————เช้าวันต่อมา, ชั้นสองของโรงแรมที่โรงเรียนของชินเข้าพัก

          ช่วงเช้าตรู่ของโรงแรม บรรยากาศภายในอาคารยังคงสงบเงียบแม้จะเป็นช่วงที่กลุ่มนักเรียนมาทัศนศึกษา

          แต่จะบอกว่าไม่มีนักเรียนเลยก็คงไม่ได้ เพราะคนที่ตื่นเช้ามาเตรียมตัวแต่เนิ่นและรอทานข้าวเช้าของโรงแรมก็มีอยู่บ้าง ส่วนอีกกลุ่มคือจำพวกที่ชอบสนุก คิดเก็บเกี่ยวประสบการณ์จากการมาเที่ยวต่างประเทศให้เต็มที่

          บ้างก็ถ่ายรูปประตูบานใหญ่ของโรงแรมกับเพื่อน บ้างก็เดินดูภาพถ่ายติดโถงทางเดิน คนกลุ่มนี้จะเดินเล่นไปที่ไหนคงไม่แปลก

 

          ต้องขอบคุณนักเรียนกลุ่มนี้ การจะแอบทำอะไรเลยไม่ดูน่าสงสัย …อย่างเช่นชงหยวนกับจินที่นัดเจอกันตรงบันไดหนีไฟ

          หากถูกเจอตัวเข้าและรู้เรื่องไปถึงชิน พวกเขาก็แก้ตัวได้ว่ากำลังเดินเล่นไปเรื่อย

          ถึงบรรยากาศร้อนระอุที่ชงหยวนแผ่ออกมาจะไม่ใกล้กับคำว่าเล่นเลยก็ตาม

 

“รายงานมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น”

          ชงหยวนกอดอกมองค้อนจินแถมน้ำเสียงยังเข้มเค้นมากอีก จินรู้เลยว่าเธอกำลังหงุดหงิดสุด ๆ ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเหงื่อที่ตกนี่มาจากความกังวลหรือร้อนจากไฟโกรธของชงหยวนกันแน่

 

แต่มันก็แหงอยู่แล้ว… ก็ศึกที่คิดว่าจะชนะได้ง่าย ๆ ดันชนะไม่ได้นี่นา

          จินนึกถึงผลลัพธ์เมื่อวานแล้วคิ้วก็พลอยตกตาม เพราะเขาเองก็คิดว่าหลงจะชนะศัตรูได้ง่าย ๆ แต่ว่า…

 

“จากการรายงานของหนิงอัน… เซอร์เคย์ที่เป็นศัตรูมีความสามารถในการดูดซับจิตสูงกว่าข้อมูลที่ได้รับมา จากที่ประมาณการน่าจะมากกว่าตราอัศวินทั่วไป 2-3 เท่าเลยครับ”

“…ไม่ผิดแน่นะ”

          ชงหยวนถามย้ำจินก็พยักหน้าอย่างเกรง ๆ เธอก็มีแต่ต้องเชื่อตามนั้น

          แม้มันจะยากจนชงหยวนเผลอกัดฟันเลยก็ตาม

 

เป็นไปไม่ได้… โดยปกติตราอัศวินจะเพิ่มอัตราการดูดซับจิตของผู้ใช้ได้ 50% ของพลังพื้นฐาน ส่วนของตราราชันย์คือ 100% หรือก็คือเพิ่มพลังพื้นฐานได้เป็นเท่าตัว

 

แล้วถ้าตราอัศวินทำได้สองเท่ามากกว่าปกติ

มันก็หมายความว่าเจ้าคนที่ชื่อเซอร์เคย์นั่น… ดูดซับจิตได้เท่ากับคนที่มีตราราชันย์เลยนะ!?

          ชงหยวนคิดตามจนกุมขมับเพราะปวดหัว ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเรื่องผิดปกติแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไงและด้วยสาเหตุอะไร

 

ไม่สิ… ใจเย็นก่อน

จะใช้วิธีไหนไม่รู้หรอก แต่เรื่องนั้นคงต้องเอาไว้ทีหลัง

          ชงหยวนตั้งสติกลับมาสนใจสิ่งที่ทำได้ เพราะนั่นเป็นปัญหาที่จะเจอในอนาคต

          ส่วนเป้าหมายของตอนนี้คือการยึดฟรองและยืนยันตราราชันย์ของชินให้ได้ต่างหาก

 

ตอนแรกก็อยากจะยึดฟรองให้ได้ในคืนแรกอยู่หรอก

แต่พอทำไม่ได้… ภาระมันก็จะตกมาวันนี้เพราะเป็นการทัศนศึกษาแบบสามวันสองคืน

 

