หลังจากที่เราหัวเราะกันจนน้ำตาเล็ดเพราะใบหน้าที่ประหลาดของกันและกัน…

 

เราทั้งคู่รีบวิ่งออกจากตู้ถ่ายสติ๊กเกอร์เงียบ ๆ แล้วพุ่งตรงไปยังทางออกของเกมเซ็นเตอร์ทันที

 

ระหว่างทางที่วิ่ง ผมก็เหลือบไปมองทางพวกอันธพาล แต่ดูเหมือนพวกเขาจะยังไม่รู้ตัว

 

พวกเขาไม่แม้แต่จะหันมามองทางเราเลย

 

เรื่องบังเอิญนี่น่ากลัวจริง ๆ

 

แต่ยังไงก็ตาม ดูเหมือนว่าเราจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์อันตรายมาได้แล้ว

 

「อันตรายชะมัดเลยเนอะ เรียวคุง! ฮาー ฮาー」

 

พอพ้นจากเกมเซ็นเตอร์ได้ทันที คุโจที่หอบแฮ่ก ๆ ก็หันมามองผม

 

ใบหน้าของคุโจตอนนี้ ไม่เหมือนรอยยิ้มในตู้ถ่ายสติ๊กเกอร์เมื่อกี้ มันเป็นรอยยิ้มอีกแบบที่แตกต่างออกไป

 

เหมือนเธอได้ลิ้มรสความสนุกแบบลับ ๆ แล้วติดใจ รู้สึกผิดนิดหน่อยเลยแฮะ ไม่สิ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา?

 

「อ้อ จริงสิ เรียวคุง ก่อนจะลืม ขอฝากนี่ไว้ให้หน่อย」

 

คุโจยื่นรูปถ่ายสติ๊กเกอร์สองสามใบใส่มือผม เป็นรูปที่เราถ่ายกันเมื่อกี้นี่เอง

 

「จริง ๆ แล้วก็สามารถส่งภาพลงมือถือได้ด้วยนะ แต่คิดว่าเรียวคุงอาจจะอาย… จะให้เก็บรูปคู่กับคนที่ไม่ใช่แฟนมันก็ดูยังไง ๆ อยู่เนอะ แต่ก็อยากให้เก็บไว้อย่างน้อยเป็นความทรงจำของวันนี้…นะ」

 

คุโจพูดพลางหน้าแดงเป็นหมึกต้ม แต่ก็มองผมด้วยสายตาเว้าวอน

 

จะให้ผมปฏิเสธยังไงลงล่ะเนี่ย

 

「อะ…อา ขอบคุณนะ จะเก็บไว้อย่างดีเลย」

 

「อื้อ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีใจจัง ฉันเองก็จะเก็บไว้อย่างดีเหมือนกัน」

 

พอลองมองดูรูปที่คุโจให้มาอีกที… โอ้โห หน้าผมนี่มันอะไรเนี่ย

 

แวบแรกผมยังจำตัวเองไม่ได้เลย

 

หน้าขาวเป็นจูออน แถมตาโตเว่อร์เกินจริง

 

ริมฝีปากก็สีม่วงแปลก ๆ ไม่เข้ากับสีผิวเลย แล้วบนหัวผมยังมีทิวลิปบานอยู่อีกต่างหาก ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

 

ควรจะติดป้าย “โปรดใช้วิจารณญาณในการชม” ไว้ซะด้วยซ้ำ

 

แต่ก็ไม่ใช่แค่ผมที่หน้าตาหลุดโลก

 

คุโจก็เหมือนกัน

 

เมคอัพแบบคนบ้า และมีดาวในดวงตาเหมือนการ์ตูนผู้หญิง

 

แค่ตาดูเหมือนนางเอกการ์ตูน แต่หน้าทั้งหมดคือสายฮาชัด ๆ

 

สภาพของเราทั้งคู่มันเละเทะจริง ๆ

 

แต่… ก็สนุกดีนะ

 

เราหัวเราะกันจนท้องแข็งตอนแต่งภาพพวกนั้นเลยนี่นา

 

「ถ้าภาพพวกนี้หลุดไปให้คนอื่นเห็นล่ะก็ จบแน่」

 

「นั่นสิ ต้องซ่อนไว้ในลิ้นชักลึก ๆ เลยล่ะ」

 

「เออ จริงด้วย งั้นพอเริ่มตั้งตัวได้แล้ว เราไปจากตรงนี้กันก่อนดีกว่า ถ้าเกิดเจอพวกนักเลงอีกจะยุ่งยาก」

 

ตอนนี้เราอยู่ด้านนอกของเกมเซ็นเตอร์ แต่อยู่ใกล้ประตูทางเข้าออกมาก ถ้ายังอยู่ตรงนี้อาจจะเจอพวกนั้นอีก

 

แล้วสีของท้องฟ้าก็กลายเป็นสีส้มจากพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ น่าจะใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว

