การแข่งขันวิ่งผลัดตัวแทนระดับชั้นได้จบลงไปแล้ว และกิจกรรมกีฬาสีทั้งหมดก็สามารถดำเนินไปได้ด้วยดีโดยไม่มีปัญหา

 

ตอนนี้ยังมีเวลาว่างก่อนจะถึงช่วงประกาศผล ทำให้สามารถเดินเล่นได้อย่างอิสระ

 

ฉัน—คุโจ ฮินามิ—ใช้ช่วงเวลานี้เพื่อจะไปซื้อเครื่องดื่มจากตู้ขายน้ำอัตโนมัติ ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้นเอง

 

ฉันก็เห็นคุณคุซายานางิและเพื่อนของเขาเดินไปทางด้านหลังอาคารเรียน และไม่รู้ตัวเลยว่าฉันได้เผลอเดินตามทั้งสองคนไปแล้ว

 

คุซายานางิผู้ที่มักจะยิ้มแย้มแจ่มใสและดูสดชื่นเสมอ กลับมีใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวดั่งยักษ์

 

ฉันรับรู้ได้ทันทีด้วยสัญชาตญาณว่าเขากำลังเต็มไปด้วยความโกรธและความเครียดที่สะสมมา

 

หรือว่า…ทะเลาะกันเหรอ?

 

ไม่สิ…ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น

 

ฉันแอบตามไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ให้ทั้งสองรู้ตัว และเงี่ยหูฟังบทสนทนาของพวกเขา

 

「อ๊ากกกกก!!! โว้ยโว้ยโว้ยโว้ยโว้ย!!! ไอ้พวกเนิร์ดน่ารำคาญนั่นมันอะไรกันวะ!!!」

 

คุซายานางิระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่ราวกับปลดปล่อยความเครียดที่สะสมไว้ พร้อมกับกระทืบเท้าอย่างแรง

 

เพื่อนที่เดินมาด้วยถึงกับตัวสั่นกับความเดือดดาลของเขา

 

อะไรทำให้คุซายานากิโกรธได้ขนาดนั้นกันนะ…

 

เขากำลังโกรธใครอยู่กันแน่?

 

ขณะที่ฉันกำลังคิดแบบนั้น คำตอบก็หลุดออกมาจากปากของเขาเร็วกว่าที่คิด

 

「เคย์โด! ไอ้นั่นมันขัดขวางแผนของฉันหมดเลยเว้ย! ไอ้เวรเอ๊ย!」

 

…หา? ร…เรียวคุงเหรอ!?

 

แต่เดี๋ยวนะ…วันนี้เรียวคุงอยู่กับฉันเกือบทั้งวันเลยนี่นา ไม่น่าจะมีเวลาไปยุ่งกับคุซายานางิเท่าไหร่

 

ถึงจะได้แข่งกันบ้างตอนกิจกรรม แต่ก็ไม่น่าจะมีเรื่องทะเลาะกันขนาดนั้น

 

ทำไมเขาถึงได้โกรธขนาดนั้นกันนะ…

 

เรียวคุงไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องใครก่อนแน่ ๆ แล้วก็ไม่น่าจะอยากมีเรื่องกับใครด้วย

 

แต่ถ้าอย่างนั้น…ทำไมกันล่ะ?

 

「ใจเย็นหน่อยสิ คุซายานากิ ถ้ามีคนอื่นมาได้ยินเข้า จะทำยังไงล่ะ」

 

「จะให้ทำไงล่ะวะ! ถ้าไม่ทำแบบนี้มันจะไม่หายเว้ย! แม่งเอ๊ย…ฉันตั้งใจจะล่อลวงสาวสวยอันดับหนึ่งในรอบพันปีแท้ ๆ! ตอนนี้นังบ๊องนั่นควรจะหลงฉันจนยอมให้ทุกอย่างแล้วแท้ ๆ…! โว้ย!」

 

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ฉันถึงกับพูดไม่ออก หัวใจรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา

 

น้ำตาแทบจะไหลออกมา

 

