————ก่อนหน้านี้ไม่นาน

          ช่วงเวลาเดียวกับที่ชินเริ่มเต้นรำกับชงหยวน ศึกชิงดินแดนระหว่างเหล่านักษัตรกับเซอร์เคย์ก็กำลังเป็นไปอย่างดุเดือด

 

          เกิดเสียงดังสนั่นปานรัวกลองรบกลางถนนยามค่ำคืน เกิดจากหลงพุ่งเข้าไปกระหน่ำรัวหมัดอาบออร่าสีแดงเพลิงใส่เซอร์เคย์ราวกับปืนกล แต่เขากลับใช้ดาบอาบออร่าสีทองปัดป้องได้หมด

          เมื่อไม่ได้ผล หลงจึงถีบพื้นถอยมาตั้งหลักไม่คิดดื้อดึง นั่นทำให้เซอร์เคย์สะบัดดาบเหมือนยังไม่หนำใจ

 

“ทำได้แค่นี้เหรอท่านมังกร!” เซอร์เคย์ยิ้มร่าใต้หน้ากาก ศึกกับคู่ต่อสู้ที่คู่ควรทำเขาตื่นเต้นถึงขีดสุด

          หลงผู้ถูกท้าทายไม่เสียความเยือกเย็น เขาตั้งท่าใหม่อีกรอบและยกมือทั้งสองขึ้นตั้งการ์ด

          แต่หนนี้ต่างออกไป… เพราะเขากางมือออกไม่ได้กำเป็นหมัด

 

          นั่นคือท่าร่างที่เซอร์เคย์ไม่ได้เห็นในศึกเมื่อคืนก่อน เขารู้สึกโดยสัญชาตญาณจนขนลุกว่าของจริงกำลังจะมา

 

“!!!?”

          แต่เซอร์เคย์กลับสัมผัสจิตสังหารได้จากข้างหลัง

          หนิวพุ่งเข้ามาหาเขาจากจุดบอดด้านหลังเพราะเขาให้ความสนใจหลงมากไป แถมหนิวยังอยู่ในท่าง้างขวานยักษ์ขึ้นฟ้าและเตรียมฟาดลงใส่เซอร์เคย์แล้ว

          ช่างขัดอารมณ์เซอร์เคย์ที่เฝ้ารอจะปะทะกับหลงยิ่งนัก

 

“ชิ!”

          เซอร์เคย์ไม่มีทางเลือก เขาหันไปแล้วใช้ดาบรับคมขวานที่ฟันลงมา

          แรงกระแทกลงสู่ดาบและแขน ไปสู่พื้นจนเกิดเป็นหลุมยักษ์แห่งใหม่บนถนน

 

อึก!

ไอ้เวรนี่… ถึงจะช้า แต่ต้องยอมรับเลยว่าแรงเยอะจริง ๆ

          เซอร์เคย์ถึงกับเสียรอยยิ้ม แขนที่รับขวานก็ชาไปหมด หากไม่ได้ผสานจิตอยู่แขนเขาอาจจะหักไปแล้วก็ได้

          และหนิวก็ไม่ได้หยุดแค่นั้นด้วย

 

“เอาไปอีก!!!”

          หนิวผสานจิตปลุกออร่าสีแดงเพลิงอาบคมขวาน จับด้ามด้วยสองมือและดันลงใส่ดาบที่เซอร์เคย์ใช้ค้ำรับ แรงถึงขนาดทำให้พื้นแตกระแหงอีกรอบ เซอร์เคย์ถึงตรึงอยู่กับที่เหมือนเสาถูกตอกลงเข็ม

          โชคร้ายไม่พอ จิตสังหารจากหลงที่อยู่ด้านหลังก็แรงขึ้นมาอีก แถมหลงยังทำท่าเหมือนจะถีบพื้นเข้ามา ทำเซอร์เคย์ยิ่งขนลุก

 

“หลบไป!”