พูดง่าย ๆ คือ คืนนี้เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว

 

“เราไม่มีเวลาพอจะสืบทริกของพวกนั้นสินะ”

“ครับ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ” จินก้มหน้ารับสภาพเพราะเขาเองก็เข้าใจสถานการณ์

          หากจะเอาชนะศึกในตอนกลางคืน ก็ต้องใช้เวลาช่วงกลางวันในการตรวจสอบวิธีที่เซอร์เคย์ใช้เพิ่มพลังอย่างผิดปกติ ซึ่งรู้กันอยู่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ในระยะเวลากระชั้นชิดอย่างนี้

          ชงหยวนเองก็เข้าใจเรื่องนั้นเลยตบบ่าจินที่กำลังคอตก

 

“ช่างเถอะจิน หลังศึกค่อยไปสืบเรื่องนี้ทีหลัง”

“ขอบคุณครับ”

          โดนราชินีตัวเองปลอบเขาก็พอคลายความรู้สึกผิดลงได้

          ส่วนชงหยวนก็ได้แต่คิดต่อไปว่าจะเอาชนะอีกฝ่ายทั้งที่ไม่รู้ข้อมูลได้ยังไง

          เธอจับคางครุ่นคิดก็ได้คำตอบในชั่วอึดใจ

 

“งั้นคืนนี้นายก็ไปร่วมด้วย…” ชงหยวนชี้ใส่จินทำเขาเลิกคิ้ว

“มีกันตั้งหกคน เอาไม่ลงก็ให้มันรู้ไป”

          แววตาหรี่คมของชงหยวนจ้องใส่เขาจนเหมือนถูกอสรพิษจับตา เหมือนบอกว่าถ้าทำขนาดนี้ยังไม่ชนะเธอคงผิดหวังในตัวเขาแย่

 

ทุ่มหมดหน้าตักเลยสินะ

“เข้าใจแล้วครับ ผมจะเตรียมตัวให้พร้อมไว้ตลอด”

          จินยืดอกขันแข็ง ชงหยวนเห็นก็พลอยสบายใจบ้างด้วยความที่เชื่อใจลูกน้อง

 

ทั้งหกคนเป็นคนที่แกร่งที่สุดของเราแล้ว

เราปั้นพวกเขาให้ทั้งหกคนมีพลังรวมกันเท่ากับราชาหนึ่งคน เพราะงั้นชนะได้แน่!

 

แต่ว่า… เรื่องหลังจากนั้นต่างหากที่ยัง…

          ชงหยวนคิดต่อไปจากนั้น ในอกก็รู้สึกปั่นป่วนขึ้นมา

          ไม่ใช่เรื่องของใครเลยนอกจาก…

 

“นี่… เมื่อคืนมีข่าวอะไรเกี่ยวกับแองกริคราวน์บ้างไหม” ชงหยวนถามด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เปลี่ยนไป กระทั่งจินยังสังเกตเห็นได้ง่าย ๆ ว่าเธอเสียงเบาลง

          แต่จินเองก็เหงื่อตกเมื่อคิดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน

 

“…ครับ โรงแรมของ Singularity สาขาปารีสมีการปะทะกับแองกริคราวน์เมื่อคืน แต่เขาหนีไปได้ครับ”

“เหรอ…”

          ชงหยวนตอบเสียงเบาอีกรอบ เธอรู้ตัวเลยว่าไหล่ของตนเองผ่อนคลายลงด้วยความเบาใจ

          …แม้ว่าสาเหตุจะเกิดจากที่เธอตั้งค่าหัวเขาเอง

          ชงหยวนก็ได้แต่บอกตัวเองในใจซ้ำ ๆ ว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นมากกว่าอยากทำ ไม่งั้นคงจำกัดความเคลื่อนไหวของชินที่นี่ไม่ได้

          เธอจึงจำต้องทำลายความเป็นห่วงในใจนี้ทิ้งไปเสีย เพราะมันไม่ได้เกิดจากใครเลยนอกจากตัวเธอเอง

 

          …แต่พอตั้งสติได้ เธอเลยเริ่มรู้สึกว่าสถานการณ์มีอะไรแปลก ๆ

 

“เดี๋ยวก่อนนะจิน แล้วเมื่อวานชินไม่ได้อยู่ที่ห้องรึไง?”

