เจ็บชะมัดเลย… รีบวิ่งตอนแข่งผลัดไปหน่อย สุดท้ายก็ล้มอย่างแรงอีก…

 

ดูท่าพรุ่งนี้กล้ามเนื้อคงปวดจนขยับไม่ไหวแน่…

 

ผมพยายามพาร่างกายที่อ่อนล้าเต็มทีเดินไปยังประตูหน้า

 

「เหนื่อยเป็นบ้าเลย… แต่สุดท้ายแล้วก็จบแบบแฮปปี้ดีนะ」

 

ตัวตนของคุซายานางิก็ถูกเปิดโปงแล้ว ฮินามิก็รู้ความจริงแล้ว

 

สิ่งที่ผมต้องทำก็ทำหมดแล้ว กลับบ้านดีกว่า… อยากเล่นเกมดนตรี

 

ระหว่างเดินเอื่อย ๆ ก็เห็นนักเรียนจำนวนมาก

 

เวลานี้มีนักเรียนกลับบ้านน้อยมาก นักเรียนที่ไม่เข้าร่วมเต้นรำคู่แทบไม่มีเลย

 

มีบางคนเดินออกจากประตูแล้วกลับบ้านเลย แต่ก็นับจำนวนนิ้วได้

 

「เศร้านะเรา… ไม่มีนัดอะไรหลังจากนี้แท้ ๆ ยังจะกลับบ้านอีก」

 

ไม่มีคู่ ไม่มีใครชวน… ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เพื่อนไม่ค่อยมีด้วย ฮินามิกับยูริเป็นคนดัง พวกเธอคงมีคู่ไปตั้งนานแล้ว

 

คนแบบผมไม่มีที่แทรกหรอก รีบกลับบ้านน่าจะดีที่สุดแล้ว

 

ผมกำลังจะเดินผ่านประตูหน้าไป พร้อมกับคิดอะไรแบบนั้น

 

「อะ! ร…เรียวคุง!」

 

เสียงเรียกชื่อผมดังมาจากด้านหลัง จนขาผมหยุดกึกโดยไม่รู้ตัว

 

เอ๊ะ… เสียงนี้มัน… ผมหันกลับไปมอง แล้วก็เห็นฮินามิยืนอยู่ หอบหายใจ มีเหงื่อเต็มหน้า

 

เอ๊ะ… ทำไมฮินามิถึงอยู่ที่นี่? ทำไมกัน?

 

「มีอะไรเหรอ ฮินามิ? ทำไมรีบขนาดนั้น」

 

「เอ๊ะ⁉ อ-เอ่อ… คะ…คือว่า มีธุระกับเรียวคุงนิดหน่อย ก็เลยรีบมาที่นี่…」

 

อะไรนะ… มีธุระกับผม?

 

「แล้วรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ตรงนี้? มีอะไรรึเปล่า?」

 

ผมถามไปแบบนั้น ฮินามิก็หน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วก็เริ่มมีท่าทางลนลาน เอานิ้วม้วนปลายผมเล่น แล้วแอบมองหน้าผมอยู่หลายครั้ง

 

ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง… หรือว่าเธอรู้ตัวจริงของผมเข้าแล้ว!?

 

…ไม่สิ! เป็นไปไม่ได้!

 

แต่บรรยากาศแบบนี้มันอะไรกันแน่นะ

 

ผมตัดสินใจรอให้ฮินามิพูดออกมาก่อน

 

เธออ้าปากพะงาบ ๆ อยู่หลายครั้ง ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงเบา

 

「อะ…เอ่อ คือว่า… หลังจากนี้นะ! …พวกเรากะว่าจะจัดปาร์ตี้กันน่ะ! อยากให้เรียวคุงมาด้วย‼」

 

…หา?

 

เดี๋ยวสิ เดี๋ยวก่อน! ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ ๆ!

 

『สาวงามในรอบพันปี』จะมาชวนผมเนี่ยนะ? ไม่มีทางหรอก!