          เซอร์เคย์รีบเบี่ยงขวานออกไปด้านข้าง แล้วเตะหนิวทิ้งระยะห่าง หากต้องเลือกระวังใครเขาขอเลือกระวังหลงดีกว่า

 

          แต่ในจังหวะที่หันกลับไปมองหลง หมัดและมีดก็เข้ามาจากทั้งสองฝั่งซ้ายขวา… มาจากทู่กับสู่ที่ซ่อนตัวอยู่ในอาคารด้านข้างถนนมาตลอด

          หมัดของกระต่ายพุ่งใส่ศีรษะหวังน็อคให้สลบ มีดของหนูพุ่งเข้าใส่สีข้างตำแหน่งเดิมหวังซ้ำแผล การโจมตีจากจุดบอดจะต้องไปถึงเขาแน่

 

“ยังอ่อนหัด!”

“เอ๊ะ?” “โกหกน่า!” 

          แต่เซอร์เคย์ดันเอี้ยวตัวหลบด้วยปฏิกิริยาเหนือชั้นทำเอาทั้งสองคนเหวอ ระยะกระชั้นชิดแบบนี้ยังหลบได้อีกมันเกินคนไปแล้ว

          …แต่ที่น่ากลัวคือเซอร์เคย์ไม่ได้หวังแค่หลบ เขาอาศัยแรงเหวี่ยงจากที่เอี้ยวตัวหลบ หมุนเตะทั้งสองคนจนปลิวกลับไปทางเดิม

 

“อึก!”

“หนอย!”

          ทู่กับสู่รีบตั้งสติแล้วพลิกตัว พยายามใช้มือจับพื้นจนครูดไม่ให้ตัวเองปลิวกระเด็นไปกระแทกอาคาร

          พวกขัดจังหวะหายไปแล้วทำเซอร์เคย์สบายใจไปเปราะ

          …แต่นั่นกลับเป็นพริบตาเดียวกับที่ลืมเรื่องของหลงไป

          พอนึกขึ้นได้เหงื่อเขาก็แตกพลั่ก

          เพราะในชั่วขณะนั่นแหละ ที่หลงเข้ามาประชิดหลัง

 

“เวรแล้ว!”

“ประมาทไปนะ”

          หลงต่อยหมัดขวาเข้ามาใส่กลางหลังเซอร์เคย์ทำเขากระอัก

          แต่เซอร์เคย์ก็รีบตั้งสติแล้วพลิกตัวพร้อมกับฟาดคมดาบใส่คอหลง

          หลงอ่านทิศทางดาบได้แต่ไกล เขาก้มหลบพร้อมทั้งใช้มือซ้ายเบี่ยงดาบจนเซอร์เคย์เสียหลัก จากนั้นก็สับศอกใส่ต้นแขนเขาแทน ทำเอาเซอร์เคย์รู้สึกปวดร้าวไปถึงหัวไหล่

          และเซอร์เคย์ยังปรับตัวไม่ทัน หลงจึงเห็นเป็นโอกาสแล้วรัวหมัดใส่เข้าไปอีก

 

“โอ้วววววว”

          หมัดซ้ายและขวากระหน่ำใส่ทั้งหมวกและชุดเกราะเหล็กจนยุบ เซอร์เคย์ทำได้แค่ยกแขนและดาบขึ้นบังแต่ไม่อาจขัดจังหวะการโจมตีของหลงได้

          และเพราะเซอร์เคย์ให้ความสนใจกับการโจมตีช่วงบน หลงเลยอาศัยจังหวะนั้นเตะตัดขาเซอร์เคย์จนเข่าทรุด แล้วแทงเข่าใส่กลางหน้าเซอร์เคย์จนหงายหลัง

          เซอร์เคย์หลังกระแทกพื้น ถ้าจะปิดฉาก… คงไม่มีจังหวะไหนดีไปกว่านี้แล้ว

 

ลาก่อนเจ้าอัศวิน!!!

          หลงกำหมัดแน่นสองมือแล้วง้างขึ้น อาบออร่าสีเพลิงหนาขนาดเดียวกับที่ใช้โค่นริว ก่อนจะซัดทั้งสองหมัดลงใส่เซอร์เคย์ที่กำลังนอนนิ่ง

 

“!!!?”

