“ว้าว… คนพวกนั้นหน้าตาดีจังเลยอ่ะ”

“นั่นสิ ๆ เป็นนางแบบนายแบบกันรึเปล่า?”

          เสียงกระซิบในร้านคาเฟ่ยังคงดังต่อเนื่อง สายตาสนอกสนใจของสาว ๆ ในร้านเหล่มาทางโต๊ะของพวกชงหยวนไม่วางตา

          เป็นเพราะทั้งหกคนที่นั่งอยู่นี้หน้าตาดีไปหมดยังกับกลุ่มดารานัดกันมาเที่ยว

 

          …โดยหารู้ไม่ว่าคนเหล่านี้คือกลุ่มที่เป็นสาเหตุการจลาจล จนใจกลางเมืองพังทลายเป็นแถบเมื่อหลายวันก่อน

 

“ให้ตายสิ… แบบนี้มันจะไม่เป็นจุดเด่นเกินไปหน่อยเหรอ”

          เด็กสาวไว้ผมหางม้าสีน้ำตาลเอ่ยรำคาญ นามเธอคือจิ้นหง (荩鸿) ผู้เป็นอัศวินนักษัตรในนามของหนูหรือสู่

          เรื่องที่ไม่อยากถูกมองเพราะกลัวไปเตะตา URI เข้าก็เรื่องนึง แต่สิ่งที่ทำให้หงุดหงิดมากกว่าคงเป็นเพราะสายตาชื่นชมเหล่านั้นไม่ได้มองที่เธอแต่มองไปที่คนอื่นเสียส่วนใหญ่

 

“ช่วยไม่ได้หรอก ยิ่งทำอะไรแปลกไปจะยิ่งน่าสงสัยนี่นา”

“…เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ”

          พอเด็กหนุ่มผมเงินเอ่ยจิ้นหงก็พงกหัวรับ แม้จะไม่ค่อยพอใจแต่เธอก็เหมือนจะยอมให้ชายผู้นี้… ยอมให้จิวซิน (阄芯) หรือในฉากหลัง เขาคืออัศวินนักษัตรราศีวัวผู้ได้รับสมญานามว่าหนิว

          กล้ามเนื้ออันกำยำของเขาเหมาะสมแล้วที่จะเรียกว่าเป็นวัวศึก สายตาจำนวนแค่นี้สร้างความหวั่นเกรงให้เขาไม่ได้

 

          แต่ไม่ใช่กับนักเรียนสาวอีกคนที่ยังคงหวาดระแวง

 

“ตะ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะค่ะ” เธอใช้นิ้วชี้จิ้มพันกันดูลนล่กกว่าใครเพื่อน

          เธอคนนี้มีผมดำขลับทรงสั้นรวบไว้ด้านหลัง คือมี่หมิน(秘民) อัศวินนักษัตรกระต่ายหรือทู่ ผู้อ่อนไหวง่ายราวกระต่ายสมชื่อ

 

          ทั้งสามคนใส่ชุดนักเรียนสไตล์เดียวกันเพราะมาจากแห่งเดียวกัน การนั่งเก้าอี้ยาวเดียวกันยิ่งแสดงถึงความสนิทสนม

          แต่แน่นอน… การมีเพื่อนเยอะยังไม่มากพอให้คนขี้กลัวอุ่นใจ

 

“แล้วคือ… ทำไมถึงต้อง ประชุมในที่ที่คนเยอะด้วยล่ะคะ” มี่หมินยังทำใจสงบไม่ได้ คำต่อมาจึงมีแต่การตัดพ้อ

          จิวซินเห็นแล้วอดยิ้มแห้งเอ็นดูไม่ได้

 

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันจะช่วยเธอเอง”

“จิวซิน…”

          ถูกชายร่างใหญ่ใจฟูปลอบประโลม ความกลัวในใจของมี่หมินก็พลอยบรรเทาลงไป

          สายตาระยิบระยับเกิดแก่ทั้งสองคนจนเหมือนมีหัวใจนับร้อยดวงกระเด็นกระดอนไปทั่วให้คนโสดอิจฉาเล่น

