หลังจากที่อาจารย์ฮานะออกจากห้องไป ผมก็ลุกออกจากฟูกแล้วค่อย ๆ ย่องไปที่ประตูอย่างเงียบๆ

 

เมื่อมองลอดช่องสอดส่องไปยังหน้าห้องก็พบว่า…

 

มีอาจารย์ฮานะนั่งสงบนิ่งอยู่บนเก้าอี้พับ

 

เธอคงตั้งใจจะเล่นงานนักเรียนที่พยายามออกจากห้องหลังเวลานอนโดยไม่พูดพล่ามให้เสียเวลา เหมือนกับผมเลย

 

「ทำไมต้องเฝ้าอยู่หน้าห้องนี้ด้วยเนี่ย โธ่เว้ย」

 

ผมเผลอบ่นออกมาเบา ๆ

 

ในสถานการณ์แบบนี้ การกลับที่พักตัวเองแทบเป็นไปไม่ได้เลย มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน ถ้าโดนจับได้คงไม่ใช่แค่โดนดุกันเล่นๆ แน่

 

「จะ-จะ-จะทำไงดี⁉ ถ้าเป็นแบบนี้เรียวคุงก็กลับบ้านไม่ได้น่ะสิ! จะทำยังไงดีล่ะ⁉」

 

ฮินามิที่อยู่ข้าง ๆ กลับลนลานแทนผมซะงั้น

 

ตรงกันข้ามกับเธอ โคอิซังกลับเสนอความคิดเห็นขึ้นมาอย่างใจเย็นว่า

 

「ไม่ต้องฝืนออกจากห้องนี้ก็ได้นี่? ถ้างั้นก็ค้างที่ห้องนี้ไปเลยสิ」

 

「「…ห้ะ？」」

 

ผมกับฮินามิพูดออกมาพร้อมกัน

 

ใครมันจะไปคาดเดาข้อเสนอนี้ได้ล่ะ…

 

「มะ-ไม่เอาหรอกโคอิซัง แบบนั้นมันเกินไปแล้ว」

 

「ตอนนี้ถ้าเราจะออกจากห้องก็โดนดุเหมือนกันนั่นแหละ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเมื่อไหร่อาจารย์จะเลิกเฝ้าอยู่ ถ้าต้องนั่งเฝ้าจนถึงตอนนั้นมันก็เหนื่อยเกินไปนะ เกมไพ่ไดฟุโกะก็พังเพราะอาจารย์ไปแล้ว งั้นเรานอนกันเถอะ」

 

「เอ๋⁉ แต่ให้ผู้ชายอยู่ด้วยมันไม่ดีไม่ใช่เหรอ!」

 

อะ-อะไรกันเนี่ย เรื่องมันไปไกลขนาดนี้แล้วเหรอ!? ทำไมโคอิซังถึงได้ใจเย็นขนาดนี้!? แถมยังทำหน้าราวกับว่าเธอคาดไว้แล้วอีกต่างหาก

 

หืม? เดี๋ยวนะ หรือว่าอย่าบอกนะ…

 

ผมโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูของโคอิซังเบาๆ

 

「ม-ไม่ใช่ว่าเธอจงใจวางแผนให้เป็นแบบนี้ใช่มั้ย? ต้องใช่แน่ๆ เลยใช่มั้ย?」

 

「เรื่องอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย~」

 

「เฮ้ย อย่ามาล้อเล่นสิ⁉」

 

「นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ」

 

「จริงเหรอ?」

 

「อืม~ ก็แค่บอกอาจารย์ฮานะไปว่า ‘หลังเวลาเข้านอนอาจจะมีคนแอบอออกจากห้องนี้ไปก็ได้ ควรจะเฝ้าเอาไว้นะคะ’ เท่านั้นเอง~ นอกจากนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรเลยน้า~ ถึงจะไม่คิดว่าอาจารย์จะเข้ามาในห้องเองก็เถอะ เพราะงั้นก็เลยไม่มีคนโดนบทลงโทษเลย เสียดายจัง」

 

「สุดท้ายเธอนั่นแหละที่เป็นตัวการชัด ๆ เลยนี่หว่า⁉」

 

อีกแล้ว! แกล้งผมอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย!

 

หลังจากใช้บทลงโทษในเกมไดฟุโกะเสร็จ เธอก็วางแผนให้อาจารย์ฮานะเฝ้าหน้าห้องไม่ให้ผมแอบกลับงั้นเรอะ!?

 

ซาดิสม์ชัด ๆ!!

 

ไม่เคยเลยที่จะเดาการกระทำของเธอได้ถูกเลย!

 

「ฉันไม่ติดอะไรนะถ้าจะให้นายค้างด้วย แล้วฮินามิกับยูริล่ะ?」

 

โคอิซังเมินผมแล้วหันไปมองสองสาวอีกคนตามสไตล์ปกติที่ไม่เคยสนใจความเห็นผมเลย

 

「อืม~ ถ้ากลับบ้านไม่ได้ก็ช่วยไม่ได้นะ! ถ้าเป็นเรียวล่ะก็ฉันโอเคเลย~ ยินดีต้อนรับซะอีก!」

 

คำพูดของยูริทำให้ผมดีใจ ถึงจะเป็นในสถานการณ์ที่ไม่ควรจะดีใจก็เถอะ

 

「แล้วฮินามิล่ะ?」

 

「ฉะ-ฉันเหรอ… ถ้าทุกคนโอเค ฉันก็…โอเค…ล่ะมั้ง ถ้าเป็นเรียวคุง ฉันไว้ใจได้น่ะ」

 

เฮ้ย จริงดิ? คนอื่นนอกจากโคอิซังก็เห็นด้วยหมดเลยเหรอ?

 

「งั้นก็ตกลงตามนี้ ค้างที่นี่คืนนี้ซะ เข้าใจนะ?」

 

「แ-แต่…」

 

「เข้า-ใจ-นะ?」

 

「คะ-ครับ…」

 

แบบนี้แหละ ผมเลยต้องใช้เวลากลางคืนอยู่กับยูริ ฟุรุอิซัง และฮินามิ

 

ว่าแต่…เรื่องตำแหน่งนอนนี่ โคอิซังที่เป็นคนแรกที่หลับ ก็จัดลำดับการนอนไปเองเลย

 

จากขวาไปซ้ายก็คือ ยูริ  โคอิซัง ผม ฮินามิ

 

ถึงแม้ว่าจะหนีจากบทลงโทษในเกมตอนที่อาจารย์เข้ามาพอดีได้ก็เถอะ แต่สถานการณ์นี้มันก็เกินไปหน่อยไหม!?

 

หลบบทลงโทษมาได้แล้วแท้ ๆ แต่นี่ก็เหมือนกับบทลงโทษอีกแบบเลยไม่ใช่เรอะ!?