“แฮ่ก… แฮ่ก…”

          หญิงสาวในชุดลำลองเรียบร้อยออกแรงวิ่งตามทางภายในพิพิธภัณฑ์อย่างรีบร้อน

          แววตาเธอกังวลจนเหงื่อตก เร่งฝีเท้าไม่หยุดนิ่ง วิ่งผ่านผู้คนไปยังส่วนด้านหลังเฉพาะพนักงาน

          ไปจนถึงห้องที่เขียนเป็นภาษาสากลว่า ‘ห้องรับรอง’

 

          หญิงสาว… อาจารย์เลย์น่าเปิดประตูพรวดเข้าไปในห้องทันที

          เธอรีบกวาดสายตาไปทั่ว เห็นพนักงานในชุดสูทพร้อมเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะก็เริ่มใจคอไม่ดี

          กระทั่งเห็นนั่งเรียนชายสองคนนั่งอยู่

          นักเรียนชายคนนึงที่มีผมสีดำได้ยินเสียงเธอเปิดประตูเลยหันมายังต้นตอของเสียง

 

“อาจารย์เลย์น่า———”

“ชิน!”

          นักเรียนชายผมดำ… ชินยังไม่ทันพูดอะไร อาจารย์เลย์น่าก็พุ่งเข้าไปกอดเขาแล้ว

          การสวมกอดอันรุนแรงทำเอาชินต้องหยุดพูดเพราะถูกหน้าอกเธอกดทับเต็มหน้า

          และดูเหมือนเธอมีแต่จะกอดแรงขึ้นไปอีก

 

“โล่งอกไปที ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะ”

“…ครับ ผมสบายดี”

          ชินตอบกลับเสียงเบา เก็บซ่อนความประหลาดใจไว้ไม่อยู่จนต้องเบิกตาโพลง สีหน้าท่าทางกังวลจวนเจียนจะขาดใจของอาจารย์เลย์น่าไม่ใช่สิ่งที่ชินคิดว่าจะได้เห็น

          น้ำเสียงเธอยังสั่นเครือไม่หาย แต่พอจะบอกได้ว่าร่างกายไม่ได้สั่นเทา

          ความหวงแหนนักเรียนของเธอรุนแรงกว่าที่ชินคิด จนตอนนี้เธอยังกอดชินไม่ยอมปล่อยอยู่เลย

 

ความอบอุ่นแบบนี้… รู้สึกเหมือนกับเคยสัมผัสที่ไหนมาก่อนเลยแฮะ

คงจะคิดไปเองล่ะมั้ง

 

แต่ก็… ไม่เคยคิดเลยแฮะว่าอาจารย์จะเป็นห่วงนักเรียนขนาดนี้

คงต้องมองใหม่แล้วสิ

          ชินรู้มาตลอดอยู่แล้วว่าอาจารย์เลย์น่าเป็นคนขยันกว่าที่เห็นภายนอก (บางเรื่อง) แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นห่วงนักเรียน?ขนาดนี้

          ได้เห็นแล้วคงมีแต่ต้องยอมรับว่าอาจารย์เลย์น่าคือคนที่สมควรเรียกว่าอาจารย์

 

          ส่วนทางจินที่นั่งข้าง ๆ ก็ได้แต่มองจี่ไปที่ชินเพราะไม่มีความห่วงใยมาที่ตนบ้าง

          ระหว่างนั้นอาจารย์ชายอีกคนที่เป็นครูประจำชั้นของจินก็เดินตามเข้ามาในห้องพอดี ดูท่าเขาเองก็ได้รับการเรียกตัวเหมือนกับอาจารย์เลย์น่า เพียงแต่ตามความเร็วไม่ทันก็เลยมาช้ากว่า

 

          และแน่นอนว่าสาเหตุของเรื่องนี้ก็คือ การวิวาทระหว่างชินและจิน กับกลุ่มชายฉกรรจ์ปริศนา

 

พอเจ้าพวกนั้นกรูกันเข้ามาทำร้ายฉันกับจิน เราสองคนก็ร่วมมือกันอัดคนพวกนั้นจนหมอบ

แต่หลังจากนั้นพนักงานรักษาความปลอดภัยก็เข้ามาควบคุมตัวพวกเราไว้

 

ก็เกือบจะโดนจับส่งตำรวจแล้วล่ะนะ โชคยังดีที่ทางนั้นเห็นเราเป็นนักเรียนต่างชาติเลยฟังความข้างเราก่อน

