「อ๊ะ! ดูสิคะคุณครู! พี่ฮินามิมาแล้ว! พี่ฮินามิ ไม่ได้เจอกันนานเลยー！」

 

「มารับกลับบ้านแล้วนะ แล้วก็ไม่ใช่ไม่ได้เจอกันนานหรอก เราเจอกันทุกวันไม่ใช่เหรอ？」

 

พอฉันเดินลอดประตูของโรงเรียนอนุบาลเข้าไป มิคังที่กำลังเล่นกับคุณครูอยู่ตรงกระบะทราย ก็รีบวิ่งพรวดเข้ามาหาฉันอย่างเต็มแรงด้วยขาเล็ก ๆ ของเธอ และทันทีที่เข้ามาใกล้ก็โถมตัวมากอดแน่นที่ขาของฉัน

 

เพราะมัวแต่เล่นทรายกับคุณครูอยู่ มิคังจึงมีเหงื่อและคราบโคลนติดอยู่บนหน้าผาก

 

ปกติแล้วแม่จะเป็นคนมารับมิคังหลังเลิกงาน แต่ช่วงนี้เป็นช่วงที่งานยุ่งมาก ฉันเลยต้องมารับแทน

 

「สวัสดีค่ะคุณฮินามิซัง มิคังจังเล่นทรายกับครูจนคุณฮินามิซังมาถึงเลยนะคะ อยู่ข้างนอกมาตั้งชั่วโมงหนึ่งได้」

 

คุณครูที่เล่นอยู่ด้วยกันกับมิคังก็รีบวิ่งมาหาฉันพร้อมกับเช็ดเหงื่อที่หน้าผากไปด้วย

 

「อะ-อะไรกัน เล่นข้างนอกตั้งนานเลยเหรอคะ ขอโทษนะคะที่ต้องลำบากด้วย」

 

「ไม่เป็นไรเลยค่ะ! มิคังจังไม่เหมือนเด็กคนอื่น อยากรู้อยากเห็นมาก ๆ เลยค่ะ บางทีก็เหนื่อยนิดหน่อยเหมือนกันนะคะ」

 

ฉันเข้าใจและเห็นด้วยกับคำพูดของคุณครูมาก

 

มิคังเป็นเด็กที่ชอบสำรวจ พอสนใจอะไรแล้วก็จะลืมเวลาไปเลยจนกว่าจะเบื่อ

 

แม้ตอนนี้จะเย็นแล้ว แต่ก็ยังร้อนอบอ้าวอยู่ ถ้าต้องมาเล่นทรายทั้งเหงื่อท่วมตัวแบบนี้ ก็คงลำบากคุณครูไม่น้อย

 

「งั้นมิคังจัง พี่สาวมารับแล้วนะ ถึงเวลาบอกลาแล้วล่ะ」

 

「รับทราบ! บ๊ายบายนะคุณครู！」

 

มิคังยกมือทำท่าo7เหมือนตำรวจตอนพูดลาคุณครู

 

พักนี้เธอติดละครสืบสวนและดูเหมือนจะหลงใหลในท่านั้นพอสมควร

 

「มิคัง อย่าทำตัวไม่เรียบร้อยสิ ต้องทักทายดี ๆ สิจ๊ะ」

 

「บ๊ายー！」

 

「อืมー ก็เหมือนเดิมเลยนะ！」

 

แม้มิคังจะยังเป็นแบบนั้นเหมือนเคย แต่คุณครูก็ยังส่งเราด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและโบกมือลา

 

 

◇◇◇◇

 

 

หลังจากบอกลาคุณครู ฉันกับมิคังก็จับมือกันเดินไปยังสถานีรถไฟที่ใกล้ที่สุด

 

ใต้ท้องฟ้ายามเย็น มิคังก็เริ่มพูดคุยเรื่องมื้อเย็นของวันนี้

 

「พี่ฮินะー มื้อเย็นวันนี้จะกินอะไรน้าー？」

 

