หลังจากจัดการพวกนักเลงเสร็จ พวกเราก็ตรงไปกินข้าวเที่ยงกันต่อเลย เพราะต่างคนต่างก็หิว แล้วจะไปหาที่อื่นตอนนี้ก็ขี้เกียจแล้วด้วย

 

เราหาที่นั่งในฟู้ดคอร์ทได้ แล้วก็เริ่มกินข้าวทันที

 

เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นติด ๆ กัน ทำให้รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเที่ยวกับผู้หญิงแค่สองคน แล้วยังโดนนักเลงเล่นงานอีก

 

พูดเองก็แปลก ๆ แต่ว่า ผมน่ะ พยายามอย่างมากเลยจริง ๆ

 

แต่ในขณะที่ผมเหนื่อยล้า คุโจก็…

 

「อร่อยจังเลย―! เบอร์เกอร์กับเฟรนช์ฟรายส์ของแมคโดนัลยังไงก็สุดยอดอยู่ดี!」

 

…เต็มไปด้วยพลัง แถมยังดูเหมือนจะมีพลังเกินไปด้วยซ้ำ

 

เธอสั่งชุดเบอร์เกอร์ของแมคโดนัลไปตั้ง 3 ชุด

 

เมื่อวานก็เป็นแบบนี้ คุโจกินเก่งจริง ๆ

 

ผู้หญิงปกติคงไม่มีใครกินได้ขนาดนั้นหรอก

 

「คุโจ… เธอกินขนาดนั้นแล้วยังไม่อ้วนได้ยังไงกันนะ」

 

「พ่อแม่ของฉันน่ะ ต่อให้กินเยอะแค่ไหนก็ไม่อ้วนเลย คงเป็นเพราะพันธุกรรมแหละค่ะ」

 

「สาว ๆ ทั่วประเทศต้องอิจฉาเธอแน่ ๆ แบบนั้นมันโกงชัด ๆ กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนเนี่ย」

 

「ม-ไม่รู้สิ… ถ้าไม่กินเยอะ ๆ ฉันก็จะหิวเร็วมาก มันน่าอายสุด ๆ เลยล่ะ ฉันว่าผู้ชายคงไม่ชอบผู้หญิงที่กินเยอะหรอก แบบฉันเนี่ย น่าจะโดนเกลียดแน่ ๆ… 」

 

เข้าใจความรู้สึกเธออยู่นะ แต่สำหรับผู้หญิงสวย ๆ อย่างเธอที่กินเก่งน่ะ มันกลับน่ารักดีออก

 

ต้องมีหนุ่ม ๆ หลายคนที่โดนสเปกแน่นอน

 

「ไม่ต้องไปสนใจว่าใครจะมองยังไงหรอก แล้วผู้ชายที่ไม่ชอบแค่เพราะเธอกินเก่งน่ะ ไม่เห็นจะมีค่าอะไรเลย เป็นตัวของตัวเองเถอะ นั่นแหละดีที่สุดแล้ว」

 

「ข-ขอบคุณนะ… พอได้ยินแบบนั้นแล้ว รู้สึกดีใจขึ้นมานิดนึงเลย…」

 

คุโจพยายามใช้เบอร์เกอร์ในมือบังหน้า

 

เธอเบือนสายตาไปทางอื่น ขยับตัวอย่างเขิน ๆ ดูยังไงก็โคตรจะน่ารักเลย

 

พยายามปิดบังความเขินอยู่สินะ แต่มันโป๊ะแตกหมดแล้ว…

 

บ้าจริง น่ารักเป็นบ้าเลย

 

「งั้น… ฉันมีเรื่องอยากบอกเรียวคุงอย่างนึงได้ไหม?」

 

「หือ? เรื่องอะไรเหรอ?」

 

「ก-ก็…」

 

จะพูดอะไรน่ะ?

 

หน้าของเธอแดงมาก แถมยังเบือนสายตาไปทางอื่นตลอดเลย

 

คุโจจะพูดอะไรออกมากันแน่นะ…

 

「ขอไปสั่งชุดเบอร์เกอร์อีกชุดได้มั้ย…? 」

 

「…หา? อ-อืม ได้สิ」

 

จริงดิ? ทั้งที่กินไปแล้วตั้ง 3 ชุด ยังจะสั่งอีกหรอ?