เรื่องเป็นห่วงฉันกับจินก็ส่วนนึง แต่คงเป็นห่วงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างประเทศมากกว่า

 

นั่นเลยเป็นเหตุผลที่เรียกพวกอาจารย์มาเคลียร์

 

แล้วพออาจารย์เลย์น่าได้ยินรายละเอียด เธอก็ด่าพวกตำรวจกับพวกยามซะสาดเสียเทเสียเลย

แอบน่ากลัวเหมือนกันแฮะ

 

แต่ก็เพราะเธอแสดงจุดยืนอยู่ข้างเรากับจิน บวกกับมีหลักฐานจากกล้องวงจรปิด เรากับจินเลยไม่ได้รับโทษหรือต้องดำเนินคดีอะไร

 

ไม่สิ… อันที่จริงอาจารย์เลย์น่ากับอาจารย์ของจินก็ตั้งใจจะเอาผิดพวกนักเลงข้างถนนนี่อยู่หรอก

 

แต่ถ้าทำแบบนั้นนักเรียนคนอื่นก็จะรู้เรื่องนี้ด้วย

แล้วเผลอ ๆ ถ้าโรงเรียนเข้ามายุ่ง การทัศนศึกษาอาจถูกยกเลิกได้

 

ถ้าเป็นแบบนั้น แผนของเราคงล่มพอดี

เพื่อป้องกันเรื่องนั้น เราเลยเสนอให้ปิดข่าวเรื่องนี้ไว้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแทน ทำเสมือนว่าไม่อยากให้การทัศนศึกษาถูกยกเลิกจนกระทบกับคนอื่น

 

และมันก็ได้ผล… อาจารย์เลย์น่ามองว่าเราเห็นแก่เพื่อน ๆ ก็เลยยอมรับข้อเสนอของเรา

อาจารย์ของจินเองก็คิดว่าจะจัดการเรื่องนี้หลังทัศนศึกษาแทน เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบกับจิตใจของเรากับจิน

ต้องขอบคุณอาจารย์ทั้งสอง แผนของเราถึงยังดำเนินต่อไปได้

 

…แต่จุดที่น่าสนใจจริง ๆ คือจินเองก็เห็นด้วย

อย่างน่าประหลาด

 

ตอนแรกฉันคิดว่ากลุ่มนักเลงพวกนี้เป็นแผนของชงหยวน… คิดว่าชงหยวนวางแผนนี้เพื่อบังคับให้เรากลับเขต 66 ก่อนที่จะได้ทำอะไรซะอีก

ถึงเธอจะไม่รู้ว่าเราต้องการอะไรหรือมีแผนจะทำอะไรก็ตาม แต่การยับยั้งแผนของอีกฝ่ายก่อนจะได้ทำอะไรคือสิ่งที่ชงหยวนมักจะทำ

 

แต่ถ้าจินเองก็เห็นด้วยกับการปิดข่าว แสดงว่าการที่ไม่ได้อยู่ที่ฟรองจะส่งผลเสียกับทางนั้นด้วยเหมือนกัน

 

งั้นก็แสดงว่า… พวกชงหยวนเองก็คิดจะทำบางอย่างที่ฟรองเหมือนกันสินะ

 

แล้วนอกจากนี้… ถ้าการกระทำของนักเลงพวกนี้ส่งผลเสียกับชงหยวนด้วย

แสดงว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดจากบุคคลที่สาม

 

…ชักจะวุ่นวายแล้วสิ

          ชินแอบรู้สึกปวดหัวไม่เบาที่มีตัวแปรเพิ่มขึ้น

 

          หากจะให้คาดเดาถึงคนที่น่าจะเป็นสาเหตุ… คนแรกที่ชินนึกถึงคืออัลเฟรด

          แต่ชินยังหาแรงจูงใจของเขาไม่เจอ ชินไม่เข้าใจว่าอัลเฟรดจะได้ประโยชน์อะไรจากเรื่องนี้

          ชินเลยคิดว่าตัวต้นเรื่องน่าจะเป็นกลุ่มอื่นมากกว่า

 

          อย่างไรก็ดี… สัญญาณนี้เป็นเรื่องไม่ดีทั้งกับชินและชงหยวนอย่างแน่นอน

          การเดินหมากเพียงครั้งเดียวของคนที่คิดแผนนี้ สร้างผลเสียให้กับทั้งชินและชงหยวนพร้อมกัน ทำแผนการของทั้งสองคนสะเทือนในพริบตาเดียว

 

          ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร… แต่ความแยบยลของมันคือสิ่งที่ชินไม่สามารถประมาทได้เลย