คนที่ฉันคิดว่าเป็นคนใจดี สุภาพบุรุษ และพึ่งพาได้…ที่แท้ก็ไม่ใช่แบบนั้นเลย

 

เขาจงใจจะเข้าหาฉันในทางไม่ดี ไม่ใช่เรื่องของความรัก แต่เป็นเรื่องทางเพศต่างหาก

 

ไม่จริงใช่ไหม…คุซายานางิซัง

 

ตอนเรื่องคาราโอเกะ ฉันยังคิดว่าเขาอาจจะชอบฉันอยู่บ้าง แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแบบนี้…

 

ใจร้ายที่สุด ความใจดีที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นแค่เรื่องโกหกเหรอ?

 

「ไม่ใช่แค่คุโจนะ ฉันตั้งใจจะล่อลวงอีกสองคนนั่นด้วย แต่กลายเป็นแบบนี้ แผนพังหมด」

 

สองคนนั้นที่สนิทกับฉัน…อย่าบอกนะว่า!?

 

ยูริกับโคอิจังเหรอ!?

 

ไม่ใช่แค่ฉัน…คุซายานางิยังคิดจะทำแบบนั้นกับเพื่อนสนิทของฉันด้วย…

 

บางที เรียวคุงอาจจะรู้เรื่องนี้ แล้วต่อสู้คนเดียวมาตลอดก็ได้

 

ต้องใช่แน่ ๆ เขาคอยเฝ้าดูพวกเราจากข้างหลังมาตลอด…

 

ทำไมถึงไม่สังเกตเห็นเลยนะ

 

ฉันโกรธตัวเองที่ช่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ในที่สุดตอนนี้ฉันก็ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา

 

จะปล่อยไว้เฉย ๆ ไม่ได้เด็ดขาด

 

เรียวคุงต้องตั้งใจจะปกป้องพวกเราด้วยความตั้งใจของตัวเองแน่ ๆ

 

ฉันจะปล่อยให้สิ่งนั้นสูญเปล่าไม่ได้

 

สิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำได้ตอนนี้คือ…

 

 

◇◇◇◇

 

 

ช่วงเวลาพักจบลง และถึงเวลาประกาศผลในที่สุด

 

ปีนี้เป็นกีฬาสีที่จัดร่วมกัน และจะมีการเลือกผู้เล่นทรงคุณค่า (MVP) จากกลุ่มที่ชนะ

 

ผู้ที่โดดเด่นและเป็นที่จดจำของคณะกรรมการจะได้รับเลือก

 

ยังไม่รู้เลยว่าสีไหนจะชนะ และใครจะได้เป็น MVP

 

นักเรียนทั้งโรงเรียนยืนเรียงรายกันแน่นสนาม รอฟังผลประกาศด้วยความเงียบ

 

「เป็นไงบ้าง รู้สึกยังไงกับกีฬาสีคราวนี้?」

 

เจ้าหญิงซาดิสม์โคอิซังที่ยืนอยู่ข้างผมเอ่ยถามพลางกอดอก

 

「ก็เพราะแผนของโคอิซังสำเร็จหมด เลยรอดมาได้จริง ๆ เธอสุดยอดมากเลย」

 

「แค่นี้เรื่องปกติ ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลย」

 

「พอมาถึงขั้นนี้ ฉันเริ่มกลัวโคอิซังแล้วนะ」

 

「ผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุดน่ะมีเสน่ห์ที่สุดแล้วล่ะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็แสดงพลังได้」

 

「กะ…ก็อาจจะจริงก็ได้…」

 

「ในงานกีฬาสีครั้งนี้ ฮินามิกับคุซายานางิก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันขึ้นเลย และหมอนั่นก็ไม่ได้ทำผลงานอะไรเป็นพิเศษ อย่างน้อยก็ก้าวข้ามวันนี้มาได้แล้ว แต่หลังจากนี้หมอนั่นต้องพยายามเข้าหาอีกแน่ ยังไงก็ต้องปกป้องฮินามิให้ได้」

 