“…ใช่ครับ ชินนอนหลับอยู่ในห้องพักทั้งคืนเลย”

          จินก้มหน้าก้มตาตอบ หรี่ตาลงปานสำนึกผิด ในที่สุดชงหยวนก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาดูหงอนัก

          …ก็ในเมื่อเขามีหน้าที่ต้องจับตาดูชินไม่ให้เข้ามาแทรกแซงการยึดดินแดน แต่จินกลับดูไม่ออกเลยว่าชินที่อยู่ด้วยกันทั้งคืนเป็นตัวปลอมเสียได้

 

“ขอโทษด้วยนะครับ ท่านชงหยวน”

“…ก็อยากจะโกรธอยู่หรอก แต่มันก็ช่วยไม่ได้”

          ชงหยวนส่ายหน้าปล่อยผ่าน เหมือนรู้กันดีอยู่แล้วว่าถ้าชินเอาจริงยังไงก็รับมือได้ยาก

          แม้นั่นจะไม่ทำให้จินโล่งใจเลยก็ตาม ไม่สิ… กลับกันคือมันทำให้เขายิ่งเคืองด้วยซ้ำ เพราะยังไงมันก็เป็นความพ่ายแพ้ น่าหงุดหงิดจนต้องกำหมัด

          จะชินหรือแองกริคราวน์… ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหนจินก็ไม่เคยตามเขาทันเลย

 

          แต่เรื่องที่ตามชินไม่ทันมันก็สำหรับชงหยวนด้วย เธอถึงกับกัดเล็บไปปวดหัวไป

          เพราะการที่ชินมี ‘ผู้ร่วมมือปริศนา’ มันทำให้สมการเปลี่ยนไป

 

“แย่ล่ะสิ… ต่อให้เรายึดครองฟรองได้ แต่ชินก็สามารถใช้ตัวปลอมมาหลอกเรื่องตำแหน่ง ส่วนตัวจริงที่มีตราราชันย์ก็อาจจะหนีไปอยู่ที่อื่นแทนได้เหมือนกัน”

          แผนสลับตัวนั้นเรียบง่ายแต่ได้ผลชะงัด พอเป็นแบบนั้นการยึดครองฟรองก็กลายเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์เสมือนหัวล้านได้หวี

          ก็ในเมื่อไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นตัวจริงไหม ต่อให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีตราราชันย์ มันก็ยืนยันอะไรไม่ได้อยู่ดี

 

          จินเองก็คงเข้าใจเรื่องนั้นถึงยังทำหน้ารู้สึกผิดอยู่ แต่ก็จนปัญญาที่จะคิดวิธีรับมือเหมือนกัน

 

“จะทำยังไงดีครับท่านชงหยวน… พอจะมีอะไรที่บอกได้ไหมครับว่าชินเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม?”

“เทคโนโลยีสมัยนี้มันล้ำหน้าจะตาย แล้วถ้าฉันเป็นชิน ฉันคงเลือกคนที่จะมารับบทตัวเองได้เนียนที่สุดอยู่แล้ว”

 

เรื่องรูปลักษณ์ภายนอกนี่ตัดไปได้เลย ยังไงก็จับผิดไม่ได้แน่ถ้าคนปลอมตัวมีฝีมือจริง

ส่วนพวกลายนิ้วมือหรืออะไรต่อมิอะไรก็คงเตรียมไว้แล้วด้วยเหมือนกัน

 

ชินเค้าไม่มีทางปล่อยอะไรเล็ดลอดเป็นหลักฐานให้รู้แน่

          ชงหยวนมั่นใจความรอบคอบราวกับเป็นเจ้าตัว แต่นั่นก็เพราะเธอรู้จักเขามานาน

          ว่าไปแล้วก็แอบตลกร้ายที่ความใกล้ชิดในอดีตมันกลับเป็นสิ่งทำให้ชงหยวนเข้าใจ ว่าตัวเองไม่มีทางเอาชนะชินได้

 

          …แต่ความใกล้ชิดในอดีตมันจะมีแต่ผลเสียแค่นั้นหรือ?

          ความรู้สึกในฐานะ ‘ผู้หญิง’ คนนึงของเธอกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น อันที่จริงมันรู้สึกตรงข้ามด้วยซ้ำ

          ชงหยวนใช้ตรรกะคิดมาตลอดถึงได้คิดไม่ออก แต่พออารมณ์ของผู้หญิงเข้าครอบงำ คำตอบกลับออกมาง่าย ๆ

          หลังจากหน้าบูดบึ้งมาตลอดที่ผิดแผน รอยยิ้มจึงแย้มขึ้นมุมปากของชงหยวนเป็นครั้งแรก

 

“ถ้าเป็นเธออาจจะจับไต๋เขาไม่ได้… แต่ถ้าเป็นฉัน ฉันจะรู้แน่นอนว่าชินที่อยู่ตรงหน้าเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม”

          ชงหยวนพูดเสียมั่นอกมั่นใจ

          จินเลิกคิ้วด้วยประโยคที่ดูส่วนตัวของเธอ เขาเข้าใจได้ทันทีว่ามันหมายความว่ายังไง

 

“จะใช้สัญชาตญาณเหรอครับ?”

