「ยะ…ยูริคือเด็กผู้หญิงในตอนนั้นเหรอ…」

 

「อยู่ ๆ จะให้เชื่อก็คงยากใช่ไหมล่ะ…แต่ฉันยังจำได้อยู่นะ ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ได้อยู่กับเรียว พวกเราไปภูเขาด้วยกันใช่ไหม แล้วก็ไปแม่น้ำด้วยกัน เล่นเกมด้วยกัน แล้วก็สัญญากันที่ทุ่งดอกไม้นั่น…」

 

เสียงของยูริค่อย ๆ เบาลงและเริ่มสั่นเครือ

 

แล้วไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่…

 

น้ำตาเริ่มไหลจากดวงตาของยูริ

 

หยดน้ำตาหลั่งรินลงจากแก้มของเธอ

 

「ยูริ เป็นอะไรไป อยู่ ๆ ร้องไห้ทำไม คงไม่ได้ดีใจอยู่หรอกใช่ไหม?」

 

ยูริไม่ได้ตอบคำพูดของผม

 

แค่ก้มหน้าลงและสะอื้นเบา ๆ ผมไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ทำไมขึ้นมาอย่างกะทันหัน

 

แต่ดูจากสีหน้าแล้ว คงมีบางอย่างที่ทำให้เธอเจ็บปวดแน่ๆ

 

จนผมเองก็รู้สึกเศร้าตามไปด้วย

 

「ยูริ เป็นอะไรไปน่ะ? ทำไมถึงร้องไห้ขึ้นมาล่ะ พวกเราได้กลับมาเจอกันอีกครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ」

 

หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที

 

ยูริเงยหน้าขึ้นมาทันที แล้วพูดพลางหลั่งน้ำตาหยดโต

 

「ตอนนั้น ฉันไม่ได้บอกลาเรียวเลย! ทั้งที่ได้รับความช่วยเหลือ แต่กลับทำอะไรไม่ได้! พูดอะไรไม่ได้เลย! ฉัน… ฉันอยากเจอเรียวมาตลอดเลย…」

 

เธอกำมือแน่น แล้วพูดต่อไปอย่างไม่หยุด

 

「ขอโทษนะ… ทั้งที่ตอนนั้นเธอช่วยฉันไว้แท้ ๆ แต่ฉันกลับจากมาโดยไม่แม้แต่จะพูดขอบคุณ… ฉันกลัวว่าริวจะตายเพราะฉัน ก็เลยหนีไปแบบนั้น นั่นแหละที่ค้างคาใจมาตลอด… เจ็บปวดมาตลอดเลย… ขอโทษจริง ๆ… จะถูกเกลียดก็ไม่แปลก… แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็อยากจะบอกความในใจให้ได้…」

 

อา…

 

อย่างนี้นี่เอง สาเหตุที่ยูริร้องไห้ ผมพอจะเข้าใจแล้ว

 

แม้จะเป็นการพบกันอีกครั้งที่น่าประทับใจ แต่เธอกลับร้องไห้อย่างเจ็บปวด…

 

เพราะเธอเสียใจที่หายตัวไปหลังเหตุการณ์นั้นทันทีสินะ

 

ตอนนั้นผมเองก็จำอะไรได้ไม่ชัดนัก

 

พอตื่นมาก็อยู่ในโรงพยาบาลแล้ว

 

กว่าจะรู้สึกตัวชัดเจนก็ผ่านไปหลายวัน

 

การที่ยูริหายไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

 

เมื่อเห็นยูริที่พยายามพูดออกมาทั้งน้ำตา ผมก็พูดกับเธอเบา ๆ  

 

「ยูริ อย่าร้องไห้เลยนะ ฉันไม่เคยโกรธเธอเลย」  

 

「ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ได้เล่นกับยูริ ฉันยังคงเก็บไว้เป็นความทรงจำสำคัญ การที่ได้เจอกับยูริอีกครั้งแบบนี้ ฉันดีใจจริงๆ จากใจเลย」

 

「ทะ…ทำไมล่ะ…ก็ฉันเป็นคนหนีนี่นา! ทั้งที่นายช่วยชีวิตฉันไว้แท้ ๆ แต่ฉันกลับไม่แม้แต่จะพูดขอบคุณ… กลัวจนต้องหนีออกมา… ที่จริงแล้วนายก็คงเกลียดฉัน…」

 

「ไม่มีทางเป็นแบบนั้น！」

 

ขณะที่ยูริพูด ปากของผมก็ขยับไปเองโดยไม่รู้ตัว

 

ร่างกายตอบสนองทันทีแบบไร้การควบคุม

 

「จะให้ยืนดูเพื่อนตรงหน้าใกล้ตายโดยไม่ทำอะไรเลยมันจะปกติเหรอ! ฉันก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำ มันเลยทำให้ไหล่มีแผล แต่ฉันไม่เสียใจเลย! ถึงโชคดีที่ไม่มีผลข้างเคียงตามมา แต่ต่อให้ต้องเสียแขนข้างหนึ่งไป ความรู้สึกของฉันก็ไม่เปลี่ยน ถ้าแขนข้างหนึ่งของฉันช่วยชีวิตเพื่อนได้ ฉันก็ยอมเสียไปโดยไม่ลังเล」

 

「แต่ว่า…ทะ ทำไมถึงไม่โกรธล่ะ…? ก็ฉัน…」

 

「ก็ฉันอยากช่วยเธอด้วยความเต็มใจ แล้วจะไปโกรธทำไมล่ะ? ถ้ายูริไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว ฉันดีใจที่เธอปลอดภัย」