 

          และคนโสดที่โดนหัวใจเหล่านั้นกระแทกใส่จนคิ้วกระตุกก็คือจิ้นหงนี่แล

 

“เฮอะ! แค่นี้ก็ทนไม่ไหว นี่เธอจะทำอะไรได้ไหมเนี่ยถ้าไม่มีจิวซิน”

“อือออออ…” ถูกจิ้นหงขึ้นเสียง มี่หมินยิ่งหงอย ทำเอาน้ำตาคลอเบ้าเลยทีเดียว

“ใจเย็นก่อนสิ ไม่เห็นต้องพูดขนาดนั้นเลย” จิวซินหันไปมองขอร้องจิ้นหงด้วยแววตาสดใส แม้ร่างกายจะดูใหญ่โตแต่ก็ไม่ได้ใช้มันเพื่อความเหนือกว่า

“…ฮึ!”

          แต่มันก็ได้ผลกับจิ้นหง สายตาอ้อนวอนของจิวซินทำให้จิ้นหงไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่แคล้วถอนหายใจไม่สบอารมณ์หันไปทางอื่นแทน

          เห็นท่าทางเช่นนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสามคนน่าจะไม่ธรรมดา

 

          ในเมื่อเป็นแบบนั้น คนนอกคงช่วยคลายบรรยากาศได้ดีกว่า

 

“เอาน่า! มี่หมินจะกลัวก็ไม่แปลกหรอก แต่เอาจริงนะ คุยกันในที่ลับตาคนจะยิ่งน่าสงสัยมากกว่าอีก เพราะงั้นอย่าคิดมากสิ!” หนิงอันยิ้มร่า ยื่นมือไปตบไหล่มี่หมินปลอบใจ

          เธอมีผมสีดำยาวและเป็นนักเรียนหญิงในชุดที่ต่างจากทุกคน… คือหนิงอัน (宁安) ผู้เป็นอัศวินนักษัตรนามว่าโหว (猴) หรือลิงนั่นเอง

          ความร่าเริงสดใสเป็นจุดแข็งของเธอ

          แต่การให้คนแบบหนิงอันปลอบใจคนขี้กลัว มันไม่ต่างจากให้คนแข็งแรงไปบอกให้คนป่วยรู้จักออกกำลังกายบ้าง

          เพราะใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่อยากทำ… ปัญหาคือมี่หมินเองก็อยากทำแต่ทำไม่ได้ต่างหาก

 

“คุณหนิงอันก็พูดได้สิคะ ชอบอะไรแบบนี้นี่” มี่หมินเลยหงอยไม่หาย

          แต่ทางหนิงอันได้ยินแล้วยิ่งเอียงคอ

 

“เอ้า! ก็คนมันสวยจะเก็บไว้ส่องกระจกคนเดียวมันก็ไม่ได้อะป่าว?”

อยากอวดความสวยตัวเองมันแปลกตรงไหนเนี่ย?

          สายตาของหนิงอันเหมือนอยากจะบอกแบบนั้น ไม่คิดว่าการโดนกลุ่มคนจ้องมองเป็นเรื่องแปลก

 

          …แต่ถึงหนิงอันจะทำตัวเหมือนเหลาะแหละ เธอก็ไม่ลืมที่จะเหล่มองกล้องวงจรปิดในร้านอยู่ตลอด

          และแน่นอนว่ามันไม่อยู่ในระยะที่จับเสียงของโต๊ะนี้ได้เธอถึงได้เลือกโต๊ะตัวนี้ เรียกว่าสมแล้วที่เป็นมือขวาของราชินีก็ไม่ผิดนัก

 

