บ้าชะมัด……

 

ไพ่ในมือนี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย⁉

 

เมื่อเทียบกับไพ่ในมือของฮินามิกับยูริแล้ว ไพ่ในมือของผมมีจำนวนมากกว่า แถมเกือบทั้งหมดเป็นไพ่ห่วย ๆ！

 

จากตรงนี้จะพลิกเกมได้ยังไงเนี่ย！

 

ถึงจะติดกับดักของโคอิซังก็เถอะ แต่จำนวนไพ่ขนาดนี้มันเกินเยียวยาแล้ว

 

ถ้าแพ้ ผมต้องพูดชื่อคนที่แอบชอบในห้องเรียนออกมา

 

แค่คิดก็ไม่มีทางยอมเด็ดขาด ต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้！

 

「งะ งั้นโคอิซังชนะไปแล้ว ต่อไปก็ถึงตาฉันแล้วสินะ」

 

ผมเพ่งมองไพ่ในมืออย่างละเอียด พลางขบคิดอย่างสิ้นหวังว่าจะข้ามพ้นวิกฤตินี้ได้ยังไง

 

ไพ่ในมือของฮินามิกับยูริดูเหมือนจะเหลือน้อย แต่สองคนนั้นตอนต้นเกมก็เล่นไพ่แรง ๆ ออกไปหลายใบแล้ว

 

หมายความว่า ตอนนี้ไพ่ในมือของพวกเธอน่าจะไม่แข็งแกร่งนัก

 

แน่นอน ว่านี่แค่ “น่าจะ” เท่านั้น ก็อาจจะมีไพ่ไม้ตายที่เก็บซ่อนไว้จนถึงตอนท้ายเหมือนกัน

 

ประมาทไม่ได้ แต่ก็ต้องเดิมพันแล้วล่ะ！

 

「โอเค ฉันขอลง 12 ละกัน」

 

ผมวางไพ่โพแดง 12 ลงไปเบาๆ

 

ถ้ามีใครลงไพ่ที่ใหญ่กว่า 12 มาได้ตอนนี้ล่ะก็ งานเข้าแน่ โดยเฉพาะฮินามิที่เหลือไพ่ในมือแค่สองใบ

 

ถ้าเธอชนะตอนนี้ ผมแทบจะแพ้แน่นอนแล้ว

 

ได้โปรดเถอะ…… อย่าให้มีใครลงอะไรมาเลย……

 

ผมเหงื่อซึมเต็มหน้าผาก เฝ้ามองการตอบสนองของคนต่อไปคือยูริด้วยความหวั่นใจ

 

「จะ จะ จริงๆ ฉันชนะตรงนี้ได้เลยก็ได้นะ แต่ว่า ถ้าทำแบบนั้น รู้สึกว่าสงสารเรียว ก็เลยจะขอผ่านเทิร์นละกัน～ แบบว่าผ่านเทิร์นด้วยความสงสารน่ะ？ บะ บอกไว้ก่อนนะ ไม่ใช่ว่าไพ่ในมือฉันอ่อน หรือว่าไม่เข้าใจกฎอะไรแบบนั้นนะ！ จะ จริงๆ นะ！ แน่นอนเลย！」

 

ไม่ใช่ละ！ ชัดเกินไปแล้ว！

 

ตาเธอมองซ้ายขวาตลอดเวลา แล้วก็พูดตะกุกตะกักอีก！

 

เธอไม่มีไพ่ที่ใหญ่กว่า 12 แน่นอน！

 

แล้วไอ้ “ผ่านเทิร์นด้วยความสงสาร” นี่อะไร⁉ เพิ่งเคยได้ยินครั้งแรกนะ⁉

 

ยูรินี่…… ปิดอาการตื่นตระหนกไม่มิดเลย

 

เข้าใจง่ายเกินไปแล้ว！

 

「ยูริเลือกพาสสินะ งั้นต่อไปก็ถึงตาฮินามิแล้ว จะลงอะไรดี？」

 

ยูริเลือกพาสไปได้ก็ดีแล้ว แต่ปัญหาคือฮินามินี่แหละ

 