 

❖❖❖❖❖

 

          หลังจากนั้นการทัศนศึกษาที่พิพิธภัณฑ์ออร์แซจบลงด้วยดี

          มีเพียงกลุ่มของชินกับคณะอาจารย์ และพวกคณะกรรมการทัศนศึกษาเท่านั้นที่รู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น ข่าวน่ากังวลไม่ได้แพร่กระจายไปสู่นักเรียนคนอื่น

 

          การท่องเที่ยวแห่งถัดไปเองก็เป็นไปอย่างราบรื่น เพราะมีอาจารย์คอยเดินตรวจตราช่วยเหล่าคณะกรรมการเพิ่มขึ้น

          กิจกรรมสุดท้ายของวันเป็นการทานอาหารค่ำที่โรงแรม การทัศนศึกษาวันแรกเลยจบลงไปตามกำหนดการโดยไม่มีปัญหาอะไรเพิ่มอีก

          หลังจากมื้อเย็นเลยกลายเป็นช่วงเวลาอิสระของนักเรียนแต่ละกลุ่มที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบจนกว่าจะถึงเวลานอน ตามจุดพักผ่อนต่าง ๆ ภายในโรงแรมเลยมีนักเรียนของเซนต์ลอเรนซ์ในชุดลำลองสบาย ๆ อยู่เต็มไปหมด

 

          ในบรรดาสถานที่พักผ่อนต่าง ๆ เหล่านั้น มีอยู่จุดนึงที่นักเรียนไม่ค่อยเดินผ่านเพราะใกล้กับส่วนพนักงาน แต่ก็ยังมีนักเรียนชายและหญิงสองคนนัดคุยกันดูลับ ๆ ล่อ ๆ ไม่เบา

 

“มันเกิดอะไรขึ้น”

          นักเรียนหญิงนามซูซาน… ชงหยวนกอดอกแน่น เค้นคำจากจินที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

          เธอไม่ได้มองตาเขาด้วยซ้ำ แต่น้ำเสียงสั่น ๆ และคิ้วที่ขมวดเข้าด้วยกันทำให้รู้ได้เลยว่าเธอกำลังโกรธอยู่

 

ธรรมดาล่ะนะ… ก็แผนเกือบจะล่มนี่นา

          จินเข้าใจชงหยวน แต่เข้าใจก็ไม่ได้ทำให้หายกังวล เขาถึงกับเหงื่อตกกลืนน้ำลาย

          เพราะที่ชงหยวนถามว่าเกิดอะไรขึ้น จินก็ไม่รู้จะตอบอะไรได้ดีไปกว่าที่ชงหยวนรู้

 

“พวกเราโดนหาเรื่องครับ”

          จินตอบกลับไปแบบเกรง ๆ ไม่รู้จะตอบว่าอะไร เพราะเขากับชินเล่าให้เธอฟังพร้อมกับคนในกลุ่มอย่างโอลิเวีย เกวนและเคนเนธไปหมดแล้ว

 

          ชงหยวนเหลือบเห็นจินเกร็ง ๆ เลยเริ่มรู้ตัวว่าหงุดหงิดเกินไป

          เธอทิ้งแขนลงเลิกกอดอก ถอนหายใจทิ้งหนึ่งทีปรับอารมณ์ตัวเอง

          แล้วพอใจเย็นลงเธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

 

“เจ้าอันธพาลพวกนั้นจงใจใช่ไหม”

“…รู้ด้วยเหรอครับ”

          จินเลิกคิ้ว พอหายเกร็งจากความกลัวแล้วก็ยังต้องแปลกใจกับความสามารถในการคาดเดาของชงหยวนแทน

 

          อันที่จริงนั่นเป็นส่วนเดียวที่ชินไม่ได้เล่าให้คนอื่นฟัง เขาเล่าแค่ว่าตัวเองเดินชนกับพวกนักเลงก็เลยมีเรื่องกันเท่านั้น

          คนที่มองออกว่าพวกนั้นหาเรื่องก่อนก็คงมีแต่เจ้าตัวอย่างชินและจินที่ตามการเคลื่อนไหวของชินทัน

 

          การที่ชงหยวนจับเรื่องนั้นได้ทั้งที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์จึงถือว่าน่าประหลาดใจไม่น้อย

 

“ชินไม่มีทางพลาดให้เกิดเรื่องหรอก ถ้าอีกฝ่ายไม่ตั้งใจอยู่แล้วน่ะ”