“เรียกว่าประสบการณ์จะดูดีกว่าไหมเล่า? ฉันว่าเธอเองก็น่าจะแยกออกนะ ถ้าเฟยตัวจริงกับตัวปลอมมาอยู่ตรงหน้าน่ะ”

“เรื่องนั้นมันก็…”

          จินถึงกับเถียงไม่ออก เหมือนกับถูกบอกว่า ‘ใครเล่าจะจำคนรักตัวเองไม่ได้’

          …และแน่นอนว่าจินเองก็คิดว่าตัวเองทำได้ จะไปบอกเจ้านายตัวเองว่าเป็นวิธีที่ใช้อารมณ์เกินไปก็คงไม่ถูก

 

ยังไง… ชินยะก็เป็นอดีตคู่หมั้นของคุณนี่นะ

          ช่วงเวลาในอดีตที่ใช้ร่วมกัน จินรู้สึกว่านั่นน่าจะมากพอให้จับความรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายคือตัวจริง

          …ถึงจะมีความเสี่ยงที่ว่า ‘ชินอาจจะไม่ใช่คนเดิมที่เคยรู้จัก’ แต่ชงหยวนก็ใช้เวลากับชินหลังจากได้กลับมาเจอกันเป็นสัปดาห์ เธอคงรู้แล้วว่าชินยังเป็นคนเดิม

 

          แต่ปัญหามันก็มีอีกอย่าง… นั่นคือการไม่รู้ว่าจะยึดครองฟรองได้ตอนไหน

          หากการอยู่ใกล้ชิดกันจะทำให้มองตัวจริงออก ชงหยวนก็ต้องอยู่กับชินคืนนี้ทั้งคืนเพื่อไม่ให้พลาดโอกาส

          ตรงจุดนั้นแหละที่จินกังวล เพราะไม่รู้ว่าชงหยวนจะใช้วิธีไหน

 

“แต่จะให้อยู่กับชินทั้งคืนมันก็เกินไปนะครับ”

“หา? นี่เธอเห็นฉันเป็นผู้หญิงไร้ยางอายขนาดไหนกันเนี่ย!!!”

“มะ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ!”

          จินถอยกรูดแทบไม่ทัน ใครจะรู้ว่าชงหยวนจะขึ้นเสียงดังเสียขนาดนั้น

          …แต่ชงหยวนก็ต้องขอบคุณที่จินเอาแต่กลัว แก้มที่แดงระเรื่อของเธอจึงไม่ถูกเห็น

 

“…ให้ตายสิ เธอนี่จริง ๆ เลย”

          ชงหยวนบ่นในลำคอ รีบลบภาพจินตนาการที่เธอคิดตามจินเพื่อทิ้งอาการประหม่า 

 

“แต่ว่า… งั้นจะใช้วิธีไหนล่ะครับ” จินรีบกลับมาตั้งสติ เพราะถ้าชงหยวนพูดแบบนั้นแสดงว่าเธอมีวิธี

          แล้วพอจินได้เห็นชงหยวนฉีกยิ้มราวกับสาวน้อยแสบสัน เขาก็รู้เลยว่าเธอมีแผนจริง ๆ

 

“เธอลืมไปแล้วรึไงจิน… ว่าคืนนี้จะมีงานอะไร?”

 

❖❖❖❖❖

 

          หลังจากผ่านช่วงเวลาทานอาหารเช้าและเตรียมตัว เหล่านักเรียนก็เข้าสู่การทัศนศึกษาวันที่ 2 อย่างเป็นทางการ

          ไม่เหมือนกับวันแรกที่เป็นการเที่ยวในสถานที่ที่เตรียมไว้ ในวันที่สองจะเป็นการเที่ยวกับกลุ่มแบบอิสระแทนเพื่อเพิ่มการปฏิสัมพันธ์ระหว่างนักเรียนด้วยกัน

          …แม้อันที่จริง ตัวเลือกนี้จะมาจากความต้องการที่อยากจะเที่ยวเถลไถลของนักเรียนส่วนใหญ่ แต่อย่างไรการทัศนศึกษามันก็เป็นการเรียนรู้ผ่านการท่องเที่ยวอยู่แล้ว พวกอาจารย์จึงไม่ขัดใจ

 

          นั่นเลยเป็นเหตุผลที่นักเรียนทั้งหลายได้ย้ายมาเดินบนถนนที่มีชื่อเสียงที่สุดในปารีส… ถนนฌ็องเซลิเซ่

