「เร็วเข้า！ นี่แหละห้องของฉัน～ เข้ามาเลยๆ！」

 

ปมถูกพาไปที่ห้องของยูริ และย่างเท้าเข้าไปด้วยความรู้สึกประหม่า

 

ทันทีที่ก้าวเข้าไป กลิ่นหอมอ่อน ๆ แบบผู้หญิงก็พุ่งเข้ามากระทบจมูกทันที

 

ตอนที่ไปบ้านฮินามิก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน… ทำไมห้องของผู้หญิงถึงได้มีกลิ่นหอมขนาดนี้กันนะ…

 

ว่าแต่… นี่คือห้องของยูริสินะ

 

ถ้าจะให้พูดถึงห้องของยูริแบบสั้นๆ ล่ะก็… ต้องบอกว่า “ห้องนี้ถูกย้อมด้วยสีฟ้าทั้งห้อง”

 

ผ้าคลุมเตียง พรม ม่าน ทุกอย่างล้วนเป็นสีน้ำเงิน ซึ่งเป็นสีประจำตัวของยูริ

 

ถึงกับตกแต่งห้องให้เข้ากับสีประจำตัวตัวเองได้ขนาดนี้ ถือว่าสุดยอดเลยแฮะ

 

แล้วยังมีตุ๊กตาหมีน่ารัก ๆ อยู่สองตัววางไว้ข้างหมอนอีก แบบนี้ก็อดตกใจไม่ได้

 

แค่ลองจินตนาการถึงยูริที่นอนกอดตุ๊กตาหมี ก็น่ารักจนรู้สึกถึงความแตกต่างจากภาพลักษณ์ปกติเลย

 

「ก่อนจะเริ่มอ่านหนังสือ ฉันขอฟังความเห็นเกี่ยวกับห้องของฉันหน่อยสิ！」

 

「หะ? ความเห็น? ทำไมล่ะ？」

 

「เรียวเนี่ยใช้ไม่ได้เลยนะ～ ก็เข้าห้องผู้หญิงฟรี ๆ เลยนี่นา？ ถ้าไม่พูดความเห็นล่ะก็ แบบนี้ใช้ไม่ได้แน่ ๆ เลย～」

 

ยูริจ้องมองมาด้วยดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ผม

 

เหมือนกำลังบอกว่า “ชมหน่อยสิ” ยังไงยังงั้น

 

ช่วงแรกที่เข้าเรียน เรายังเป็นแค่เพื่อนที่มีงานอดิเรกเหมือนกันเท่านั้นเอง…

 

แต่พอไปเข้าค่ายโรงเรียนด้วยกัน ความสัมพันธ์ก็ดูเหมือนจะใกล้กันมากขึ้นแบบแปลกๆ

 

เหมือนจะพยายามเข้าหาเลยด้วยซ้ำ…

 

อ-อาจจะแค่คิดไปเองก็ได้…

 

อ๊ะ ไม่สิ ตอนนี้ต้องรีบพูดถึงความเห็นเกี่ยวกับห้องก่อน

 

「……อืม เป็นห้องที่เหมาะกับยูริดีนะ ฉันชอบมากเลย ดูมีสไตล์แล้วก็น่ารัก」

 

「เอะเฮะ ขอบใจน้า～」

 

ยูริยิ้มหวานออกมาเหมือนพอใจกับคำพูดของผม

 

ถ้าเธอพอใจแล้วก็ถือว่าดีล่ะนะ

 

หลังจากนั้น เราก็นั่งที่โต๊ะกลมเล็ก ๆ ในห้องของยูริ แล้วเริ่มอ่านหนังสือด้วยกัน

 

เมื่อวานไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ ดังนั้นวันนี้ตั้งใจว่าจะอ่านให้เต็มที่ เตรียมตัวสอบ!

 

ก็คิดไว้อย่างนั้นแหละ… แต่ทว่า——

 

「ย-ยูริ… เธอไม่เข้าใกล้ฉันเกินไปหน่อยเหรอ？」

 

ยูรินั่งเบียดติดไหล่ผมเลย…

 

……หือ? ปกติควรนั่งตรงข้ามกันไม่ใช่เรอะ?

 

ท-ทำไมถึงได้ใกล้กันขนาดนี้…

 

กลิ่นน้ำหอมของเธอทำเอาผมเริ่มสติหลุดในทางไม่ดีเลย

 

แถมอุณหภูมิจากตัวของยูริที่ส่งผ่านมาทางไหล่ มันทำให้ไม่มีสมาธิเลยจริงๆ!

