หลังจากเดินเล่นยามเช้ากับโคอิซังเรียบร้อย ก็ถึงเวลาอาหารเช้า

 

ผมนั่งลงบนที่นั่งที่หนึ่งแบบสุ่ม ถึงแม้จะรู้สึกเหงาเพราะไม่มีใครนั่งข้าง ๆ แต่ก็เริ่มกินเงียบ ๆ คนเดียว

 

ตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับห้องพักชายหลังจากเดินเล่น และอยู่เงียบ ๆ จนถึงเวลาอาหารเช้า แต่ก็โดนเพื่อนผู้ชายในห้องรัวคำถามใส่ ทำให้หมดพลังไปไม่น้อยเลย

 

「เมื่อวานไปไหนมาเหรอ？」

 

「ทำอะไรอยู่น่ะ？」

 

「ทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้ล่ะ？」

 

ประมาณนี้แหละ ทุกคนพยายามจะรู้ให้ได้ว่าเมื่อคืนผมทำอะไร

 

ผมนึกว่าเช้ามืดแบบนี้ทุกคนน่าจะยังหลับอยู่ แต่ดูเหมือนพวกเขาจะโต้รุ่งกัน

 

ผมพยายามพูดกลบเกลื่อนไปให้พ้นสถานการณ์ และก็รอดมาได้อย่างหวุดหวิด

 

จะว่าไปเขาเชื่อรึเปล่าก็ไม่แน่ใจนะ แต่ก็ดูเหมือนจะพอเข้าใจแล้วล่ะ

 

「เฮ้อ… เช้าแค่นี้ก็เหนื่อยเอาเรื่องเลยนะ…」

 

เพราะเดินเล่นกับโดนถามสารพัดตั้งแต่เช้า ทำให้ร่างกายรู้สึกหนักอึ้งไปหมด

 

เพื่อเรียกพลังกลับมา ผมก็ฉีกขนมปังเป็นชิ้น ๆ แล้วเอาเข้าปากอย่างต่อเนื่อง

 

แต่สุดท้ายมือก็หยุดลง

 

「มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะเกินไป จนกลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืมในอีกแง่นึงเลยแฮะ」

 

เรื่องที่เด็กผู้หญิงที่เคยเล่นด้วยเมื่อก่อน กลับกลายเป็นยูริเอง

 

เรื่องที่ต้องค้างคืนในห้องของฝ่ายหญิงเพราะเหตุสุดวิสัย

 

แล้วก็เรื่องที่ฮินามิมีคนที่เธอชอบแล้ว

 

มีเรื่องมากมายเกินพอ จนรู้สึกว่าอิ่มแล้วทั้งร่างกายและจิตใจ แบบนี้ไม่มีทางลืมแน่ ๆ และก็ไม่มีความอยากอาหารด้วย

 

「ช่วงชีวิตวัยรุ่นของฉัน ทำไมถึงได้มีแต่เหตุการณ์แบบนี้ฟะ」

 

ตอนที่ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

「โอ๊ะ! นั่นมันเรียวไม่ใช่เหรอ～」

 

ได้ยินเสียงจากด้านหลังก็เลยหันกลับไปดู เห็นยูริยิ้มกว้างมาแต่เช้า ด้านหลังเธอมีฮินามิกับโคอิซังอยู่ด้วย

 

「อรุณสวัสดิ์ นอนหลับสบายดีมั้ย？」

 

「แน่นอนอยู่แล้ว! ว่าแต่เรียวล่ะ ได้นอนจริงๆ เหรอ～? ได้ยินจากโคอิจจิมานะ～ ว่ากลับห้องแต่เช้าเลย ทำไมไม่อยู่ต่อให้ตลอดคืนไปเลยล่ะ」

 

「ถ้าถูกเห็นตอนอยู่ในห้องฝ่ายหญิงต่อแบบนั้น จะให้ทำยังไงล่ะ」

 

「พูดแบบนั้น แต่จริง ๆ ก็ดีใจนิดหน่อยใช่มั้ยล่ะ? อ๊ะ หรือว่า ตอนที่นอนอยู่ มีแอบลวนลามใครไปแล้วรึเปล่าน้า～？」