 

ในโรงเรียนเธอเป็นคนเรียบร้อย มีมารยาทดี เป็นสาวสวยสายใส

 

แต่ในชีวิตจริงกลับดูเด็ก ๆ และเป็นสาวกินจุ

 

อะไรเนี่ย แบบนี้มันต่างกันลิบลับเลยไม่ใช่เรอะ…

 

　○○○○

 

หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ เราก็ออกจากศูนย์การค้า แล้วเริ่มกิจกรรมช่วงบ่าย

 

เพราะว่ายังมีเวลาอยู่ การกลับตอนนี้มันดูจะน่าเสียดายไปหน่อย เลยตัดสินใจว่าเดตกับคุโจจะยังคงดำเนินต่อไป

 

ถึงจะอยากเก็บเรื่องตัวจริงให้เป็นความลับ แต่ก็ต้องยอมรับว่าผมเองก็รู้สึกดีใจกับสถานการณ์นี้

 

ตอนแรกนึกว่าจะน่าเบื่อ แต่คุโจเป็นคนดีมาก แถมยังน่ารักสุด ๆ อีกต่างหาก

 

จะหาโอกาสได้เดตกับเด็กผู้หญิงแบบนี้อีกก็คงไม่ง่ายนัก

 

งั้นระหว่างที่ยังไม่ถูกจับได้ ก็ขอสนุกไปสักหน่อยละกัน

 

ว่าแล้วเราก็มุ่งหน้าไปยังเกมเซ็นเตอร์

 

ที่เที่ยวสำหรับหนุ่มสาวที่ไม่มีเงินน่ะ มีอยู่อย่างจำกัด

 

เกมเซ็นเตอร์ก็เป็นที่ที่สามารถฆ่าเวลาได้พอสมควร แถมยังสนุกด้วย

 

เราหาเกมที่เล่นได้สองคน แล้วก็เริ่มเล่นทันที

 

「อ-อ๊าาาาาาาาาาาาา! ระ-เรียวคุง! มี-มีซอมบี้เต็มเลยอะ⁉ ท-ทำไงดี⁉」

 

เกมที่เราเลือกเล่นเป็นเกมยิงซอมบี้ชื่อว่า World Panic

 

ใช้ปืนยิงซอมบี้ที่ปรากฏบนหน้าจอ เป็นเกมที่เรียบง่ายแต่ตื่นเต้น ได้รับความนิยมพอสมควร

 

ผมเล่นเกมแนวนี้บ่อยอยู่แล้ว เลยยังมีพลังชีวิตเต็มอยู่ แต่คุโจเหลืออีกนิดเดียวก็จะตายแล้ว

 

ไม่คิดเลยว่าคุโจจะเล่นเกมไม่เก่งได้ขนาดนี้

 

ถึงจะดูเป็นคนจริงจังและคล่องแคล่ว แต่เธอก็เป็นคนซุ่มซ่ามเหมือนกันแฮะ

 

「ถ้ามีเยอะขนาดนี้ ใช้ปืนอย่างเดียวคงเอาไม่อยู่ ใช้ระเบิดมือเถอะ」

 

「ร-รู้แล้ว! แต่ฉันรู้ว่าปุ่มระเบิดมืออยู่ไหนนะ แต่จะโยนยังไงล่ะ!?」

 

「วิธีโยนก็ง่ายนิดเดียว ข้าง ๆ ปืนจะมีปุ่มทิศทางอยู่ กดลูกศรไปในทิศที่อยากโยน」

 

「ขอบคุณมาก! งั้นจะโยนล่ะนะ!」

 

คุโจก็เลยเริ่มใช้ระเบิดมือโยนออกไป…

 

แต่ไม่รู้ทำไม ระเบิดมันกลับไม่ได้ไปทางซอมบี้ แต่พุ่งมาทางผมแทน

 

มันกลิ้งมาตรงเท้าผม แล้วก็…

 

ตูม!

