกลางวัน!

 

ผมพยายามจะปฏิเสธยูริด้วยความกล้า แต่แล้ว…

 

「หรือว่า… เรียวไม่อยากไปกินข้าวกับฉันเหรอ?」

 

ยูริที่ก่อนหน้านี้ดูร่าเริงสุด ๆ จู่ ๆ ก็ทำหน้าไม่สบายใจ และจ้องมองฉันตรง ๆ

 

จากที่ดูมีพลังเหลือเฟือ กลายเป็นสีหน้าที่เหมือนฉันทำอะไรผิดร้ายแรงไปซะอย่างนั้น… หรือว่าผมทำจริง ๆ?

 

แต่พูดแบบนี้ ผมจะตอบยังไงดีล่ะ?

 

ผมไม่ได้ไม่ชอบยูรินะ อยู่ด้วยกันก็สนุกดี

 

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา! เวลาไม่เหมาะเลยจริง ๆ!

 

แล้วจะทำยังไงดี… ไม่ออกเลย คิดอะไรไม่ออกเลย!

 

「ม-ไม่ใช่แบบนั้นเลย!」

 

「จริงเหรอ? งั้นไปด้วยกันไหม? ฉันอยากกินข้าวกับเรียวนี่นา…」

 

ยูริมองมาด้วยแววตาเหมือนจะร้องไห้ แล้วก็จับมือผมแน่นขึ้นอีกนิด

 

อ๊ากกกกก! ทำไมต้องมองมาด้วยสายตาแบบนั้นด้วยล่ะ⁉ หัวใจช้านน… แบบนี้ผมจะปฏิเสธได้ยังไงกัน!

 

เมื่อเห็นท่าทางของเธอแบบนั้น ผมก็ได้แต่…

 

「ง-งั้น ก็ไปกันเถอะ…」

 

ไม่สามารถปฏิเสธได้เลย ช่างน่าสมเพชจริง ๆ  

 

ผมทำไม่ได้…

 

พอเห็นแววตาอันเปียกชื้นของยูริกับสีหน้าที่ดูไม่มั่นใจแบบนั้น ผมก็ปฏิเสธไม่ลงเลย

 

ยูริคงอยากให้ผมสนุกไปด้วยจริง ๆ ถึงได้ชวนมาแบบนี้ พอคิดแบบนั้นแล้ว หัวใจมันยิ่งเจ็บกว่าเดิม…

 

「จริงเหรอ? ไม่ลำบากเหรอ?」

 

「อ-อืม…」

 

พอผมตอบแบบนั้น แววตาของเธอก็สว่างขึ้นทันที

 

「เย้~! งั้นมากินด้วยกันแค่สองคนเลยนะ! แค่สองคนเท่านั้นนะ!」

 

เธอย้ำคำว่า “สองคน” อย่างแรง แล้วยังส่งวิ้งน่ารัก ๆ มาให้ผมอีก

 

สุดท้าย ผมก็ไม่ได้ไปรวมกลุ่มกับฮินามิทันเวลา และใช้เวลาช่วงเที่ยงกับยูริแทน

 

 

◇◇◇◇

 

 

「ขออภัยที่ให้รอ นี่คือชีสออมไรซ์ค่ะ!」

 

「ว้าววว! ดูสิ เรียว! น่ากินสุด ๆ เลยใช่ไหม!」

 

พอชีสออมไรซ์ที่สั่งมาถึง ยูริก็ทำตาเป็นประกายทันที

 

「หน้าตาดีสุด ๆ น่ากินด้วย ถ่ายลงอินสตาได้เลยนะ」

 

「ใช่ ๆ! เดี๋ยวถ่ายรูปก่อน～」

 

ยูริหยิบมือถือขึ้นมา แล้วถ่ายรูปชีสออมไรซ์ไปหลายช็อต

 

สุดท้าย ผมก็ตัดสินใจใช้เวลาอยู่กับยูริต่อ และมาที่ร้านออมไรซ์เฉพาะทางร้านหนึ่ง

 

ดูเหมือนจะเป็นร้านประจำของยูริ พอมีโอกาสก็เลยอยากพามาแนะนำ

 

