หลังจากวันนั้นผ่านไปเล็กน้อย ขณะที่ผมกำลังตั้งใจเรียนอย่างเงียบๆ อยู่…

 

「ฮินามิจัง～ แม่เอาชากับขนมมาให้นะ～」

 

แม่ของฮินามิเข้ามาในห้องพร้อมถาดที่วางแก้วชากับขนมไว้

 

「อะ ขะ ขอบคุณค่ะ」

 

「ก็เอาเถอะ ยังไงเขาก็เป็นแขก จะต้อนรับหน่อยก็ไม่เสียหาย… แต่ถ้าคิดจะทำอะไรแปลกๆ ขึ้นมาล่ะก็ รู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น?」

 

เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ แม่ของฮินามิจ้องมาที่ผมด้วยสายตาแหลมคม

 

「คะ ครับ!」

 

แม่เธอยังไงก็ยังน่ากลัวเหมือนเดิมเลย!

 

「หนูบอกแล้วไงว่าเรียวคุงไม่ใช่คนแบบนั้นน่ะ!」

 

「มะ ไม่เป็นไรหรอกฮินามิ ใจเย็น ๆ นะ」

 

ผมยิ้มเจื่อนๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบแก้วชาที่วางอยู่บนถาด

 

แล้วจู่ ๆ…

 

พึ่บ…

 

จังหวะนั้นฮินามิก็เอื้อมมือมาหยิบแก้วเหมือนกัน มือของเราสัมผัสกันเข้าอย่างจัง

 

สัมผัสของมือเล็ก ๆ นุ่มนวลนั้นส่งผ่านมาถึงมือของผม

 

และในเวลาเดียวกัน…

 

「ขะ ขะ ขะ ขะ ขะ ขอโทษนะเรียวคุง」

 

ฮินามิหน้าแดงเป็นลูกตำลึงและรีบชักมือกลับด้วยความตกใจ

 

เพราะแบบนั้นทำให้แก้วเสียสมดุล ล้มมาทางผม

 

ซ่าาา!

 

ชาในแก้วสาดใส่ช่วงบนของร่างกายผม ทำให้เปียกโชกทั้งตัว

 

นี่มัน… เหมือนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เลยไม่ใช่เรอะ…? จะให้เกิดสองรอบก็เกินไปหน่อยแล้ว!

 

「เป็นเพราะฉัน… ชุดนักเรียนเปียกหมดเลย! จะทำยังไงดีล่ะ⁉」

 

ฮินามิมองมาทางผมด้วยสีหน้าใกล้ร้องไห้ แสดงความรู้สึกผิดเต็มที่

 

「ไม่เป็นไรหรอก อย่ากังวลไปเลย แค่อุบัติเหตุ มันไม่ใช่ความผิดของฮินามิหรอก」

 

「ขอโทษจริง ๆ นะ… อ๊ะ จริงสิ คุณแม่คะ เอาเสื้อคุณพ่อมาให้หน่อยค่ะ」

 

แม่ของฮินามิทำหน้าไม่ค่อยพอใจนักก่อนจะตอบกลับ

 

「หา～ จะให้เสื้อของพ่อกับหมอนี่เหรอ?」

 

「ก็เขาจะให้เปียกแบบนั้นแล้วเรียนต่อไม่ได้หรอกค่ะ」

 

「เฮ้อ～ ก็ได้จ้ะ เดี๋ยวแม่ไปเอามาให้ รอเตรียมตัวไว้ละกัน」

 

「อะ ขอบคุณมากครับคุณแม่！」

 

ระหว่างที่แม่ฮินามิกำลังจะออกจากห้อง เธอก็หยุดกึกเมื่อได้ยินคำพูดจากผม

 

จากนั้นเธอขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายโมโห จ้องมาที่ฉันอย่างดุร้าย

 

「ใครอนุญาตให้นายเรียกฉันว่าคุณแม่กันห๊ะ?」

 

「ขะ ขอโทษครับ……」

 

เพียงแค่นั้น ร่างกายของผมก็สั่นเทาเพราะทั้งคำพูดและสายตา

 

นะ… น่ากลัวจริง ๆ เลย คนแบบนี้เลี้ยงลูกยังไงให้ออกมาเป็นเด็กดีแบบฮินามิได้เนี่ย…

 

แต่ว่า ถึงจะพูดยังไงก็ตาม เธอยังอุตส่าห์ไปหยิบเสื้อมาให้ผมที่เปียกแบบนี้

 

ผมควรจะขอบคุณเธอสินะ

 

ผมรีบถอดเสื้อนักเรียนออกทันที กลายเป็นว่าเปลือยท่อนบน

 

ถึงจะไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ในห้องผู้หญิงก็เถอะ แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะมันเปียก

 

พอผมถอดเสื้อเสร็จ แม่ฮินามิก็กลับเข้ามาในห้องพอดี

 

ในมือขวามีเสื้อผู้ชายอยู่

 

「ขอบคุณมากครับ ไว้ผมจะซักแล้วเอามาคืน」

 

「ไม่เป็นไรหรอก เสื้อตัวนี้พ่อเขาไม่ได้ใส่แล้ว……」

 

แต่ทันใดนั้นเอง…

 

เมื่อเธอเห็นร่างท่อนบนของผม ก็หยุดพูดไปทันที

 

ไม่สิ เหมือนเธอพูดอะไรไม่ออกเพราะตกใจมากกว่า

 

เสื้อที่เธอถืออยู่หล่นลงพื้นเบา ๆ โดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

 

อะ อะไรเนี่ย?