ในหมู่พวกเราฮินามิมีไพ่เหลือน้อยที่สุด มีโอกาสชนะสูงมาก

 

ถ้ามีไพ่ที่ใหญ่กว่า 12 ล่ะก็ ผมแพ้แน่นอน！

 

ฮินามิจะทำยังไง⁉

 

「อุ อื๊อออ ฉะ ฉันก็เหมือนยูริ ขอ ผะ ผ่านเหมือนกัน มะ ไม่ ใช่ว่าไพ่ฉันอ่อนนะคะ เป็นการพาสด้วยกลยุทธ์ค่ะ ทำไงดี…… จะทำไงดีล่ะเนี่ย……」

 

ฮินามิก็ด้วยเหรอ⁉

 

อะไรเนี่ย สีหน้าหมดอาลัยตายอยากนั่น！

 

สองคนนี้โคตรเข้าใจง่ายเลย！

 

ไพ่ในมือห่วยแตกแน่นอน หน้าแดง แถมตาปริ่มน้ำเหมือนจะร้องไห้！

 

หะ หรือว่าสองคนนี้……

 

ตอนต้นเกมเอาไพ่ดี ๆ ออกไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแต่ขยะหรือเปล่า？

 

ถ้าใช่ล่ะก็…… อะไรกัน พวกนี้มันโง่ชัดๆ！

 

ตอนที่ผมเพิ่งตระหนักถึงความจริงอันน่าตกใจนี้ โคอิซังที่นั่งสังเกตอยู่เงียบๆ ก็พึมพำเบาๆ ว่า

 

「อย่างงี้นี่เอง」

 

โคอิซังก็จับสังเกตได้สินะ

 

ก็แน่ล่ะ เป็นโคอิซังทั้งที จะไม่รู้ได้ไง

 

「ผ่านด้วยความสงสาร กับผ่านเชิงกลยุทธ์เนี่ยนะ เข้าใจละ เข้าใจละ เกมนี้น่าจะสนุกขึ้นอีกเยอะเลย น่าสนุกจริง ๆ」

 

เฮ้ยยยยยยย！

 

โคอิซังไม่ได้จับสังเกตเลย！

 

ดันเชื่อคำแก้ตัวง่อย ๆ ของยูริกับฮินามิซะงั้น！

 

ทำไมตอนผมโดนจับได้แทบจะทันที แต่พอมาดูสองคนนี้ดันไม่รู้อะไรเลยล่ะเนี่ย！

 

ทำหน้าเชิด ๆ พูดอย่างมั่นใจแต่ผิดเต็ม ๆ！

 

แล้วไอ้คำว่า “น่าสนุกจริงๆ” นั่นอะไร⁉

 

คิดว่าตัวเองเป็นกาลิเลโอเหรอ⁉

 

อะไรเนี่ย เกมไพ่นี่มันเกมบ้าอะไรกัน！

 

สาวน้อยสองคนที่สีหน้าฟ้องหมด กับสาวอีกคนที่ไม่รู้อะไรเลยแต่คิดว่าเกมกำลังมันส์！

 

มันอะไรกันฟะ

 

จากนั้นเวลาก็ผ่านไปอีกพักใหญ่

 

เกมแห่งความมืดนี้ กำลังเข้าสู่จุดไคลแมกซ์

 

ตอนนี้เหลือผู้เล่นในเกมแค่ผมกับฮินามิ

 

ใช่แล้ว ยูริสามารถชนะไปได้อย่างน่าอัศจรรย์

 

จะว่าไป ผมก็ช่วยไม่ขัดขวางไว้ด้วยแหละ

 

ก็ยูริยังเป็นมือใหม่อยู่ จะไปเอาจริงเอาจังอะไร

 

เลยเป็นการดวลตัวต่อตัวระหว่างผมกับฮินามิ

 

ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ จะไม่มีการโกรธกันแน่นอน……

 

「ขะ ขอ ขอพาสเชิงกลยุทธ์อีกครั้งค่ะ…… ขอร้องล่ะ……」

 

อะไรฟะ สีหน้าเหมือนจะร้องไห้นั่น……

 