 

「หือ? งั้นเหรอ～? ก็จะสอนหนังสือกันนี่นา ใกล้ ๆ กันดีกว่าไม่ใช่เหรอ？」

 

「ก็จริงอยู่นะ… แต่ยังไงก็ดูใกล้ไปอยู่ดีนั่นแหละ？」

 

「ไม่เป็นไรน่า～ ตอนนี้ก็มีแค่เราสองคนเอง」

 

「ม-ไม่สิ แต่ว่า……」

 

「ห-หรือว่า……ไม่ชอบเหรอ？」

 

ยูริพูดพร้อมมองหน้าผมด้วยสายตากังวล

 

ดวงตาที่เปล่งประกายชื้น ๆ กับผิวขาวเนียน ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนของยูริที่สะท้อนเข้ามาในดวงตาของผม——

 

แค่เห็นก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมาทั้งตัว

 

บ-บ้าชะมัด!

 

แบบนี้มันโกงชัด ๆ!

 

ถ้าจ้องหน้าเธอต่อไปคงได้เรื่องแน่ ผมเลยรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง

 

「ไม่ได้ไม่ชอบเลย แ-แค่…รู้สึกว่ามันใกล้ไปนิดน่ะ」

 

ถึงยูริจะเป็นเพื่อน แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่น่าหลงใหลเหมือนกัน

 

ผมเลยพยายามเลือกคำพูดที่ไม่ทำร้ายจิตใจเธอ

 

「เอ๋⁉ จริงเหรอ! ดีใจจัง～ เอะเฮะ」

 

ดูเหมือนคำพูดนั้นจะยิ่งทำให้ยูริดีใจหนักเข้าไปอีก เธอยิ่งเอนตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น

 

อะไรเนี่ย… ตอนนี้ร่างกายเราสองคนแทบจะแนบชิดกันมากกว่าเมื่อกี้อีกแล้วไม่ใช่เหรอ!

 

แบบนี้ใครจะไปมีสมาธิอ่านหนังสือได้ฟะ!

 

「นี่ ๆ เรียว เมื่อวานอ่านหนังสือเป็นยังไงบ้าง? ได้ผลมั้ย?」

 

「หะ? ก็…เรื่อยๆ นะ มีเรื่องโน่นนี่นิดหน่อย」

 

「ฟุฟุ～หืมมมม～ ก็มีเรื่องกับยัยฮินามิสิน้า～ มีอะไรหลาย ๆ อย่างเลยสิน้า～」

 

「อ-เฮ้ย! ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบที่ยูริจินตนาการเลยนะ! อย่าคิดไปเองสิ⁉」

 

ยูริหัวเราะท้องแข็ง เห็นผมตกใจคงรู้สึกตลกมาก

 

「อะฮะฮะฮะฮะ！ ล้อเล่นน่ะ! เดาว่าน่าจะโดนเจ้ามิคังกับคุณแม่แกล้งมากกว่ามั้ง？」

 

「ท-ทำไมถึงรู้ล่ะ……」

 

「ก็เคยไปเล่นบ้านฮินามิไง～ พอจะเดาได้อยู่ แล้วฮินามิก็ใสซื่อจะตาย ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นหรอก」

 

「รู้ทั้งรู้ยังมาแหย่ฉันอีกเหรอ…」

 

「ถูกต้องเลยล่ะ～ เก่งจัง！」

 

ยูริยิ้มแบบยั่วยวนแล้วก็ทำตาหวานให้ผม

 

ให้ตายสิ! มาล้อเล่นกันได้นะ…

 

อยากจะแก้เผ็ดกลับเหมือนกัน แต่ดันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจุดอ่อนของยูริเลย พูดอะไรกลับไปก็ไม่ได้

 

ชิ! น่าเจ็บใจจริงๆ! มีแต่ยูรินั่นแหละที่คอยแกล้งผมอยู่ฝ่ายเดียว!

 

ผมได้แต่กัดฟันแน่นอยู่คนเดียว

 

แต่ทันใดนั้น ยูริก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมา ทำเอาฉันอ้าปากค้าง

 

「นี่ ๆ งั้น…เราก็ลองมาทำกันมั้ย？」

 

「……ห้ะ？」

 

ห้ะ?

 

ห้ะะะะ⁉

 

เธอหมายความว่ายังไงน่ะ!?