คืนนั้น…

 

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ ฉันก็เริ่มทำการบ้านในห้องนอนของตัวเอง

 

ขณะที่กำลังแก้โจทย์คณิตศาสตร์อยู่ ก็เผลอนึกถึงตอนที่กลับบ้านกับมิคังขึ้นมา

 

「อะ… นั่นน่ะ… คือคุโจ ฮินามิจังเหรอ…」

 

เสียงนั้น ฟังดูยังไงก็เป็นเสียงผู้ชาย เสียงทุ้มต่ำอย่างน่าขนลุก

 

มิคังบอกว่าไม่ได้ยิน แต่ฉันยังรู้สึกว่ามันแปลก ไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้น แต่ยังรู้สึกถึง “ตัวตน” ของใครบางคนด้วย

 

เสียงประหลาดนั่นคืออะไรกันแน่…

 

ไม่ได้! ตอนนี้ต้องตั้งใจเรียน! ห้ามคิดเรื่องอื่นเด็ดขาด!

 

ฉันกำด้ามดินสอกดแน่น แล้วเริ่มอ่านโจทย์อีกครั้ง พร้อมเขียนสูตรคำนวณลงในสมุดโน้ต

 

พอเริ่มคิดสูตรออกแล้วลงมือเขียน ก็สามารถจดจ่อกับโจทย์ได้โดยไม่คิดเรื่องอื่น

 

เวลาผ่านไปประมาณยี่สิบนาที ฉันก็สามารถทำการบ้านทั้งหมดเสร็จสิ้นได้

 

「ฟู่… เสร็จแล้ว～！」

 

ฉันเหยียดตัวขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองดูนาฬิกา ตอนนั้นเพิ่งสามทุ่มครึ่งเอง

 

ในเมื่อทำการบ้านเสร็จแล้ว ลองดูวิดีโอน้องหมาชิบะสุดน่ารักสักหน่อยให้หายเหนื่อยดีกว่า

 

ตอนที่ฉันกำลังหยิบมือถือที่วางไว้บนเตียง และกำลังจะใส่รหัสผ่านนั่นเอง…

 

ติ๊ง!

 

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นกะทันหัน พอดูว่าเป็นแอปไหนก็พบว่าเป็นจากอินสตาแกรม

 

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ส่งไม่ใช่คนรู้จักเลย เป็นข้อความ DM ที่ส่งมาจากคนที่ไม่ได้ติดตามกัน

 

「อีกแล้วเหรอ? พวกชวนไปทำอะไรแปลก ๆ อีกแน่เลย」

 

หลังจากเหตุการณ์แทงคนในรถไฟใต้ดิน ผู้ติดตามของฉันก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

ตามมาด้วยข้อความชวนเข้าร่วมอะไรแปลก ๆ หรือพวกที่เกลียดฉันส่งข้อความมาก่อกวนบ้างเป็นบางครั้ง

 

วันนี้ก็คงเป็นอะไรแบบนั้นอีกล่ะมั้ง… แต่พอเปิดข้อความขึ้นดู…

 

มือที่ถือมือถือไว้สั่นไปหมด ไม่สิ ร่างกายทั้งร่างสั่นไปหมด ฉันถึงกับพูดไม่ออก

 

…อะ อะไรกันเนี่ยข้อความนี่… หมายความว่าไง!?

 

ฉันพูดไม่ออกด้วยความหวาดกลัว เพราะข้อความที่ถูกส่งมานั้น เขียนไว้ว่า

 

『ถึงฮินามิจัง วันนี้ไม่ได้คุยกันเลย แต่เดี๋ยวจะไปหาอีกในเร็ว ๆ นี้นะ รอคอยไว้ล่ะ แล้ววันไหนมาเล่นด้วยกันนะ』

 

มะ… ไม่จริงน่า… อะไรกันเนี่ย…

 

ไม่รู้เลยว่าข้อความนี้ถูกส่งมาจากไหนหรือใครเป็นคนส่ง

 

ดูจากโปรไฟล์บัญชีแล้วไม่มีข้อมูลอะไรเลย น่าจะเป็นบัญชีปลอมที่สร้างมาเพื่อใช้ติดต่อแค่ครั้งเดียว

 

แต่เนื้อหานี่มัน…

 

แสดงว่าที่ฉันได้ยินเสียงนั้น ไม่ใช่หูฝาดแน่นอน!

 

หมายความว่า… มีคนแปลกหน้าแอบตามฉันอยู่จริง ๆ งั้นเหรอ!?

 

แต่ว่า… ทำไมกัน!? อย่าบอกนะ… อย่าบอกนะว่า…

 

สตอล์กเกอร์เหรอ!?

 

จงใจรอเวลาฉันกลับบ้าน แล้วค่อยตามฉันมา แล้วส่งข้อความแบบนี้มาอีก จะให้คิดว่าไม่ใช่สตอล์กเกอร์ได้ยังไง!?