          แต่อยู่ดี ๆ หลงก็รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา ทำให้ต้องรีบเอี้ยวหัวหลบ

 

          ชั่วพริบตาถัดมา ลำแสงปริศนาก็สะบัดเข้ามาหาเขาเหมือนแส้ผ่านคอไปอย่างฉิวเฉียด

          เท่านั้นไม่พอ แส้แสงยังสะบัดต่อไปจนโดนกับเสาไฟที่อยู่ใกล้ ๆ และตัดเสาไฟขาดเป็นสองท่อน

 

พลังตัดอะไรกันเนี่ย

          หลงรู้สึกขนลุกอีกหน เขาขอบคุณสัญชาตญาณของตัวเองจากใจ ไม่งั้นสิ่งที่ขาดสะบั้นคงเป็นคอเขาแล้ว

          สัญชาติญาณยังทำงานต่อเนื่อง หลงเลยรีบกระโดดถีบเว้นระยะห่างจากอันตรายที่ไม่รู้จัก และเริ่มเห็นที่มาของแส้แสงนั่น

          …แต่หลงกลับต้องเบิกตาโพลงแทน เพราะแส้แสงนั่นคือลำแสงที่ฉายมาจากเสาไฟต้นใกล้ ๆ

          ทั้งที่ปกติแสงไฟมันควรจะฉายลงพื้นเหมือนต้นอื่น ๆ แต่แสงนี้กลับกลายสภาพเป็นเส้นบาง ๆ มันคดเคี้ยวทิ้งลงกับพื้นเหมือนกับเชือกแถมยังคมเหมือนมีด

 

          ไม่ว่ามันจะแปลกยังไง หากจะมีใครที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ก็มีอยู่คนเดียว

 

“เจ้าเนี่ยประมาทไม่ได้เลย เกือบตายเลยว่ะ”

          เซอร์เคย์ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างสบายใจอีกครั้ง ท่าทางสบาย ๆ ของเขากลับมาทั้งที่เพิ่งถูกหลงอัดเละ ยิ่งสร้างแรงกดดันให้พวกหลงไปอีก

          นั่นเพราะการถือครองพลังที่สามารถทำลายกฎธรรมชาติได้ มันมีอยู่ความหมายเดียว

          หนิวถึงกับเหงื่อตกกำขวานแน่นเมื่อรู้ความจริงข้อนั้น

 

“บ้าชัด ๆ นี่แกมีไนท์ด้วยเหรอ!?”

“หืม? ข้าก็ไม่เคยบอกว่าไม่มีนี่”

          เซอร์เคย์เหลือบหันไปตอบหนิวด้านหลัง ท่าทางท้าวสะเอวของเซอร์เคย์ยิ่งกดความมั่นใจของหนิวจมดิน

          แต่พลังมันก็สมกับที่เขาแสดงท่าทีหยิ่งยโส หลงเพิ่งรอดจากการโจมตีนั้นมาได้รู้ดีว่ามันอันตรายแค่ไหน มือเขายังเปียกเหงื่ออยู่เลยด้วยซ้ำ

 

ให้ตายสิ… จะซ่อนอะไรไว้นักหนานะเจ้าอัศวินนี่

แบบนี้เข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่ได้แล้วด้วย

          พลังของศัตรูยังไม่แน่ชัดหลงเลยไม่อยากเข้าประชิด สิ่งที่ทำได้คือหายใจลึก ๆ แล้วตั้งท่าใหม่

          และเพราะหลงยังไม่ยอมแพ้ เซอร์เคย์ถึงพยักหน้าพอใจ

 

“ยิ่งเห็นข้ายิ่งชอบนะเนี่ยท่านมังกร” เห็นคู่ปรับตั้งท่าไม่หนีเซอร์เคย์ก็ยิ่งเดินเข้าหา เขาเดินผ่านทู่กับสู่ที่อยู่ด้านข้างไปไม่เหลียวแล และไม่สนใจหนิวที่ตั้งขวานขู่ด้านหลัง

          เซอร์เคย์เดินเข้าหาหลงเรื่อย แต่เขาก็ไม่ได้ก้าวเท้าถอยหนีไปไหน แถมยังยืนยั้งพื้นมั่นคงอีก

          เห็นชัดว่าถึงไม่รู้อะไรและไม่ยอมบุก ชายคนนี้ก็ไม่คิดหนี

 

“น่าชื่นชมจริง ๆ …แต่ไม่เข้ามาก็ไม่ชนะหรอกนะ” ความตื่นเต้นปะทุในอกเซอร์เคย์ เขาไม่อยากรอให้หลงเป็นฝ่ายเริ่มแล้ว

“ถ้าไม่เข้ามา… ข้าจะเข้าไปเอง!!!”