ผมสั่งออมไรซ์ธรรมดา ส่วนยูริสั่งชีสออมไรซ์ พออาหารของแต่ละคนมาถึง เราก็เตรียมจะกินกัน

 

「ตั้งแต่ปิดเทอมยังไม่ได้มากินเลยล่ะ รอวันนี้อยู่เลย~」

 

「อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?」

 

「ใช่! ดูนี่สิ! ความเห็นจากเน็ตนะ ได้คะแนนเต็มห้าเต็มเลยนะ! สุดยอดไปเลยใช่ไหม⁉」

 

「จริงดิ? สุดยอดแฮะ ไม่เคยเห็นคะแนนเต็มมาก่อนเลย」

 

「ใช่ไหม ๆ! อร่อยจริง ๆ นะ รอดูได้เลย!」

 

「อืม」

 

ออมไรซ์ตรงหน้าผม ไข่นุ่มเยิ้ม ๆ พร้อมกลิ่นหอมหวานของข้าวที่ตีขึ้นจมูก ทั้งหน้าตา ทั้งกลิ่น สมบูรณ์แบบ นี่ต้องอร่อยแน่ ๆ

 

「งั้น กินกันเถอะ」

 

「อืม! อ๊ะ แต่เดี๋ยวก่อน!」

 

ตอนที่ผมกำลังจะหยิบช้อนขึ้นมา

 

อยู่ ๆ ยูริก็หน้าแดงเล็กน้อย แล้วจ้องมาทางผมไม่วางตา

 

「อะ…เอ่อ คือว่า… ไหนๆ ก็มาแล้ว ถ่ายรูปกันมั้ย?」

 

「หือ? รูปออมไรซ์เมื่อกี้เธอก็ถ่ายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?」

 

「ไม่ใช่แบบนั้นน่ะ…」

 

ยูริเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า

 

「ไม่ลองถ่ายรูปคู่ดูเหรอ?」

 

「หือ?」

 

พอได้ยินคำว่า “รูปคู่” ผมก็พูดไม่ออกเลย รูปคู่คือแบบที่ถ่ายกันแค่สองคนใช่มั้ย…?

 

…หา? กับผมเนี่ยนะ!?

 

「พูดจริงเหรอ ยูริ!?」

 

「จะ-จริงสิ… ก็เราอุตส่าห์มาด้วยกันทั้งที อยากมีความทรงจำไว้บ้างนี่นา!」

 

เห็นยูริขึ้นเสียงเล็กน้อยก็พอรู้ได้ทันทีว่าไม่ได้พูดเล่น

 

「รังเกียจรึเปล่า เรียว?」

 

「มะ-ไม่หรอก ฉันถ่ายได้」

 

「เย่! เอ้าๆ เรียว ขยับมาใกล้ ๆ ฉันหน่อยสิ!」

 

ยูริเปิดกล้องหน้ามือถือ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ผม

 

ผมตกใจเล็กน้อยกับระยะห่างที่แสนใกล้ แต่ถ้าทำตัวเขินแล้วถอยออกไป ก็จะไม่เข้ากล้อง

 

แม้จะรู้สึกอาย ผมก็ขยับเข้าไปจนไหล่แตะกัน แล้วยกมือขึ้นโพสท่า

 

…ตอนนี้ฉันยิ้มได้หล่อรึเปล่านะ?

 

คิดแบบนั้นไปพลาง จ้องกล้องด้วยความกังวลเล็กๆ

 

แล้ว

 

「งั้นจะถ่ายแล้วนะ～ เอ้า ชีสสสสส」

 

เสียง「แชะ！」เบา ๆ ดังออกมาจากมือถือ

 

พอถ่ายเสร็จ ทั้งผมและยูริก็กลับสู่ท่าทางเดิม ยูริตรวจดูรูปในมือถือ

 

「ว้าว～ ดีมากเลย～ ถ่ายออกมาดีสุดๆ! ดูสิๆ!」

 

「ตะ-ตามนั้นเลย ถ้าเป็นฉันแล้วถือว่าถ่ายออกมาดีเลย…」

 

「เห็นมั้ย～ ฉันถ่ายรูปเก่งอยู่นะ เพราะถ่ายบ่อยๆ เป็นประจำไง～」

 