 

ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของเขาคืออะไร แต่แน่ ๆ คือเขาคือสตอล์กเกอร์

 

ตะ… ต้องทำยังไงดี!?

 

แล้วคำว่า วันไหนมาเล่นด้วยกันนะ หมายความว่า…

 

หรือว่า… เขารู้ที่อยู่บ้านฉันแล้ว!?

 

ฉันเผลอปล่อยมือจนมือถือร่วงลงพื้น ความกลัวทำให้พูดอะไรไม่ออก ขนลุกไปทั้งตัว

 

มันเป็นไปได้ ถ้าคนร้ายแอบตามฉันกับมิคังตอนกลับบ้าน ก็ไม่น่าแปลกที่เขาจะรู้ที่อยู่

 

บางที… คนที่ส่งข้อความนี้ อาจกำลังยืนอยู่หน้าบ้านของฉันตอนนี้เลยก็ได้

 

น่ากลัว… แต่ก็ต้องดูให้แน่ใจ!

 

ฉันพยายามขยับร่างกายที่สั่นเทา คว้าม่านหน้าต่างไว้แน่น

 

ค่อย ๆ แหวกม่านออกนิดหนึ่ง แล้วแอบชะโงกมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

จากเงาของเสาไฟฟ้าที่พอมองเห็นได้จากหน้าต่าง…

 

ฉันเห็นเงาของคนที่ดูเหมือนเป็นผู้ชาย จาง ๆ

 

ทันทีที่เห็นเงานั้น ฉันก็รีบปิดม่านแน่น แล้วทรุดตัวลงนั่งตรงนั้นทันที

 

อยู่จริง ๆ! อยู่จริง ๆ! อยู่จริง ๆ‼

 

แม้จะมีแสงไฟจากเสาไฟส่อง แต่ด้วยระยะทางที่ค่อนข้างไกล ทำให้มองไม่ชัดเท่าไหร่

 

แต่มีใครบางคนยืนอยู่หลังเสาไฟ มองมาทางนี้ตลอด

 

น่ากลัว! ทำยังไงดี!?

 

ขณะที่ฉันสั่นเทิ้มอยู่นั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นทันที

 

「ฮินามิ～ ลืมบอกไปเลยว่าหลังอาหารมีของหวานนะ จะกินมั้ย～? หรือว่ากำลังอ่านหนังสืออยู่?」

 

แม่พูดพลางเปิดประตูเข้ามาช้า ๆ และเมื่อเห็นฉันนั่งก้มอยู่ข้างหน้าต่าง ก็รีบวิ่งมาหาทันที

 

「อ๊ะ! ฮินามิ! เป็นอะไรไป!? ปวดท้องเหรอ!? หรือว่าเวียนหัว!?」

 

เพราะได้ยินเสียงของแม่ ฉันก็รู้สึกอุ่นใจ น้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย

 

พอแม่เห็นฉันร้องไห้ ก็ยิ่งตกใจจนออกอาการร้อนรน

 

「เป็นอะไรกันแน่ลูก!? มีเรื่องอะไรไม่ดีที่โรงเรียนเหรอ!? บอกแม่มาเถอะ!」

 

ฉันค่อย ๆ เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้แม่ฟังทั้งหมด ด้วยน้ำเสียงที่สั่นกลัว

 

เล่าว่าตอนเย็นได้ยินเสียงแปลก ๆ ระหว่างเดินกลับบ้านกับมิคัง

 

แล้วก็ DM แปลก ๆ ที่ส่งมาทางอินสตา ที่สำคัญคือเห็นเงาคนแถวเสาไฟหน้าบ้าน

 

เมื่อแม่ฟังจบ สีหน้าก็เปลี่ยนไป ดวงตาคมขึ้นทันที

 

「โอเค ฮินามิ ตอนนี้พ่อไม่อยู่ แต่แม่จะออกไปดูข้างนอกเอง」

 

「มะ… ไม่ได้นะแม่! อย่าไปคนเดียวสิ!」

 

「ไม่เป็นไรหรอก ถ้ามีอะไรจะรีบกลับมา」

 

「แต่ว่า…」

 

「ถ้าเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่แค่ฮินามิคนเดียวนะที่ตกอยู่ในอันตราย มิคังก็อาจจะด้วย เพราะงั้นต้องเช็กให้แน่ใจ เข้าใจมั้ย?」

 

「อืม… เข้าใจแล้วค่ะ แม่…」

 

เมื่อฉันยอมรับอย่างไม่เต็มใจ แม่ก็ลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

 

เพราะฉันออกไปเองไม่ได้ เลยขอเดินไปส่งแม่ถึงหน้าประตู

 