          เซอร์เคย์ตะโกนคำราม เขาถีบพื้นเข้าหาหลงอย่างหิวกระหาย

          หลงตอบรับด้วยการรีบอาบเกล็ดมังกรทั้งร่างด้วยออร่าสีเพลิงจากตราอัศวิน เปลี่ยนร่างกายเป็นปราการเหล็ก

 

          เซอร์เคย์วิ่งเข้ามาห่างแค่ 2 เมตร เขาก็เริ่มแทงดาบเข้ามา เป็นท่าร่างดาบที่ไม่เคยเห็นทำให้หลงรีบยกแขนสองข้างขึ้นบังศีรษะไว้ก่อน

          แต่เซอร์เคย์กลับหยุดดาบแล้วบิดคมจนสะท้อนกับแสงหลอดไฟ แยงแสงเข้าตาหลงทำรู้สึกเสียวสันหลังวาบอีกครั้ง

 

“!!!?”

          หลงตัดสินใจเอี้ยวหัวหลบในเสี้ยววิเพราะไม่ชอบมาพากล พริบตานั้นแสงก็กลายสภาพอีกครั้ง กลายเป็นสิ่งที่เร็วราวกับกระสุนเฉียดแก้มเขาผ่านไปด้านหลังอย่างหวุดหวิด

 

“เซนส์ดีนี่! แต่ยังไม่หมดหรอกนะ!”

          เซอร์เคย์ตวัดดาบไปทางขวาแถมให้ เส้นแสงที่สะท้อนดาบเลยถูกสะบัดเข้าใส่คอของหลง กะจะตัดคอเขาให้ขาดเหมือนกับเสาไฟฟ้าก่อนหน้านี้

 

“พี่ใหญ่!” หนิวเห็นจากไกล ๆ ยังรู้สึกหวาดเสียว

          ทว่าคำเตือนของเขาไปไม่ทันการโจมตี เส้นแสงนั้นกำลังตวัดเข้าคอหลงแล้ว

 

ง่ายไป!

          หลงเองไม่หลงลูกไม้เดิม เขาทิ้งตัวเองลงไปกับพื้นเพื่อหลบเส้นแสงที่ตวัดเข้ามาได้อย่างฉิวเฉียด เซอร์เคย์เห็นแล้วแทบไม่เชื่อสายตา

 

หลบได้ไงวะเนี่ย? แต่ว่า!!!

          เซอร์เคย์กำลังได้เปรียบในระยะประชิด เขาเปลี่ยนเส้นแสงที่สะท้อนดาบเพียงเส้นเดียวกลายเป็นหลายเส้น แล้วจัดการฟาดใส่หลงที่ยังนอนอยู่บนพื้นยังกับจะเอาคืนก่อนหน้านี้

          หลงเห็นแส้แสงที่ติดกับคมดาบกำลังจะฟาดลงมา เขารีบหมุนตัวหลบออกข้างไป แส้เลยฟาดโดนพื้นแทน

          เส้นแสงพวกนั้นถึงกับทะลุพื้นแสดงความคมอีกรอบ ความอันตรายนั่นทำให้หลงรีบลุกขึ้นมาตั้งการ์ด

          เซอร์เคย์ไม่ปล่อยโอกาสที่ได้เข้าประชิดนี้ทิ้งไป เขาตวัดดาบใส่หลงอีกรอบ

 

“หา!!?”

