『อ๊าาา! ผู้เข้าแข่งกันเคย์โด! ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะพาฮินามิซังออกมาด้วย! การแข่งขันยืมตัวคนยังไม่ทันเริ่มก็ดันมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นซะแล้ว! พวกเขาจะสามารถไปถึงเส้นชัยได้หรือไม่!?』

 

เมื่อผมพาฮินามิออกมา เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันทีทั่วทั้งสนาม

 

ทั้งเพื่อนและศัตรูต่างก็เริ่มพูดกัน เมื่อเห็นผมจับมือของฮินามิเอาไว้

 

「เฮ้ย ๆ ที่ตรงนั้นควรยกให้คุซายานางิดีกว่าไหม…」

 

「เอ๋ อะไรเนี่ย ใครอ่ะ ไม่เห็นจะรู้จักเลย」

 

「ใครวะ ไอ้เนิร์ดนั่น น่าเบื่อเป็นบ้า」

 

มีแต่เสียงตำหนิเสียส่วนใหญ่ ก็ไม่แปลกหรอก เพราะเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ง่าย

 

ฮินามิเป็นสาวสวยที่โด่งดังไปทั่วประเทศ ส่วนผมก็เป็นแค่คนธรรมดา อาจจะดูแย่กว่าคนธรรมดาด้วยซ้ำ

 

พอคนเห็นว่าเราคู่กัน มันก็เลยดูไม่สมดุลอย่างชัดเจน คนรอบข้างก็คงรู้สึกไม่พอใจเป็นธรรมดา

 

แต่ฉันก็ต้องทำแบบนี้

 

หากอยากให้เรื่องมันสงบ และปกป้องฮินามิจากคุซายานางิ ใครบางคนก็ต้องยอมเล่นบทตัวร้าย

 

ไม่อย่างนั้น… คนสำคัญก็ไม่มีวันจะได้รับการปกป้องหรอก

 

「เรียวคุง ได้ยินเสียงพูดไม่ดีหลายอย่างเลยล่ะ แต่ไม่ต้องใส่ใจนะ!」

 

ฮินามิที่วิ่งอยู่ข้างผมพูดออกมาแบบนั้น ดูเหมือนว่าเธอเองก็ได้ยินเหมือนกัน

 

ผมยิ้มให้เธอเพื่อไม่ให้เธอกังวล

 

「ไม่เป็นไรหรอก ฮินามิ ฉันไม่ใส่ใจเลย」

 

「เรียวคุง……」

 

「แต่ก็แอบเสียดายนิดนึงนะ งั้นเรามาโชว์ให้เห็นกันไปเลย ว่าเราจะเข้าเส้นชัยเป็นที่หนึ่ง!」

 

「อื้ม! ใช่เลย! เป้าหมายคือที่หนึ่ง!」

 

หลังจากได้ยินเสียงฮินามิที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังใจ เราก็สามารถกลับไปยังจุดจับฉลากเป็นคู่แรกได้สำเร็จ

 

ในเกมการแข่งขันนี้ เราต้องวิ่งไปพร้อมกับคนที่เราพามา จนถึงเส้นชัย

 

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่ามีผู้เข้าแข่งขันหลายคนรวมถึงคุซายานางิกำลังวิ่งตรงมาทางนี้

 

ถ้าชักช้า ก็อาจจะโดนแซงได้

 

「โอเค งั้นไปกันเถอะ ฮินามิ」

 

「อ-อื้ม」

 

ผมย่อตัวลง วางมือไว้ที่ขาและเอวของฮินามิ จากนั้นก็ออกแรงยกขึ้นมาเป็นท่าอุ้มเจ้าหญิงทันที

 

ทันใดนั้นเอง ดวงตาของฮินามิที่อยู่ในอ้อมแขนผมก็เบิกกว้างขึ้น หน้าแดงเถือกไปทั้งใบหน้า

 

ขอโทษนะ… มันคงน่าอายมากเลย แต่ช่วยอดทนหน่อยเถอะ…

 

แม้จะรู้สึกอายกันทั้งคู่ แต่เพื่อเข้าเส้นชัยเป็นที่หนึ่ง ผมก็ออกวิ่งด้วยพลังทั้งหมดที่มี

 

สัมผัสนุ่ม ๆ ของต้นขาฮินามิ อุณหภูมิร่างกายอุ่น ๆ และกลิ่นหอมของน้ำหอมแทบจะทำให้สติหลุด

 

แต่ฉันก็ไม่ปล่อยให้จิตใจวอกแวก มองแค่เส้นชัยแล้ววิ่งไปข้างหน้า

 

