「อะ…! ฉันบอกไปแล้วหลายครั้งว่าไม่ได้ตั้งใจจะเล่นด้วยกับพวกคุณนะคะ! ช่วยกลับไปเถอะค่ะ!」

 

ในขณะที่เรียวคุงไปเข้าห้องน้ำ ผู้ชายสี่คนที่ดูเหมือนจะเป็นอันธพาลก็เข้ามาทักฉัน

 

แค่ดูจากรูปลักษณ์ก็เดาได้ง่ายเลยว่าพวกเขาน่าจะมีประสบการณ์ในศิลปะการต่อสู้

 

รูปร่างกำยำ ตัวสูงใหญ่ ที่สำคัญคือแขนของพวกเขาใหญ่กว่าฉันเกือบสองเท่า

 

「อึ๋ย…น่ากลัวชะมัด」

 

ถ้าทำให้พวกเขาโกรธล่ะก็ ต้องเจอเรื่องแย่ ๆ แน่ๆ แต่ถ้ายอมทำตาม ก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง

 

「มะ…ไม่เป็นไร ถ้ามองตาอีกฝ่ายแล้วปฏิเสธให้หนักแน่นล่ะก็ เขาน่าจะยอมแพ้ไปเอง…!」

 

…ฉันคิดแบบนั้น แต่ความจริงก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเลย

 

อันธพาลที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าก็ยิ้มแบบลามกก่อนจะโชว์หน้าจอมือถือให้ฉันดู

 

「เอ๊ะ…อะไรน่ะ?」

 

เมื่อฉันมองไปที่หน้าจอ ก็เห็นภาพจากตอนที่ฉันให้สัมภาษณ์หลังเหตุการณ์แทงคนในรถไฟใต้ดิน

 

「เห〜 อย่าเย็นชากันขนาดนั้นสิ〜 ว่าแต่เธอน่ะ… เป็น’สาวงามพันปีมีหนึ่ง’ที่โด่งดังในเน็ตตัวจริงเสียงจริงเลยใช่ไหม? ดูสิ หน้าตาเหมือนในรูปเป๊ะเลยอะ〜」

 

ทะ…ทำยังไงดีล่ะ… พวกเขารู้ตัวตนของฉันแล้วเหรอ!?

 

พวกเขาน่าจะตั้งใจเอารูปนี้มาโชว์เพื่อให้ฉันยอมทำตาม

 

แต่…แต่ถ้ายอมที่นี่ก็จบแน่ ๆ

 

「ฉะ…ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกค่ะ! ยังไงฉันก็ไม่คิดจะไปกับพวกคุณ!」

 

「เห〜 อย่าพูดแบบนั้นสิ〜 แต่〜…ไม่ปฏิเสธเรื่องรูป ก็คือยอมรับแล้วใช่มั้ยล่ะ?」

 

「มะ…ไม่ใช่นะคะ!」

 

「ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เจอกับคนหน้าตาน่ารักขนาดนี้เลย เธอนี่สมกับที่เขาเรียกว่าสาวงามในรอบพันปีจริง ๆ นะ〜」

 

「ฉันบอกแล้วไงคะ! ฉันไม่ได้อยากจะไปไหนกับพวกคุณ!」

 

「โหย〜 น่าเศร้านะ〜 แต่พวกฉันรู้โรงเรียนของเธอแล้วนะ? โรงเรียนโทคิโนซาวะใช่มั้ย? ถ้าเธอปฏิเสธหรือไปขอความช่วยเหลือใครล่ะก็ ครั้งหน้า…」

 

หลังจากนั้น หัวหน้าอันธพาลก็พูดคำหนึ่งที่ทำให้ฉันถึงกับช็อก

 

「…พวกฉันอาจจะไปเยี่ยมโรงเรียนเธอก็ได้นะ〜?」

 

「ท…ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ…」

 

ถ้าเขามาโรงเรียนล่ะก็ ยูริกับโคอิจังจะต้องเดือดร้อนแน่

 

ไม่สิ…ไม่ใช่แค่พวกเขา

 

นักเรียนคนอื่น ๆ ก็อาจได้รับอันตรายไปด้วย

 

「ท…ทำยังไงดี…」

 

「จะทำยังไงดีล่ะ?」

 

「ชะ…ช่วยอย่ามาโรงเรียนเลยค่ะ อย่าทำอะไรเพื่อนของฉันเลย…ฉันจะรับผิดชอบเองทั้งหมด ขอร้องล่ะค่ะ…」

 

「เอ๋? จริงดิ!? งั้นไปกันเถอะ ถ้าเธอเชื่อฟังล่ะก็ พวกฉันจะไม่ไปโรงเรียนหรอกนะ ขอแค่เธอทำในสิ่งที่พวกฉันต้องการทั้งหมดก็พอ」

 

「…คะ ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ」

 

「กลัว…กลัวจัง…」

 

ฉันคงจะต้องเจอเรื่องแย่มากมายแน่

 

แต่ถ้ามีแค่ฉันที่เจ็บ มันก็ดีกว่าคนอื่นเจ็บไปด้วย

 

「อดทนไว้ เราต้องอดทนไว้…」

 

「งั้นก็ ไปกันเถอะ」

 

ขณะที่หัวหน้าอันธพาลวางมือลงบนไหล่ของฉันแล้วพยายามจะพาฉันไปด้วยกันนั้น…

 

「เฮ้ พวกแกน่ะ อยู่ให้ห่างจากคุโจเลย」

 

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันหันไปตามเสียงอย่างรวดเร็ว…

 

และสิ่งที่เห็นคือ เรียวคุงกำลังจ้องมองอันธพาลพวกนั้นอย่างดุดัน

 

ทั้งที่ยืนต่อหน้าชายฉกรรจ์สี่คนที่ทำให้ใครก็ต้องกลัวจนตัวสั่น แต่เรียวคุงกลับไม่สะทกสะท้านเลย

 

ไม่สิ…ใบหน้าของเขาดูเหมือนกำลังข่มขู่พวกอันธพาลเลยด้วยซ้ำ

 

「สุ…สุดยอดเลย…」

 

ทั้งที่ใคร ๆ ก็หนีไปก่อนแน่นอนแท้ ๆ แล้วทำไมเขาถึงไม่หนีล่ะ?