          แต่หนนี้หลงกลับไม่ได้ถีบพื้นถอยทำเอาเซอร์เคย์ถึงกับหลุดตกใจ

          เท่านั้นไม่พอ หลงยังง้างหมัดใส่แส้แสงที่เขาตวัดใส่อีก

 

ถึงเวลาหยั่งเชิงหน่อยแล้ว

          หลงไม่คิดจะเป็นฝ่ายรับไปตลอด เขากระหน่ำต่อยหมัดอาบออร่าเพลิงใส่แส้แสงอย่างต่อเนื่อง ปัดป้องพวกมันได้อย่างประณีตราวกับกำลังฟ้อนรำ

          ความคมของแส้แสงเริ่มไม่มีประโยชน์เมื่อศัตรูมีวิธีปัดป้อง ทำเซอร์เคย์รู้สึกตกเป็นรอง

 

ปรับตัวเร็วไปแล้ว ไอ้ท่านมังกรเอ้ย!

          เซอร์เคย์เห็นว่าไม่ได้ผลเลยเป็นฝ่ายกระโดดหลบไปตั้งหลักเอง

 

          สองฝ่ายเว้นระยะห่างอีกรอบทำให้หนิว ทู่กับสู่มีโอกาสได้มารวมตัวกับหลงอีกครั้ง ทั้งสามคนถอนหายใจโล่งอกหลังสังเกตว่าพี่ใหญ่อย่างหลงไม่ได้แผล

          แต่สำหรับหลง เขาได้มากกว่านั้นอีก

          หลงถึงยืดอกมองไปทางเซอร์เคย์ได้อีกครั้ง

 

“ไนท์ของนายคือพลังในการแปรสภาพแสงเป็นวัตถุได้ตามใจนึกสินะ”

“…”

          เซอร์เคย์ไม่ได้ตอบทันทีเหมือนก่อนหน้านี้

          แทนที่จะทำอย่างนั้น เขากลับถอนหายใจออกมาแล้วเริ่มเกาหัวแทน

          หลงไม่ปล่อยโอกาสเพิ่มความกดดันนี้ไป จึงได้ชี้นิ้วไปทางเซอร์เคย์ต่ออีก

 

“นอกจากนี้… การเปลี่ยนแสงให้มีลักษณะเป็นใบมีดก็มีความคมจำกัดไม่ต่างจากดาบทั่วไป เพราะงั้นถ้าทำได้แค่นี้ การผสานจิตธรรมดาก็ป้องกันได้แล้ว”

          หลงพยายามจี้จุดเซอร์เคย์ให้จนมุม ทำเขาพูดอะไรไม่ออกอีกรอบ

 

          …แต่หลงก็รู้อยู่แก่ใจว่าเซอร์เคย์อาจทำอะไรได้มากกว่านี้ ที่ทำไปจึงเหมือนเป็นการล่อหลอกให้อีกฝ่ายเผยไพ่ในมือทั้งหมด เขาจะได้ปิดฉากทีเดียว

          ซึ่งดูเหมือนหลงจะคิดถูก… และคิดผิดในเวลาเดียวกัน

 

“จะใช่เร้อ” เสียงร่าเริงของเซอร์เคย์กลับมาอีกครั้ง

“คนฉลาดแบบเจ้าคงรู้อยู่แล้วว่าข้าอาจมีอะไรซ่อนอยู่อีก ที่ถามแบบนั้นคงอยากล่อให้ข้าแสดงพลังทั้งหมดล่ะสิ ใช่ไหม?”

          เซอร์เคย์ชี้ดาบใส่หลง หนนี้เป็นหลงเองที่ไม่ตอบเพราะเป็นฝ่ายโดนรู้ทัน

          …แต่ถ้าเซอร์เคย์มีพลังซ่อนอยู่อีกจริง ทำไมเขาถึงไม่ใช้มันแต่แรก นั่นแหละคือสิ่งที่พวกหลงสงสัย

 

“คงสงสัยล่ะสิว่าทำไมไม่เอาจริง” เซอร์เคย์ชี้นิ้วกลับไปที่หลงและสหายที่กำลังสับสน การเห็นคู่ปรับไม่รู้อะไรมันทำให้เขารู้สึกผิดอยู่

          แถมเหตุผลที่ปิดบังพลัง ยังเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ทำให้เขาฉีกยิ้มแบบเด็ก ๆ ได้

 

“ก็ถ้าเอาจริงแต่แรก… พวกเจ้าทุกคนก็จะตายหมดน่ะสิ”