『เคย์โดทำไปแล้วล่ะคร้าบบบบบ! เขาวิ่งออกไปพร้อมกับฮินามิซังในท่าอุ้มเจ้าหญิง! สายตาของบรรดาชายหนุ่มที่คลั่งไคล้กำลังจับจ้องราวกับนักล่าในความมืด! แล้วฮินามิซังที่โดนอุ้มอยู่ก็กำลังเขินจนตัวม้วน! น่ารักเกินไปแล้ว! ในสายตาฉัน เธอไม่ต่างจากเจ้าหญิงที่ถูกเจ้าชายอุ้มเลยจริง ๆ!』

 

ผมเหลือบมองไปทางอัฒจันทร์ขณะวิ่ง และก็เห็นได้ชัดว่าสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองมาทางนี้ด้วยความอิจฉาและแค้นใจ

 

ก็แน่ล่ะสิ แบบนี้มันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ ไม่มีใครพอใจแน่

 

ก็แหม ผมที่ดูเป็นไอ้เนิร์ดดันได้อุ้ม ‘สาวงามในรอบพันปี’ แบบนี้ ใครจะไม่หงุดหงิด

 

แต่ขอโทษด้วยนะ เพราะผมก็มีสิ่งที่ไม่อาจยอมเสียได้ ต่อให้โดนวิจารณ์ หรือถูกนินทายังไง ฮินามิที่อยู่ในอ้อมแขนของผมตอนนี้ ผมจะต้องปกป้องให้ได้

 

แม้จะรู้สึกอาย แต่ผมก็ยังคงวิ่งต่อไปได้อย่างราบรื่น

 

ระหว่างทางไม่มีใครแซงผมได้เลย จนเราผ่านครึ่งทางมาเป็นที่หนึ่ง

 

ถ้ายังเป็นแบบนี้ เราก็จะเข้าเส้นชัยเป็นอันดับหนึ่ง เราจะชนะคุซายานางิได้

 

แต่ในตอนนั้นเอง…

 

『โอ๊ะ! ตอนนี้เคย์โดผู้นำอยู่มีผู้ท้าชิงจากข้างหลัง! และนั่นก็คือเราผู้เป็นดาวเด่นของโรงเรียนเซย์รินนั่นเอง! คุซายานางิกำลังวิ่งตามมาอย่างรวดเร็วในขณะอุ้มนักเรียนหญิงไว้! ดวงตาเขาร้อนแรงราวกับเปลวไฟ! เขาส่งผ่านเจตจำนงว่าไม่มีทางยอมแพ้อย่างแน่นอน! เคย์โดจะสามารถหนีรอดได้หรือไม่!? หรือจะโดนแซง!? ใครกันจะเป็นผู้ชนะ!?』

 

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ผมก็ขนลุกวาบ

 

รีบหันไปข้างหลัง และก็เห็น…

 

ใบหน้าของคุซายานางิที่กำลังจ้องมองมาด้วยความโกรธจัด ย่นคิ้ว กัดฟันแน่น ดูเหมือนยักษ์เลยทีเดียว

 

แย่แล้ว แบบนี้อาจจะโดนตามทัน

 

ไม่คิดว่าเขาจะไล่ตามมาเร็วขนาดนี้

 

แต่ไม่ใช่เวลามาชื่นชม

 

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็ต้องเข้าเส้นชัยเป็นที่หนึ่งให้ได้! ต้องปกป้องให้ได้!

 

「ฮินามิ! คุซายานางิกำลังไล่มาข้างหลัง แต่เชื่อฉันเถอะ! เราจะเข้าเส้นชัยเป็นที่หนึ่งแน่นอน!」

 

「ชะ ชะ ชะ—อ๊ะ!」

 

…มีเสียงประหลาดเหมือนไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่นตอบกลับมา แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงก้มหน้าวิ่งต่อไป

 

แต่เสียงฝีเท้าของคุซายานางิที่วิ่งตามมาก็เริ่มได้ยินชัดขึ้นเรื่อย ๆ

 

เขากำลังเพิ่มความเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เสียงเชียร์จากอัฒจันทร์ก็ดังสนั่นเพื่อส่งกำลังใจให้เขา

 

แต่แม้จะไม่มีใครเชียร์ผม ผมก็ต้องกัดฟันวิ่งต่อไป

 

ผมทุ่มเทแรงเฮือกสุดท้าย วิ่งสุดกำลัง

 

「!!!!!!!」

 

คุซายานางิร้องลั่นขณะพุ่งมาจากด้านหลัง ผมรู้สึกกดดันสุด ๆ พยายามเร่งความเร็วสุดชีวิต

 

ทั้งสองคนต่างเร่งความเร็วเต็มที่ ระยะห่างสิบเมตร… ห้าเมตร… ค่อย ๆ ลดลง

 

และในที่สุด เหลืออีกไม่ถึงหนึ่งเมตร

 

ในระยะห่างสุดท้าย ผมก็ตัดเส้นชัยได้ก่อนเพียงหนึ่งก้าว

 