          ด้วยอาคารพาณิชย์ที่ทอดยาวถนนสองฝั่งจนแทบจะสุดปลายฟ้า ไปยังอีกฝั่งที่จรดยังประตูชัยอันโด่งดังอย่างอาร์กเดอทรียงฟ์เดอเลตวล

          ประตูมโหฬารสูงเกือบ 50 เมตรนั่นเป็นจุดที่เหล่านักเรียนกำลังยืนถ่ายรูปกับกลุ่มเพื่อนอยู่เป็นจำนวนมาก มีเพียงกึ่งหนึ่งที่เริ่มเดินเที่ยวตามริมอาคารพาณิชย์ก่อนกลุ่มอื่น ๆ เพราะให้ความรู้สึกเหมือนเป็นถนนคนเดินของบ้านเกิดอันน่าคิดถึง

          กลุ่มของชินเองก็จัดเป็นประเภทนั้น… ชิน โอลิเวีย เกวน เคนเนธ ซูซานและจินจึงกำลังเดินตามถนนไล่ดูร้านต่าง ๆ ด้วยอาการตื่นตาตื่นใจ

 

“ดูนั่นสิ! นั่นมันร้านขนมชื่อดังที่เห็นในเน็ตนี่นา!”

“เอ้ย! ร้านนั้นมีบัสท์ไลท์เยียร์อยู่หน้าร้านด้วย! ข้างในคงมีของเจ๋ง ๆ แหงแซะเลย!”

          โดยเฉพาะเกวนกับเคนเนธที่ตาเป็นประกายทุกครั้งที่เจออะไรใหม่ ๆ ชินเห็นแล้วก็ยิ้มเอ็นดูเพื่อนสนิทสองคนนี้เสียทุกครั้ง

 

“เราค่อย ๆ เข้าไปดูทุกร้านเลยก็ได้ ยังไงก็มีเวลาทั้งวันอยู่แล้วนี่นา”

“วู้ว! ฉันโคตรรักนายเลยเพื่อนเลิฟ!”

          เคนเนธทำปากจู๋เข้ามากอดคอชิน ดีใจยังกับพ่ออนุญาตให้ซื้อของเล่น ทำเอาซะชินเขิน (เพราะโดนคนบนถนนมอง)

          ส่วนเกวนก็เขินไปอีกคน ในแง่ที่เผลอทำตัวติดสนุกจนเกินงามไปหน่อย …ซึ่งมันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยถ้าชินไม่ได้เห็นเธอโดดโลดเต้นเป็นเด็กผู้ชายคู่กับเคนเนธ

 

โอ้ย! บ้า บ้า บ้า! จะดี้ด้าอะไรขนาดนี้นะตัวฉัน!

นี่ชินจะมองเราเป็นเด็กไหมเนี่ย!!!

          คิดแบบนั้นแล้วเกวนก็ได้แต่ยกมือปิดหน้าอายม้วนต้วน เป็นที่ชื่นใจ?ของโอลิเวียยิ่งนัก

          โอลิเวียตบบ่าเกวนประหนึ่งปลอบใจ ทำเกวนกะพริบตาปริบ ๆ ดีใจยังกับแม่พระมาโปรด

          แต่ที่ไหนได้…

 

“แค่นี้ยังอ่อนหัดนะคะ” เกวนโดนซ้ำเติมเข้าให้ คู่แข่งก็ยังเป็นคู่แข่งวันยันค่ำ ทำเอาเกวนน้อยหน้ามุ่ยไปเลย

“งึยยยยย! อย่าให้พลาดบ้างนะโอลิเวีย”

“ไม่มีวันค่ะ”

          โอลิเวียตอบกลับหน้านิ่งมั่นใจสุด ๆ

          …แต่ชินเห็นเลยว่าสาวเจ้าจมูกยื่นทำเสียง ฮึ่ม! เป็นท่าทางแบบที่พยายามโอ้อวดว่าตัวเองชนะแล้ว

          ถึงชินจะไม่รู้อยู่ดีว่าแข่งอะไรกัน จนได้แต่เอียงคอก็ตาม

 

ว่าแต่… สองคนนี้ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?

