หลังจากเจอกันที่จุดนัดหมาย พวกเราก็เข้าไปในร้านอาหารตะวันตกแห่งหนึ่ง และเริ่มกินข้าวเย็นทันที

 

ผมสั่งสเต็ก ส่วนโคอิซังสั่งพาสต้าที่ดูคล้ายสลัด

 

ระหว่างที่เรากินข้าวด้วยกัน เราก็คุยกันไปด้วย

 

「ถึงจะมีเรื่องของฮินามิอยู่ก็เถอะ แต่โคอิซังชวนฉันมากินข้าวเย็นแบบนี้ มันแปลกดีนะ」

 

「ก็ใช่น่ะสิ ตอนนี้ทางร้านเขามีโปรโมชั่นอยู่ไง ถ้ามีนายมาด้วย ตอนจ่ายเงินจะได้ลดราคายี่สิบเปอร์เซ็นต์ ฉันเลยคิดว่าเป็นโอกาสดีที่อยากลองกินพอดี เลยชวนมา」

 

「จะจริงจังเกินไปแล้ว……」

 

「อะแหม หน้าดูเศร้าจัง หรือว่าแอบคาดหวังอะไรอยู่รึเปล่า?」

 

「ไม่มีทางซะหน่อย」

 

「มันเขียนอยู่บนหน้าชัดเลยนะ ว่าคาดหวังแล้วก็กำลังเสียใจอยู่」

 

「ไม่ได้คาดหวังอะไรทั้งนั้นแหละ」

 

จะว่าไม่คาดหวังก็คงโกหกหน่อย ๆ ล่ะนะ ผมแอบรู้สึกตื่นเต้นอยู่นิด ๆ จริง ๆ ตอนที่เห็นโคอิซังใส่ชุดลำลอง แถมยังเป็นเดรสอีกต่างหาก ก็เผลอใจเต้นขึ้นมาเลย

 

แต่ว่าพอคุยกันแบบนี้ ก็เข้าใจทันทีเลยว่า เธอไม่ได้ชวนผมมาเพราะมีความรู้สึกพิเศษอะไรหรอก

 

ยังคงเป็นโคอิซังคนเดิมที่มักจะพูดหยอกล้อผม และทำหน้าราวกับมองเห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง

 

ใช่เลย เธอก็ยังเป็นโคอิซังคนเดิมแท้ ๆ และผมก็แค่ถูกลากมาด้วยเท่านั้นเอง

 

「แต่ถึงเราจะรู้จักกันมาตั้งแต่เข้าโรงเรียนใหม่ ๆ ก็เถอะ แต่นี่น่าจะเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่มากินข้าวนอกบ้านด้วยกันแบบนี้」

 

「พูดแบบนั้นก็น่าคิดเหมือนกันแฮะ อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย」

 

「แน่ล่ะ ต้องตื่นเต้นอยู่แน่ ๆ ใช่ไหมล่ะ？」

 

「กลับได้ไหมครับ？」

 

「ล้อเล่นน่า ขำขำนะ」

 

โคอิซังหัวเราะคิก แล้วก็ใช้ส้อมม้วนพาสต้าเข้าปาก

 

หลังจากที่เคี้ยวเส้นพาสต้าเสร็จแล้ว เธอก็เริ่มพูดเรื่องจริงจังขึ้นมา

 

「ว่าแต่โคอิซัง เธอไม่ได้มาแค่เพราะอยากกินข้าวใช่ไหม? มีอะไรเกี่ยวกับฮินามิเกิดขึ้นรึเปล่า？」

 

「อืม ก็มีนิดหน่อยนะ」

 

「หรือว่า พอเข้าช่วงปิดเทอมหน้าร้อนแล้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้น?」

 

「ยังหรอก ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันไปเจอโพสต์แปลก ๆ ในโซเชียลมีเดียน่ะ」

 

โคอิซังหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า แล้วเปิดหน้าจอให้ผมดู

 

「นี่มันโพสต์จากทวิตเตอร์ไม่ใช่เหรอ」

 

ภาพที่เธอให้ผมดู เป็นภาพจากทวิตเตอร์ เป็นโพสต์ที่ถูกแคปหน้าจอไว้ และเธอก็เลื่อนให้ฉันดูทีละภาพ

 

ดูไปสองสามภาพก็รู้แล้วว่า เป็นโพสต์ของคนคนเดียวกัน

 

ชื่อบัญชีคือ “むしょくとうめい” (โปร่งใสไร้สี) ไม่รู้ที่มาของชื่อเลย แถมยังไม่มีภาพโปรไฟล์อีกต่างหาก เลยไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหน

 

ผมอ่านโพสต์ของ “โปร่งใสไร้สี” ไปเรื่อย ๆ แล้วก็…

 

ตรง ๆ เลยคือ ผมแทบจะหยุดหายใจ

 

『โปร่งใสไร้สี』 27 มิถุนายน 03:15 น.