「จริงด้วย ทำสิ่งที่ควรทำจนหมดแล้ว พอจะโล่งใจได้บ้าง ที่เหลือก็แค่หาหลักฐานว่าไอ้นั่นมันเลวจริง ๆ นั่นแหละยากสุด」

 

ขณะที่ผมพูดจบ เสียงของอาจารย์ฮานะก็ดังผ่านไมโครโฟนประจำกองอำนวยการ

 

『อ้า—นักเรียนทุกคน! ขอบคุณที่เหนื่อยกันมานะ! ถือเป็นการแข่งขันที่สูสีมากเลยล่ะ กีฬาสีร่วมครั้งแรกก็สนุกมากจนพวกเราดีใจสุด ๆ เอาล่ะ ทุกคนรอคอยกันอยู่แล้วสินะ ได้เวลาประกาศผลแล้ว! ระหว่างสีแดงกับขาว ใครจะเป็นผู้ชนะ และใครคือ MVP ของงานนี้! ขอเริ่มจากการประกาศผู้ชนะก่อน ปีนี้สีที่ชนะกีฬาสีคือ…』

 

อาจารย์ฮานะเว้นจังหวะไปไม่กี่วินาที ผมลุ้นจนใจเต้นแรง เพราะผลนี้จะเป็นตัวชี้ชะตาทุกอย่าง

 

ใครจะชนะกันแน่!?

 

ท่ามกลางความคาดหวังของทุกคน อาจารย์ฮานะตะโกนออกมาเสียงดังว่า

 

『สีขาวชนะจ้าาาาาาาา! ผู้ชนะของกีฬาสีปีนี้คือ กลุ่มสีขาวจ้าาาาาาา! ยินดีด้วย!』

 

「「「เย้ーーーーー!!!」」」

 

กลุ่มขาวของพวกเราเฮกันสุดเสียง ทั้งชายหญิงตะโกนด้วยความดีใจ

 

มองไปรอบ ๆ ก็มีคนที่ดีใจจนกอดกันบ้าง กระโดดโลดเต้นบ้าง

 

ผมก็ยกกำปั้นแสดงความดีใจเงียบ ๆ ในกลุ่มนั้นเหมือนกัน

 

เราได้รับชัยชนะ และขัดขวางคุซายานางิได้อย่างสมบูรณ์

 

อย่างน้อยก็หยุดไม่ให้พวกเขาคบกันในงานนี้ได้สำเร็จ

 

เฮ้อ…โล่งใจไปเปลาะหนึ่งแล้วจริง ๆ รู้สึกยกภูเขาออกจากบ่าได้บ้าง

 

「ดีจังเลยนะ ในที่สุดก็ปกป้องฮินามิจากคุซายานางิได้แล้ว」

 

「อืม ใช่เลย โคอิซัง ดีใจจริง ๆ」

 

「แต่อย่าชะล่าใจล่ะ เรื่องมันยังไม่จบดีหรอก หลังจากนี้ก็ยังมีโอกาสที่สองคนนั้นจะใกล้ชิดกันได้ ต้องคอยระวังไว้」

 

「อ๊ะ แน่นอน!」

 

ขณะที่เราสีขาวกำลังดีใจกันอยู่นั้น อาจารย์ฮานะก็ประกาศชื่อ MVP ต่อ

 

『กลุ่มแดงก็ทำได้ดีมาก! แพ้ชนะไม่สำคัญ ขอให้สนุกก็พอ! เอาล่ะ มาถึงเวลาประกาศ MVP แล้ว! ผู้ที่โดดเด่นในการแข่งขันทั้งคิบบะเซ็นและวิ่งผลัดคือ…คุโจ ฮินามิ!!』

 

ทันทีที่ประกาศว่า MVP คือฮินามิ สนามทั้งสนามก็เริ่มเสียงดังทันที ไม่ว่าจะสีแดงหรือขาว

 

「ก็จริงนะ คุโจซังโดดเด่นที่สุดเลย」

 

「คุโจซังเก่งสุด ๆ เลย คิดไว้อยู่แล้วล่ะ!」

 