 

ผมต้องฟังผิดแน่ ๆ! ชัวร์เลย!

 

「อะ…เอ่อ ฉันฟังผิดไปหรือเปล่า? เธอกำลังชวนฉันอยู่เหรอ?」

 

「อืม…」

 

ฮินามิพยักหน้าเบา ๆ อย่างช้า ๆ

 

อะไรนะะะ!?

 

เอ๊ะ⁉ เธอชวนฉันจริง ๆ เหรอ!?

 

「ฮ-ฮินามิ! ฉันมันก็แค่คนธรรมดานะ!? ยังกับพวกเนิร์ดเลย」

 

「ไม่จริงซะหน่อย! ฉันอยากให้เรียวคุงมาร่วมปาร์ตี้ด้วยกัน! อยากสนุกด้วยกันน่ะ! ไม่ได้เหรอ…?」

 

ตอนนั้นฮินามิมองมาด้วยสายตาเป็นประกาย พร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย

 

เหมือนลูกหมาน่าสงสารที่ยังไม่มีใครรับเลี้ยงเลย แบบนี้จะให้ผมปฏิเสธลงได้ยังไง…

 

เอ๊ะ เดี๋ยวนะ? นี่มันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม!? ฮินามิชวนผมจริง ๆ เหรอ!?

 

แต่ทำไมกันล่ะ⁉ ผมแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย ถ้าเทียบกับคุซายานางิก็ยิ่งไม่มีตัวตนใหญ่

 

แล้วทำไมถึง…?

 

อ๊าก ไม่เข้าใจเลย! ไม่เข้าใจอะไรซักนิด!

 

แต่ถ้าปฏิเสธตรงนี้ ผมก็คงไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้วล่ะ

 

อีกอย่าง โคอิซังกับคนอื่น ๆ ก็น่าจะไปด้วย คงได้สร้างความทรงจำสุดท้ายของงานกีฬาสีแล้วล่ะ

 

กับทุกคน

 

「เข้าใจล่ะ งั้นไปกันเถอะ ถึงฉันจะเจ็บขาอยู่ เลยขยับมากไม่ได้ก็เถอะ ฝากด้วยนะคุณ MVP」

 

พอได้ยินผมพูดแบบนั้น ฮินามิก็เปล่งประกายเหมือนดวงอาทิตย์ แล้วยิ้มกว้างออกมา

 

「อืม! ใกล้จะเริ่มแล้วล่ะ ไปกันเถอะ!」

 

แล้วเธอก็จับมือผมแน่น

 

มือของเธอนุ่มมาก พอจับเอาไว้แล้วเหมือนมีอะไรบางอย่างอบอุ่นไหลขึ้นมาจากใจลึก ๆ

 

นี่มันอะไรกันนะ… บางทีผมอาจจะกำลังมีความสุขอยู่ก็ได้

 

「งั้น ไปกันเลย」

 

ผมกับฮินามิเดินกลับไปที่ลานกีฬาด้วยกัน แล้วก็ร่วมปาร์ตี้หลังงานกีฬาสี

 

สามารถปกป้องฮินามิจากคุซายานางิได้ และจบงานกีฬาสีด้วยตอนจบแบบแฮปปี้เอนด์

 

หลังจากนั้น คุซายานางิก็ถูกไล่ออกทั้งจากโรงเรียนและจากต้นสังกัด

 

ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายหัวไปอยู่ไหน แต่ได้ยินข่าวลือว่ากำลังทำงานพาร์ตไทม์ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต

 

จากคำบอกเล่าของคนที่เห็นมา บอกว่าร่างกายผอมซูบ สีหน้าก็แย่มาก ว่ากันว่าไม่มีเค้าโครงของคุซายานางิคนเดิมเหลืออยู่เลย

 

อดีตไอดอลมาทำงานพาร์ตไทม์เนี่ยนะ… เรื่องแบบนี้ก็มีด้วยแฮะ