ผมลองหาข้อมูลในเน็ตดู พบว่าข้างหน้ามีอุบัติเหตุรถชนกัน สภาพค่อนข้างเลวร้าย และดูเหมือนว่าการเคลียร์พื้นที่จะใช้เวลานานพอสมควร

 

ถึงอยากจะหาทางอ้อมไป ก็ไม่สามารถกลับรถได้เลย

 

มองไปทางไหนก็มีแต่รถติดเต็มไปหมด

 

แบบนี้จะทำอะไรได้ล่ะ

 

พอเช็กนาฬิกาบนมือถือ เวลาก็ใกล้ถึงเวลานัดเข้าไปทุกที

 

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป คงจะสร้างความลำบากให้กับนักเรียนและครูคนอื่น ๆ แน่ ๆ พวกเราก็เลย…

 

「ทุกคนจ๋า～ แม่โทรหาครูแล้วล่ะ～ คราวนี้เค้าอนุญาตให้มาสายได้นะ～ วันนี้พอดีแม่ไม่มีงานอะไรด้วย เดี๋ยวจะพาไปถึงที่พักเองจ้ะ～」

 

แม่ของโคอิซังพูดขึ้นพลางยิ้มสดใสหลังจากยกมือถือออกจากหู

 

ใช่แล้ว ถึงจะพยายามแค่ไหน พวกเราก็ไปไม่ทันเวลานัดอยู่ดี เลยให้แม่ของโคอิซังไปส่งถึงที่พักแทน

 

เพราะขออนุญาตจากครูไว้แล้ว เลยไม่มีปัญหาอะไร แต่พูดตามตรงก็รู้สึกเกรงใจไม่น้อย

 

「เอ่อ… ต้องขอโทษจริง ๆ ครับ ทั้งที่เป็นวันหยุดแท้ ๆ…」

 

「ไม่เป็นไรเลยจ้ะ～ ไม่ต้องคิดมากน้า～ แม่ชอบขับรถมากเลยล่ะ～」

 

คำพูดของผมทำให้แม่ของโคอิซังตอบกลับมาอย่างอ่อนโยน ด้วยรอยยิ้มที่ไม่มีเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่แม้แต่นิดเดียว

 

อะไรเนี่ย รอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความเมตตานี้…

 

ลูกสาวที่นั่งข้าง ๆ คุณน่ะ เป็นซาดิสม์ตัวแม่เลยนะครับ…

 

ความซาดิสม์ของโคอิซังได้มาจากใครกันแน่นะ…

 

ด้วยเหตุนี้ พวกเราที่เป็นผู้ประสบภัยอยู่ในรถ จึงได้ให้แม่ของโคอิซังไปส่งถึงที่พักของค่ายแทน

 

แต่ในตอนนั้น ผมยังไม่รู้เลยว่า…

 

ความซาดิสม์ของโคอิซัง… ได้รับการสืบทอดมาจากแม่เต็ม ๆ เลยล่ะ…

 

 

　○○○○

 

 

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงหลังจากติดอยู่ในรถ

 

การเคลียร์พื้นที่เสร็จเรียบร้อย รถจึงสามารถไปต่อได้อีกครั้ง

 

ระหว่างอยู่ในรถก็พูดคุยกันเรื่องทั่วไป บรรยากาศเลยค่อนข้างครึกครื้นกว่าที่คิด ทำให้ไม่เบื่อเท่าไหร่ แต่เพราะยังมีสาว ๆ นั่งอยู่ทั้งสองฝั่ง ก็เลยยังรู้สึกอึดอัดอยู่ดี ไม่เคยอยู่ใกล้ผู้หญิงขนาดนี้มาก่อนด้วย

 

ถ้าเผลอคิดอะไรไม่ดีล่ะก็ จบแน่นอน

 

แค่ทำใจให้สงบก็โอเคแล้ว

 

ถ้าไม่มีโค้งหักศอกเหมือนเมื่อกี้ล่ะก็…!

 

「ทุกคนน～ ถ้าผ่านถนนภูเขาคดเคี้ยวเส้นนี้ไป ก็จะถึงที่พักแล้วจ้ะ～」

 

ดูเหมือนว่าใกล้จะถึงแล้วสินะ

 

ในที่สุดก็จะหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ แค่ผ่านถนนภูเขานี้ไปให้ได้…

 

ถนนที่คดเคี้ยว…

 

หืม?