 

ทำไมจู่ ๆ เป็นแบบนี้?

 

ผมยังไม่เข้าใจ แต่คำพูดต่อมาทำให้เริ่มเดาได้

 

「นะ นี่มัน… ร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างยอดเยี่ยมชัดๆ！」

 

「「หา？」」

 

เสียงของผมกับฮินามิดังพร้อมกันเพราะความงง

 

แม่ของเธอตาลุกวาวราวกับนางเอกการ์ตูนสาวน้อยแล้วรีบเดินเข้ามาหาผม

 

จากนั้นก็เริ่มสำรวจร่างกายท่อนบนของผม

 

「สุดยอดจริงๆ… กล้ามแขน กล้ามอก กล้ามท้องข้าง กล้ามหน้าท้อง… ทั้งหมดถูกฝึกมาอย่างสมดุล! ฉันเข้าใจเลย เข้าใจเลยล่ะ! เปอร์เซ็นต์ไขมันในร่างกายนี่ไม่ถึงสิบแน่ๆ! สุดยอด! นายเป็นเด็กมัธยมจริงๆ เหรอ!?」

 

…

 

ดูเหมือนเธอจะตกหลุมรักกล้ามเนื้อของผมเข้าแล้ว…

 

ก็จริงนะ ผมเคยฝึกกล้ามมาตั้งแต่ช่วงมัธยมต้นเลยมีกล้ามมากหน่อย แต่ไม่คิดว่าจะถูกจับตามองแบบนี้…

 

「อะ เอ่อ… ผมเรียนห้องเดียวกับฮินามิครับ」

 

「เคยเล่นกีฬาหรืออะไรไหม!?」

 

「เปล่าครับ แต่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้อยู่ช่วงนึง อาจารย์มักจะให้เล่นกล้ามบ่อยๆ ครับ」

 

「อย่างงี้นี่เอง! ยอดเยี่ยมจริงๆ! สุดยอดเลยล่ะ! ผู้ชายที่มีรูปร่างสมดุลขนาดนี้ ฉันไม่เคยเจอมานานแล้ว! ไม่ได้ฝึกเพื่อโชว์ แต่ฝึกเพื่อความแข็งแกร่งของตัวเอง! ราวกับว่ากล้ามของนายมี ‘ฮาคิ’ อยู่เลยล่ะ! รู้สึกได้ถึงเจตจำนงในการปกป้องใครสักคน!」

 

ฮาคิบ้าบออะไรกันเนี่ย⁉

 

มะ… แม่ฮินามินี่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย!?

 

หรือว่า… เธอจะเป็นพวกคลั่งกล้ามเนื้อ!?

 

「ชื่อนายล่ะ?」

 

「อะ เอ่อ… เคย์โด เรียวครับ」

 

「งั้นเหรอ นายคือเคย์โดคุงสินะ… โอเค ตัดสินใจแล้ว」

 

「เอ๋? ตัดสินใจอะไรเหรอครับ?」

 

「เคย์โดคุง แต่งงานกับฮินามิแล้วมาเป็นคนในครอบครัวเราซะ」

 

「「……」」

 

ข้อเสนอที่โผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว ทำให้ทั้งผมและฮินามิพูดไม่ออก

 

มะ… เมื่อกี้พูดว่า 「แต่งงาน」 เหรอ!?

 

ผมลองถามซ้ำอีกครั้ง แต่แม่ฮินามิก็พูดต่ออย่างตาเป็นประกาย

 

「ตอนที่ฮินามิพาผู้ชายมาบ้าน ฉันก็แอบกังวลอยู่หรอกนะ แต่ถ้าเป็นนายก็คงไม่มีปัญหาแน่! ถึงจะมีพวกแปลกๆ โผล่มา นายก็ต้องปกป้องฮินามิได้แน่! แม่โล่งใจมาก! พาลูกชายกล้ามสวย ๆ มาแบบนี้ สมแล้วที่เป็นลูกสาวฉัน! ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริง ๆ ! เอาล่ะ แต่งงานแล้วมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเราซะ มาเป็นลูกชายของฉันเถอะ！」

 

「「หะ หาาาาาาาาาาาาาา!!!!」」

 

อะไรเนี่ย…

 

ค่าความชอบของผมพุ่งสูงมากเลยนะเนี่ย⁉

 

ดูเหมือนเธอจะถูกใจผมเข้าอย่างแรงเลยล่ะ!?