วันถัดมา… หรือก็คือ วันที่มีนัดกับโคอิซัง

ผมกำลังรอให้โคอิซังมาถึงที่สถานี △△ ตามที่นัดไว้เมื่อวาน เวลานัดคือ 10 โมงเช้า

เพราะไม่อยากไปสาย ผมจึงมาถึงก่อนเวลา 10 นาที ซึ่งเร็วกว่าเธออีก

ก็แหงล่ะ ถ้าสายขึ้นมา ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง…

ถึงอย่างนั้น คนก็เยอะจริงๆ

คงเพราะเป็นวันเสาร์ สถานีเลยมีคนแออัดไปทั่ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าห้างคงแน่นเอี๊ยดเหมือนกัน

ในใจหนึ่งก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันน่ารำคาญ แต่อีกใจก็แอบตื่นเต้น 

ถึงจะถูกใช้เป็นเหมือนคนถือของก็เถอะ 

แต่การได้ออกไปข้างนอกกับผู้หญิงวัยเดียวกัน มันก็เหมือนเดตอยู่ดี

สำหรับผมที่ไม่เคยมีแฟน นี่มันเป็นอีเวนต์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เลย 

ไม่รู้ว่าดวงดีหรือร้าย แต่จู่ ๆ มันก็เกิดขึ้นแล้ว
แต่เอาเถอะ โคอิซังเธอซาดิสม์ขนาดนั้น ผมก็ต้องเตรียมใจให้พร้อมละนะ

…ใกล้จะถึงเวลาแล้วรึเปล่า?

ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาก็พบว่ายังเหลืออีกตั้ง 5 นาที

เวลารอแค่แป๊บเดียวแบบนี้กลับรู้สึกว่านานชะมัด 

ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนกันไหมนะ 

กำลังคิดเรื่องพรรค์นั้นอยู่…

จู่ ๆ ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง

「เอ๊ะ? ทำไมเรียวคุงถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?」

เสียงนั้นใสแจ๋วจนน่าหลงใหล เป็นเสียงที่มีเสน่ห์แบบที่ใครได้ยินก็ต้องตกหลุมรัก

แถมยังเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยมากด้วย

ผมหันไปตามเสียงอย่างหวั่นๆ แล้วก็เจอ…

คุโจในชุดลำลองที่น่ารักสุดๆ กำลังมองผมด้วยสีหน้างุนงง

…อะไรเนี่ยชุดนั้น…

ไม่เหมือนตอนอยู่ในชุดนักเรียนเลย ดูมีสไตล์ 

แถมยังให้ความรู้สึกเรียบร้อยอีกต่างหาก

เมื่อวานผมเธอยังตรงอยู่เลย แต่วันนี้มัดหางม้าซะงั้น! 

สวยกับน่ารัก… สองอย่างที่รวมอยู่ในตัวเธอ ถึงกับใจเต้นเลยล่ะ

จะไม่ให้รู้สึกอะไรเลยก็คงแปลกเกินไปแล้ว!

พอมองไปรอบ ๆ คนอื่นก็ดูจะคิดเหมือนกัน หยุดเดินกันหมด แล้วมองมาทางคุโจอย่างไม่วางตา

สมกับที่ถูกเรียกว่า “สาวงามในรอบพันปี” จริงๆ

…เดี๋ยวๆๆๆ! ผมกำลังตะลึงอะไรอยู่เนี่ย!

เรื่องสำคัญกว่าคือ ทำไมคุโจถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ!?

บังเอิญงั้นเหรอ? ไม่สิ แบบนี้มันบังเอิญเกินไปแล้ว!

ทำไมถึงมีเหตุการณ์หายนะเกิดขึ้นติดต่อกันแบบนี้!