 

「ม-ไม่มีทางซะหน่อย! ก็นอนธรรมดานี่แหละ!」

 

「เอ～ จริงเหรอ～？」

 

ยูริยิ้มแบบเจ้าเล่ห์แล้วเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มเข้ามาข้างหูผมแล้วกระซิบเบาๆ

 

「ถ้าเป็นเรียวล่ะก็ ฉันไม่ถือหรอกนะ」

 

「……หา？」

 

ผมถึงกับช็อกจนค้าง

 

จะให้ผู้ชายไม่รู้สึกอะไรหลังจากโดนผู้หญิงพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน

 

ล้อเล่น…รึเปล่านะ?

 

หรือว่าเป็นความรู้สึกจริง?

 

คำพูดนั้นช่างน่าตกใจจนทำให้ผมสมองขาวโพลนไปชั่วขณะ แต่ก็รีบถามกลับไป

 

「ย-ยูริ… พูดจริงแค่ไหนน่ะ?」

 

ยูริยังคงยิ้มแบบเดิมแล้วตอบกลับมา

 

「ไม่รู้สิ～ ว่าตรงไหนจริง ตรงไหนเล่น ลองคิดดูเองนะ～」

 

「บ-บ้าหน่า ใครจะไปเดาออกกัน！」

 

「เรียวนี่ซื่อบื้อจริง ๆ เลยน้า～ อ๊ะ ฉันมีธุระกับพวกรุ่นน้องในชมรม ขอไปก่อนนะ บาย～」

 

ยูริกระพริบตาให้ก่อนจะเดินจากไปทางโต๊ะของห้องอื่น

 

อะ-อะไรของยูริกันแน่

 

ควรจะเชื่อคำพูดนั้นมั้ยนะ?

 

แต่ก็นะ ยูริเป็นพวกชอบเล่นสนุก จะล้อฉันเล่นก็ไม่แปลก

 

แต่ก็อาจจะไม่ใช่แค่ล้อเล่นก็ได้…

 

อ๊าก! ไม่รู้แล้ว! ไม่เข้าใจเลยซักนิด!

 

ตั้งแต่คืนทดสอบความกล้าผ่านไป รู้สึกว่ายูริดูเปลี่ยนไปมาก แถมยังดูเหมือนเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิมอีก

 

ผมคิดมากไปเองรึเปล่า?

 

หรือว่าเธอคิดอะไรกับผม…

 

ไม่ ๆ ! คิดมากไปเองแหง ๆ ! ยูริก็แค่ล้อเล่นเฉย ๆ อย่าคิดลึกดีกว่า

 

「เรียวคุง ขอฉันนั่งข้าง ๆ ได้มั้ย？」

 

ระหว่างที่กำลังคิดเรื่องยูริอยู่ ฮินามิก็เดินเข้ามาใกล้จนผมไม่ทันรู้ตัว

 

「อื้ม ได้สิ ฮินามิ」

 

ฮินามินั่งลงข้าง ๆ ส่วนโคอิซังก็นั่งฝั่งตรงข้าม

 

ระหว่างที่กินอาหารเช้า เราก็เริ่มคุยกัน

 

「เรียวคุง ตั้งแต่หลังจบงานทดสอบความกล้า ดูเหมือนจะสนิทกับยูริมากขึ้นเลยนะ เมื่อวานตอนเล่นไพ่กันในห้องก็ตัวติดกันตลอดเลย เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?」

 

「ม-ไม่หรอก ก็…มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ เล่าหมดเดี๋ยวยาว」

 

「เอ๊ะ… หรือว่า…ปะ…เป็นแฟนกันแล้ว!?」

 

「หา? ฉันกับยูริน่ะเหรอ?」

 

「อ-อื้ม…」

 

「ไม่มีทางหรอก เราไม่ได้เป็นแฟนกัน」

 

「งั้นเหรอ… ค่อยโล่งอกไปหน่อย」

 

「หือ? โล่งอก? ทำไมล่ะ?」

 