          ชงหยวนมองภาพเหล่าข้าราชบริพารรวมถึงจินที่เอาแต่จิบชาอย่างสงบเสงี่ยมแล้วยิ้มแห้ง

          จะว่าเหนื่อยใจบ้างก็ใช่ แต่พอเห็นทุกคนไม่เหนื่อยล้าก็เบาใจไปบ้าง

          เพราะในฐานะผู้นำ การดูแลใจลูกน้องก็เป็นงานสำคัญเหมือนกัน

 

“แต่ก็นะ… ว่าไปแล้วมันก็น่ารำคาญจริง ๆ นั่นแหละ”

          ชงหยวนพูดไปยิ้มไปทั้งที่ไม่ได้รู้สึกรำคาญสายตาคนในร้านดังปากว่า

          แต่…

 

มี่หมินกลัวซะขนาดนั้นนี่นะ ช่วยไม่ได้

 

“ ‘เงียบแล้วทำเป็นไม่เห็นพวกฉันซะ!’ ”

          ชงหยวนประกาศวาจาสิทธิ์ คลื่นเสียงแผ่กระจายไปทั่วทั้งร้าน

          บาร์เทนเดอร์ พนักงานทำความสะอาด และลูกค้าทั้งที่เป็นนักเรียนหรือวัยทำงาน… เสียงของชงหยวนวิ่งผ่านคนเหล่านั้น ส่งผลให้แววตาพวกเขาไร้ประกาย

          พริบตาถัดมา ทุกคนในร้านก็กลับไปทำสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ มนุษย์ทุกคนในร้านทำเสมือนกลุ่มของชงหยวนเป็นอากาศธาตุดังคำสั่งที่เธอมอบให้ไว้ทุกประการ

 

          คนที่ไม่ได้รับผลจากเสียงนั้น มีแค่ตัวเธอเองและลูกน้องทั้งห้าคนเท่านั้น

          สายตาทุกคนที่มองมาหายไปแล้ว มี่หมินรู้สึกเบาสบายเหมือนเพิ่งเอาภูเขาออกจากอก

 

“ขะ ขอบพระคุณมากเลยค่ะท่านชงหยวน” มี่หมินประสานมือทำตาเป็นประกายยื่นหน้าใส่ชงหยวนทันควัน ถ้าเข้าไปกราบเท้าได้เธอคงทำไปแล้ว

“แหม ๆ แค่นี้เรื่องธรรมดาออก”

          ชงหยวนยิ้ม สะบัดเรือนผมอย่างโอ้อวด

 

          แต่ที่ไม่ได้ถึงกับดีใจก็เพราะชงหยวนรู้สึกอย่างที่คิด การทำเพื่อผู้ติดตามมันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้นำอยู่แล้ว

          ใครจะไปดีใจที่ตัวเองหายใจเป็น… นั่นคือความรู้สึกของชงหยวน

 

          แต่ก็เพราะเธอมีทัศนคติแบบนั้น ทั้งมี่หมิน จิวซิน จิ้นหง หนิงอันและจินถึงได้เคารพยอมรับในตัวเธอ

          การช่วยเหลือผู้ใต้บังคับบัญชาทุกอย่างมันน่าชื่นชมมาก ไม่ต้องนับเรื่องโลกที่เธออยากจะสร้าง เพียงแค่สิ่งที่ชงหยวนมอบให้มาตลอดมันก็ทำให้พวกเขารู้สึกดีแล้ว

 

          ความเห็นใจและรักลูกน้องของชงหยวนเลยทำให้เธอนึกเรื่องที่จะพูดได้ขึ้นมา

 

“ว่าไปแล้ว ฮุ่ยซิ่วเป็นยังไงบ้าง”

          ชงหยวนเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง

          พอมองไปรอบ ๆ สายตาของทุกคนยกเว้นจินก็หมองลง

 

“ดูเหมือนจะยังช็อคอยู่เลยค่ะ” หนิงอันตอบเสียงเบา แม้พยายามยิ้มแห้ง ๆ แต่ก็ไม่ช่วยเปลี่ยนบรรยากาศ

“…งั้นเหรอ”