「ว่าแล้วต้องเป็นฮินามิซังแหละ คนที่เด่นขนาดนั้น」

 

ไม่คิดเลยว่าจะเป็นฮินามิจริง ๆ แม้เธอจะโดดเด่นก็เถอะ แต่ผมมัวแต่โฟกัสที่คุซายานางิจนไม่ได้นึกถึงเลยว่าใครจะเป็นผู้ถูกเสนอชื่อ

 

『งั้นฮินามิที่ได้รับเลือกเป็น MVP ขอให้ออกมาข้างหน้าและกล่าวอะไรเล็กน้อยหน่อย』

 

จากด้านหน้าก็มีเสียงตอบกลับอย่างสดใสว่า 「ค่ะ！」 ซึ่งเป็นเสียงของฮินามิ

 

เธอวิ่งฝ่าฝูงชนออกไปด้านหน้า ไปหาอาจารย์ฮานะ แล้วรับไมโครโฟน

 

ฮินามิก้มหัวนิด ๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

 

『อะ…เอ่อ! ฉันชื่อคุโจ ฮินามิ นักเรียนปีหนึ่งโรงเรียนโทคิโนะซาวะค่ะ! ดีใจมากที่ได้รับเลือกเป็น MVP ของกีฬาสีในปีนี้! ฉันคิดว่าผลลัพธ์นี้เกิดจากความร่วมมือของทุกคนค่ะ! ขอบคุณมากค่ะ!』

 

เสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วสนาม

 

ท่ามกลางเสียงปรบมือ ก็ได้ยินเสียงจากนักเรียนชายรุ่นพี่ที่ดูจะเป็นรุ่นพี่ตะโกนขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่งในสนาม

 

「นี่ ฮินามิจัง~? มีคนที่ชอบหรือยังจ๊ะ? ตอนนี้พี่โสดอยู่น้า~!」

 

จากนั้นก็มีตามมาอีก

 

「เฮ้ย! ฉันน่าจะดีกว่านายนะเฟ้ย!」

 

「ไม่มีใครหล่อไปกว่าคุซายานางิหรอก ถ้าจะคบใครต้องเป็นหมอนั่นแหง!」

 

「วู้ววว! คบกับคุซายานางิไปเลยสิ!」

 

คำพูดแบบนี้ดังมาเรื่อย ๆ

 

อาจจะเป็นแนวของโรงเรียนชายล้วนก็ได้…กล้าพูดกันเนอะ นับถือเลย

 

ผมรู้สึกแบบนั้น แต่ฮินามิเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อได้ยินชื่อคุซายานางิ

 

「…หน้าของเธอนั่นมัน…เหมือนมีความรู้สึกขยะแขยงยังไงก็ไม่รู้」

 

『……ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วค่ะ แต่ไม่ใช่คนชั่วอย่างคุซายานางิแน่นอน』

 

ทันใดนั้น บรรยากาศในสนามก็เงียบสงัดลงในพริบตา ไม่มีใครพูดอะไรเลย

 

「หา…เมื่อกี้ว่าไงนะ…? คุซายานางิเป็นคนชั่ว?」

 

「จริงที่หมอนั่นมันน่าขยะแขยง แต่ทำไมฮินามิถึงรู้เรื่องนี้ได้กัน?」

 

ในขณะที่ทุกคนสงสัย ฮินามิก็หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าและโชว์ให้ทุกคนดู

 

ระยะมันไกลไปหน่อย มองไม่ชัด…แต่นั่นคือ…สมาร์ทโฟน?

 

『ในสมาร์ทโฟนที่อยู่ในมือขวาของฉันตอนนี้ มีเสียงบทสนทนาที่เขาพูดไว้หลังอาคารเมื่อกี้นี้ ฉันจะเปิดให้ฟังเดี๋ยวนี้ค่ะ ฟังแล้วคงไม่มีใครคิดจะชอบเขาอีกต่อไป』

 

แล้วฮินามิก็นำมือถือไปจ่อไมโครโฟน และเปิดเสียงที่อัดเอาไว้…