ตั้งแต่ที่ฮินามิถูกพวกสตอล์กเกอร์เล็งเป้า เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็เข้าสู่ช่วงวันหยุดฤดูร้อนไปเสียแล้ว

 

ระหว่างไปโรงเรียนและกลับบ้าน ผมกับโคอิซังมักจะอยู่ติดกันไม่ห่างตลอดเวลา อาจเป็นเพราะแบบนั้นก็ได้ ถึงไม่เคยเห็นคนที่ดูเหมือนจะเป็นสตอล์กเกอร์เลยสักคน

 

อยากจะบอกว่าเรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี แต่เอาเข้าจริง ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าสตอล์กเกอร์จะยอมเลิกตามฮินามิแล้วหรือยัง

 

ความเป็นไปได้ที่เขายังตามฮินามิอยู่ก็ยังสูงมาก

 

ทั้งที่เป็นวันหยุดฤดูร้อนครั้งแรกของชีวิตมัธยมปลายแท้ ๆ แต่ผมกลับรู้สึกไม่สบายใจเลย

 

ผมเล่นเกมแนวดนตรีในห้องที่เปิดแอร์จนเย็นเฉียบเพื่อเบี่ยงเบนความคิดของตัวเอง

 

สาเหตุที่ฮินามิโดนเล็งเป้า คงเป็นเพราะความงามของเธอนั่นแหละ

 

ทั้งเรื่องของคุซายานางิด้วย ไหนจะที่ฮินามิกลายเป็นประเด็นในโลกออนไลน์ทั่วประเทศอีก จึงไม่แปลกถ้าจะมีพวกแปลก ๆ มาสนใจเธอ

 

แต่พอถึงช่วงปิดเทอมฤดูร้อน การจะอยู่กับเธอตลอดเวลาก็เป็นเรื่องยาก ยิ่งจะให้เฝ้าอยู่ใกล้ๆ ตลอดก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้

 

ที่จริงตั้งแต่วันหยุดฤดูร้อนเริ่มมาก็ผ่านมาประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่ผมยังไม่ได้เจอกับฮินามิเลยด้วยซ้ำ

 

ชีวิตมัธยมของผมนี่มันจะวุ่นวายไปถึงไหนนะ…

 

ตั้งใจจะใช้ชีวิตแบบไม่ให้ใครรู้ตัวตนแท้ ๆ แต่ก็ยังมีเรื่องเข้ามาไม่ขาดสายเลย…

 

ในขณะที่ผมคิดแบบนั้น เกมก็เริ่มเข้าสู่ช่วงไคลแมกซ์

 

อีกไม่นานก็จะเข้าสู่พาร์ทยาก ถ้าผ่านไปได้โดยไม่พลาดเลย จะได้คะแนนเพอร์เฟกต์

 

「โอเค อีกแป๊บเดียวจะถึงพาร์ทโหดแล้ว ต้องตั้งใจให้มากๆ เลย!」

 

ผมคงตื่นเต้นไปหน่อย จนเผลอบีบโทรศัพท์แน่นขึ้น

 

เตรียมใจพร้อมแล้ว มาเลย!

 

แต่ทันใดนั้น…

 

ติ๊งติ๊ง!

 

โทรศัพท์สั่นพร้อมกับเสียงเรียกเข้า หน้าจอเกมที่เล่นอยู่ก็เปลี่ยนเป็นหน้าจอสายเรียกเข้า

 

ผู้โทรคือ มิจิกะ น้องสาวของผม

 

………………

 

「บ้าเอ๊ย! อีกแล้วเรอะ‼ เหตุการณ์แบบนี้มันกี่รอบแล้วเนี่ย！」

 

ทำไมทุกครั้งที่ผมกำลังจะผ่านด่านสำคัญ มันต้องเป็นตอนที่ยัยนี่โทรมาหรือเข้ามาในห้องตลอดเลย!?

 

ทำไมฟะ!? เธอจงใจใช่มั้ย!? หรือเป็นปีศาจที่ชอบทรมานพี่ชายกันแน่!?

 

「ฮัลโหล มีธุระอะไรเหรอ มิจิกะ」

 

「นี่จัง โทรศัพท์ รับสายด้วย」

 

「……หืม? ไม่สิ ฉันก็รับโทรศัพท์อยู่ตอนนี้ไง……？」

 

「ก็โทรศัพท์บ้านน่ะ มีคนโทรมา หนูเลยโทรบอกไง เข้าใจหน่อยสิ เจ้าพี่บื้อ」

 

「……หา? เดี๋ยวนะ เข้าใจแล้วว่ามีคนโทรมาหาฉัน และก็คาดเดาได้ว่าใครเป็นคนโทรมา แต่ปกติเธออยู่ในบ้าน ก็น่าจะมาเคาะห้องบอกฉันได้นี่ ทำไมถึงต้องโทรมาแทนล่ะ? ทำแบบเดิมเหมือนที่ผ่านมาก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ？」

 