“งั้นเหรอครับ”

แสดงว่าประเมินเขาไว้สูงสินะครับ

          จินฟังน้ำเสียงชงหยวนก็รู้แล้วว่าเธอเชื่อในความสามารถของชินแค่ไหน

          จินเองก็เกือบจะไม่เชื่อเรื่องนั้น …กระทั่งเขาทันสังเกตเห็นจังหวะที่ชินหลบพวกนักเลงด้วยปฏิกิริยาตอบโต้อันน่าชื่นชม แต่พวกมันก็ยังเดินมาชนอย่างตั้งใจอยู่ดี

 

          ดังนั้น พวกมันต้องจงใจหาเรื่องด้วยวัตถุประสงค์บางอย่างแน่

          จะให้คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญก็ทำใจเชื่อยาก นักเลงพวกนี้จะต้องมีคนบงการอยู่เบื้องหลังแน่

          คำถามก็คือใคร? และทำไม?

 

          แต่สำหรับชงหยวน เธอแทบจะได้คำตอบในทันที

          ชงหยวนกัดฟันแน่นทีเดียวเมื่อรู้ตัวการ

 

บ้าเอ้ย! ต้องเป็นไอ้หมอนั่นแน่!

ทั้งที่ทำสนธิสัญญาไปแล้วแท้ ๆ พวกสหรัฐนี่มันเชื่อใจไม่ได้จริง ๆ!

 

รู้งี้ยึดครองฟรองเงียบ ๆ ไปเลยก็ดีหรอก

          ชงหยวนกัดเล็บ หงุดหงิดตัวเองจนประสาทจะกิน ไม่คิดเลยว่าความร้อนรนจะทำให้มองเกมพลาดไปก้าวนึง

          …หรือไม่งั้นอีกฝ่ายก็มองเกมขาดเหนือเธอไปก้าวหนึ่งอยู่แล้ว

 

          ถ้าชงหยวนยึดครองฟรองเงียบ ๆ ก็มีความเป็นไปได้ที่ฝั่งนั้นจะเข้ามาแทรกแซงโดยตรง การจำกัดขอบเขตให้อีกฝ่ายแทรกแซงได้แต่เบื้องหลังอาจทำให้เธอได้เปรียบกว่า ตัวเลือกที่ทำสนธิสัญญาไปก่อนหน้านี้จึงถือว่าถูกแล้ว

          เพราะต่อให้ใช้วิธีไหน แต่ทางนั้นก็คงจะหาทางมายุ่มย่ามจนได้อยู่ดี

          ‘ราชาอันดับ 5’ เป็นมนุษย์เจ้าเล่ห์เช่นนั้น

 

บ้าเอ้ย… ช่างมันก็ได้

          คิดถึงสิ่งที่ผ่านไปแล้วก็รังแต่จะทำให้อารมณ์เสีย ชงหยวนถอนหายใจทิ้งความโกรธนั้นไป

          เพราะเรื่องที่ควรต้องสนใจคือผลกระทบจากการแทรกแซงของราชาอันดับ 5 มากกว่า

 

“…แล้วตอนนี้ชินเป็นไงบ้าง”

“เห็นบอกว่าเหนื่อยก็เลยหลับอยู่ในห้องน่ะครับ”

“งั้นเหรอ”

          ชงหยวนได้ยินแล้วแอบยิ้มโล่งอก

 

          แต่… พอคิดถึงท่าทางของชินหลาย ๆ อย่างในวันนี้ รวมกับความเหนื่อยล้าของชิน รอยยิ้มของเธอก็หายไปอีกครั้ง

          ทั้งแววตาที่ไม่ได้มองใครหรือที่แห่งใด รวมถึงความโกรธที่ปะทุขึ้นได้ง่ายจนผิดสังเกต

          สำหรับชินแล้วเรื่องพวกนั้นค่อนข้างหายาก ชงหยวนนับครั้งได้เลยด้วยซ้ำ

 

“ว่าไปแล้ว… ช่วงนี้ชินเขาก็ดูเหม่อ ๆ เหมือนคิดอะไรอยู่ตลอด เขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่นะ”

“…ดูออกด้วยเหรอครับเนี่ย” จินเอียงคอสงสัย

          สำหรับเขา ชินเป็นมนุษย์ที่อ่านอารมณ์ออกได้ยาก

          ถึงจะเห็นชินยิ้มบ้าง แต่เขาไม่กล้ายืนยันเลยว่ารอยยิ้มนั้นเป็นของจริงหรือของปลอม

 