「อืมー ไม่รู้สิー บางทีอาจจะเป็นสาหร่ายฮิจิกิที่มิคังไม่ชอบก็ได้นะ？」

 

「เอ๋ー! ไม่เอาน้า! อยากกินเนื้อー! เนื้อー！」

 

มิคังทำแก้มพองแล้วกระทืบเท้าเป็นการประท้วงอย่างสุดพลัง

 

「มิคัง อย่าพูดเอาแต่ใจสิ แม้แต่แม่ก็ตั้งใจทำอาหารอร่อย ๆ ให้พวกเราแม้งานจะยุ่งอยู่」

 

「เอー! แต่อยากกินเนื้อ! เนื้อ เนื้อ เนื้อー！」

 

「พอแล้ว พูดถึงแต่เนื้อตลอดเลย แล้วมันยังไม่แน่ซะหน่อย พี่ก็ไม่รู้หรอกว่าจะได้กินอะไร แค่เดาเล่นเฉย ๆ」

 

「งั้นเหรอ! งั้นอาจจะเป็นสเต๊กก็ได้ใช่ไหม⁉」

 

「ก็ไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้หรอก บางทีแม่ก็ให้รางวัลตัวเองด้วยมื้อเย็นหรู ๆ เวลาทำงานหนัก」

 

พอฉันพูดแบบนั้น มิคังก็เลิกทำแก้มพอง แล้วเปล่งประกายตาวิบวับทันที จากนั้นก็กระโดดโลดเต้นดีใจ

 

「เย้ー! รอตอนมื้อเย็นไม่ไหวแล้วー！」

 

พอได้เห็นมิคังกระโดดโลดเต้นอยู่ข้าง ๆ แบบนั้น ฉันเองก็รู้สึกดีใจไปด้วย

 

มิคังเป็นน้องสาวที่ตามใจตัวเองนิดหน่อย แต่ก็ใสซื่อและร่าเริงมาก น่ารักจริง ๆ

 

ฉันจับมือมิคังแน่น พลางยิ้มเบา ๆ ขณะมองดูใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความดีใจของเธอ

 

มื้อเย็นวันนี้ จะเป็นอะไรนะ…

 

ตอนที่ฉันกำลังคิดเรื่องนั้น

 

「อ๊ะ… คนนั้นน่ะเหรอ… คุโจ ฮินามิจัง…」

 

ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังมาจากด้านหลัง ทำให้ฉันรู้สึกหนาววาบที่แผ่นหลัง

 

เสียงนั้นทุ้มต่ำ และแฝงความน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก เป็นเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย…

 

ทำไมกันนะ…

 

ทั้งที่ยังไม่ได้หันไปมอง แต่ก็รู้สึกได้เลยว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมาทางนี้

 

ร่างกายของฉันเริ่มสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว

 

กลัว… ใครกันน่ะ? จะเรียกขอความช่วยเหลือดีไหม?

 

แต่รอบตัวไม่มีใครเลย และก็อาจจะแค่คิดไปเอง

 

ตอนนี้ยังมีมิคังอยู่ด้วย ถ้าทำอะไรผิดพลาด ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่อาจได้รับอันตราย แต่มิคังก็อาจโดนไปด้วย

 

ฉันจะทำยังไงดี…

 

ความกลัว ความกังวล และความเครียดทำให้เหงื่อเย็น ๆ ไหลออกมาจากหน้าผาก

 

เหงื่อไหลจากหน้าผากลงมาที่แก้ม แล้วหยดลงบนพื้น

 

แต่ยังไม่ได้แน่ใจเลยว่านั่นคือคนแปลกหน้า อาจจะได้ยินผิดไปเองก็ได้

 

ใช่ แค่หันไปมองเอง ไม่ได้น่ากลัวอะไรทั้งนั้น!