 

「ฮ้า… ไอ้คนที่ชื่อคุซายานางิอะไรนั่น มันน่าหงุดหงิดชะมัด มายุ่งกับผู้หญิงของฉันได้ยังไงกัน!」

 

「ฮินามิจังเป็นของฉันนะ! ฉันจะปกป้องเธอเอง!」

 

『โปร่งใสไร้สี』 28 มิถุนายน 02:03 น.

 

「ฮินามิจังน่ารักจริง ๆ เลย」

 

「เธอคือเจ้าสาวของฉัน ดีใจจริง ๆ ที่ได้พบกับเธอ อยากเจอเธอสักครั้งจัง…」

 

「ไม่ไหวแล้ว อยากเจอจริง ๆ อยากได้เธอมาเป็นของฉัน」

 

『โปร่งใสไร้สี』 8 กรกฎาคม 04:20 น.

 

「ไม่รู้เลยว่าจะมีพวกอันตรายโผล่มาต่อหน้าเธอเมื่อไหร่」

 

「ฉันต้องคอยอยู่ข้าง ๆ ปกป้องเธอสิ…」

 

「ฉันว่างอยู่พอดี งั้นจะลองสืบหาที่อยู่ของเธอเพื่อคอยอารักขาก็แล้วกัน?」

 

「เดี๋ยวนะ แบบนี้มันสตอล์กเกอร์ชัด ๆ เลยไม่ใช่เรอะ?」

 

「แต่ไม่เป็นไรหรอก」

 

「ยังไงเราก็ถูกลิขิตให้เป็นของกันและกันแล้วนี่」

 

นั่นคือเนื้อหาคร่าว ๆ ที่ผมได้ดูจากโพสต์

 

ยังมีโพสต์อื่น ๆ อีก แต่แค่ตรงนี้ผมก็ไม่ไหวแล้ว…

 

อะไรกันเนี่ย รู้สึกขนลุกชอบกล

 

ไม่ได้ดูเหมือนเป็นแอนตี้ของฮินามิ แต่กลับน่ากลัวในอีกแง่หนึ่ง

 

จากโพสต์เหล่านี้บอกได้ชัดว่าเขาหมกมุ่นกับฮินามิเกินกว่าระดับแฟนคลับทั่วไปแล้ว

 

「โคอิซัง หรือว่า คนคนนี้คือ…?」

 

「น่าจะใช่ล่ะ ถึงจะยังไม่มีหลักฐานเด็ดขาดก็เถอะ แต่ความเป็นไปได้นั้นสูงมาก ฉันลองค้นหาว่ามีเบาะแสอะไรในทวิตเตอร์ไหม แล้วก็บังเอิญเจอเข้าให้ ดีที่เขาไม่ตั้งบัญชีเป็นส่วนตัว ไม่งั้นเราคงหาไม่เจอ」

 

「แต่ทำไมคนชื่อ ‘โปร่งใสไร้สี’ คนนี้ถึงหมกมุ่นกับฮินามิขนาดนี้ล่ะ? แค่ชอบเฉย ๆ ก็คงไม่เป็นไร แต่เล่นลามไปถึงขั้นสตอล์กเกอร์แบบนี้ มันเกิดจากอะไรกันแน่?」

 

「น่าจะเป็นเพราะคำพูดของคุซายานางิตอนงานกีฬาสีล่ะมั้ง？」

 

「หา? หมอนั่นน่ะเหรอ?」

 

หลังจากเก็บมือถือแล้ว โคอิซังก็เริ่มอธิบายสมมติฐานของเธอ

 