 

ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู ตอนนี้เวลา 17:30

 

เผลอแป๊บเดียวเวลาก็ผ่านไปเยอะเลย

 

นานแล้วนะที่รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้

 

「อีกแค่ 30 นาทีก็จะหกโมงแล้ว เอาไงดี? กินข้าวเย็นก่อนกลับมั้ย?」

 

ผมลองเสนอแผนถัดไป แต่คุโจก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

 

เหมือนเธอกำลังสิ้นหวังอยู่เล็ก ๆ

 

「เอ๋… นี่มันเย็นขนาดนั้นแล้วเหรอ… ขอโทษนะ เรียวคุง ฉันบอกแม่ไว้ว่าจะกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านน่ะ」

 

「อา… งั้นเหรอ ตอนนี้แม่คุโจคงกำลังทำอาหารอยู่สินะ งั้นเราก็แยกกันตรงนี้แหละ」

 

จะไปฝืนรั้งตัวไว้ก็คงไม่ดี

 

ปล่อยให้เธอกลับดีกว่า

 

「อื้อ งั้นไปที่สถานีด้วยกันเถอะ เรียวคุง!」

 

ทันทีที่เธอพูดแบบนั้น

 

รอยยิ้มของคุโจกับแสงอาทิตย์ยามเย็นก็ทาบทับกันอย่างพอดี สายตาผมพลันเห็นภาพที่สวยงามจับใจ

 

ท้องฟ้าสีส้มและรอยยิ้มที่เปล่งประกาย การผสมผสานของทั้งสองสิ่งมันเกินจินตนาการ

 

สวยงาม…

 

ไม่มีคำไหนจะบรรยายได้ดีกว่านี้อีกแล้ว

 

สมกับฉายา “สาวงามในรอบพันปี” จริง ๆ

 

 

〇〇〇〇

 

 

เวลาผ่านไปอีกนิด เราก็มาถึงสถานีที่ใกล้ที่สุด

 

ตอนเกิดเหตุในรถไฟใต้ดิน ผมกับคุโจนั่งรถไฟขบวนเดียวกัน เลยคิดว่าเราน่าจะกลับบ้านทางเดียวกัน แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่

 

บ้านของคุโจอยู่คนละทิศกับผม

 

คงมีเหตุให้เธอแวะมาทางนี้พอดีในวันนั้น

 

「เรียวคุง ขอบคุณมากนะ วันนี้สนุกสุด ๆ ไปเลย!」

 

คุโจยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า ร่ำลา

 

ดวงตาเธอยิ้มอยู่จริง ๆ ดังนั้นเธอคงสนุกมากจริง ๆ

 

เป็นครั้งแรกที่ผมได้ออกเดตกับผู้หญิง แต่ก็สนุกกว่าที่คิดแฮะ

 

ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมบางคนถึงอิจฉาพวกรักสมหวังกัน

 

「อืม ฉันก็สนุกมากเหมือนกัน ระวังตัวตอนขากลับด้วยล่ะ คุโจ」

 

「อื้อ เรียวคุงก็เหมือนกันนะ」

 

หลังจากที่คุโจพูดจบ

 

『ขบวนรถไฟไปยังสถานี□□ จะเข้าสู่ชานชาลาหมายเลข 3 ในไม่ช้า』

 

เสียงประกาศก็ดังขึ้นพอดี รถไฟที่คุโจจะขึ้นกำลังจะมา

 

「อ๊ะ รถมาแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ！」

 

「อื้ม！」

 

คุโจหันหลังให้ผมแล้วเริ่มจะวิ่งไปที่ชานชาลา

 

แต่ขาของเธอกลับหยุดนิ่ง

 

ทั้งที่รถไฟกำลังจะมาถึงอยู่แล้ว เธอหยุดทำไมกัน?

 

ขณะที่ผมกำลังสงสัย คุโจก็หมุนตัวกลับมา แล้วจ้องมองมาทางผมตรง ๆ

 

「คะ…คือว่า เรียวคุง… ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม…」

 

เสียงเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ผมก็ยังจับได้

 

「อ๊ะ… อะไรเหรอ?」

 

「มะ…คือ… นั่นน่ะ…」

 

อะไรของเธอ…?

 

ดูเธออ้ำอึ้งเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่มีความกล้าพอจะพูดออกมา

 

ท่าทางของเธอแปลกไป

 

เธอจะพูดอะไรออกมากันนะ?

 

ผมเดาใจเธอไม่ออก จนต้องเอียงคอสงสัย

 

หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที

 

คุโจก็เปิดปากพูดออกมาในที่สุด

 

「อยากให้เรียกด้วยชื่อ ไม่ใช่นามสกุล…」

 

「ห้ะ? ชื่อเหรอ?」

 

ข้อเสนอที่ผมไม่คาดคิด ทำให้เผลออุทานออกมาทันที