 

เฮ้ เดี๋ยวนะ…

 

เมื่อกี้แม่ของโคอิซังพูดว่าอะไรนะ?

 

「ถนนเส้นนี้รถผ่านน้อย เลยจะเหยียบคันเร่งให้เต็มที่เลยนะ～」

 

ทันทีที่แม่ของโคอิซังพูดจบ

 

บรื๋นนนนนนนนนนน！

 

เสียงเครื่องยนต์คำรามดังสนั่น ความเร็วของรถก็พุ่งพรวดขึ้นทันที

 

「เอ๋⁉」

 

พวกเราสามคนที่นั่งเบาะหลังทนเงียบกับสถานการณ์นี้ไม่ได้เลย

 

แต่แม่ของโคอิซังก็ยังคงขับต่อไปโดยไม่สนใจอาการตื่นตระหนกของพวกเราเลยแม้แต่น้อย

 

「ของจริงมันพึ่งจะเริ่มเองจ้ะ！」

 

เพื่อจะเข้าโค้งแรก แม่ของฟุรุอิก็หมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็ว ก่อนจะดริฟต์รถด้วยความสามารถระดับโปร

 

เอี๊ยดดดดดดด!!!

 

เสียงล้อเสียดสีกับถนนดังขึ้นพร้อมกัน แล้ว…

 

「บ้าไปแล้ว！」

 

แรงเหวี่ยงทำให้ร่างของผมพุ่งไปทางฮินามิอีกครั้ง

 

เมื่อกี้หน้าของผมแนบกับหน้าอกของฮินามิ แต่คราวนี้กลับกลายเป็นเหมือนกอดกันแบบเต็ม ๆ ด้วยแรงเหวี่ยง ทำให้เราทั้งคู่แนบชิดเข้าหากันอย่างแรงจากด้านหน้า

 

ยะ…แย่แล้วววววว!?

 

สติจะหลุดแล้ว!

 

「ระ… เรียวคุง อึดอัดนิดหน่อย…」

 

「ขะ… ขอโทษนะฮินามิ！」

 

ทันทีที่ผมพยายามจะผละออกจากฮินามิ

 

「ว๊ากกกกกกกก！ ตัวไหลอีกแล้ววว！ เรียว หลบไป！」

 

ยูริที่นั่งข้าง ๆ พุ่งเข้ามากอดผมอย่างแรง

 

เวรเอ๊ย มาเดจาวูอะไรแบบนี้เนี่ย!

 

ด้านหน้าแนบแน่นกับฮินามิเหมือนกอดกัน ส่วนด้านหลังก็มีสัมผัสของหน้าอกยูริ…

 

อ๊ากกกกกกก！

 

ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวจริง ๆ！

 

สติจะหลุดแล้วโว้ยยยยย！

 

พอแม่ของโคอิซังที่มองผ่านกระจกมองหลังเห็นว่าฉันกำลังถูกสาวสองคนประกบอยู่ทั้งหน้าและหลัง ก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย

 

「อ๊ะ ขอโทษนะ ลืมบอกไปเลยว่า พักหลัง ๆ แม่ติดมังงะเรื่อง『Initial C』น่ะ เลยหัดดริฟต์บ่อย ๆ จนเก่งขึ้นมากเลย ระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ」 [ปล. ต้นฉบับคือมังงะเรื่อง Initial D ใครทันนี่ไม่เด็กแล้วนะครับ 555]

 

ทำไมไม่บอกกันก่อนเล่าาาา!?

 

ที่บอกว่าชอบขับรถ นี่หมายถึงแบบนั้นสินะ!