『โกลลลลลลลลล! ผู้ชนะการแข่งขันยืมตัวคนในหมวดชายปีหนึ่งคือ เคย์โด เรียว! เขารอดมาได้! และคุซายานางิซังคู่แข่งคนสำคัญ พลาดตำแหน่งแชมป์ไปแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น!』

 

「น่ารัก~! คุโจซังน่ารักมากกก~!」

 

「คุซายานางิคุง น่าเสียดายนะ! ครั้งหน้าสู้ใหม่นะ! เชียร์อยู่นะ!」

 

「คุซายานางิคุง~ ไฟท์โตะนะ~!」

 

เสียงที่ดังเข้าหูมีแต่เสียงเชียร์ฮินามิกับคุซายานางิ

 

ฮะฮะ ผมพยายามแทบตาย แต่ไม่มีใครชมเลยแฮะ ก็ช่างมันเถอะ

 

ผมหอบแฮ่ก ๆ แล้วค่อย ๆ วางฮินามิลงอย่างระมัดระวัง

 

ถึงจะตัวบางแต่แบกวิ่งมาตลอดทางแบบนี้ แขนก็ล้าเป็นธรรมดา พรุ่งนี้ต้องปวดเมื่อยแน่ ๆ

 

ขณะผมกำลังหายใจหอบ คุซายานางิก็เดินเข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและความเสียดาย

 

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก… ไม่คิดเลยว่านายจะเลือกคุโจวซังนะ คาดไม่ถึงจริง ๆ」

 

「ก็ไม่มีทางเลือกนี่นา แฮ่ก แฮ่ก」

 

「งั้นเหรอ โชคดีจังเลยนะ แต่ว่าครั้งหน้าฉันไม่ยอมแพ้นะ เคย์โดคุง」

 

พูดจบ คุซายานางิก็หันหลังให้ผมแล้วเดินจากไป

 

แต่ในตอนนั้น…

 

「หึ ช่วยไม่ได้ มาเกะกะซะได้」

 

ได้ยินเสียงเย็นยะเยือกเจือเจตนาร้ายลอดออกมาเบา ๆ

 

อารมณ์เวลาเปิดกับปิดไม่เหมือนกันเลยจริง ๆ ถ้าเล่าให้ใครฟังตอนนี้ คงมีแต่ผมที่โดนมองว่าแปลก

 

อย่างที่โคอิซังเคยบอก คงต้องรอให้เขาแสดงธาตุแท้ออกมาเอง

 

ว่าแต่ ฮินามิยังโอเคอยู่ไหมนะ?

 

ถึงจะโดนอุ้มก็เถอะ แต่มันก็ใช้พลังเยอะอยู่เหมือนกัน

 

「เหนื่อยหน่อยนะฮินามิ ขอโทษจริง ๆ ที่ฝืนมากไป」

 

ผมหันไปพูดขอโทษ แล้วมองไปทางเธอ…

 

「อะ อะ ฮะ ม่ายเป็นอะไรค่า」

 

…เหมือนเธอพังไปแล้ว

 

เหมือนหุ่นยนต์ที่รับภาระมากเกินไปจนระเบิดควันสีขาวออกจากตัว ตาลอยหมุนติ๊วติ๊ว ไปหมด

 

พูดอะไรก็ฟังไม่รู้เรื่อง

 

ข-ขอโทษจริง ๆ… การโดนแบกในท่าอุ้มเจ้าหญิงแบบนั้นต่อหน้าคนหมู่มากแบบนี้ มันก็ต้องโอเวอร์ฮีทกันบ้างล่ะนะ

 

「ฮินามิ โอเคไหม? ได้ยินที่ฉันพูดไหม? พอจะพูดไหวไหม?」

 

「จะ… จ้าย… โอ… เคะ… มาก… เรียวคุง ไม่ต้องห่วง…」

 

…ค-คือ ผมไม่มั่นใจเลยว่าเธอโอเครึเปล่า ดูแล้วไม่น่าจะไหว

 

คนที่ทั้งฉลาดและเคร่งครัดอย่างฮินามิ จะกลายเป็นแบบนี้ได้ด้วยเหรอเนี่ย…

 

「เฮ้อ… แบบนี้คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าฮินามิจะกลับมาเหมือนเดิม」

 

หลังจากนั้น ผมต้องพึ่งยูริกับโคอิซังช่วยกันถึงจะทำให้ฮินามิฟื้นคืนสภาพได้ ใช้เวลาไปเกือบยี่สิบนาที

 

ถึงจะไม่ได้เป็นลมแดด แต่ก็ต้องใช้ถุงประคบไปเยอะมาก

 

ลำบากมากเลยล่ะ… แต่เพราะน่ารัก ก็ให้อภัยแล้วกัน