          ชินหันไปสนใจเรื่องความเป็นกันเองระหว่างเกวนกับโอลิเวียแทน ดูท่าจะมีบางอย่างระหว่างสองสาวเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่รู้

 

          แล้วพอพูดถึงฝั่งผู้หญิง ชินก็สังเกตเห็นบรรยากาศรอบตัวของชงหยวน… ซูซานเปลี่ยนไปนิดหน่อยด้วย

          โดยเฉพาะสายตาที่กำลังจ้องเขาจากด้านข้างซ้าย และรอยยิ้มเลศนัยแบบที่อ่านเจตนาไม่ออก

 

วางแผนอะไรไว้อีกรึเปล่า…

          ชินรู้มาจากอัลเฟรดเมื่อคืนว่าชงหยวนยึดฟรองล้มเหลว ทำให้เขาต่อลมหายใจไปได้อีกคืน แต่ในเมื่อแผนล้มเหลว ชงหยวนย่อมต้องหาทางแก้มืออยู่แล้ว

          เธอเป็นผู้หญิงเกลียดความพ่ายแพ้ ชินรู้ดี

          แต่พอหันไปมองจิน เขาก็ยังสงบเหมือนกับที่ผ่านมา ไม่มีท่าทีจะเคลื่อนไหวอะไรเป็นพิเศษ เป็นที่น่าแปลกใจของชินอยู่เหมือนกัน

 

ดูทรงแล้ว ฝั่งชงหยวนเองก็น่าจะมีข้อมูลของฝั่งเราเหมือนกัน

 

ทางนั้นน่าจะรู้แล้วว่าแองกริคราวน์ปรากฏตัวในเมืองเมื่อคืน จึงน่าจะคาดเดาได้ว่าคนที่อยู่กับจินและเคนเนธในห้องพักเป็นเราตัวปลอม

และคงคิดต่อไปด้วยว่าหากยึดฟรองแล้ว คนที่อยู่ด้วยเป็นตัวปลอม ก็คงพิสูจน์ไม่ได้ว่าเรามีตราราชันย์จริงไหม

 

งั้นหมากตาต่อไปของชงหยวน จะต้องเป็นการยืนยันให้ได้ว่าเราเป็นตัวจริงไม่ทางใดก็ทางนึงแน่

แต่จินยังไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร… งั้นก็มีความเป็นไปได้ว่าชงหยวนจะเป็นฝ่ายเคลื่อนไหวเอง

 

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น… ฉันขอเริ่มก่อนเลยละกัน

          ชินอ่านสถานการณ์อีกฝั่งอย่างใจเย็น และเริ่มออกเดินตาแรกเพื่อหวังคุมเกม แววตาก็สบเข้ากับซูซานที่มองมาพอดี

 

“แล้วซูซานล่ะมีร้านที่อยากไปรึเปล่า?”

“…สุภาพบุรุษเสมอเลยนะคะ นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว”

          ซูซานอมยิ้มเดินเตาะแตะมือไพล่หลังเข้ามาใกล้ ท่าทางออดอ้อนเกือบจะทำให้ชินวางการ์ด คนเดินถนนอยู่รอบ ๆ เองก็คงต้องหลงความน่ารักของเธอแน่

          …ถ้าไม่ติดเรื่องแววตาคมกริบที่เธอมองมาทางชินล่ะก็

 

          แต่สายตานั้นก็ดันเปลี่ยนกลับเป็นยกยิ้ม แล้วหันไปหาคนในกลุ่มแทน

 

“ว่าไปแล้วนะคะทุกคน… ถึงจะเร็วไปหน่อย แต่ยังจำได้อยู่ใช่ไหมคะว่าคืนนี้เรามีกิจกรรมอะไรน่ะ!” ซูซานส่งความร่าเริงพร้อมกับมองทุกคน ตั้งแต่เกวน โอลิเวีย เคนเนธไปจนถึงจิน

          และแน่นอนว่าทุกคนรู้คำตอบ เพราะมันอยู่ในกำหนดการอยู่แล้ว

 

“งานเต้นรำสินะ”

“ใช่เลยค่ะชิน!”

          ซูซานชี้มาทางชินอย่างตื่นเต้น

          แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนอื่นตื่นตัวด้วยเท่าไหร่ อย่างมากก็แค่ทำให้คนขี้ลืมอย่างเคนเนธร้อง อ๋อ! แค่นั้น

 

“ว่าไปแล้วก็จริงแฮะ แต่งานนี้มันไม่ได้บังคับนี่นา” เคนเนธแบะมือ ไม่ได้มีกะใจจะเข้าร่วม

          ซึ่งอันที่จริง นักเรียนส่วนใหญ่เองก็ไม่ได้สนใจกิจกรรมนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะมันเป็นธรรมเนียมของรุ่นก่อน ๆ ที่มาทัศนศึกษา ก็เลยจัดไปตามสมควรเท่านั้น

          แต่ซูซานไม่คิดอย่างนั้น เธอทำเสียง จุ๊จุ๊! พร้อมกับสะบัดนิ้วชี้ไปมา

 