          ต่างจากชงหยวนที่รู้จักกับชินมานานกว่า …และลึกซึ้งกว่า

 

“ชินดูออกง่ายกว่ายัยข้ารับใช้ซะอีก เธอต้องฝึกอีกเยอะนะจิน” ชงหยวนพูดไปยิ้มไป ด้วยท่าทางภูมิใจน่าดู

“เอ่อ… ครับ”

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะ

          จินได้แต่ยิ้มแห้ง จะแบบไหนก็เป็นงานยากทั้งนั้น

          แต่ถึงจะอ่านทั้งสองคนไม่ออก อย่างน้อยถ้าแค่จับตาดูเขาก็ทำได้อยู่ และเขาตั้งใจจะทำส่วนนั้นให้ดีที่สุดเพื่อชงหยวนและพวกพ้อง

 

          และสำหรับชงหยวน… เธอไม่รู้เลยว่าชินกำลังเผชิญหน้ากับอะไรถึงได้ดูหวั่นไหวขนาดนั้น

          ด้วยความสัตย์จริง หัวใจเธอกำลังเรียกร้องให้เข้าไปหาชินเพื่อปลอบประโลมความรู้สึกสับสนของเขา

 

“…”

          แต่ในความเป็นจริงชงหยวนทำได้แค่กลืนความรู้สึกนั้นลงคอ หญิงสาวผู้ไม่เคยมีทางเลือกทำได้แค่ครุ่นคิดถึง ‘สิ่งที่ควรต้องทำ’ มากกว่า ‘อยากทำ’

 

          เมื่อมีตัวแปรใหม่ เธอก็ต้องคิดต่อว่าชินจะตอบโต้อย่างไรเพื่อที่จะขัดขวางเขาก่อน

          การเป็นผู้นำของเธอมีความหมายแบบนั้น ความรู้สึกของเธอไม่ควรมีผลกับการตัดสินใจนี้

 

          …ต่อให้เธออยากทำแบบนั้นแค่ไหนก็ตาม

 

จริง ๆ เห็นแล้วก็เป็นห่ว———อยากรู้อยู่หรอกว่าชินกำลังเจอกับอะไรและจะทำอะไร

ชินอาจจะกำลังวางแผนอะไรบางอย่างที่ฟรองอยู่ก็ได้

 

แต่ไม่ว่าจะเป็นแผนเกี่ยวกับอะไร เราก็จำเป็นต้องขวางไว้ก่อน

 

ไม่งั้น… ถ้าชินรู้ตัวแล้วเข้าไปแทรกแซงการชิงดินแดนของพวกเราล่ะก็…

ทุกคนจะทำงานลำบากแน่

          ชงหยวนเบือนหน้าหนีจากหัวใจตัวเองอีกครั้ง

 

“ยังไงก็ฝากจับตาดูชินต่อไปด้วยนะจิน”

“ทราบแล้วครับ”

          จินโค้งให้ชงหยวนที่เดินจากไป ไม่มีอะไรที่ทั้งสองคนทำได้มากกว่านี้

 

          …หรือไม่เช่นนั้น ชงหยวนก็ทำสิ่งที่ทำได้ไปหมดแล้ว

          ถึงราชาของอมาริโกจะเข้ามายุ่มย่ามจนอาจทำให้การเคลื่อนไหวของชินผิดเพี้ยนไปจากแผน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอกังวลนัก

 

          เพราะทางชงหยวนเอง… ก็ได้สร้างแผนอันเป็นหลุมดักชินไว้แล้วเหมือนกัน

 

❖❖❖❖❖

 

———— กลางดึกเวลาไล่เลี่ยกัน, ใจกลางเมืองหลวงปารีส

          ยามค่ำคืนของกลางเมืองหลวงอันอารยะ แสงไฟสีเหลืองอ่อนจุดประกายไปทั่วไหลไปตามสายถนนราวกับแม่น้ำระยิบระยับ การได้มองธารประกายเหล่านี้จากบนตึกสูงคงน่าอภิรมย์ไม่น้อย

 

          ถึงกระนั้น… บนยอดตึกสูงใจกลางเมือง ได้มีชายหนุ่มหญิงสาวสองคนยืนสอดส่องเบื้องล่าง แต่กลับไม่ได้ยลโฉมทิวทัศน์เหล่านี้เลย

          แม้สายลมกรรโชกพัดไปทิศใดสายตาของพวกเขาก็ไม่ไหวตาม

          สายตาของพวกเขาส่องไปยังตึกสูงอีกแห่ง ข้ามผ่านความงามทั้งหลายทั้งปวง

 