「สำหรับคนชื่อ ‘โปร่งใสไร้สี’ นั้น ฮินามิคงเป็นเหมือนไอดอลส่วนตัว ไม่เป็นของใคร เป็นไอดอลที่มีแค่เขาเท่านั้นที่ชื่นชมได้ แต่พอคุซายานากิพูดอวดอ้างว่าเป็นฮีโร่ แล้วแสดงท่าทีเหมือนจะครอบครองฮินามิ มันจึงกลายเป็นจุดที่เขารับไม่ได้ แถมยังกลัวว่าจะมีคนแบบนั้นโผล่มาอีก ไอดอลของเขาอาจถูกช่วงชิงไปก็ได้」

 

「แล้วเขาเลยคิดว่า ถ้าจะถูกช่วงชิงไป ก็ขอให้เป็นของตัวเองไปเลยจะดีกว่า?」

 

「ใช่แล้วล่ะ การกระทำของคุซายานางินั่นแหละ จุดชนวนให้ความรู้สึกของคนคนนี้เบี่ยงเบนไปในทางที่ไม่ดี」

 

ถ้าเขารู้สึกชอบฮินามิอยู่แล้วจริง ๆ หลังจากเธอโด่งดังในรายการทีวี ก็น่าจะมีการแสดงตัวออกมาตั้งนานแล้ว

 

แต่ตอนนี้กลับเคลื่อนไหว ทั้งที่เหตุการณ์ก็ผ่านไปนานพอควรแล้ว

 

ดูท่าจะเกี่ยวกับงานกีฬาจริง ๆ อย่างที่โคอิซังว่า

 

ขนาดไม่เห็นหน้าคุซายานางิซะนาน… ยังมีเรื่องวุ่น ๆ จากการกระทำของแกในอดีตอีกหรอเนี่ย

 

「โคอิซัง ถึงเราจะรู้แล้วว่าเป็นบัญชีทวิตเตอร์ไหน แต่หลังจากนี้จะทำยังไงต่อ? เธอต้องมีแผนอะไรอยู่แล้วใช่ไหม?」

 

ผมถามพลางหั่นสเต็กแล้วมองตาเธอ โคอิซังทำหน้าเหมือนจะพูดว่า “กำลังรออยู่เลย”

 

ไม่มีทางที่โคอิซังจะชวนผมมาโดยไม่มีแผนแน่นอน

 

เธอฉลาดกว่าผมมาก อย่างน้อยต้องมีแผนสักอย่างล่ะ

 

เรารู้จักกันมาตั้งแต่เปิดเทอมใหม่ ก็พอจะเข้าใจนิสัยกันอยู่บ้าง

 

「แน่นอนว่ามีสิ แต่ต้องเข้าใจก่อนนะว่า มันไม่ได้การันตีว่าจะจับตัวได้แน่ ๆ」

 

「รับทราบ! แล้วแผนคืออะไรล่ะ?」

 

เมื่อผมถามแบบนั้น โคอิซังก็เปิดหน้าจออีกหน้าให้ผมดู แล้วเริ่มอธิบาย

 

「เสาร์อาทิตย์หน้าฮินามิจะไปช้อปปิ้ง แล้วดูเหมือนว่าแผนนั้นจะถูกเปิดเผยเข้าให้ นี่ ดูนี่สิ」

 

ภาพที่ฟุโคอิซังเปิดให้ดู เป็นโพสต์ที่เขียนว่า:

 

『โปร่งใสไร้สี』 25 กรกฎาคม 03:20 น.

 

「ว่าแล้ว เสาร์หน้าดูเหมือนจะออกไปข้างนอก งั้นจะแอบตามไปแบบเงียบ ๆ ดีกว่า」

 

「ฉันต้องคอยปกป้องเธอจากเงามืดนะ」

 

พอเห็นโพสต์นี้ ผมพูดอะไรไม่ออกเลย

 

เจ้าสตอล์กเกอร์คนนี้…ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้ว่าฮินามิจะออกไปข้างนอกวันเสาร์หน้า…

 

ทำไมกัน…?