แม่ใส่รองเท้าเสร็จ แล้วค่อย ๆ ไขกุญแจประตูอย่างเงียบ ๆ

 

「ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น รีบโทรหาตำรวจทันที เข้าใจนะ?」

 

「อืม…」

 

ฉันพยักหน้า แม่ก็เปิดประตูช้า ๆ แล้วออกไปข้างนอก

 

ฉันภาวนาให้แม่ปลอดภัย และยืนรออยู่ข้างประตูนานห้านาที

 

กั๊ง! เสียงเปิดกลอนประตูดังขึ้น

 

ประตูค่อย ๆ เปิดออก แล้วผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ผู้ชายแปลกหน้า แต่เป็นแม่ของฉัน

 

ทันทีที่เห็นหน้าแม่ ฉันก็โล่งใจ ถอนหายใจลึก ๆ

 

「มะ… แม่ ไม่เป็นไรใช่มั้ย!? ไม่มีใครทำอะไรแม่ใช่มั้ย!?」

 

「ไม่เป็นไรจ้ะ ฮินามิ แม่เดินดูรอบบ้านแล้ว ไม่เห็นคนแปลกหน้าเลย」

 

「จะ… จริงเหรอ!? จริง ๆ เหรอ!?」

 

「อืม ไม่เจอใครเลย」

 

「แต่… แต่ฉันเห็นจริง ๆ นะ! มีเงาประหลาดอยู่หน้าบ้านฝั่งตรงข้ามเลย!」

 

ฉันเผลอตะโกนออกไป แม่ก็หัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี

 

「อ๋อ ตรงนั้นน่ะเหรอ แม่ก็เห็นอยู่ มีเด็กผู้หญิงวัยรุ่นอยู่ตรงเสาไฟ ดูแล้วน่าจะอายุพอ ๆ กับฮินามิ แม่ว่าเป็นแฟนของลูกบ้านฝั่งตรงข้ามนะ เห็นกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ น่าจะโทรหาพ่อแม่ให้มารับกลับ」

 

「จะ… จริงเหรอ!? ไม่ใช่ผู้ชายเหรอ!?」

 

「จริง ๆ ไม่ใช่เลยนะ ใส่ชุดนักเรียนด้วย แถมดูยังไงก็ไม่ใช่ผู้ชายแต่งชุดผู้หญิงแน่นอน」

 

「งั้นเหรอ…」

 

ถ้าแบบนั้น ฉันก็คงแค่คิดมากเกินไป

 

ได้รับ DM แปลก ๆ แล้วพอออกไปดูเห็นคนอยู่ข้างนอก ก็เลยตกใจ

 

แต่จริง ๆ แล้ว เธอเป็นแฟนของลูกบ้านตรงข้าม

 

ฉันคงแค่ระแวงเกินไป…

 

「ฮินามิ แม่เข้าใจนะ ว่าหนูรู้สึกไม่ปลอดภัยจาก DM กับเรื่องตอนกลับบ้านวันนี้ แต่บ้านเราก็มีระบบรักษาความปลอดภัย กล้องวงจรปิดก็มี ต่อให้มีคนแปลกหน้าเข้ามาตอนกลางคืนก็จับได้แน่นอน ไม่ต้องห่วง」

 

「แม่…」

 

「วันนี้มันเลวร้ายก็จริง แต่ลองดูสถานการณ์ไปก่อน ถ้าเกิดอะไรแบบนี้อีกหลายครั้ง ค่อยแจ้งตำรวจ ตอนนี้ยังไม่แน่ว่ามีสตอล์กเกอร์จริง ๆ」

 

「อืม เข้าใจแล้ว」

 

「รอบบ้านไม่มีใครเลย วันนี้ก็เข้านอนเถอะ ถ้าเกิดอะไรขึ้น รีบขอความช่วยเหลือทันทีนะ」

 

「เข้าใจแล้ว ขอบคุณที่ออกไปดูให้นะคะแม่」

 

ฉันพูดพลางก้มหน้า แม่ก็ลูบหัวฉันอีกครั้ง

 

「ฮินามิเป็นลูกของแม่ ไม่ว่าเมื่อไหร่ แม่ก็จะอยู่ข้างลูกเสมอ เพราะงั้นไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวแม่จะเล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟังทีหลังด้วย」

 

「อืม」

 

เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมามองรอยยิ้มอันอ่อนโยนของแม่ ก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมานิดหนึ่ง

 

อย่างที่แม่บอก มันยังไม่ได้หมายความว่ามีสตอล์กเกอร์แน่นอน

 

อาจแค่คนเกลียดฉันแกล้งเล่นก็ได้

 

วันนี้นอนดีกว่า ยังไงการบ้านก็ทำเสร็จแล้ว

 

ฉันขอแม่กอดแน่น ๆ หนึ่งครั้ง แล้วกลับเข้าห้องไปนอนทันที