          จับจ้องแต่เป้าหมายของตัวเองเพียงเท่านั้น

 

“พร้อมไหมโกลเด้นด็อก”

“แน่นอนค่ะมาสเตอร์”

          หญิงสาว… โกลเด้นด็อกพยักหน้าให้ชินผู้เป็นมาสเตอร์ ยืนยันข้อมูลอาวุธและระบบป้องกันจากชุด รวมถึงตรวจสอบสมรรถนะทางร่างกายของตัวเอง ลับคมประสาทสัมผัสให้คมกริบ

          เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับปฏิบัติการณ์สำคัญในคืนนี้

 

คืนนี้เป็นเวลาอิสระของเหล่านักเรียน นั่นเป็นช่องว่างให้เราออกไปหา ‘เป้าหมาย’ ของเราได้

 

ทางฉันได้ขอให้ ‘ผู้ร่วมมือ’ ปลอมตัวเป็นฉันแล้วไปนอนที่ห้องพักทั้งคืน หลังจากนั้นค่อยเปลี่ยนตัวกันตอนเช้าพรุ่งนี้

แค่นี้ก็น่าจะตบตาจินได้

 

ส่วนทางด้านโอลิเวีย เธอบอกว่าได้รับความช่วยเหลือจากเกวนในการสร้างหลักฐานยืนยันที่อยู่ให้

ก็ไม่รู้ว่าทั้งสองคนไปสนิทกันถึงขั้นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็นับว่าดีแล้วล่ะ เพราะเกวนก็เป็นคนที่ไว้ใจได้ที่สุดแล้วสำหรับสถานการณ์แบบนี้

          ปลายสายตาชินมองไปยังโรงแรมที่เพื่อนร่วมชั้นพักผ่อน

          ลึก ๆ แล้วยังแอบรู้สึกผิดที่ใช้การทัศนศึกษาเป็นฉากบังหน้าเพื่อฆ่าคน

 

          …แต่ชินก็รีบลบความรู้สึกนั้นทิ้งเสีย

          ความสับสนเกิดขึ้นบ่อยเหลือเกินในช่วงหลัง แต่ไม่ได้หมายความว่าควรปล่อยให้มันเข้ามาครอบงำ

 

ตั้งสติหน่อย

          ชินเตือนตัวเอง เขาตัดใจหันไปมองโรงแรมอีกแห่งที่อยู่ใจกลางเมืองหลวงและเป็นตึกสูงกว่าโรงแรมที่โรงเรียนจัดหาให้

          ที่นั่นคือเป้าหมายของเขาและโกลเด้นด็อกในคืนนี้

 

ที่โรงแรมแห่งนั้นเป็นอีกแห่งนึงที่มีศูนย์กลางของซิงกูลาริตี้ตั้งอยู่

เราสองคนจะเข้าไปที่นั่นเพื่อยืนยันข้อมูลที่ได้มาจากแทรกกิ้งมาสเตอร์

 

ก็จริงที่ข้อมูลมันเกือบจะถูกต้อง 99.99% อยู่แล้ว

แต่เรากำลังพูดถึงเจ้าตัวตลก… เจ้าคนที่หลบซ่อนอยู่ในเงามืดมาหลายสิบปีทั้งที่ทำเรื่องใหญ่ขนาดนั้นลงไป

 

มันอาจจะมีอะไรซ่อนอยู่อีก เราจะประมาทไม่ได้

จะไม่ให้ข้อมูลอะไรเล็ดลอดสายตาไปเด็ดขาด

 

ยิ่งเป็นเวลาเผด็จศึกแบบนี้ ความรอบคอบยิ่งต้องเพิ่มเป็นสองเท่า

          ชินเตือนตัวเองเป็นหนที่สอง พยายามเรียกความเยือกเย็นของตัวเองกลับมา

 

          เขาเกือบจะทำได้… ถ้าไม่เห็นคู่หูสาวของตนดูเงียบกว่าทุกที

          ปกติโอลิเวียจะมองมาที่ชินแทบจะตลอดเวลาทั้งด้วยความสิเนหาและความเป็นห่วง

          แต่ตอนนี้เธอกลับสังเกตรอบ ๆ มากกว่าปกติดูกังวลมากจนน่าเป็นห่วง ความระแวงของเธอเข้าขั้นวิตกจริตทีเดียว

 