แถมวันนี้เป็นวันเสาร์ ไม่มีโรงเรียนด้วยนะ ปกติไม่มีทางได้เจอกันเลยต่างหาก

…เอาเถอะ ยังไงก็ทักทายไว้ก่อนละกัน

คุโจก็คงมานัดเจอกับแฟนเหมือนกันนั่นแหละ

「อะ-อ๋อ คุโจ อรุณสวัสดิ์ บังเอิญจังนะ มานัดเจอกับใครรึเปล่า?」

「อื้ม ใช่แล้วล่ะ ฉันนัดไว้ตอน 10 โมง บังเอิญจริง ๆ นะ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเรียวคุงที่นี่」

「ฉันก็เหมือนกัน นัดเวลาเดียวกันที่สถานที่เดียวกันวันเดียวกันแบบนี้ โคตรจะไม่ธรรมดาเลย」

「เหมือนปาฏิหาริย์เลยเนอะ」

「ใช่เลย แต่แปลกแฮะ ใกล้ถึงเวลานัดแล้วแต่ยังไม่มาเลย ทั้งที่ย้ำว่าจะไม่สาย…」

「อา ใช่สิ ยังไม่มาเหมือนกันเลย ทั้งที่ก็บอกไว้ว่าจะนัดตอน 10 โมงแท้ ๆ ช้าไปแล้วนะ」

จากนั้นเราทั้งคู่ก็พูดออกมาพร้อมกันว่า 

「หรือว่าโคอิซังยังไม่ตื่นกันนะ!?」 

「หรือว่าโคอิจังจะเผลอหลับไปแล้วกันนะ!?」

「……หือ?」

เดี๋ยวๆ เมื่อกี้คุโจพูดชื่อโคอิซังเหรอ?
ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?

「เดี๋ยวนะ คุโจ เธอนัดกับโคอิซังไว้เหรอ?」

「เอ๊ะ? อ-อื้ม ใช่ แต่ทำไมเรียวคุงถึงพูดชื่อโคอิจังออกมาได้ล่ะ? ฉันไม่ได้บอกใครเรื่องนัดเลยนะ」

「ฉันก็เหมือนกัน เธอมาบอกฉันตอนเย็นเมื่อวานว่าให้มาที่นี่」

มันแปลกแล้วล่ะ ผมมาที่นี่เพราะถูกโคอิซังเรียก แต่ดันเจอคุโจแทน

หรือว่า… โคอิซังลืมบอกฉันว่าคุโจจะมาด้วย?

ไม่น่าใช่… โคอิซังไม่น่าทำเรื่องพลาดแบบนั้น

เธอเป็นคนที่สามารถจับไต๋ผมจากแค่ข้อมูลเล็กน้อยได้เลยนะ

งั้นแปลว่าเธอ “ตั้งใจ” ไม่บอกงั้นหรอ? เพื่ออะไรล่ะ?

ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจากในกระเป๋ากางเกง

บนหน้าจอขึ้นว่า “ไม่เปิดเผยเบอร์”

ใครกัน?

ผมรับสายด้วยความระแวงเล็กน้อย

「ฮัลโหล เรียวพูดครับ」

「อ๊ะ ดีจังที่รับสาย ฉันเองนะ」

…ไม่อยากจะเชื่อเลย คนที่โทรมา คือโคอิซัง!

เธอได้เบอร์ผมจากสมุดประจำตัวนักเรียนแน่เลย

ไม่สิ เรื่องนั้นช่างมันก่อน! ผมต้องเค้นความจริงเรื่องนี้ก่อน!

「นี่ โคอิซัง! ทำไม—」

「รู้แล้วล่ะ รู้แล้ว เดี๋ยวนายก็จะถามว่า “ทำไมคุโจถึงมาอยู่ที่นี่!?” ใช่ไหมล่ะ?」

「เอ๋!? ทำไมถึงรู้ล่ะ…? แล้วรู้ได้ไงว่าคุโจอยู่ที่นี่ด้วย!?」

「ก็นะ ฮินามิเธอจะมาก่อนเวลาเสมอ ฉันเลยคิดว่าเธอคงอยู่ข้าง ๆ นายตอนนี้พอดี」

「แ-แปลกคนชะมัด แล้วตอนนี้ฟุรุอิซังอยู่ที่ไหนน่ะ? ไม่เห็นบอกเลยว่าคุโจจะมา เจอแบบนี้ฉันตกใจแย่เลย」

「อ๊ะ ขอโทษที ลืมบอกน่ะ」

「ไม่มั้ง!?」

「ล้อเล่นน่ะ ล้อเล่น 100%」

「หาาา!?」

ไม่เคยเจอใครพูดโกหกแบบหน้าตายได้ขนาดนี้มาก่อนเลย…

「เอาเถอะ ไว้เรื่องนั้นค่อยว่ากัน」

「อ-โอเค… แล้วตอนนี้อยู่ไหนกันแน่? ใกล้ถึงเวลานัดแล้วนะ」 

「ขอโทษที วันนี้ฉันไปไม่ได้แล้วล่ะ」

「หา!? ว่าไงนะ!?」

「คือว่า… ตอนนี้ปวดท้องมาーกเลยล่ะ (เสียงแข็งทื่อ) ปวดจนจะร้องไห้แล้วー (เสียงแข็งทื่อ) ใครก็ได้ช่วยทีー (เสียงแข็งทื่อ) เพราะงั้น ฉันคงออกจากบ้านไม่ได้ ฝากด้วยนะ」