 

「หา? แกเป็นใครวะ? แฟนของเด็กคนนี้เหรอ?」

 

「เปล่า ฉันก็แค่ไรเดอร์ที่ผ่านทางมา จำใส่สมองของแกไว้ซะ」

 

「หา? พูดอะไรของแกวะ? อย่างน้อยก็อย่ามาขวางได้มั้ย?」

 

หัวหน้าอันธพาลเริ่มแสดงสีหน้าที่โกรธจัดยิ่งกว่าก่อนหน้านี้อีก

 

เหมือนกับสัตว์นักล่าที่กำลังจะเข้าตะปบเหยื่อ

 

「แรงกดดันสุดยอดมาก…」

 

แต่ถึงแม้อีกฝ่ายจะปล่อยจิตสังหารขนาดนั้น เรียวคุงก็ไม่ถอยแม้แต่นิดเดียว

 

เขาเดินเข้าไปจนชิด และจับมือที่หัวหน้าอันธพาลวางไว้บนไหล่ฉันอย่างแน่นหนา

 

「ฟังฉันเงียบ ๆ แล้วหยุดทำตัวต่ำทรามได้แล้ว หยุดยุ่งกับเธอเดี๋ยวนี้ และสาบานมาว่าจะไม่เข้าใกล้อีก」

 

「หา? แกพร้อมเจ็บตัวแล้วใช่มั้ย? ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ」

 

「จะพูดอีกครั้ง สาบานว่าไม่เข้าใกล้เธออีก แล้วฉันจะปล่อย」

 

「แกนี่มั่นใจเกินไปแล้วมั้ง? แกคิดว่าด้วยร่างกายกุ้งแห้งแบบนั้นจะสู้ฉันได้รึไงวะ?」

 

รูปร่างของเรียวคุงกับหัวหน้าอันธพาลแตกต่างกันอย่างชัดเจน

 

เหมือนกับคนธรรมดาท้าสู้กับนักสู้มืออาชีพ

 

ถ้าเกิดว่า เรียวคุงโดนเล่นงานล่ะก็…

 

ความกลัวผุดขึ้นในใจ ทำให้ฉันมองเข้าไปในดวงตาเขาอย่างเป็นห่วง

 

「เรียวคุง เรื่องนี้มันเกินไปแล้วล่ะ ฉันยอมทำตามพวกเขาก็ได้ เพราะงั้น เรียวคุงไม่ต้องเจ็บตัวหรอก」

 

แต่คำตอบที่เขาตอบกลับมา คือ…

 

「แล้วทำไมต้องเป็นเธอที่ต้องเจ็บอยู่คนเดียวล่ะ?」

 

「เอ๊ะ…?」

 

「ฉันเข้าใจที่เธอไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อนนะ แต่ฉันทนเห็นแบบนี้ไม่ได้ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง อีกอย่าง…ถึงจะทำเป็นเข้มแข็งก็เถอะ แต่ตั้งแต่เมื่อกี้ร่างกายเธอสั่นสุด ๆ เลย แถมเหมือนจะร้องไห้ออกมาแล้วด้วยซ้ำ บอกฉันมาสิ ว่าเธออยากให้ฉันทำยังไง?」

 

อยากให้…ทำอะไร…เหรอ…?

 

คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว

 

มีแค่เพียงคำตอบเดียวเท่านั้น

 

ฉันตะโกนออกไปด้วยเสียงอันสั่นเครือ

 

「ชะ…ช่วยด้วย…」

 

เมื่อริวคุงได้ยินคำนั้น สีหน้าที่เคร่งขรึมก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที

 

「กำลังรอคำนี้อยู่เลย ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการเอง」

 

เมื่อได้เห็นรอยยิ้มนั้น ได้ยินคำนั้น…จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

 

เอ๊ะ…? รู้สึกเหมือนเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้มาก่อน…

 

แล้วความทรงจำในอดีตก็พลันผุดขึ้นมาในหัว

 

วันที่ฉันถูกคนร้ายในรถไฟใต้ดินทำร้าย…

 

――「ฉันจะจัดการเอง」

 

ฉันเคยได้ยินคำนี้มาก่อน

 

ฉันเคยเห็นรอยยิ้มนั้นมาก่อน

 

แม้จะจำได้ไม่ชัดนักเพราะเหตุการณ์มันน่ากลัวมากจนหัวว่างเปล่า

 

แต่ในหัวฉัน…ไม่สิ สัญชาตญาณของฉันบอกว่า…

 

เรียวคุง…คล้ายกับนักเรียนชายคนนั้นที่ช่วยฉันวันนั้นมาก…

 

แม้จะยังไม่มีหลักฐานอะไรแน่ชัด

 

แต่สักวันหนึ่ง ฉันจะหาโอกาสถามเขาให้ได้