“ “ “!!!!?” ” ”

          สิ้นสุดคำพูด แสงสว่างทั้งหมดในเมืองก็เริ่มบิดเบี้ยว

          เซอร์เคย์ทิ้งดาบในมือเสมือนทิ้งขยะใช้แล้ว ก่อนชูมือทั้งสองขึ้นฟ้า พริบตานั้นแสงทั้งหมดในเมืองก็เริ่มแปรสภาพเป็นเส้นไหลมารวมกันโดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง

          เท่านั้นไม่พอ แสงที่รวมกันบนหัวยังถูกอาบด้วยออร่าสีทองจากตราของเขาไปด้วย เห็นชัดว่าพลังเป็นคนละระดับกับก่อนหน้านี้

 

นี่มันอะไรวะเนี่ย…

          หนิวเหงื่อตกเมื่อเห็นเส้นแสงวิ่งมาจากทุกทิศ ระยะทำการพลังของเขามันไกลมากกว่าที่คาด ทำมือไม้ของสองสาวอย่างทู่และสู่เริ่มสั่น

          ขืนเป็นแบบนี้… แสงทุกที่รวมถึงด้านหลังก็อาจเปลี่ยนเป็นคมดาบหันมาเล่นงานเขาได้ทุกเมื่อ ไม่มีจุดไหนในเมืองเลยที่ปลอดภัย

 

“อย่าหวังเลย!”

          หลงไม่ยอมให้สถานการณ์แย่ไปกว่านี้ เขารีบถีบพื้นเข้าหาเซอร์เคย์ก่อนการโจมตีจะเริ่ม

          ออร่าสีแดงเพลิงถูกจำกัดขอบเขตลงที่เกล็ดทั่วร่างของเขา ออร่ามีความหนาที่ลดลง แต่เห็นชัดเลยว่ามีความเข้มข้นเพิ่มขึ้น

          เซอร์เคย์เห็นหลงพุ่งเข้ามาด้วยความมั่นใจพร้อมออร่าที่เปลี่ยนไป เขารู้เลยว่าหลงเองก็ซ่อนไพ่ไว้เหมือนกัน

 

“ก็เอาสิวะท่านมังกร! ถ้าอยากลองก็จัดให้!!!!”

          เซอร์เคย์ประเคนให้ตามคำขอ แสงที่รวมกันบนหัวเหมือนก้อนสปาเก็ตตี้ถูกยิงออกมาใส่หลงเป็นเลเซอร์สิบกว่าเส้น

 

เร็วมาก! แถมยังเป็นวงกว้างอีก!

          หลงไม่อยู่ในทิศที่หลบได้ แถมเขาเองก็อยากลองด้วยว่าลำแสงตอนนี้กับผสานจิตขั้นสูงสุดของตัวเองฝ่ายไหนจะแข็งแกร่งกว่า เขาจะได้คิดแผนต่อได้

          หลงง้างหมัดสุดแรงแขนแล้วอัดเข้าใส่เลเซอร์ที่นำหน้ามา

 

“อึก!”

          หลงสีหน้าบิดเบี้ยว รู้สึกเลยว่าเลเซอร์ตัดเข้าผิวหนังเขาได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ระแคะระคายด้วยซ้ำ

          แต่ถ้ามันตัดแขนเขาขาดไม่ได้ ความเจ็บแค่นี้ก็หยุดเขาไม่ได้อยู่แล้ว

 

“โอ้วววววว!!!!!”

          หลงเดินหน้าต่อพร้อมกับสะบัดแขนปัดป้องเลเซอร์ไปด้วย ระยะห่างที่ใกล้เข้ามาเริ่มทำเซอร์เคย์เหงื่อตกอีกรอบ

 

“สปิริตดีจริง ๆ เลยนะเจ้าเนี่ย! ชักจะหงุดหงิดแล้วนะเฮ้ย!”