 

「ทำหน้าเหมือนจะพูดว่า ‘ทำไมเขาถึงรู้แผนการเคลื่อนไหวของเธอล่ะ?’ เลยนะ」

 

「ใช่เลย แล้วเขารู้ได้ยังไงกันล่ะ?」

 

「ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันกับฮินามิตั้งใจจะไปซื้อเสื้อผ้าวันเสาร์ แต่เราไม่ได้บอกใครเลยจริง ๆ ทั้งฉันและฮินามิก็ไม่ได้โพสต์อะไรลงโซเชียลเลย แต่ว่า…หมอนี่กลับยังไม่รู้ถึงการมีอยู่ของฉัน งั้นก็ใช้เรื่องนี้ให้เป็นประโยชน์สิ เธอน่ะ ตามติดฮินามิไปอย่างลับ ๆ」

 

「ฉะ ฉันเนี่ยนะ จะต้องตามฮินามิกับโคอิซังไปแบบลับ ๆ?」

 

「ใช่ ฉันอยากให้เธอตามเราสองคน แล้วคอยสังเกตหาคนที่ดูน่าสงสัย ฮินามิยังไม่รู้เรื่องนี้ ถ้าเธอรู้ล่ะก็ มันจะกลายเป็นความกลัวและความเครียดอย่างมากแน่นอน เพราะงั้นอย่าให้เธอรู้ แล้วจับให้ได้ และนายก็เป็นคนเดียวที่ทำเรื่องนี้ได้นะ？」

 

「ฉันคนเดียว…ที่ทำได้」

 

ไม่รู้จริง ๆ ว่าข้อมูลมันรั่วได้ยังไง ฮินามิไม่น่าจะโพสต์ในโซเชียล โคอิซังก็ไม่น่าเหมือนกัน

 

แต่ว่าก็จริง นี่เป็นสิ่งที่มีแต่ผมที่ทำได้

 

วันเสาร์หน้าโคอิซังจะอยู่ข้างฮินามิ แต่เธอก็เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ

 

ถ้าสตอล์กเกอร์ตัวใหญ่หรือแข็งแรงขึ้นมา ก็ป้องกันไม่ได้หรอก

 

นี่มัน…เป็นหน้าที่ที่ผู้ชายอย่างผมต้องทำ!

 

「รับทราบ ฝากฉันได้เลย ฉันจะตามพวกเธอสองคนเอง เพราะงั้นโคอิซังช่วยอยู่ข้างฮินามิตลอดด้วยนะ」

 

พอผมพูดแบบนั้น โคอิซังก็ยิ้มอย่างมีความสุข

 

จากนั้นเธอก็เอามือมาวางบนหัวผมแล้วลูบเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

 

「รู้แล้วว่านายต้องพูดแบบนี้แน่ ขอบคุณนะ」

 

「มะ ไม่เป็นไรหรอก ฮินามิเป็นเพื่อนสำคัญของฉัน ฉันอยากปกป้องเธอจริง ๆ」

 

「ดีแล้วล่ะ ฉันดีใจที่มีนายอยู่ด้วย」

 

ขณะที่ลูบหัวผมอยู่นั้น โคอิซังก็พูดประโยคสุดท้ายขึ้นมา

 

「ฝากด้วยนะ เจ้าน้องหมาของฉัน」

 

「เฮ้ย เดี๋ยวก่อน ใครเป็นหมากันฟะ!?」

 

…แย่ล่ะ คนคนนี้ลูบหัวผมเพราะคิดว่าผมเป็นหมาจริง ๆ เรอะ!

 

เหมือนสัตว์เลี้ยงที่เชื่อฟังคำสั่งเจ้านาย แล้วได้รางวัลเป็นการลูบหัวเลยนี่หว่า!

 

「ค-โคอิซัง เธอลูบหัวฉันเพราะคิดว่าฉันเป็นหมาใช่ไหม?」

 

「ใช่」

 

「ใช่⁉ ตอบทันควันเลยเรอะ!」

 

สุดท้าย โคอิซังก็มองผมเป็นแค่ข้ารับใช้หรือสัตว์เลี้ยงอยู่ดี…

 

ผมแอบรู้สึกเสียใจอยู่นิด ๆ แล้วโคอิซังก็หยุดลูบหัว แล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้หูข้างขวาของผมเบา ๆ ก่อนจะพูดว่า

 

「แม้คนรอบตัวหรือฮินามิจะไม่รู้ แต่ฉันน่ะ รู้ดีว่านายพยายามมากแค่ไหน เพราะงั้นไม่ต้องกังวลนะ โอเคไหม?」

 

เธอกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา

 

ลมหายใจอ่อน ๆ และเสียงกระซิบของเธอทำให้ร่างกายผมร้อนวูบขึ้นมาในทันที ทั้งเขินและตกใจจนพูดอะไรไม่ออกเลย

 

คะ คนคนนี้…

 

ตบหัวแล้วลูบหลังอีกแล้วเรอะ!