 

「ม…ไม่โกรธจริงนะ? จะยกโทษให้ฉันเหรอ?」

 

ปากของยูริสั่นระริก น้ำตาหลั่งมากกว่าเมื่อกี้

 

แค่มองก็รู้แล้ว

 

แค่เห็นเธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดแบบนี้ก็รู้แล้ว

 

ว่าที่ผ่านมาเธอรู้สึกผิดแค่ไหน

 

แม้อยากจะพูด แม้อยากจะเจอ แต่ก็ทำไม่ได้

 

ความรู้สึกเหล่านั้นสะสมกันหลายปี จนตอนนี้มันก็ได้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว

 

จะไม่ให้ร้องไห้ได้ยังไงกันล่ะ

 

ผมค่อย ๆ ก้าวไปใกล้ยูริทีละก้าว แล้วก็…

 

กอดเธออย่างอ่อนโยน

 

มันอาจดูแปลกเพราะผมจะไม่ใช่แฟนของเธอ

 

แต่ฉันคิดว่านี่คือวิธีเดียวที่จะแสดงให้เห็นว่าผมไม่ได้โกรธเธอจริงๆ

 

「ยูริ อย่าคิดมากอีกเลย กลับมาเป็นยูริคนเดิมที่สดใสร่าเริงเถอะ มาเล่นด้วยกันอีกนะ เพราะฉะนั้น…อย่าโทษตัวเองอีกเลย」

 

ยูริพูดเสียงเบาอยู่ในอ้อมอกของผม

 

「ขอโทษนะ เรียว…ขอโทษจริงๆ…」

 

「ความรู้สึกของเธอ ฉันรับไว้หมดแล้ว เพราะงั้นไม่ต้องขอโทษอีกแล้วล่ะ」

 

「…อื้ม」

 

ยูริค่อย ๆ โอบแขนเล็ก ๆ ของเธอรอบเอวผม แล้วกอดแน่น

 

จากนั้นเธอก็พูดเสียงเบาๆ

 

「ขอบคุณนะ เรียว…ขอบคุณจริง ๆ」

 

หลังจากกอดกันไม่กี่วินาที ยูริก็ค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากตัวผม

 

แม้ตอนนี้ตาของเธอจะยังบวมแดง

 

แต่น้ำตาได้หยุดไหลแล้ว สีหน้าเจ็บปวดเมื่อครู่ก็หายไปอย่างหมดสิ้น

 

「ร้องไห้พอแล้วใช่ไหม?」

 

「อื้ม! ไม่เป็นไรแล้ว! ฉันได้พูดในสิ่งที่อยากพูดมานานแล้ว」

 

「งั้นก็ดีแล้วล่ะ แต่ก็ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยูริ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ」

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น ยูริก็ยิ้มดีใจแล้วเข้ามาใกล้ฉันอีกนิด

 

「ว่าไง? ฉันเปลี่ยนไปไหม? ฉันทำตามสัญญาได้รึเปล่า?」

 

คำพูดนั้น ผมก็ตอบทันที

 

「อืม สวยน่ารักขึ้นมากเลยล่ะ ยูริ」

 

「ขอบคุณนะ เรียว…ฟุฟุ」

 

ยูริยิ้มอย่างน่ารักในตอนท้าย

 

เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น ผมก็รู้สึกโล่งใจ สงสัยเธอคงไม่มีอะไรค้างคาใจอีกแล้วล่ะ

 

โซ่ที่พันธนาการหัวใจของยูริ ได้ถูกปลดออกแล้ว

 

「โอเค! งั้นไปลุยต่อกับภารกิจทดสอบความกล้ากันเถอะ! ถ้าไม่รีบไป อาจารย์จะรู้ว่าเราแอบเดินผิดเส้นทาง!」

 

「อื้ม! ใช่แล้ว! ไปกันเถอะ!」

 

เราหันหน้าไปข้างหน้า แล้วเดินไปตามทางที่มืดและแคบด้วยกัน

 

ระยะทางยังอีกไกล แต่คงเดินไปคุยไปด้วยกันอย่างสนุก

 

ตอนที่คิดแบบนั้น

 

ยูริที่เดินข้าง ๆ ก็จับมือผมเอาไว้เบา ๆ

 

「หือ?」

 

ด้วยเหตุการณ์ที่ไม่ทันตั้งตัว ผมก็เผลอตกใจไป

 

เมื่อมองไปที่ยูริ เธอก็หน้าแดงมากแล้วเบือนหน้าหนี

 

อะ อะไรน่ะ?

 

ทำไมอยู่ๆ ถึงมาจับมือกันล่ะ?

 

「กะ ก็แค่…ถ้าได้เจอกันอีก ฉันอยากทำแบบนี้…」

 

「หือ? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ? เสียงเบาจนฟังไม่ออกเลย」

 

「มะ ไม่ต้องสนใจหรอก! ก็แค่ฉันเริ่มกลัวขึ้นมาเลยจับมือไว้เฉย ๆ ถ้าไม่ชอบก็ปล่อยได้นะ」

 

「แค่นั้นเองเหรอ ถ้างั้นไม่เป็นไร ฉันไม่ถืออะไรหรอก」

 

แม้ผมจะไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไร แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก

 

ผมจับมือเล็กนุ่มนิ่มของยูริไว้แน่น แล้วเราสองคนก็เดินเคียงข้างกันไปตามทางในภูเขา