ปกติพอผมถ่ายรูปเอง มักจะดูดุเพราะสายตา ทำให้บรรยากาศในรูปดูหม่นๆ ถึงจะไม่แย่มาก แต่ก็ไม่กล้าโชว์ให้ใครดู

 

แต่ในรูปที่ยูริถ่ายให้ ผมที่ยิ้มแบบเขิน ๆ กลับออกมาดูดีอย่างน่าประหลาด

 

บรรยากาศดูสดใสกว่าปกติเล็กน้อย… นี่คือผมจริงๆ เหรอ? เทคนิคยูริสุดยอดไปเลย

 

「งั้นเดี๋ยวฉันส่งให้ทาง LINE นะ!」

 

「ขอบใจนะ ยูริ」

 

「เอะเฮะ～ ฉันได้รูปคู่กับเรียวมาแล้วล่ะ～」

 

ยูริยิ้มหวาน หยิบช้อนขึ้น แล้วตักข้าวไข่ข้นเข้าปาก

 

「อร่อยเว่อร์～ ไม่ได้กินนานแล้ว ลืมไปเลยว่าอร่อยขนาดนี้! เรียวก็กินเร็วๆ สิ! กินตอนยังร้อนๆ อยู่นะ!」

 

「อืม จริงด้วย」

 

ฉันใช้ช้อนไปตักข้าวไข่ข้นที่โปะด้วยไข่เนื้อนุ่ม แล้วเอาเข้าปาก

 

รสชาติก็เป็นไปตามที่คาดไว้ ไข่นุ่ม ๆ มีรสหวาน ส่วนข้าวมีความเปรี้ยวของซอสมะเขือเทศแบบพอดีๆ ไข่กับข้าวเข้ากันดีจนพอกินคำหนึ่งแล้วก็หยุดไม่ได้

 

คำแล้วคำเล่า ผมก็กินข้าวไข่ข้นไปเรื่อย ๆ

 

ขณะเคี้ยว ผมก็คิดถึงแผนการต่อจากนี้

 

ตามที่คาดไว้ พอออกจากร้าน ยูริน่าจะพูดว่า「เรียว～ ไปเล่นเกมเซ็นเตอร์กันเถอะ！」แน่ ๆ แล้วผมก็คงโดนพาไปตามนั้น

 

บนชั้นบนสุดของห้างนี้ก็มีโซนเกมอยู่ แบบนี้ไปแน่นอน

 

หมายความว่า ถ้าเป็นแบบนี้ ผมก็ยังจะไม่ได้รวมกลุ่มกับฮินามิพวกนั้นอีก

 

ช่วยไม่ได้… ถึงจะรู้สึกแย่ที่ต้องปฏิเสธยูริ แต่ปล่อยให้สถานการณ์นี้เป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ดี

 

ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าพวกฮินามิกำลังทำอะไรบ้างตามแผนหรือเปล่า

 

ผมวางช้อนลงบนจานอย่างเบา ๆ แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้

 

「เอ๋? เป็นอะไรรึเปล่า เรียว?」

 

ยูริถามพร้อมเคี้ยวตุ้ย ๆ พลางมองผมอย่างสงสัย

 

「อ๋อ ขอโทษนะ ขอไปห้องน้ำแป๊บหนึ่ง」

 

「โอเค～!」

 

ยูริตอบแบบไม่ติดใจอะไร แล้วยังคงตักข้าวไข่ข้นเข้าปากต่อ

 

ผมแกล้งทำเป็นเดินไปเข้าห้องน้ำ แล้วแอบย่องออกจากร้านโดยไม่ให้ยูริรู้ตัว จากนั้นไปหามุมที่ห่างออกมาเล็กน้อย แล้วโทรหาโคอิซัง

 

ยังไม่ถึงสามเสียงเรียก โคอิซังก็รับสาย

 

「ฮัลโหล」

 

「อ๊ะ! โคอิซัง ฉันเอง」

 

「รู้แล้วล่ะ แค่ดูชื่อบนหน้าจอก็รู้ทันที」

 

น้ำเสียงของโคอิซังดูเย็นกว่าปกติ น่าจะกำลังไม่พอใจอยู่หน่อยๆ

 