 

เสียงระเบิดดังสนั่น

 

แน่นอนว่าผมที่อยู่จุดศูนย์กลางของระเบิด พลังชีวิตก็เลยหมดในพริบตา กลายเป็นเกมโอเวอร์

 

「เฮ้! โยนมาทางฉันทำไมเล่า⁉」

 

「ข-ขอโทษ! มือมันลั่นไปหน่อย!」

 

อ๊าก… ยัยนี่มันอัจฉริยะด้านความซุ่มซ่ามชัด ๆ

 

ไม่เคยเห็นใครพลาดได้แย่ขนาดนี้มาก่อนเลยจริง ๆ

 

「ต-ทำไงดีล่ะ เรียวคุง⁉ เมื่อกี้ใช้ระเบิดมือไปแล้วด้วย แล้วดูสิ ซอมบี้มันเยอะขึ้นอีก!」

 

「คุโจ ฟังฉันนะ พูดตรง ๆ เลย ตอนนี้เธอไม่รอดแล้ว ยอมแพ้เถอะ」

 

ตามที่ผมบอก คุโจก็โดนซอมบี้เล่นงานภายในไม่กี่วินาที กลายเป็นเกมโอเวอร์ไปด้วย

 

ไม่เคยจบเกมแบบนี้มาก่อนเลยจริง ๆ

 

「ข-ขอโทษนะเรียวคุง… ฉันทำนายตายเลย…」

 

เห็นคุโจทำหน้าหดหู่แล้วก้มหน้าอยู่แบบนั้น ทำให้ผมพลอยรู้สึกเศร้าตามไปด้วย

 

「อย่าคิดมากเลย แค่เกมเอง ฉันก็สนุกดีนะ」

 

「จ-จริงเหรอ? ไม่โกรธเหรอ…?」

 

「เรื่องแค่นี้จะไปโกรธทำไมล่ะ แต่เอ่อ…」

 

「แต่อะไรเหรอ…?」

 

「ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าเธอเป็นคนซุ่มซ่ามแล้วก็เล่นเกมไม่เก่ง เดี๋ยวฉันจะเอาไปเล่าให้ทุกคนในโรงเรียนฟังละกัน」

 

「อ-อันนั้นห้ามเด็ดขาดดดดด‼」

 

คุโจพองแก้มแล้วจ้องมาทางผมในระยะประชิด

 

แม้แต่ใบหน้าเวลางอนยังดูน่ารักเลย ให้ตายสิ…

 

「ล-ล้อเล่นน่า ไม่เล่าหรอก」

 

「จริงนะ? สัญญาแล้วนะ?」

 

「แน่นอน」

 

คุโจค่อย ๆ คลายแก้มที่พองกลับมาเป็นปกติ สีหน้าก็กลับมาเหมือนเดิม

 

ดูเหมือนเธอจะเชื่อผมนะ

 

จริง ๆ แล้วต่อให้ไม่สัญญา ผมก็ไม่เคยคิดจะไปเล่าให้ใครฟังอยู่แล้ว

 

「งั้นเรียวคุง! ไปเล่นเกมอื่นกันต่อเถอะ!」

 

「อา ได้เลย」

 

คุโจเปลี่ยนบรรยากาศทันควัน เธอกุมมือผมแน่นแล้วออกเดินทันที

 

อ-เอาจริงดิ?

 

เราจับมือกันแล้ว มือของผู้หญิงนุ่มขนาดนี้เลยเหรอ…

 

ทั้งนุ่ม ทั้งเล็ก เหมือนมือทารกเลย…

 

ผมที่กำลังซึ้งกับการจับมือครั้งแรกกับผู้หญิงอยู่ แต่แล้วคุโจก็หยุดเดินกระทันหัน

 

「หือ? เป็นอะไรไปเหรอ คุโจ?」

 

พอหันไปมองหน้าคุโจ ก็เห็นว่าเธอหน้าซีด ตัวสั่นไปหมด

 

หรือว่าเธอเห็นผี!?

 

แต่ตอนนี้มันแค่บ่ายเองนะ ไม่น่าจะมีผีออกมาได้

 

「ร-เรียวคุง… คะ-คนนั้น…」

 

ผมมองตามสายตาของคุโจ แล้วก็เห็น…

 

พวกอันธพาลเมื่อกี้ กำลังเดินตรงมาทางนี้