ทำไมต้องส่งสายตาอ้อนขนาดนั้น……

 

ทำไมต้องทำตาโต ๆ แวววาวขนาดนั้น……

 

น่ารักเกินไปแล้ว！

 

ได้เห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของสาวงามระดับหนึ่งในพันปีในระยะเผาขนแบบนี้ มันทำให้ใจเจ็บสุดๆ！

 

แค่หน้าตาก็ดีอยู่แล้ว ดันเพิ่มความน่าสงสารเข้าไปอีก มันโกงกันชัด ๆ！

 

ไม่แฟร์เลยเฟ้ย！

 

「งะ งั้นถึงตาฉันละนะ เอ่อ จะลงใบไหนดีน้า」

 

ไพ่ในมือผมเหลือ 2 ใบ ส่วนฮินามิเหลือ 1 ใบ

 

หมายความว่า การตัดสินแพ้ชนะอยู่ที่ตาฉัน

 

ถ้าออกไพ่ที่ใหญ่กว่าของฮินามิได้ ผมชนะชัวร์

 

ขอโทษนะฮินามิ แต่ฉันต้องชนะเท่านั้น

 

「โอเค งั้นขอลง 9 ละกัน……」

 

ตอนนี้ไพ่ในมือฉันมี 4 กับ 9

 

ผมตั้งใจจะออก 9 เพื่อปิดเกม

 

ฉันแอบชำเลืองมองสีหน้าฮินามิอย่างระวัง

 

「กะ เกะ เก้าเหรอ⁉ ระ เรียวคุง แน่ใจเหรอ⁉ ฉันอาจจะชนะเลยก็ได้นะ⁉ มะ มั้ง……」

 

หะ หะ หะ ตกใจเกินไปแล้ว

 

เธอไม่มีไพ่ที่ใหญ่กว่า 9 แน่ๆ……

 

อะไรเนี่ย ปฏิกิริยาที่โป๊ะแตกสุดๆ……

 

ถ้าออก 4 ดูสิจะเป็นยังไง？

 

「งั้นเปลี่ยนใจละกัน ออก 4 ดีกว่า？」

 

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมลองพูดแบบนั้นดู

 

「อืม！ 4 น่ะสบายเลย！ เย้ー！」

 

บ้าไปแล้ววววว！

 

แสดงความดีใจตรงเกินไป！

 

รู้จักกฎของเกมไดฟุโกะไหมเนี่ย⁉

 

ไม่มีข้อสงสัยเลย ฮินามิมีไพ่ระหว่าง 4 ถึง 9 แน่นอน

 

เล่นโป๊ะแตกเองเลยนะนั่น……

 

「งั้นขอกลับไปลง 9 ดีกว่า……」

 

ผมลองพูดแบบแกล้งๆ ดูอีกที

 

「ก็ ก็ได้ 9 ก็ได้ค่ะ ฮือออออ แพ้แน่เลย……」

 

「อะ เอ่อ หรือจะลง 4 ดี？」

 

「ดีเลย！ เรียวคุง！ ตอนนี้แหละ ลง 4 เลย！」

 

「งั้น 9 ก็ได้มั้ง……」

 

「ฮือออออ」

 

อะไรเนี่ย ปฏิกิริยาแบบนี้！

 

พอพูดว่าจะลง 9 ก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่พอพูดว่าจะลง 4 ก็ยิ้มแฉ่งทันที！

 

โว้ยยยย！

 

น่ารักเกินไปแล้วววว！

 

โกงชัด ๆ！

 

ถ้าออก 9 ฮินามิจะร้องไห้แน่นอน

 

แต่ถ้าออก 4 เธอจะยิ้มหวาน

 

จะเลือกชนะแล้วทำเธอร้องไห้ หรือเลือกแพ้เพื่อให้เธอยิ้ม

 

ทำไมต้องให้ผมเลือกแบบนี้ด้วย！

 

เข้าใจแล้ว

 

แท้จริงแล้ว เกมแห่งความมืด คือเกมที่ต้องเลือกระหว่างรอยยิ้มของสาวงามรอบพันปีกับชัยชนะของตัวเองนี่เอง！