          คนร่าเริงอย่างหนิงอันยังสลด ชงหยวนเลยรู้ว่าเรื่องที่ฮุ่ยซิ่วเจอมาคงหนักสำหรับเขาน่าดู

 

          จินได้ยินแล้ววางแก้วน้ำชาลงกับจาน เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงความสนใจเข้าร่วมวงสนทนา

 

“ช่วยไม่ได้หรอกครับ เล่นเจอกับน้องชายที่คิดว่าตายไปแล้ว แถมยังเกือบจะลงมือฆ่าน้องชายคนนั้นกับมืออีก จะสับสนก็เป็นเรื่องธรรมดา”

“อืม… คงต้องให้เวลาเขาหน่อยล่ะนะ”

          ชงหยวนกอดอกพยักหน้า คงมีแค่เธอกับจินนี่แลที่ยังพอใจเย็นอยู่

 

          แต่แน่นอน… ด้วยความที่ฮุ่ยซิ่วเป็นขุนพลอันดับหนึ่งของชงหยวน ความแข็งแกร่งของเขาทำให้ทุกคนสบายใจเมื่อมีเขาอยู่

          และในทางตรงข้าม หากไม่มีเขาอยู่ความกังวลย่อมมีแก่ทุกคนเป็นเรื่องธรรมดา

          ที่ทำให้ทุกคนพอสงบได้บ้างก็คือความนิ่งของชงหยวนนี่แหละ

 

          ชงหยวนเองก็รู้ดีว่าตนเป็นศูนย์กลางความไว้วางใจตรงนั้น จะให้ทุกคนกังวลเรื่องฮุ่ยซิ่วต่อคงไม่ดีแน่

 

“ถ้าอย่างนั้น เรามาคุยเรื่องแผนการกันดีกว่าไหมทุกคน”

“ “ “ครับ/ค่ะ!!!” ” ”

          ทุกคนตะโกนตอบเสียงแข็งกร้าว ถ้าลูกค้าในร้านคาเฟ่ไม่ได้โดนพลังของชงหยวนอยู่ทุกคนคงหันมามองกันหมดแล้ว

 

          แต่นี่แหละคือหลักฐานความเชื่อใจของพวกเขาที่มีต่อชงหยวน ไม่มีใครเลยสักคนที่ลังเลต่อคำสั่ง

          อารมณ์พวกเขาเองก็แปรเปลี่ยนตามการชี้นำของชงหยวนด้วย แววตาทุกคนถึงกลับมามีประกายอีกครั้ง

          ชงหยวนเลยเห็นเป็นจังหวะที่จะกลับเข้าประเด็นหลักของวันนี้

 

“งั้นก่อนอื่น… เรื่องดีลกับ ‘เจ้าหมอนั่น’ เป็นยังไงบ้าง”

          ชงหยวนหันไปมองหนิงอันที่นั่งข้าง ๆ สายตาทุกคนเองก็เลื่อนไปมองหนิงอันด้วยความลุ้นระทึก

          และสิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือรอยยิ้มโชว์ฟันของหนิงอัน

 

“ถึงตอนแรกจะลำบากหน่อยก็เถอะนะคะ… แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือเขายอมรับสนธิสัญญาค่ะ”         

“ต้องแบบนี้สิ”

          ชงหยวนฉีกยิ้มกว้างแทบจะหลุดหัวเราะ โชคเข้าข้างเธอเรื่อย ๆ มาตั้งแต่การโหวตเมื่อวานแล้ว

          จินผู้เป็นสักขีพยานมาตลอดเองก็ยิ้มบาง ๆ ออกมาด้วยความพอใจตาม

 

“แบบนี้แผนที่ฟรองก็น่าจะไม่มีใครขวางแล้วสินะครับ”

“ใช่เลย เรื่องสถานที่ท่องเที่ยวเองก็อยู่ห่างจาก ‘จุดปะทะ’ ทั้งหมดด้วย เพราะงั้นเราก็สามารถเริ่มแผนการได้ทุกวันในช่วงทัศนศึกษา”