「ม-ไม่มีอะไรหรอก! ม-ไม่ต้องใส่ใจหรอก! ว-ว้าว ขนมปังนี่อร่อยจังเลย～」

 

ฮินามิพูดพลางหน้าแดงจัด แล้วรีบเอาขนมปังเข้าปากอย่างต่อเนื่อง

 

ขณะที่ผมกำลังสงสัยพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอ ผมก็เห็นโคอิซังที่นั่งตรงข้ามแอบยิ้มแบบน่ากลัวออกมา

 

เอ๋? อะไรของคนนี้ ทำไมยิ้มแปลกๆ แบบนั้น?

 

น่ากลัวชะมัด

 

「โคอิซัง ยิ้มให้ฉันทำไมเหรอ?」

 

「ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกว่ามันน่าสนุกขึ้นมาแล้วน่ะ」

 

「หา? หมายความว่าไงเนี่ย!?」

 

「ลองคิดดูเองสิจ๊ะ？」

 

อะไรกันเนี่ย คำพูดชวนขนลุกแบบนี้ โคอิซังน่ากลัวจริงๆ

 

แต่ต่อให้ถามไป โคอิซังก็เป็นพวกซาดิสม์ คงไม่ยอมบอกตรง ๆ หรอก

 

「โคอิซังก็พูดเหมือนกับยูริเลย…」

 

ผมบ่นพึมพำพลางกินอาหารเช้าต่อ

 

หลังจากงานทดสอบความกล้าและการที่ต้องค้างห้องฝ่ายหญิง ยูริกับฮินามิดูเปลี่ยนไปมาก

 

ยูริสามารถก้าวข้ามอดีตอันเจ็บปวดได้

 

ฮินามิปลดปล่อยตัวเองจากสิ่งที่ค้างคาใจ และเริ่มตกหลุมรักใครบางคนอย่างเต็มที่

 

เหมือนทั้งสองคนปล่อยวางสิ่งที่ฉุดรั้งใจไว้ และหันหน้าไปข้างหน้าอย่างเต็มที่ กำลังพยายามสนุกกับช่วงเวลานี้อย่างสุดกำลัง

 

ในฐานะเพื่อน ผมก็ดีใจที่ช่วยพวกเธอได้

 

แต่ก็มีเรื่องหนึ่งที่รู้สึกแปลก

 

ทำไมทั้งสองคนถึงดูเข้าใกล้ผมมากขึ้นกว่าเดิมอีกนะ…

 

มันเป็นแบบนั้นตลอด จนพวกเราก็เริ่มกิจกรรมของวันที่สองในค่าย

 

หลังจากมื้อเที่ยง เราจะออกจากที่พัก ระหว่างนั้นมีกิจกรรมเรียนรู้เกี่ยวกับป่าไม้

 

เรียนรู้จากคนในท้องถิ่นและผู้เชี่ยวชาญ และได้ลงมือทำกิจกรรมจริง

 

แน่นอนว่าเป็นการทำกิจกรรมร่วมกับกลุ่ม

 

ยูริก็ยังคงแซวผมและเข้าใกล้มากขึ้นเหมือนตอนเช้า

 

ส่วนฮินามิก็ไม่ห่างจากผมเลย

 

แล้วโคอิซังก็คอยมองเรื่องทั้งหมดอย่างสนุกสนาน

 

ในสภาพความสัมพันธ์แปลก ๆ นี้ กิจกรรมเรียนรู้ก็จบลง แล้วเราก็ได้ทานอาหารกลางวันจนอิ่ม

 

เพราะนอนดึกแถมยังทำกิจกรรมในป่า ทำให้หมดแรงไปหมด

 

หลังจากทานอาหารอร่อย ๆ เสร็จ ก็โดนความง่วงเล่นงาน แล้วก็นอนหลับสนิทในรถบัสขากลับ

 

หลังจากนั้นอาจารย์ฮานะบอกว่า นักเรียนราวๆ 80% หลับในรถระหว่างทางกลับ

 

ถ้าอยู่ในรถบัสขากลับ ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่านอนอีกแล้วล่ะ