ก็ไม่แปลกแหละ แผนที่วางไว้ดันพังหมด

 

「ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? พวกฉันกำลังทานอาหารกลางวันที่ฟู้ดคอร์ท」

 

「พวกฉันก็กำลังกินอยู่เหมือนกัน ที่ร้านประจำของโยริ」

 

「หืม… อย่างนี้นี่เอง แล้วหลังจากกินเสร็จ จะรวมกลุ่มได้มั้ย?」

 

「บอกตรง ๆ เลยว่าไม่น่าไหว ตอนนี้ยูริดูอารมณ์ดีมากเลย คิดว่าออกจากร้านก็คงจะโดนลากไปต่อแน่」

 

「เข้าใจอยู่หรอก ยูริเป็นคนดึงคนเก่งนี่นะ พอจะนึกออกว่าปฏิเสธยาก」

 

「ดีใจที่คุณเข้าใจครับ โคอิซัง」

 

「แต่ถ้าปล่อยไปแบบนี้ นายก็จะโดนลากไปเรื่อย ๆ แล้วจะทำอะไรไม่ได้เลยนะ? จะเอายังไง?」

 

ผมเดาได้อยู่แล้วว่าจะโดนถามแบบนี้

 

ผมไม่ได้โทรหาโคอิซังโดยไม่มีแผนหรอกนะ ผมเองก็คิดวิธีไว้แล้ว

 

「ฉันมีไอเดียหนึ่ง… ไปดูหนังกันดีมั้ย? ที่ชั้นหกของห้างนี้เพิ่งเปิดโรงหนังใหม่」

 

「ดูหนังเหรอ…? อยู่ๆ ทำไมถึงเสนอแบบนี้ล่ะ?」

 

ต่อคำถามของโคอิซัง ผมก็ตอบอย่างใจเย็น

 

「ถ้าทำเป็นว่าเจอกันโดยบังเอิญที่โรงหนัง ก็จะสามารถรวมกลุ่มกันได้ง่าย แล้วในโรงหนังก็มีคนเข้าน้อย ถ้ามีใครน่าสงสัยก็จะเห็นได้ทันที… ว่ายังไงล่ะ?」

 

ช่วงปิดเทอมหน้าร้อน หนังที่ฉายส่วนใหญ่จะเจาะกลุ่มนักเรียน หนึ่งในนั้นมีหนังรักวัยรุ่นที่ยูริน่าจะชอบ

 

ดูจากตารางฉาย อีกหนึ่งชั่วโมงจะเริ่มรอบใหม่พอดี

 

ที่โรงหนังก็สามารถเจอกันโดยบังเอิญได้ และจำนวนที่นั่งก็จำกัด

 

ถ้ามีผู้ชายแปลกหน้าก็จะสังเกตเห็นทันที

 

「แบบนี้เองเหรอ… อืม ก็ดีนะ ถ้ายังรวมกลุ่มไม่ได้แบบนี้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เข้าใจแล้ว งั้นเจอกันที่โรงหนัง」

 

「อืม อีกชั่วโมงจะมีหนังรักรอบใหม่พอดี เอาเรื่องนั้นดีมั้ย? ใช้เป็นข้ออ้างชวนยูริได้ด้วย」

 

「ก็เหมาะสำหรับสาวม.ปลายสองคนอยู่นะ」

 

「ใช่มั้ยล่ะ? เมื่อกี้เช็กที่นั่งแล้ว ยังจองทันอยู่ น่าจะดูรอบเดียวกันได้」

 

「เข้าใจแล้ว」

 

「ฝากด้วยนะ แล้วก็…」

 

「อะไรเหรอ?」

 

「มีใครน่าสงสัยมั้ย? ปลอดภัยดีรึเปล่า?」

 

「ตอนนี้ยังไม่มีนะ ฮินามิก็โอเค กำลังกินโซบะจานโตอย่างเอร็ดอร่อยอยู่เลย」

 

「งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก แล้วเจอกัน」

 

「อืม」

 

หลังจากได้ยินคำนั้นจากโคอิซัง ผมก็วางสาย

 

เอาล่ะ แผนพร้อมแล้ว… ไปเจอกันที่โรงหนังกันเถอะ