“สมแล้วจริง ๆ ครับ”

          จิวซินเลิกคิ้วตะลึง

          เรื่องการใช้ความคิดไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดเท่าไร แต่ถึงแบบนั้นก็พอรู้ว่าแผนของชงหยวนคืบหน้าไปมากจนเข้าใกล้ความสำเร็จเข้าทุกที

 

          ในตอนนั้นจิ้นหงที่นั่งข้าง ๆ จิวซินก็ยกมือขึ้นสงสัย

 

“จะว่าไป ‘เป้าหมาย’ เป็นยังไงบ้างแล้วเหรอคะ?”

          จิ้นหงถามออกมาดูขวานผ่าซาก ความห้วนนั่นสมกับเป็นสาวที่ดูทอมบอยอย่างเธอดี

 

          ทุกแผนการย่อมมีจุดประสงค์ รวมถึงแผนของชงหยวนด้วย

          แผนการของเธอมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่ใครบางคน… คน ๆ นั้นเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เธอรู้จัก และเธอต้องการความช่วยเหลือจากคน ๆ นั้นเพื่อมาเป็นกำลังรบให้กับเธอ

          นั่นคือสาเหตุที่ชงหยวนฝ่าเข้ามาถึงดงศัตรูเพื่อโน้มน้าวเขาคนนั้น

 

          …แต่ปัญหามันดันอยู่ที่เธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคน ๆ นั้นมีพรรคมีพวกแล้วหรือยัง ชงหยวนจึงไม่สามารถไปขอความช่วยเหลือได้ตรง ๆ จนกว่าจะยืนยันฝ่ายของเขาคนนั้นได้

          การพิสูจน์เรื่องนั้น และเลือกวิธีปฏิบัติหลังจากนั้นนั่นแลคือแผนการของชงหยวน

 

“เขาอาจจะเป็นมิตรหรือศัตรูก็ได้สินะครับ… ชินยะ นัวรอยคนนั้น”

“ไอ๊หยา… ขนาดคนหัวทึบอย่างนายยังเข้าใจสินะเนี่ย”

          จิ้นหงเลิกคิ้วตะลึงไปเลยเมื่อจิวซินเข้าใจสถานการณ์และแผนการของชงหยวน

 

          สถานการณ์นั้นเข้าใจง่าย แต่ความยากคือการยืนยันเรื่องนั้น

          ยิ่งกับคนที่เคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดอย่างชงหยวน การตัดสินใจมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

 

          แม้ลูกน้องเธอจะคิดว่าง่าย และชงหยวนก็อยากให้ทุกคนคิดแบบนั้น

          …แต่ตัวชงหยวนเองคือผู้ที่รู้ดีที่สุดว่าไม่ใช่

 

ชินน่ะ เป็นตัวตนพิเศษ

เขามีจิตใจอันเข้มแข็ง และความแข็งแกร่งอันล้นหลาม

 

พลังที่สามารถเปลี่ยนแปลงสรรพสิ่ง และพลังที่สามารถครองพลังของผู้อื่นได้

ถ้ามีพลังแบบนั้นใครก็ไม่ใช่คู่มือแน่

 

และที่สำคัญ… เขายังเป็นคนอ่อนโยนและจิตใจดีงาม

มีปณิธานอันน่าชื่นชมและทำเพื่อผู้อื่น

 

ถ้าได้เขามาเป็นพวก… โลกที่เราอยากสร้างจะต้องเป็นจริงได้แน่

ไม่สิ… ถ้าเป็นชินยะ เขาต้องเห็นด้วยกับโลกที่เราอยากสร้างแน่

 

แต่ว่า…

ก็เพราะเขาเป็นคนแน่วแน่แบบนั้น…

 