ตอนนี้พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน แต่ผมกับมิจิกะอยู่บ้านตามปกติ ถ้ามีอะไรจะบอกกัน ก็แค่เดินมาพูดก็พอ ไม่เห็นจำเป็นต้องโทรเข้าเครื่องผมเลย

 

ผมไม่เข้าใจเหตุผลของน้องสาวเลยจริง ๆ แต่แล้วมิจิกะก็พูดประโยคชวนช็อกออกมา

 

「ก็แค่ขี้เกียจไปห้องพี่ แถมไม่อยากเข้าไปด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่อยากเห็นหน้าพี่เลยสักนิด」

 

「โดนสามประโยคเจ็บจี๊ดติดกันแบบนี้ พี่ชายคนนี้ใกล้ล้มแล้วนะ? ตอนนี้ยังแค่สิบโมงเช้าเองไม่ใช่เรอะ? ทำไมต้องมาโดนทำร้ายจิตใจตั้งแต่เช้าด้วยเนี่ย？」

 

「ก็พี่มันน่ารำคาญนี่ พูดจากลับไปกลับมาก็ยิ่งปวดหัว」

 

ฮ่า… เข้าใจละ

 

มิจิกะไม่อยากเห็นหน้าผม ไม่อยากเข้าใกล้ห้อง ไม่อยากคุยต่อหน้า

 

เพราะงั้นถึงได้โทรมาหาผมแทนที่จะเดินมาบอก

 

แถมยังเลือกโทรมาตอนผมเล่นเกมด้วย

 

เอาล่ะ พอเคลียร์ธุระเสร็จ ฉันจะต้องอบรมมิจิกะเรื่องนี้แน่นอน!

 

「อ่า ๆ โอเค เข้าใจละ พี่จะออกไปรับสายจากโทรศัพท์บ้านก็แล้วกัน」

 

「เยี่ยม เดี๋ยวหนูจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน ฝากล้างห้องน้ำกับซักผ้าแล้วก็ทำความสะอาดห้องน้ำด้วยนะ บาย」

 

「เฮ้ย! อย่ามาโยนงานบ้านทั้งหมดให้ฉันแบบเนียน ๆ สิ! ขอบใจที่บอกเรื่องโทรศัพท์ก็จริง แต่เธอก็ต้องช่วยทำบ้านเหมือนกันเฟ้ย！」

 

「ทำไปแล้วนี่」

 

「ทำอะไร？」

 

「ล้างจานหลังอาหารเช้า ของฉันเอง」

 

「นั่นนับว่า ‘ทำแล้ว’ ด้วยเรอะ!? แค่ของตัวเองเองไม่ใช่เรอะ!? อย่างน้อยก็ล้างของฉันด้วยสิ！」

 

「ไม่ไหวจริง ๆ บายล่ะ พี่ชายว่างอยู่แล้วนี่ ถ้าไม่ทำ จะโดนลงโทษนะ」

 

「ประโยคนั้นมันควรเป็นฉันที่พูดรึเปล่า!? ทำไมเธอถึงได้หน้าด้านพูดแบบนั้นได้กันฟะ…」

 

「งั้น บ๊ายบาย」

 

ว่าแล้วมิจิกะก็วางสายไปทันที แล้วเสียงเปิดประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น

 

ยัยนั่น… เพราะขี้เกียจ เลยโยนงานบ้านทั้งหมดให้ผม แล้วก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนหน้าตาเฉย

 

บ้าเอ๊ยーーー‼ ผมก็ว่างจริงแหละ แต่การทำแบบนี้มันเกินไปนะ ยัยน้องสาว!

 

เฮ้อ… แต่จะบ่นไปก็เท่านั้น เพราะยังไงเธอก็ออกจากบ้านไปแล้ว

 

ผมจึงเดินออกจากห้องอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วไปรับโทรศัพท์บ้านหลังจากกดปุ่มพักสาย

 

「เคย์โด เรียว เองครับ ……ตอนนี้กำลังถูกน้องสาวใช้ให้ทำงานบ้านอยู่ครับ โคอิซังสินะ」

 

「น้ำเสียงช่างต่ำต้อยจริงๆ แค่ได้ยินเสียงนาย ฉันก็พลอยรู้สึกหดหู่ตามเลยนะ？」

 

ผมถอนหายใจใส่โทรศัพท์ ในใจก็นึกอยู่แล้วว่าต้องเป็นโคอิซัง เพราะมีแค่เธอเท่านั้นที่โทรมาหาผมแบบนี้เสมอ

 

「ว่าแต่โคอิซัง วันนี้มีธุระอะไรเหรอครับ？」

 

「ทำไมพูดด้วยภาษาทางการล่ะ?」

 

「อ่า ก็แค่พูดตามอารมณ์น่ะ…」

 

「งั้นเหรอ ก็เอาเถอะ ยังไงวันนี้นายว่างใช่มั้ย？ว่ า ง แน่ ๆ ใช่มั้ย？」

 