          ปณิธานของศัตรูมากเกินไปเริ่มจะทำให้ยืดเยื้อ แถมเขาก็เปิดไพ่ในมือหมดแล้วจึงต้องรีบปิดเกม

          แสงที่เซอร์เคย์ดึงมาจากทิศด้านหลังพวกหลง เขายกเลิกการดึงมารวมที่ตัวเองแล้วเปลี่ยนเป็นเลเซอร์พุ่งใส่หลังของหลงแทน

          หลงกำลังรับมือเลเซอร์จำนวนมากด้านหน้าอยู่ หากโดนโจมตีจากด้านหลังอีกเขารู้เลยว่าตัวเองเสร็จแน่

 

“อึก!”

          หนิวพุ่งเข้ามารับเลเซอร์ก่อนจะถึงหลังของหลง ขวานที่อาบออร่าเพลิงพอจะป้องกันได้แม้จะทำให้คมขวานแตกร้าว

          แต่ถ้าแค่ซื้อเวลาให้หลง แค่นี้มันก็เพียงพอแล้ว

 

“เดี๋ยวผมระวังหลังให้! ไปเลยพี่ใหญ่!!!!”

“โอ้!”

          หลงรีบเร่งมือปัดป้องเลเซอร์ด้านหน้าเพื่อหาช่องว่างไปให้ถึงตัวเซอร์เคย์

          เห็นความมุ่งมั่นนั่นแล้ว เซอร์เคย์รู้เลยว่าหากหลงเข้ามาใกล้ได้เขาก็จบเห่เหมือนกัน

          …และเพราะกังวลเรื่องหลงมากไป เลยทำให้อ่านสถานการณ์ไม่รอบด้านจนลืมอะไรบางอย่างไป

 

ตู้ม!!!!

“หา!!!!?”

          เสียงระเบิดดังขึ้นจากรอบนอกเมืองเข้ามาด้านในทำเซอร์เคย์เหวอสับสน แสงไฟเองก็ค่อย ๆ ดับลงเป็นวงกลมตามเสียงนั้นเข้ามาสู่กลางเมืองเรื่อย ๆ

          พอสิ่งนั้นเข้ามาใกล้จนมองเห็น… เซอร์เคย์ก็พบว่าทู่ได้วิ่งทะลุอาคารไปตึกต่อตึก และผ่านด้านข้างเขาไปด้วยความเร็วที่เหนือกว่าก่อนหน้านี้

          แสงในแต่ละอาคารดับลงตามที่ทู่วิ่งผ่าน ทำเอาเซอร์เคย์ถึงกับเส้นเลือดปูดบนหน้าเพราะเธออีกรอบ

          เป็นเพราะกระต่ายสาวเที่ยวทำลายไฟจากทุกอาคารจนหมดนั่นเอง

 

“แกนะแก!!!!!”

          แสงที่มารวมที่เซอร์เคย์เริ่มดับมอดลงตามแหล่งกำเนิดแสงที่หายไป เลเซอร์ที่ยิงใส่หลงก็อ่อนกำลังลงเหมือนกัน

          จังหวะที่เสียเปรียบแล้วยิ่งเสียเปรียบไปอีกเมื่อเขาโดนความโกรธครอบงำ

          …จึงไม่ทันสังเกตว่าหนูสาว (สู่) ได้อยู่ด้านหลังเขาแล้ว

 

“โกรธคือโง่โมโหคือบ้านะยะ!”

“อั๊ก!”

          สู่รวมกำลังทั้งหมดเตะเข้าใส่กลางหลังของเซอร์เคย์จนเกือบจะล้มเสียหลัก

          แต่นั่นไม่แรงพอที่จะปิดฉาก เซอร์เคย์เลยไม่รู้ว่าเธอทำไปทำไม

          …แล้วพริบตาที่เงยหน้าขึ้น หลงก็เข้ามาอยู่ตรงหน้าด้วยระยะห่างเพียงกระดาษแผ่นเดียว

 

“ทุกคนทำได้ดีมาก”

“อะไรวะเนี่ย!?”

          เซอร์เคย์ขนลุกซู่กับน้ำเสียงสงบของหลงเบื้องหน้าตัวเอง เขารู้ตัวช้าไปแล้วว่าที่สู่ทำเป็นแค่การสร้างโอกาสให้หลงปิดฉาก

          หมัดฮุ่ยซิ่วตอนนี้อาบออร่าสีแดงหนากว่าทุกครั้ง เป็นดั่งการโจมตีที่สามารถปลิดชีพได้ในครั้งเดียว

 

“ ‘หมัดราชันย์มังกรสองเศียร’ ”

“อั๊ก!!!!!!!”