“แหม ๆ เรื่องนั้นมันก็ใช่แหละค่ะ แต่ฉันกับชินเป็นคณะกรรมการนะคะ! ถ้าพูดถึงความเหมาะสมแล้ว ยังไงก็ต้องเข้าร่วมนี่ ใช่ไหมล่ะคะชิน?” ซูซานหันมามองชินด้วยรอยยิ้ม มัดมือชกกันอย่างเห็นได้ชัด

“…ก็น่าจะใช่แหละนะ”

          ชินตามน้ำแบบเลี่ยงไม่ได้ เพราะหากจะให้นักเรียนทั่วไปเข้าร่วม คนที่เป็นหัวหอกก็ต้องเข้าร่วมด้วยจึงจะจูงใจให้คนอื่น ๆ ตามมาได้

          …แต่ถ้านั่นเป็นสาเหตุเดียวก็คงดี

          และพวกชินรู้ว่าไม่ใช่ เมื่อซูซานพุ่งเข้ามาคล้องแขนชินตอนสบโอกาส

 

“ “!!!?” ”

          โอลิเวียและเกวนเห็นแล้วถึงกับแผ่นหลังสะดุ้ง ยิ่งเห็นว่าซูซานยิ้มเยาะยิ่งทำเอาเส้นเลือดปูดขึ้นหน้าไปอีก

          แต่เจ้าตัวซูซานกลับไม่ยี่หระ แล้วหันไปยิ้มก้อร่อก้อติกมองช้อนอ้อนชิน เพราะรู้ว่าเขาไม่มีทางใจร้ายสะบัดเธอออกได้

 

“เพราะงั้นแหละค่ะชิน เราไปเลือกชุดสำหรับงานเต้นรำกันดีกว่า———”

“ “เดี๋ยวก่อน” ”

          โอลิเวียกับเกวนพูดขึ้นพร้อมกันยังกับนัดไว้

          ไม่เพียงเท่านั้น… โอลิเวียกับเกวนยังจับแขนซูซานที่กำลังคล้องแขนชินไว้ด้วย ความอดทนของพวกเธอถึงขีดสุดจนเก็บสีหน้าไม่อยู่แล้ว รอยยิ้มถึงดูไม่เหมือนยิ้มเลย

 

รุกหนักเกินไปแล้วครับ ท่านชงหยวน

          จินเหงื่อตกอยากจะกุมขมับ เพราะรู้เลยว่าเจ้านายตัวเองเล่นแรงเกินไป

          ดูจากโอลิเวียกับเกวนที่มองแค้นยังกับจะเอามีดจ้วงก็รู้

 

“ทำไมถึงตัดสินว่าตัวเองจะได้คู่กับชินล่ะคะคุณซูซาน”

“ใช่แล้วค่ะ บังคับกันเกินไปแล้ว”

          ทั้งสองคนมองตาซูซานยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ

          แน่นอนว่านั่นไม่พอให้ซูซานกลัว เธอถึงกับจ้องทั้งสองคนกลับไปตรง ๆ ด้วยซ้ำ

          แต่เธออ่านบรรยากาศเป็นและไม่อยากดึงดันจนผลออกมาตรงข้าม จึงได้ผละมือจากแขนชินก่อน

 

          ชินถอนหายใจโล่งอก รู้สึกขอบคุณที่เรื่องจบ …แต่ที่ไหนได้

 

“ไม่ได้เหรอคะ? ก็ชินยังไม่มีใครจองตัวนี่นา”

“ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไปมัดมือชกชินนะซูซาน” เกวนใจเย็นลงและพยายามพูดมีเหตุผล โอลิเวียเองก็พยักหน้ารับตาม

“ถูกอย่างที่เกวนว่า ต้องถามชินด้วยนะคะว่าอยากคู่กับใคร”

“เรื่องนั้นมันก็จริงแหละค่ะ แต่พูดกันตรง ๆ นะ… ต่อให้ไม่ถูกเลือก แต่พวกคุณจะยอมแพ้ง่าย ๆ เหรอคะ?”