แต่ก็… โทษเธอไม่ได้หรอก

          ชินนึกย้อนกลับไปตอนอยู่ที่เซฟเฮาส์ คิดว่าสาเหตุความกังวลน่าจะมาจากตอนนั้น

 

โอลิเวีย… เธอเป็นห่วงที่ฉันจะเคลื่อนไหวในนามแองกริคราวน์

 

เรื่องซิงกูลาริตี้ก็เรื่องนึง เพราะรู้กันอยู่แล้วว่าเราไม่ค่อยชอบหน้ากัน

แต่จุดที่โอลิเวียกังวลจริง ๆ คงเป็นเรื่องของชงหยวนมากกว่า

 

“ถ้ายังเคลื่อนไหวในฐานะแองกริคราวน์ต่อไป ผู้หญิงคนนั้นจะไม่สงสัยเอาเหรอคะ?”

โอลิเวียเตือนฉันมาแบบนั้น กังวลแทนฉันด้วยความเป็นห่วงเหมือนทุกที

 

พูดตามตรง ก็รู้สึกดีใจอยู่หรอกนะ

แต่ว่า… อันที่จริงมันอาจเป็นความกังวลที่เสียเปล่าก็ได้

 

ไม่ใช่ในแง่ดีแต่เป็นในแง่ร้าย

เพราะเรารู้สึกว่าชงหยวนกับจินน่าจะรู้แล้วว่าเราคือแองกริคราวน์ ท่าทางและการตอบโต้ของพวกเขาบอกแบบนั้น

 

โดยเฉพาะจินที่จ้องเราตาเป็นมัน บรรยากาศนั้นคล้ายกับตอนที่เป็นหู่เลยทีเดียว

แต่ถึงจะสงสัยแค่ไหน พวกนั้นก็ไม่มีหลักฐานอยู่ดี ฉันเลยปล่อยผ่านทำเป็นไม่สนใจมาตลอด

 

แต่สำหรับพวกชงหยวน พวกเธอไม่ควรปล่อยฉันไป… เพราะถ้าอยากจะกำจัดความเสี่ยง พวกชงหยวนไม่จำเป็นต้องรอหลักฐานเลย

แค่เรามีพิรุธน่าสงสัยชวนให้เชื่อว่าเป็นแองกริคราวน์ ชงหยวนก็ควรจะกำจัดเราไปซะเพื่อความปลอดภัยของพวกตัวเอง นั่นคือตัวเลือกที่สมเหตุสมผลที่สุด

 

…แต่ทั้งแบบนั้นเธอกลับไม่ยอมทำ

 

ถ้าคำนึงจากเรื่องที่เคยคุยกับโอลิเวีย ชงหยวนมีความเป็นไปได้สูงว่าแฝงตัวเข้ามาที่โรงเรียนเพื่อยืนยันฝ่ายที่ฉันสังกัดแล้วชวนเป็นพวก

ซึ่งตอนนี้ พวกนั้นสงสัยว่าฉันเป็นแองกริคราวน์ซึ่งเห็นชัดว่าอยู่ฝ่ายเดียวกับอัลเฟรด

 

รู้แบบนั้นแต่ก็ยังไม่ยอมกำจัดเราอีก

แสดงว่า… ต่อให้ฉันกลายเป็นแองกริคราวน์ไป แต่ก็ยังพยายามจะชวนเป็นพวกอยู่สินะ

 

ห้าสิบเปอร์เซ็นต์งั้นเหรอ…

ความเชื่อใจที่ชงหยวนให้มา จะบอกว่ามีความหมายแบบนี้รึเปล่า?

          ชินนึกถึงสีหน้าของชงหยวนที่อยากให้เขาเชื่อใจ พยายามคิดหาเหตุผลเบื้องหลังการกระทำผัดวันประกันพรุ่งของเธอ

 

          ชินไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง

          แต่บางที… เขาคิดว่าชงหยวนคงจะพยายามทุกทางเพื่อให้ชินยังมีโอกาสพลิกกลับมาอยู่ฝ่ายตัวเอง นั่นคงเป็นเป้าหมายของเธอ

          เรื่องความสิเนหาคงคาดเดาไม่ได้ แต่เรื่องที่ชินมีพลังที่จะเปลี่ยนกระแสสงครามนั้นเป็นของจริง ไม่ว่าใครก็ไม่อยากทิ้งตัวตนแบบเขาไปแน่ถ้ายังมีโอกาสใช้งานได้

          ดังนั้น แม้จะเชื่อใจชงหยวนไม่ได้ แต่ถ้าเป็นเป้าหมายของเธอก็พอทำได้อยู่

 