 

「อุ๊ย ๆ เบาะหลังดูจะสนุกกันจังเลย～ นี่มันเหมือนกับฉากคลาสสิกในมังงะแนวเลิฟคอมเลยใช่ม้า～ ดีจังเลย～ ช่วงวัยรุ่นนี่น่าอิจฉาจริง ๆ นะ～ เสียดายถ้าจะให้จบแค่นี้ งั้นขอดริฟต์อีกทีแล้วกัน！」

 

「เดี๋ยวก่อนนนนนน！？」

 

พวกเราสามคนที่นั่งเบาะหลังประสานเสียงประท้วงทันที แต่ก็ไร้ผล

 

「ไปเลยจ้า～！」

 

แม่ของโคอิซังสนุกสนานราวกับเด็กเล่นเครื่องเล่นสวนสนุก

 

คราวนี้โค้งเป็นอีกทางหนึ่ง ทำให้ร่างของผมปลิวไปทางยูริ

 

ผมที่ไม่อาจต้านแรงฟิสิกส์ได้ ก็เลยซุกหน้าเข้าไปในหน้าอกของยูริอย่างจัง

 

สัมผัสนุ่ม ๆ ทำให้หัวใจของผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

 

แย่แล้ว แย่จริง ๆ！

 

ผมรีบพยายามจะผละออก แต่ฮินามิกลับแนบตัวจากด้านหลังราวกับจะขัดขวาง

 

「ตะ… เดี๋ยวสิเรียว！ นี่มันไม่โอเคแล้วมั้ง！」

 

ยูริพูดเสียงสั่นด้วยความเขิน แต่ผมรีบตอบกลับทันที

 

「ฉันก็อยากจะผละออกเหมือนกัน แต่ฮินามิอยู่ข้างหลังเลยทำไม่ได้！」

 

「ขะ… ขอโทษนะเรียวคุง！ จะ… จะรีบถอยออกเดี๋ยวนี้เลย！」

 

ฮินามิพูดแล้วค่อย ๆ ถอยออกจากแผ่นหลังของผม

 

แต่แม่ของโคอิซังก็ปรุงไม่หยุด

 

「อ๊ะ ตรงหน้านี่ก็มีโค้งอีกล่ะ～ ขออีกสักทีแล้วกัน！」

 

「ครั้งที่สี่นี่ไม่ควรนะครับบบบ/คะะะะะ！」

 

ถึงผม ฮินามิ และยูริจะประสานเสียงห้าม ก็ไม่สามารถหยุดพลังของดริฟเตอร์คนนี้ได้

 

เราต้องทนการดริฟต์มากกว่าสิบครั้งบนเบาะหลังอย่างเงียบ ๆ

 

ระหว่างที่ร่างสั่นไหวไปมา ผมเหลือบไปมองใบหน้าของแม่โคอิซังที่นั่งขับรถอยู่…

 

เธอดูสนุกมาก

 

สนุกกับทั้งการดริฟต์และฉากแนวเลิฟคอมในแบบของเธอ

 

อ้อ อย่างนี้นี่เอง

 

ความซาดิสม์ของโคอิซัง… ได้จากแม่มาเต็ม ๆ เลย!

 

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเราก็เดินทางไปถึงที่พักได้อย่างปลอดภัย

 

พอจอดรถที่ลานจอดแล้วลงจากรถ อาจารย์ที่ดูเป็นห่วงก็รีบเดินเข้ามาใกล้

 

「ดีแล้วที่มาถึงโดยปลอดภัย！ แต่เดี๋ยวก่อน？」

 

เมื่ออาจารย์เห็นสภาพของพวกเรา ก็ถึงกับมีเครื่องหมายคำถามลอยอยู่เหนือหัว

 

「ทำไมทุกคนยกเว้นโคอิถึงดูหมดสภาพแบบนั้นกันล่ะ？」

 

「พอดีมันมีหลายอย่างเกิดขึ้นน่ะครับ/ค่ะ…」

 

พวกเราสามคนที่นั่งเบาะหลังต่างพูดพร้อมกัน

 

เพราะโดนดริฟต์ไม่หยุด ซ้ำยังโดนประกบกลางระหว่างสองสาวไม่รู้กี่ครั้ง  HP พวกเราจึงเหลือแทบไม่ถึงครึ่ง

 

ส่วนโคอิที่นั่งเบาะหน้า ก็เลยไม่โดนผลกระทบอะไรเท่าไหร่

 

ให้ตายเถอะ…

 

ครอบครัวซาดิสม์นี่มันนนน！

 

ผมกรีดร้องอยู่ในใจ…

 

แต่ความจริงก็คือ… ผมก็รู้สึกแอบดีใจอยู่หน่อย ๆ กับสถานการณ์นั้น…