หลังจากงานกีฬาสีจบลง ก็ผ่านมาแล้วสองสัปดาห์ในพริบตา

 

งานกีฬาสีแรกของชีวิตมัธยมปลาย ผมต้องรับมือกับไอ้สารเลวที่จ้องจะเข้าหาฮินามิอย่างหนัก แต่สุดท้ายก็สามารถร่วมมือกับโคอิซังหยุดมันไว้ได้ และทุกอย่างก็จบลงอย่างราบรื่น โดยเฉพาะตอนที่ฮินามิเปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของคุซายานางิต่อหน้าทั้งโรงเรียน ตอนนั้นผมดีใจสุด ๆ ไปเลย

 

ตอนนั้นผมทุ่มสุดตัวเพื่อปกป้องฮินามิ แต่พอลองย้อนคิดดูตอนนี้… ก็เหมือนจะมีความทรงจำดี ๆ เกิดขึ้นเหมือนกันนะ?

 

ระหว่างพักกลางวัน ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องเรียน มองดูรูปถ่ายในมือถืออย่างคิดถึง

 

ในเกม “ยืมของ” ผมมีโอกาสได้อุ้มฮินามิที่ถูกขนานนามว่า “สาวสวยที่นับพันปีจะมีคนเดียว” และในศึกขี่ม้าก็สามารถแย่งผ้าคาดหัวของราชาทีมตรงข้ามได้ ทำให้บรรยากาศตื่นเต้นสุดขีด

 

แม้ว่าจะมีคุซายานางิคอยจ้องจะเล่นงาน แต่โดยรวมแล้ว งานกีฬาสีก็สนุกดีนะ

 

「เรียวคุง เมื่อกี้นายยิ้มอยู่หน่อย ๆ นะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ดูคลิปตลกอยู่รึเปล่า?」

 

ขณะที่ผมกำลังดูรูป ฮินามิที่นั่งติดกับโต๊ะผม กำลังกินข้าวกล่องกับยูริและโคอิซัง ก็เอียงคอมาทางผม

 

พักหลังมานี้ ผมมักจะกินข้าวกล่องเร็วเกินไปเพราะความหิว ทำให้ช่วงพักกลางวันไม่มีอะไรทำเป็นพิเศษ ก็เลยดูวิดีโอหรือเล่นเกมดนตรีไปเรื่อยเปื่อย แต่ฮินามิไม่ใช่แบบนั้น

 

เธอใช้เวลาว่างทบทวนบทเรียน ถามครูในจุดที่ไม่เข้าใจ เลยไม่เคยกินข้าวเสร็จก่อนพักกลางวัน

 

ว่าไปแล้ว ผมนี่แหละที่แปลก ที่กินเสร็จก่อนเวลาแบบนั้น…

 

「เปล่าหรอก แค่กำลังดูรูปตอนงานกีฬาสีอยู่น่ะ ถึงจะมีเรื่องวุ่น ๆ กับคุซายานางิ แต่พอมานั่งคิดตอนนี้ก็รู้สึกว่าสนุกดีเหมือนกัน」

 

「ใช่เลย! ฉันก็มีความทรงจำดี ๆ ตั้งหลายอย่าง สนุกมากเลยล่ะ! แถมเรายังได้แชมป์อีกด้วย!」

 

「ก็เพราะฮินามิทำผลงานได้โดดเด่นสุด ๆ เลยไง พวกเราถึงได้ที่หนึ่งในหลาย ๆ รายการ แถมยังคว้าแชมป์มาได้อีก จะได้ MVP ด้วยนี่สิ ไม่ธรรมดาเลยนะ」

 

「ม…ไม่ใช่หรอก! ไม่ใช่ความดีของฉันคนเดียวสักหน่อย! ก็เพราะทุกคนช่วยกันพยายามไงล่ะ! ฉันถึงได้โชคดีมีโอกาสแสดงฝีมือออกมานิดหน่อยเอง… จริง ๆ แล้วเรียวคุงน่ะ พยายามมากกว่าฉันอีก…」