ถ้าเขาเกิดเลือกฝั่งไปแล้ว และเป็นฝั่งของศัตรูขึ้นมาล่ะก็…

          ความเป็นไปได้ที่ไม่อยากให้เกิดทำชงหยวนขมวดคิ้ว

          แค่เพียงคิดตามก็ทำหน้าอกชงหยวนเจ็บไปหมด เธอเผลอเลื่อนมือขึ้นกุมจี้หยกที่สวมคอภายใต้ชุดนักเรียนแน่น

 

          หนิงอันผู้เป็นมือขวาสังเกตเห็นเรื่องนั้น

          เพื่อให้ชงหยวนพักใจ หนิงอันเลยหันไปหาจินเพื่อให้ตอบคำถามของจิวซินก่อน

 

“นี่จิน! นายไปสืบเรื่องของโอลิเวียมาใช่ไหมล่ะ? มีอะไรอยากแฉป่ะ?”

“…พูดจาได้ดูแย่จังเลยนะ”

          จินถอนหายใจกับวิธีพูด

          ส่วนทางชงหยวนได้แต่ขอบคุณหนิงอันในใจ เธอหันไปฟังข้อมูลจากจินเหมือนคนอื่น ๆ

 

“จากที่ผมเฝ้าสังเกตเธอ… บุคลิกของเธอใกล้เคียงกับโกลเด้นด็อกตามข้อมูลที่ซื้อมาไม่เบาเลยทีเดียว แต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่มีหลักฐานแบบเป็นรูปธรรมระหว่างทั้งสองคนอยู่ดี”

          จินประสานมือบนตักเล่าเรื่องอย่างผู้ดี แทบจำไม่ได้ว่าในรูปลักษณ์ของหู่เขาเคยเกรี้ยวกราดขนาดไหน

 

          ส่วนเนื้อหา จินกำลังบอกว่ายังไม่มีหลักฐานทางนิติวิทยาศาสตร์ที่ใช้ชี้ตัวว่าโกลเด้นด็อกคือโอลิเวียได้

          แต่ถ้าพูดถึงการจับสังเกตเรื่องแวดล้อมก็เป็นอีกเรื่อง หนิงอันยื่นหน้าเข้ากลางโต๊ะเพราะนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา

 

“จะว่าไป นายเคยฆ่าโกลเด้นด็อกไปรอบนึงไม่ใช่เหรอ? แต่หลายวันก่อนยัยนั่นยังโผล่มาสมทบได้เลยนี่” หนิงอันถามถึงข้อมูลที่เคยพูดถึง

          จิวซินกับมี่หมินพยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียงเพราะเป็นกลุ่มที่รับมือกับโกลเด้นด็อกในวันดังกล่าว

          ความพร้อมเพรียงตรงนั้นแอบทำจิ้นหงแก้มป่องหงุดหงิด แต่ไม่มีใครเห็นนอกจากชงหยวนที่มองอย่างหนักใจ

 

          ส่วนจินก็ยืนยันด้วยการพยักหน้าว่าเขาลงมือจริง

          แต่แบบไม่สบอารมณ์ …เพราะเหตุการณ์ที่เขาลงมือสังหารโกลเด้นด็อกมันทำให้เขานึกถึงเรื่องที่ถูกแองกริคราวน์โค่นขึ้นมา

          แต่จินก็พยายามไม่ให้เสียเรื่อง เขากำมือแน่นเก็บอารมณ์ก่อนจะเล่าต่อ

 

“ใช่ นั่นแสดงว่าโกลเด้นด็อกมีพลังในการคืนชีพ… ถ้าโอลิเวีย ลาสฟอร์เทรสมีไนท์ที่คืนชีพได้อย่างที่ท่านชงหยวนว่า โกลเด้นด็อกกับโอลิเวียก็มีโอกาสเป็นคนเดียวกันสูงมาก”

“น่าเสียดายนะที่ไม่ได้เจอกันตัวต่อตัว ไม่งั้นฉันคงจับไต๋ยัยนั่นได้ไปตั้งนานแล้ว”