 

ฉันกำลังจะหันไปข้างหลังขณะที่บีบมือเล็ก ๆ ของมิคังแน่นไว้

 

「พี่ฮินะ เป็นอะไรเหรอ? ทำไมเหงื่อออกเยอะจัง? มิคังเจ็บมือ…」

 

ดูเหมือนฉันจะเผลอออกแรงมากไป มิคังเลยมองฉันด้วยสายตาเจ็บปวดเล็กน้อย

 

ฉันรีบปล่อยมือของมิคังทันที แล้วเอามือลูบหัวเธอซ้ำไปมาแทน

 

「ข-ขอโทษนะ มิคัง พี่แค่คิดอะไรอยู่หน่อยน่ะ」

 

「คิดอะไรเหรอ？」

 

「อ-อืม แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ข-ขอโทษจริง ๆ นะ มิคัง」

 

「รับทราบ！」

 

มิคังดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด แล้วยิ้มกว้างพร้อมทำท่าo7เหมือนตอนลาคุณครูอีกครั้งให้ฉันดู

 

พอเห็นรอยยิ้มของมิคัง ความกลัวและความกังวลก็ลดลงไปเล็กน้อย ฉันเริ่มรู้สึกใจเย็นลง

 

「ม-มิคัง เมื่อกี้ได้ยินเสียงแปลก ๆ ไหม？」

 

ฉันอยากรู้ว่าเสียงเมื่อกี้มิคังได้ยินด้วยหรือเปล่า เลยลองถามดู แต่เธอกลับเอียงคออย่างสงสัย

 

「หืม? เสียง…? ใครเหรอ？」

 

「ม-ไม่รู้ว่าใคร แต่เมื่อกี้ได้ยินเสียงผู้ชายจากด้านหลังน่ะ！」

 

「เอ๋ー ไม่ได้ยินเลยー แล้วดูสิพี่ฮินะ! ข้างหลังไม่มีใครเลยนะ？」

 

มิคังหันไปมองข้างหลังแล้วชี้ให้ฉันดู

 

ฉันหันตามปลายนิ้วของมิคังไป…

 

ข้างหลังพวกเรา ไม่มีใครเลยจริง ๆ

 

มีแค่ถนนที่เราเดินผ่านมา มีบ้านสองข้างทาง กับเสาไฟฟ้าสีดำเท่านั้น

 

ไม่มีใครที่ดูน่าสงสัยเลยแม้แต่คนเดียว ไม่มีแม้แต่เงา

 

「เราแค่ได้ยินผิด…ใช่ไหมนะ…」

 

ถ้าคิดว่าแถวนั้นมีบ้าน ก็อาจจะเป็นเสียงจากละครหรืออนิเมะที่เปิดอยู่ในบ้าน แล้วเสียงเล็ดลอดออกมา จนฉันเข้าใจผิด

 

แ-แบบนั้นแหละ… ฉันแค่คิดมากไปเองนั่นแหละ เหนื่อยน่ะ…

 

「พี่ฮินะไม่เป็นไรเหรอ？」

 

「อืม ขอโทษนะ มิคัง เอ๊ะ งั้นเป็นการไถ่โทษเมื่อกี้ พี่เลี้ยงไอศกรีมที่คอนบินิละกัน」

 

「จริงเหรอ⁉ เย้ー! รักพี่ฮินะที่สุดเลย! รีบไปคอนบินิกันเถอะ！」

 

มิคังกระโดดโลดเต้นพลางดึงมือฉันพาเดินออกไปข้างหน้า

 

หลังจากนั้น เราก็ซื้อไอศกรีมที่ร้านสะดวกซื้อ แล้วขึ้นรถไฟกลับบ้าน

 

ระหว่างทางกลับ ฉันไม่ได้ยินเสียงแปลก ๆ อีก และก็ไม่ได้รู้สึกถึงความน่าขนลุกอีกเลย

 

…ดูเหมือนจะเป็นแค่ฉันคิดไปเองสินะ…