 

ประโยคสุดท้ายของเธอ น้ำเสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

 

บางทีคงดีใจที่ถูกชม แก้มของฮินามิแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว และเธอก็ใช้ข้าวกล่องบังปากไว้เบา ๆ

 

ฮินามิเป็นทั้งสาวสวยอันดับหนึ่งของโรงเรียน แถมยังเรียนเก่งมาก ปกติถ้าใครหน้าตาดีขนาดนี้ก็น่าจะหยิ่งอยู่บ้าง แต่เธอกลับตรงข้าม เป็นคนจริงจังและใจดีต่อทุกคน

 

เธอเป็นคนถ่อมตัวและขยันขันแข็ง ต่อให้ได้ผลลัพธ์ดีแค่ไหน ก็ไม่เคยโอ้อวดเลย

 

「ฉันน่ะ เทียบกับฮินามิแล้วยังมีส่วนช่วยน้อยอยู่ดี โดยเฉพาะวิ่งผลัดรอบสุดท้ายนั่น ตอนส่งไม้ต่อก็ล้มกลิ้งเลย อายสุด ๆ」

 

ตอนนั้นผมโดนเหยียบเท้าจัง ๆ เพราะพวกก่อกวน ทำให้ต้องลงแข่งทั้งที่เจ็บอยู่

 

ตอนวิ่ง ผมรู้สึกเหมือนมีเข็มแทงเข้าที่เท้า แต่พอส่งไม้เสร็จแล้วรู้สึกผ่อนคลายเลยล้มลงซะงั้น

 

โอย… อายจริง ๆ ทั้งโรงเรียนจับตามองการแข่งขันสุดท้าย แต่ผมกลับล้มอย่างหมดท่าแบบนั้น

 

「เรียวน่ะ อย่าพูดแบบนั้นเลย～ เรียวก็พยายามมากพอ ๆ กับฮินามินั่นแหละ! ฉันรู้นะ! ว่าเรียวพยายามสุด ๆ อยู่เบื้องหลังที่ใคร ๆ ก็ไม่เห็น!」

 

ยูริที่นั่งอยู่ตรงข้ามฮินามิ ทำหน้าภูมิใจสุด ๆ พร้อมกับใช้ตะเกียบคีบปลาหมึกแดงตัวจิ๋วน่ารักมายื่นให้ผม

 

ไม่รู้ว่าเธอมั่นใจอะไรนักหนา แต่จากสายตาของยูริ เธอดูไม่ได้พูดลอย ๆ เลย

 

「ถึงคนอื่นจะไม่ยอมรับหรือไม่ประเมินเรียวเลย… แต่ฉันจะเป็นคนเดียวที่เข้าใจเรียวเสมอนะ!」

 

「ดีใจนะ แต่จู่ ๆ พูดอะไรแบบนั้นทำไมล่ะ…? ฉันไปทำอะไรให้น่ายกย่องขนาดนั้นตอนไหน?」

 

「ก็แน่นอนอยู่แล้ว～」

 

ยูริยิ้มกว้างแล้วพูดต่อ

 

「เรียวน่ะถึงกับยอมเจ็บ ยอมพัง เพื่อช่วยเหลือคนอื่นเลยนี่นา～」

 

「ง…งั้นเหรอ… ขอบใจนะ ยูริ」

 

ถูกยูริชมจนตัวผมรู้สึกร้อนขึ้นเล็กน้อย

 

ไม่คิดเลยว่าเธอจะชมขนาดนี้ แต่คำว่า “คนที่เข้าใจ” นั่นสิ… ฟังดูน่าสงสัยแปลก ๆ

 

หรือว่า… ยูริจับได้เรื่องตัวตนที่แท้จริงของผมแล้ว?