          ชงหยวนพูดแทรกกอดอกพ่นลม ทำทุกคนยิ้มแห้ง

          โดยเฉพาะหนิงอันที่อยู่กับชงหยวนมาตั้งแต่เป็นคู่หมั้นกับชิน เธอเลยรู้ว่าชงหยวนเป็นไม้เบื่อไม้เมากับโอลิเวียขนาดไหน

 

          และถึงชงหยวนจะโมโหยังไงแต่ก็ไม่ลืมการใช้เหตุผล

          ชงหยวนเลยหันไปหาจิวซินหนุ่มร่างยักษ์อีกรอบ

 

“จิวซินเคยสู้กับโกลเด้นด็อกใช่ไหม? พลังเวทของยัยนั่นเป็นไงบ้างล่ะ”

“…แข็งแกร่งมากครับ น่าจะเป็นเอลฟ์ระดับสูงที่สุดที่เคยเจอเลย”

          จิวซินตอบด้วยใบหน้าที่หมองลง เขาเข้าใจแล้วว่าการเสียความมั่นใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง

          แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่นานนัก… เพราะมี่หมินแอบยื่นมือมากุมมือเขาจากใต้โต๊ะ ฝ่ามือเล็กบางราวสัตว์ตัวน้อยช่วยเยียวยาจิตใจอันห่อเหี่ยวของเขาจนกลับมานุ่มฟูอีกครั้ง

          …ถึงจะเป็นเหตุให้จิ้นหงขมวดคิ้วแยกเขี้ยวใส่ทั้งสองคนอีกครั้งก็ตาม

 

          ส่วนจินเขานั่งจับคางครุ่นคิดมาตลอด ทำให้นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

 

“ว่าไปแล้วแองกริคราวน์สามารถสลายพลังคนอื่นได้ด้วยใช่ไหมครับ”

“นายน่าจะตอบคำถามนั้นได้ไม่ใช่เหรอ?”

          หนิงอันโยนคำถามกลับ เพราะคนที่สู้กับแองกริคราวน์บ่อยที่สุดก็คือจิน

 

          ตลอดที่ผ่านมา เขาเอาแต่คิดเรื่องของแองกริคราวน์เพราะอยากกู้ศักดิ์ศรีตัวเองคืน และเพราะอยากอยู่ในจุดที่สูงกว่านี้เพื่อให้เหมาะสมกับเป้าหมายที่อยากจะเปลี่ยนโลก

          และเพราะเอาแต่สนใจเรื่องของแองกริคราวน์ เขาถึงจำได้เกือบทุกรายละเอียดของแองกริคราวน์ทั้งกิริยา วิธีพูด รวมถึงทัศนคติของชายคนนั้น

 

          …และมันก็ทำให้จินนึกถึงใครบางคนที่เขาเจอในโรงเรียนเซนต์ลอเรนซ์

 

“ใช่น่ะสิ… ก็ที่ผมถาม ผมไม่ได้ถามถึงแองกริคราวน์”

          จินหันไปมองชงหยวนอย่างเกรง ๆ ถึงตอนนั้นทุกคนยกเว้นจิวซินที่เป็นคนซื่อก็เริ่มเข้าใจแล้ว

          …ว่าจินกำลังถามถึงชิน

 

          และคนที่จะตอบคำถามนั้นได้ก็มีแต่ชงหยวน

 

“…ไนท์ของชินเองก็ทำแบบเดียวกันได้”

          คำตอบจากปากของชงหยวนทำทุกคนเบิกตาโพลง หลายคนเหงื่อตกรวมถึงตัวจินเองก็ด้วย

 

          เพราะคำพูดนั้นไม่ได้ต่างอะไรจากการยืนยันความจริงที่ว่าชินคือแองกริคราวน์เลยสักนิด

 

          ต่างกับทุกคนที่ตกตะลึง ทางชงหยวนไม่ได้รู้สึกอะไรกับความจริงข้อนั้นเลยสักนิด

          เพราะเธอใช้อคติจากข้อมูลเดาไปแล้วกว่า 90% ว่าชินคือแองกริคราวน์ เรียกว่ามั่นใจอยู่แล้วก็ไม่ผิด

          แต่ว่า…

 

แต่ว่าทำไม… เราถึงรู้สึกแย่แบบนี้นะ

          ชงหยวนถามตัวเองกับความขุ่นมัวที่เกิดขึ้นในใจ

 

เพราะไม่อยากให้คนอื่นนอกจากเรารู้เรื่องของชินแค่นั้นเหรอ?