โคอิซังเน้นหนักตรงประโยคสุดท้ายจนรู้สึกได้ถึงแรงกดดันผ่านสายโทรศัพท์

 

ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ทุกทีที่เธอโทรมา มันไม่เคยเป็นแค่โทรมาคุยเฉย ๆ หรอก

 

「ไม่ครับ วันนี้ฉัน――」

 

「งั้นเย็นนี้หกโมงเย็นเจอกันนะ ฝากตัวด้วย」

 

「เฮ้! บทสนทนายังไม่จบเลยนะ!? ฉันยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ! หยุดพูดแทรกกลางประโยคฉันทีได้มั้ยโคอิซัง!?」

 

ผมอดไม่ได้ที่จะตะโกนแทรกเข้าไป ด้วยความที่โคอิซังมักจะลากเรื่องไปตามจังหวะของตัวเองตลอด

 

เธอนี่มันมีระบบในการดีดข้อมูลที่ไม่ต้องการฟังออกจากสมองได้แบบอัตโนมัติรึไง?

 

ถึงผมจะโดนมองข้าม แต่รีบเข้าเรื่องดีกว่า

 

「ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันอุตส่าห์ชวนนายไปกินข้าวนะ ว่างขนาดนี้ก็ควรจะขอบคุณแล้วรีบตอบตกลงสิ」

 

「เรื่องชวนไปเที่ยวก็คือ… ไปกินข้าวเย็นเรอะ… แต่ทำไมจู่ ๆ ถึงนัดมื้อเย็นล่ะ？」

 

「ก็แค่รู้สึกอยากทำ แล้วก็อยากแกล้งนายเฉย ๆ」

 

เอ่อ… โคอิซังครับ ขอร้องล่ะ ปิดบังความในใจบ้างเถอะ

 

ผมไม่ได้ต้องการคำพูดแบบ “มะ-ไม่ได้ชวนเพราะอยากกินข้าวกับนายหรอกนะ! อย่าเข้าใจผิดล่ะ!” แบบนางเอกซึนเดเระหรอก

 

แต่นี่พูดความต้องการตรง ๆ จนเกินไปแล้ว…

 

「คิดว่าฉันจะตกลงเพราะเหตุผลแค่นั้นเรอะ？」

 

「เอ๋⁉ ไม่ตกลงเรอะ!? ทำไมล่ะ!? เกิดอะไรขึ้น!?」

 

「อย่าทำหน้าเหมือนฉันปฏิเสธผิดปกติหน่อยเลย! ถึงจะโดนแกล้งเป็นประจำ แต่ฉันก็ยังไม่เสียสติขนาดนั้นนะ！」

 

「แย่แล้ว… อาการขาดแกล้งกำเริบแน่ ๆ ต้องรีบไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้」

 

「ไม่มีอาการอะไรแบบนั้นสักหน่อย! แค่เข้าสู่ช่วงวันหยุด แล้วไม่ได้โดนแกล้ง ก็ไม่ได้ทำให้เห็นภาพหลอนอะไรหรอก！」

 

「ตอนนี้อยู่ประเทศอะไรบ้างล่ะ？ แล้วตอนนี้เป็นปีเรวะที่เท่าไหร่？」

 

「เฮ้อ… เลิกล้อฉันสักทีได้มั้ยโคอิซัง? ไม่งั้นฉันจะวางสายนะ？」

 

พอฉันพูดแบบนั้น โคอิซังก็ทำเสียง “เชอะ” แล้วกลับเข้าเรื่องจริง

 

「ขอโทษที พูดนอกเรื่องไปหน่อย เย็นนี้หกโมงช่วยไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย？พอดีมีร้านที่ฉันเล็งไว้นานแล้ว แล้วก็มีเรื่องอยากคุยกัน」

 

「ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ… ฮินามิหรือยูริน่าจะดีไม่ใช่เหรอ？」

 

「ก็คงได้นั่นแหละ แต่ในบรรดานักเรียนชายทั่วประเทศ นายคือคนที่ว่างที่สุดไง เพราะงั้นถ้าจะชวนใคร ก็ต้องชวนนายไง แล้วก็」

 

「แล้วก็？」

 

「มีเรื่องอยากคุยเกี่ยวกับฮินามิน่ะ เลยอยากคุยให้ชัดเจนระหว่างมื้อเย็น」

 

อ๋อ ที่แท้ก็เรื่องสตอล์กเกอร์ของฮินามินั่นเอง

 

「เฮ้อ… ก็ได้ จะไปด้วยก็แล้วกัน」

 

「ขอบใจนะ ช่วยได้มากเลยล่ะ เคย์โด เรียวจังคนว่างงาน」

 

「หนวกหูน่า ยัยบ้า」

 

「คำหยาบน่ารักจัง ให้อภัยก็แล้วกัน」

 

「ขอบใจ」

 

「ไม่เป็นไร งั้นเรื่องสถานที่เจอกัน――」

 

วันหยุดฤดูร้อนของผม ก็มีแผนการแรกกำหนดขึ้นมาแล้วในตอนนี้