          สองหมัดกระแทกใส่กลางร่างของเซอร์เคย์ ออร่าสีแดงเพลิงระเบิดออกเป็นรูปร่างมังกรส่งร่างเซอร์เคย์ปลิวไปไกลหลายสิบเมตร

          เซอร์เคย์ร่างกองกับพื้น เกราะบนลำตัวแตกละเอียด

 

“แค่ก… ซวย… ของจริงแล้ว..”

          เขาเริ่มกระอักเลือด จุดที่โดนอัดจนแผลช้ำในทำผิวเปลี่ยนเป็นสีม่วง

          ถึงเขาจะมีไนท์ซึ่งบ่งบอกว่ามีสายเลือดของแวมไพร์มากกว่าคนทั่วไป แต่หากสร้างความเสียหายมากจนฟื้นฟูไม่ทันก็ยังตายได้อยู่ดี

 

          และหลงไม่คิดประมาทให้ชายคนนี้ทำอะไรอีก เขาถีบพื้นพุ่งเข้าใส่เซอร์เคย์ที่นอนอยู่และง้างหมัดเพื่อใส่หมัดสุดท้ายลงร่างปิดฉาก

 

ชนะแล้ว!

จงเปิดเผยตัวจริงให้เราเห็นซะ ชินยะ นัวรอย———

 

‘ออกมาเดี๋ยวนี้ค่ะฮุ่ยซิ่ว!!!’

“!!!?”

          เสียงเตือนจากหูฟังทำเอาร่างของหลงหยุดกึกและถีบพื้นย้อนกลับโดยไม่ต้องคิด

 

ตู้ม!!!!

          พริบตานั้นบางสิ่งก็ตกลงพื้นในจุดที่หลงเคยยืนอยู่จนเกิดควันโขมงไปทั่ว ต้องขอบคุณคำเตือนของหนิงอันที่คอยสังเกตการณ์อยู่ไกลเขาเลยหลบทัน

          กระนั้นก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้ที่หมัดปิดฉากโดนขัด

          แต่หลงพยายามใจเย็นเก็บความร้อนรน เพราะถึงจะมีอะไรเกิดขึ้น ขอแค่ซัดเซอร์เคย์ได้อีกหมัด ตัวตนของชินยะก็จะถูกเปิดเผยตามแผน

 

          …เว้นแต่ตัวแปรที่เพิ่มเข้ามา จะสร้างความปั่นป่วนมากกว่าที่เขาคิด

 

“สายันต์สวัสดิ์นะครับทุกคน เหมือนกำลังเล่นอะไรน่าสนุกอยู่เลยนะเนี่ย”

          เสียงกวนประสาทคุ้นหูดังขึ้นจากในควันที่กำลังสงบ

          แต่หลงจำเสียงนั้นได้ก่อน คิ้วภายใต้หน้ากากจึงขมวดเข้าด้วยกันและบิดเบี้ยวด้วยความยุ่งยาก

 

          พอควันจางลงจึงเผยให้เห็นคน… กลุ่มคนผู้เข้ามาขัดขวาง ยืนยันความจริงที่ไม่อยากให้เป็น

          กลุ่มคนประกอบด้วยเด็กสาวสวมหน้ากากลายแมวน้ำ

          หญิงสาวสวมหน้ากากกบสีเขียว

          เด็กหนุ่มสวมชุดหน้ากากหนุมาน

          และเจ้าของเสียงกวนประสาท… เด็กหนุ่มสวมหน้ากากผีดูดเลือดในชุดผ้าคลุมสีดำ เข้ายืนขวางระหว่างพวกหลงกับเซอร์เคย์เป็นมือที่สาม แล้วยังหัวเราะระรื่นเหมือนเป็นเรื่องขำขัน

 

“ขอพวกเราเล่นด้วยคนสิครับ ฮิฮิ”

 

❖❖❖❖❖