「เดี๋ยว ๆ ๆ ! โคอิซัง! ไอ้เสียงแข็งๆ แบบนั้นมันอะไร!? ยังไงก็ไม่ปวดท้องแน่ ๆ ! แล้วจะให้ฉันทำไงกับคุโจกันเล่า!?」

ถึงผมจะไม่รู้ว่าเธอเรียกผมมาทำไม แต่คุโจอยู่ที่นี่

ถ้าเป็นแค่ผมคนเดียวก็กลับบ้านจบเรื่องแล้ว แต่จะทำแบบนั้นกับคุโจไม่ได้ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

กำลังคิดแบบนั้นอยู่ ก็ได้ยินคำพูดที่ทำให้ตกใจสุดๆ

「พูดอะไรน่ะ? เมื่อวานฉันก็บอกแล้วไง ว่าให้ไปช่วยซื้อของน่ะ งั้นก็ทำซะสิ」

「หาาา!? ก็ถ้าเธอไม่มา ฉันจะทำได้ยังไงล่ะ!?」

「ฉันไม่เคยพูดเลยนะ ว่า ให้ช่วยซื้อของกับฉัน」

「……ว่าไงนะ?」

ฉันย้อนนึกถึงบทสนทนาเมื่อวาน…
เธอพูดว่า 「วันเสาร์ฉันมีธุระนิดหน่อย มาด้วยกันหน่อยนะ」

ถ้างั้นไม่ได้หมายถึงไปกับเธอ… งั้นเหรอ!?

「หรือว่า ที่ต้องช่วยคือ ช่วยคุโจซื้อของ เหรอ!?」

「ในที่สุดก็เข้าใจสักที ไม่ได้โกหกนะ ไม่เคยพูดว่าให้ช่วยซื้อของกับฉันเลย ทุกอย่างคือความจริง」

「ก-ก็ใช่นะ…」

「แล้วนายก็รับปากด้วยตัวเองด้วย ไม่ใช่เหรอ?」

…โดนหลอกแล้ว…

ในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมคุโจถึงมานัดกับโคอิซังที่นี่

เดิมทีโคอิซังจะไปกับคุโจอยู่แล้ว แต่ดันโยนหน้าที่นั้นให้ผมแทน

ยัยซาดิสม์นั่นไม่ได้ปวดท้องหรอก
ตั้งใจให้ผมต้องอยู่กับคุโจ เพื่อจับพิรุธของผมแน่ ๆ!

โดนเล่นแล้วววววววววววววววววววว!!!
ผมโดนเกรียน ผมโดนเกรียนนนน!!!

ก็คิดอยู่หรอกว่าเงื่อนไขมันง่ายไป ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!

เจ้าโคอิซัง ศัตรูอันตรายของเรา…

「เพราะงั้น วันนี้ก็ช่วยไปเดินซื้อของกับฮินามิทั้งวันด้วยล่ะ ถ้าคิดจะหนีนายก็รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น? อยู่กับเธอจนจบวันนั่นแหละ แล้วเจอกัน」

จากนั้นเธอก็วางสายไปหน้าตาเฉย
ราวกับจะบอกว่า “คำคัดค้านของนายไม่จำเป็น”

…ให้ตายสิ เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว
ผมจะต้อง…

ไปเดินซื้อของกับสาวงามในรอบพันปี… แค่สองคน!?

…นี่มันเดตชัด ๆ เลยไม่ใช่เรอะ!?
แล้วผมควรทำยังไงดีเนี่ยยยยยยยย!?

 

────────────────────────────────────────────────────

 

ช่วงนี้ผู้แปลป่วยเป็นไข้หนาวสั่น ทำให้งานช้าและน้อยกว่าปกติ ไว้หายแล้วจะแปลงานชดเชยให้นะครับ

 

ขออภัยในความไม่สะดวกครับ