“ “…” ”

          โดนซูซานถามด้วยแววตาคมกริบราวกับแทงเข้าไปในใจ โอลิเวียกับเกวนชักไม่แน่ใจแล้วว่าเธอหมายถึงเรื่องเต้นรำหรือว่าเรื่องอื่น

          แต่ไม่ว่าเธอจะหมายถึงอะไร… คำตอบมันชัดเจนในใจอยู่แล้ว

          กระทั่งโอลิเวียกับเกวนยังหันมามองกันเพื่อดูท่าทีอีกฝ่าย กลายเป็นว่ายอมให้กันไม่ได้ไปอีกคู่

 

          จากศึกสองต่อหนึ่ง กลายเป็นศึกสามทาง… ชินเห็นแล้วยังทึ่งกับความสามารถด้านการชักจูงของชงหยวนไม่หาย คนทั่วไปไม่ได้เป็นอะไรนอกจากลูกไก่ในกำมือของเธอเลย

          โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กับหญิงสาวในห้วงแห่งความรักยิ่งง่ายเข้าไปอีก

 

“ใช่ไหมล่ะคะ… เพราะงั้นสุดท้ายแล้วชินจะเลือกใคร แต่เราก็ต้องพยายามอยู่ดี” ซูซานมองตาสองสาวด้วยรอยยิ้ม กลายเป็นนำหน้าหนึ่งก้าวไปโดยปริยาย

“…นั่นสิ แต่ยังไงไปมัดมือชกก่อนก็ไม่ถูกนะ” เกวนนึกถึงตอนที่ซูซานคล้องแขนชิน รู้สึกว่ายังไงนั่นก็เกินไป

“แล้วถ้าจะตัดสินว่าใครจะได้คู่กับชิน เราควรตัดสินอย่างยุติธรรมด้วยกฎที่สมเหตุสมผลด้วยค่ะ”

          โอลิเวียยืนยันอีกเสียง ชินจับอารมณ์เธอได้เลยว่ากำลังเร่งเร้า

 

ว่าแต่… กลายเป็นความเห็นของเราไม่ถูกนำมาคิดแล้วสินะ

          ชินสรุปเอาจากบทสนทนา แม้จะน่าเสียดายแต่เขาก็เป็นคนที่ไม่กล้าปฏิเสธทั้งสามคนจริง ๆ นั่นแล

          เรียกว่า ‘ตามมารยาท’ แล้ว ต่อให้ใครจะมาเต้นรำกับเขาก็รับได้ทั้งนั้น

 

          …ส่วนตัวเลือก ‘ตามหัวใจ’ ก็น่าเสียดายอีกเหมือนกันที่ทำไม่ได้ เพราะเป็นการโจ่งแจ้งเกินไป

          สำหรับเรื่องนั้น ตอนนี้เขาคงทำได้แค่มองเอลฟ์สาวเพียงอย่างเดียว

 

“อะแฮ่ม! ฟังมานานแล้ว ฉันขอพูดอะไรหน่อยละกันสาว ๆ”

          เคนเนธที่เงียบมาตั้งนานจู่ ๆ ก็เปิดปากขึ้นมา คงมีแต่ชินที่มองเขาอยู่เลยรู้ว่าเจ้าตัวกำลังสนุกกับสถานการณ์อย่างนี้

          แล้วดูจากรอยยิ้มของเจ้าตัว เขาน่าจะคิดอะไรแผลง ๆ อีกแน่

 

“อะไรเนี่ย อย่าบอกนะว่าคิดอะไรแปลก ๆ ขึ้นมาอีก”

“แปลกที่ไหนเล่าเกวน! ที่ฉันคิดได้นี่มันไอเดียสุดบรรเจิดเลยนะ! แถมยังวัดความเข้ากันกับชินได้ด้วย!”

 

ความเข้ากันกับชินเหรอ?

          สามสาวได้ยินแล้วหูผึ่ง แถมคิดเหมือนกันในเวลาเดียวกันอีก

          กระทั่งซูซานยังเผลอใจไปกับเขาด้วย …แผนยืนยันตัวจริงของชินถึงกับปลิวหายไปจากหัวชั่วคราวเลยทีเดียว

 

          แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อความเข้ากับชินมันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

          แล้วยิ่งถ้ามีวิธีพิสูจน์ความเข้ากัน พวกเธอก็ต้องอยากเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว

 

“…แหม ๆ ชักอยากจะฟังแล้วสิคะว่าจะใช้วิธีไหน”

“นั่นสิคะ หวังว่าจะทำได้อย่างที่พูดนะคะเคนเนธ”

“ถ้าเป็นวิธีพิลึก ๆ ล่ะก็ ฉันตีนายแน่!”

          สามสาวมองเคนเนธอย่างจริงจัง แต่เจ้าตัวกลับไม่เสียรอยยิ้ม

          กระทั่งชินก็มองออกเพียงแค่เจตนาแฝงที่ไม่ดีของเพื่อนสนิท

          แต่เรื่องที่เขาจะทำอะไรนั้น แม้แต่ชินเองก็ไม่อาจรู้ได้

 

เจ้าบ้าเคนเนธ… สังหรณ์ใจไม่ดีเลย

 

❖❖❖❖❖