หรือว่าไม่อยากให้ทุกคนมองชินเป็นศัตรู… ไม่อยากให้เขาถูกเพ่งเล็งกันนะ?

          ชงหยวนไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเอง

          แต่ก็รู้ว่าในฐานะผู้นำเธอไม่ควรมีความรู้สึกแบบนั้น เพราะจะทำให้ลูกน้องเป็นอันตรายจากอคติของตัวเธอเอง

 

“แสดงว่าถึงจะไม่มีหลักฐาน แต่โอกาสใช่นี่สูงมากเลยสินะคะ”

          จิ้นหงพูดตามที่สงสัยออกมาตรง ๆ สีหน้าทุกคนเคร่งเครียดไปตาม ๆ กัน

          ทั้งเพราะได้รู้ว่าชินมีโอกาสอยู่ฝั่งศัตรูสูง

          และเพราะคิดถึงความรู้สึกของชงหยวน

 

          อุตส่าห์ได้เจอกับคู่หมั้นที่น่าจะตายไปแล้วทั้งที แต่เขาคนนั้นกลับกลายเป็นศัตรูที่ต้องกำจัดไปเสียได้

          นี่มันละครโศกนาฏกรรมอะไรกัน… ทุกคนอดคิดโทษฟ้าดินไม่ได้ ได้แต่คิดว่าเหตุใดฟ้าดินช่างใจร้ายกับท่านชงหยวนนัก

 

          ชงหยวนเองก็สัมผัสสายตาพวกนั้นได้

          เธอเลยหันไปมองทุกคนอีกครั้งด้วยแววตามั่นคงกว่าที่พวกเขาคิด

 

“แต่ต่อให้เขาเป็นแองกริคราวน์ ฉันก็อาจจะพอหาทางดึงเขามาอยู่ฝั่งเราได้อยู่หรอก”

          ชงหยวนพยายามยืนยันเรื่องนั้น พูดไปทั้งเพื่อความสบายใจของสหายและตัวเธอเอง

 

          แต่หนิงอันกับจินไม่ได้รู้สึกสบายใจเหมือนคนอื่น เพราะรู้ว่าปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นคืออะไร

          หากชินเป็นแองกริคราวน์ นั่นหมายความว่าเขาคืออัศวินของราชา ดังนั้นจึงสามารถแปรพักตร์ได้เสมอหากมีผลประโยชน์ร่วม

 

          แต่ชินที่กำลังพูดถึงนี้ไม่ได้มีความเป็นไปได้เดียว…

          อีกความเป็นไปได้นึงที่เขามีนี่แหละคือปัญหา

 

“งั้นปัญหาที่เหลือ… ก็คือ ‘ตราราชันย์ไร้เลข’ สินะครับ”

          จินพูดขึ้นเพราะรู้ว่าหนิงอันเห็นแก่ชงหยวนเกินกว่าจะเอ่ยเอง

 

          อัศวินสามารถย้ายฝั่งได้แต่ไม่ใช่กับราชา

          ความจริงข้อนั้นทำชงหยวนกำมือแน่น ถึงกับต้องรีบดึงสติตัวเองก่อนเล็บจะจิกเนื้อตัวเองจนเป็นแผล

 

          เพราะถ้ามันเป็นแบบนั้น… การสังหารชินจะกลายเป็นทางเลือกเดียวที่เธอมี

 

❖❖❖❖❖