 

ไม่สิ ไม่น่าจะใช่ ผมไม่เคยทำอะไรให้น่าสงสัยเลย และโอกาสที่โคอิซังจะหลุดปากก็ยากมาก

 

งั้นก็แค่ฉันคิดมากไปเอง ยูริอาจแค่อยากให้กำลังใจเท่านั้นเอง

 

「ทำหน้าแดงอะไรของนายกันยะ ไอ้ขี้ขลาด โดนสาวสวยชมเข้าหน่อย ถึงกับเคลิ้มเลยเหรอ?」

 

ขณะที่ผมกำลังยิ้มเขินเพราะคำชมของยูริ โคอิซังผู้เยือกเย็นและซาดิสม์ก็พูดเบรกขึ้นมา

 

「ข…ขอโทษครับ โคอิซัง…」

 

「หน้านายเมื่อกี้ตลกมากเลยล่ะ เด็กหนุ่มผู้ไม่มีใครสนใจดันโดนสาวน่ารักชมเข้าให้ ถึงกับเคลิ้มสุด ๆ ไปเลย อ่า… น่าจะถ่ายรูปเก็บไว้นะ」

 

「เอารอยยิ้มของคนกำลังดีใจมาแซวเนี่ย โคอิซังนี่ซาดิสม์ของแท้เลย… บิดเบี้ยวสุด ๆ…」

 

「โอ้? เมื่อกี้ได้ยินคำพูดแปลก ๆ นะ คนอย่างฉันน่ะเหรอ?」

 

พูดพลั้งไปโดยไม่คิดทำให้ฉันรู้สึกถึงแรงกดดันสุดเย็นยะเยือกจากโคอิซังทันที

 

ซวยแล้ว… ทำให้เธอโกรธซะได้

 

พอเป็นแบบนี้ ยังไงก็ไม่มีทางชนะโคอิซังได้แน่ คนที่สามารถเถียงชนะเธอในโลกนี้คงไม่มี

 

ถึงขนาด 「ราชาแห่งการถกเถียง」 ยังต้องยอมแพ้ให้เธอแน่นอน

 

「อะ…อะฮะฮะฮะ ได้ยินผิดไปเองล่ะมั้งครับ…?」

 

「หึー งั้นเหรอ จะหนีสินะ งั้นไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็มีไพ่เด็ดเหมือนกัน」

 

พูดจบ โคอิซังก็หยิบสมาร์ตโฟนจากกระโปรงออกมา กดอะไรบางอย่าง แล้วโชว์รูปให้ผม ฮินามิ และยูริดู

 

「นี่น่ะ รู้ไหมว่าใคร? อยู่ดี ๆ ก็โผล่เข้ามาในมือถือฉัน จำได้ลาง ๆ ว่าเคยเห็นที่ไหน แต่ผู้ชายม.ปลายที่ล้มแบบนี้มีด้วยเหรอ?」

 

「เดี๋ยวสิ โคอิซัง! นั่นมันฉันเองหนิ! ตอนที่ล้มในวิ่งผลัดนั่นไง! ไปถ่ายรูปไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน⁉」

 

พอเห็นภาพ ผมก็เผลอหลุดเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

รูปที่โคอิซังโชว์ให้พวกเราดู คือจังหวะที่ผมล้มกลิ้งทันทีหลังส่งไม้ผลัดตอนแข่งขันวิ่งรอบสุดท้าย

 

โคอิซังไม่พลาดจังหวะกดชัตเตอร์ และเก็บภาพสุดขายหน้าของผมไว้ในมือถือเรียบร้อยแล้ว

 

แถมยังเก็บไว้ตั้งสองสัปดาห์ไม่ลบ แล้วค่อยมายั่วเล่นเอาตอนนี้…

 

แกล้งกันได้ลงคอนะ!

 

 

fun fact: อีก 10 ตอนจะชนดิบ(ผู้เขียนน่าจะเทอีกเช่นเคย อัพเดทล่าสุด 22/12/2023)