          ทว่ากลับกัน… โอลิเวียทำอย่างนั้นไม่ได้

 

          ชินมองเห็นท่าทางเกร็งและมือที่กำแน่นของเธอก็รู้แล้ว ไม่จำเป็นต้องมองสีหน้าด้วยซ้ำ

          ทางโอลิเวียเองก็รู้ตัวดีว่าความจริงนั้นกวนใจเธอแค่ไหน

 

          ความจริงที่ว่า… คนที่เรารักถูกปล่อยให้มีชีวิตอยู่เพราะเป็นตัวหมากที่ยังมีประโยชน์

 

บังอาจมาก… ทำยังกับจะใช้ทิ้งใช้ขว้างเขายังไงก็ได้

นี่คิดว่าชินเป็นของเล่นของคุณรึไง!?

 

นี่มันจะมากเกินไปแล้ว!

          โอลิเวียทั้งเศร้าและเดือดดาล แค่ระงับไม่ให้ความรู้สึกพวกนั้นออกมาทางสีหน้าก็ถือว่าพยายามได้ดีแล้ว

 

          ชินเองก็เห็นด้วย เขารู้สึกขอบคุณตรงนั้น

          แต่ถ้าเคลื่อนไหวในสภาพไม่มั่นคงแบบนี้โอลิเวียจะเป็นอันตรายเอาได้

          ซึ่งชินไม่ต้องการแบบนั้น

 

“!!!?”

          ชินเดินเข้าไปลูบศีรษะโอลิเวีย ถ้าทำได้ก็อยากเข้าไปสวมกอดเธอด้วยซ้ำ

 

          หน้ากากของโกลเด้นด็อกเป็นแบบสวมทั้งหัว มือของชินไม่สามารถสัมผัสเธอได้โดยตรง

          แต่น่าประหลาด… โอลิเวียกลับสัมผัสความอบอุ่นจากชินได้

          ยิ่งน่าแปลกใจที่ตัวเองยิ้มออกมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังโกรธจนภายในอกเหมือนถูกไฟเผา

          คนที่รู้สาเหตุมากกว่ากลับไม่ใช่เจ้าตัว แต่เป็นชิน

 

ดูเหมือนจะเข้าใจแล้วสินะ

          ชินสบายดี ไม่ได้กลัวหรือกังวลเรื่องจะถูกใครใช้ประโยชน์หรือกลายเป็นเครื่องมือของใคร

          ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ชินก็ไม่กลัว เขาทำได้เพราะมีโอลิเวียคอยอยู่เคียงข้าง

 

“ฝากหลังฉันด้วยนะโกลเด้นด็อก” น้ำเสียงอ่อนโยนของชินช่วยกระตุ้นโอลิเวียอีกครั้ง แล้วมีหรือที่เธอจะไม่อยากตอบรับ

          ความปรารถนาที่อยากจะใกล้ชิดของชินส่งไปถึงโอลิเวียผ่านน้ำเสียง

 

          ขอแค่ยังอยู่เคียงข้างและคอยดูแลกัน ต่อให้มีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกลัว… ชินส่งเจตนานั้นไปหาโอลิเวีย และเธอก็เข้าใจมันแล้ว

 

“…แน่นอนค่ะมาสเตอร์”

          คิดไปก็เสียมารยาท แต่โอลิเวียที่ตอบรับทันทีนั้นราวกับสุนัขผู้ซื่อสัตย์สมฉายาจริง ๆ

          แต่เพราะเธออยู่เคียงข้างชิน พร้อมเป็นทุกอย่างให้ชินเช่นนั้นแหละ ชินจึงสบายใจและเคลื่อนไหวได้อย่างมั่นใจมาตลอด

 

          และในตอนที่ชินต้องการเป็นพิเศษ โอลิเวียก็ยังคงทำได้ดีเหมือนที่ผ่านมา

 

“งั้นก็… ไปจบเรื่องกันเถอะ”

          ชินตั้งสติเป็นหนที่สาม ตัดทอนเรื่องไม่จำเป็นออกจากหัว ทำร่างกายให้ร้อนระอุเพื่อขับเคลื่อนไปสู่เป้าหมาย

          ตอนนี้ร่างกายและจิตใจของเขาพร้อมเต็มที่ ชินกระโดดลงจากยอดตึกไปสู่อีกตึกโดยมีโอลิเวียตามไปติด ๆ

 

          เพื่อชำระแค้นที่รอมานานกว่าสิบสองปี

 

❖❖❖❖❖